Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 18-05-2018 r. – 0115-KDIT2-2.4011.129.2018.1.IL

Zapewnienie Wnioskodawczyni przez pracodawcę bezpłatnego dowozu autobusem służbowym z jej miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania przez nią pracy nie ma wpływu na zastosowanie podwyższonych kosztów uzyskania przychodu. Zatem w sytuacji gdy Wnioskodawczyni zatrudniona jest w Jednostce Wojskowej Nr …, która oddalona jest od jej miejsca zamieszkania o 35 km i złoży pracodawcy oświadczenie o tym, że jej miejsce zamieszkania jest inne niż miejscowość, w której znajduje się zakład pracy, to spełnia ona przesłanki do zastosowania podwyższonych kosztów uzyskania przychodów

UZASADNIENIE

W dniu 18 marca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania podwyższonych kosztów uzyskania przychodu.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni mieszka w mieście O., a zatrudniona jest na umowę o pracę w Jednostce Wojskowej Nr … .Jednostka ta (tj. miejsce pracy i siedziba pracodawcy) usytuowana jest ok. 35 km od miasta …. Miejsce wykonywania pracy określone w umowie o pracę to Jednostka Wojskowa Nr…. . Pracodawca zapewnia pracownikom bezpłatny transport, który odbywa się autobusem służbowym, 2 razy w ciągu dnia tj. z miejscowości O. do miejsca wykonywania pracy przez Wnioskodawczynię i z powrotem. W związku z tym, iż brak jest możliwości dojazdu do miejsca pracy środkami komunikacji publicznej, Wnioskodawczyni zmuszona jest często do korzystania z samochodu prywatnego w celu dojazdu do pracy (np. w sytuacji zwolnienia z pracy z powodów osobistych np. konieczność wykonania badań lekarskich). Wartość świadczenia otrzymanego przez pracownika tj. transportu bezpłatnego autobusem służbowym wolna jest od podatku dochodowego. Wnioskodawczyni nie otrzymuje dodatku za rozłąkę.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy pracownik, może złożyć stosowne oświadczenie o zastosowanie podwyższonych kosztów uzyskania przychodu, o których mowa w art. 22 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i czy w myśl art. 32 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – pracodawca przy obliczaniu zaliczki winien zastosować w tym przypadku zwiększone koszty uzyskania przychodów określone w art. 22 ust. 2 pkt 3,jeżeli pracownik złoży takie oświadczenie?

Zdaniem Wnioskodawczyni w wyżej opisanej sytuacji należą się jej podwyższone koszty uzyskania przychodu, o których mowa w art. 22 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Natomiast pracodawca winien przyjąć oświadczenie złożone przez pracownika i przy obliczaniu zaliczki na podatek dochodowy zastosować zwiększone koszty uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych koszty uzyskania przychodów z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej:

1. wynoszą 111 zł 25 gr miesięcznie, a za rok podatkowy nie więcej niż 1335 zł, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody z tytułu jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej;
2. nie mogą przekroczyć łącznie 2002 zł 05 gr za rok podatkowy, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody równocześnie z tytułu więcej niż jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej;
3. wynoszą 139 zł 06 gr miesięcznie, a za rok podatkowy łącznie nie więcej niż 1668 zł 72 gr, w przypadku gdy miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę;
4. nie mogą przekroczyć łącznie 2502 zł 56 gr za rok podatkowy, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody równocześnie z tytułu więcej niż jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej, a miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę.

Z art. 22 ust. 13 ww. ustawy wynika, że przepisów ust. 2 pkt 3 i 4 oraz ust. 11 nie stosuje się w przypadku, gdy pracownik otrzymuje zwrot kosztów dojazdu do zakładu pracy, z wyjątkiem, gdy zwrócone koszty zostały zaliczone do przychodów podlegających opodatkowaniu.

Stosownie do art. 32 ust. 5 ww. ustawy zakład pracy przy obliczaniu zaliczki stosuje koszty uzyskania przychodów określone w art. 22 ust. 2 pkt 3, jeżeli pracownik złoży oświadczenie o spełnieniu warunku określonego w tym przepisie; przepisy ust. 3a i 4 stosuje się odpowiednio.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawczyni mieszka w mieście O., a zatrudniona jest na umowę o pracę w Jednostce Wojskowej Nr … .Jednostka ta (tj. miejsce pracy i siedziba pracodawcy) usytuowana jest ok. 35 km od miasta …. Miejsce wykonywania pracy określone w umowie o pracę to Jednostka Wojskowa Nr…. . Pracodawca zapewnia pracownikom bezpłatny transport, który odbywa się autobusem służbowym, 2 razy w ciągu dnia tj. z miejscowości O. do miejsca wykonywania pracy przez Wnioskodawczynię i z powrotem. W związku z tym, iż brak jest możliwości dojazdu do miejsca pracy środkami komunikacji publicznej, Wnioskodawczyni zmuszona jest często do korzystania z samochodu prywatnego w celu dojazdu do pracy (np. w sytuacji zwolnienia z pracy z powodów osobistych np. konieczność wykonania badań lekarskich). Wartość świadczenia otrzymanego przez pracownika tj. transportu bezpłatnego autobusem służbowym wolna jest od podatku dochodowego. Wnioskodawczyni nie otrzymuje dodatku za rozłąkę.

W świetle przywołanych wyżej przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zakład pracy przy obliczaniu zaliczki jest zobowiązany do stosowania podstawowych kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w art. 22 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Natomiast, jeżeli pracownik złoży oświadczenie, z którego wynika, że jego miejsce stałego lub czasowego zamieszkania jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, jest uprawniony do stosowania kosztów uzyskania przychodów określonych w art. 22 ust. 2 pkt 3 ww. ustawy.

Przepis art. 22 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, prawo do stosowania podwyższonych kosztów uzależnia od zamieszkania podatnika poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy. Zatem istotnym jest to, czy miejsce zamieszkania pracownika oraz miejsce wykonywania pracy są odrębnymi miejscowościami. Jeżeli więc pracownik świadczy pracę poza miejscem swojego zamieszkania i nie otrzymuje dodatku za rozłąkę, to spełnia warunki do stosowania przez pracodawcę podwyższonych kosztów uzyskania przychodów, o ile wcześniej złożył, zgodnie z art. 32 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stosowne oświadczenie. Z kolei, jak wynika z art. 22 ust. 13 ww. ustawy, podwyższonych kosztów nie stosuje się wobec pracowników otrzymujących zwrot kosztów dojazdu do zakładu pracy, z wyjątkiem, gdy został zaliczony do ich przychodów podlegających opodatkowaniu.

W świetle zacytowanych wyżej przepisów na tle przedstawionego stanu faktycznego uznać należy, że zapewnienie Wnioskodawczyni przez pracodawcę bezpłatnego dowozu autobusem służbowym z jej miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania przez nią pracy nie ma wpływu na zastosowanie podwyższonych kosztów uzyskania przychodu. Zatem w sytuacji gdy Wnioskodawczyni zatrudniona jest w Jednostce Wojskowej Nr …, która oddalona jest od jej miejsca zamieszkania o 35 km i złoży pracodawcy oświadczenie o tym, że jej miejsce zamieszkania jest inne niż miejscowość, w której znajduje się zakład pracy, to spełnia ona przesłanki do zastosowania podwyższonych kosztów uzyskania przychodów.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/