Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 25-04-2018 r. – 0112-KDIL3-3.4011.168.2018.1.WS

Skutki podatkowe uczestnictwa pracowników w imprezie rekreacyjno-sportowej

UZASADNIENIE

W dniu 26 lutego 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek – uzupełniony pismem (data wpływu 6 marca 2018 r.) – o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• skutków podatkowych uczestnictwa pracowników w wycieczce turystyczno-krajoznawczo-rekreacyjnej,
• skutków podatkowych uczestnictwa pracowników w imprezie rekreacyjno-sportowej.

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest zdarzenie przyszłe dotyczące skutków podatkowych uczestnictwa pracowników w imprezie rekreacyjno-sportowej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca w ramach Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych zamierza w miesiącu wrześniu 2018 roku zorganizować imprezę rekreacyjno-sportową. Koszt imprezy zostanie dofinansowany ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych.

Udział w imprezie będzie miał charakter dobrowolny i powszechnie dostępny dla wszystkich uprawnionych, poprzez postawienie do dyspozycji skorzystania z udziału w imprezie wszystkim pracownikom i emerytom. Celem imprezy rekreacyjno-sportowej będzie również integracja pracowników, w celu polepszenia wzajemnych relacji i tym samym wzrost efektywności pracy, zwiększenia motywacji, co leży w interesie Wnioskodawcy.

Realizacją imprezy zajmie się podmiot zewnętrzny, wyłoniony w ramach postępowania przetargowego albo zapytania ofertowego. Podmiot ten określi koszt imprezy, na który składać się będą:

1. koszt stały, niezależny od ilości osób uczestniczących w imprezie, tj. koszt transportu – postawienia do dyspozycji pracowników/emerytów autokarów, ochrony i oświetlenia miejsca imprezy, oprawy muzycznej podczas imprezy;
2. koszty zmienne, uzależnione od liczby uczestniczących w imprezie, tj. koszty wyżywienia.

Wyżywienie, obejmujące posiłki i napoje, będzie miało przede wszystkim charakter „szwedzkiego stołu”, do samodzielnej obsługi przez osoby uczestniczące w imprezie. Przewiduje się również serwowanie dań zamówionych przez Wnioskodawcę w ilości odpowiadającej liczbie osób zapisanych na imprezę, np. obiadu.

Wnioskodawca będzie miał możliwość ustalenia kosztu imprezy przypadającego na każdego uczestnika, poprzez zsumowanie kosztu stałego i kosztów zmiennych imprezy, a następnie podzielenie tej sumy przez liczbę osób zapisanych na imprezę.

Osoba biorąca udział w imprezie wniesie dopłatę w zależności od swojej sytuacji materialnej. Różnica pomiędzy kosztem imprezy przypadającym na jednego uczestnika i dopłatą dokonaną przez pracownika/emeryta biorącego udział w imprezie stanowić będzie dofinansowanie ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Jakie będą skutki podatkowe zorganizowania dla pracowników imprezy rekreacyjno-sportowej dofinansowanej ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych?
2. Czy finansowanie ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych części kosztu udziału pracownika w imprezie jest przychodem dla pracownika z tytułu „innych nieodpłatnych świadczeń”, zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy dofinansowanie przez pracodawcę imprezy rekreacyjno-sportowej dla pracowników ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych nie spowoduje po stronie pracownika przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W ocenie Wnioskodawcy nie należy zaliczać powstającego po stronie pracownika przychodu do „innych nieodpłatnych świadczeń” w rozumieniu art. 11 ust. 1 i art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ:

• po stronie pracownika nie pojawi się korzyść, choćby w postaci zaoszczędzonego wydatku, ponieważ gdyby nie impreza zorganizowana i dofinansowana przez pracodawcę, pracownik nie poniósłby wydatku na udział w takim przedsięwzięciu,
• świadczenie to adresowane będzie do wszystkich pracowników i nie będzie podstaw, aby przypisać konkretnemu pracownikowi wymiernej korzyści,
• nie sposób zindywidualizować i wycenić finansowego wymiaru korzyści, osiągniętych przez poszczególnych pracowników uczestniczących w imprezie, gdyż niemożliwym jest ustalenie dla każdego pracownika wartości faktycznie otrzymanych świadczeń (brak możliwości ustalenia, czy dany pracownik skorzystał ze wszystkich postawionych mu do dyspozycji nieodpłatnych świadczeń w ramach imprezy w pełnym zakresie),
• ze względu na integracyjny charakter imprezy świadczenie zostanie spełnione również w interesie pracodawcy.

Zdaniem Wnioskodawcy opodatkowaniu powinien podlegać tylko przychód faktycznie otrzymany przez pracownika. Podzielenie kosztów imprezy przez liczbę uczestników i przypisanie im w równym stopniu nie oznacza, że korzystali oni w pełnym i równym zakresie z oferowanych świadczeń.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.): opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy – źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie natomiast do art. 11 ust. 2 ww. ustawy: wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Z kolei, zgodnie z treścią art. 11 ust. 2a cytowanej ustawy: wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika (art. 11 ust. 2b ww. ustawy).

Przepisy ustawy nie definiują pojęcia nieodpłatne świadczenie. W uchwałach z dnia 18 listopada 2002 r., sygn. akt FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r., sygn. akt II FPS 1/06 Naczelny Sąd Administracyjny ustalił znaczenie terminu nieodpłatne świadczenie na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Stwierdził bowiem, że ma ono szerszy zakres niż w prawie cywilnym, ponieważ obejmuje wszelkie zjawiska o charakterze gospodarczym i zdarzenia prawne, których konsekwencją jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne oraz gospodarcze w działalności osób prawnych, których następstwem jest nieodpłatne, czyli niezwiązane z kosztami lub inną formą świadczenia przysporzenie majątku tej osobie, mające wyraźny finansowy wymiar. W uchwale z dnia 24 maja 2010 r., sygn. akt II FPS 1/10 Naczelny Sąd Administracyjny potwierdził, że powyższe stanowisko ma zastosowanie także odnośnie do podatku dochodowego od osób fizycznych w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 i 3 tej ustawy.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Ponadto treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy. Oznacza to, że do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko pieniądze, ale także wartość świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych otrzymanych od pracodawcy.

W myśl art. 12 ust. 2 ww. ustawy: wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców – jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy.

Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b (art. 12 ust. 3 cytowanej ustawy).

Zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca zamierza we wrześniu 2018 r. zorganizować imprezę rekreacyjno-sportową. Koszt imprezy zostanie dofinansowany ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. Udział w imprezie będzie miał charakter dobrowolny i powszechnie dostępny dla wszystkich uprawnionych, przez postawienie do dyspozycji skorzystania z udziału w imprezie m.in. wszystkim pracownikom. Celem imprezy rekreacyjno-sportowej będzie integracja pracowników, w celu polepszenia wzajemnych relacji i tym samym wzrost efektywności pracy oraz zwiększenia motywacji, co leży w interesie Wnioskodawcy. Realizacją imprezy zajmie się podmiot zewnętrzny, który określi koszt imprezy, na który składać się będą:

1. koszt stały, niezależny od ilości osób uczestniczących w imprezie, tj. koszt transportu, ochrony i oświetlenia miejsca imprezy, oprawy muzycznej podczas imprezy,;
2. koszty zmienne, uzależnione od liczby uczestniczących w imprezie, tj. koszty wyżywienia.

Wyżywienie, obejmujące posiłki i napoje, będzie miało przede wszystkim charakter „szwedzkiego stołu”, do samodzielnej obsługi przez osoby uczestniczące w imprezie. Przewiduje się również serwowanie dań zamówionych przez Wnioskodawcę w ilości odpowiadającej liczbie osób zapisanych na imprezę, np. obiadu. Wnioskodawca będzie miał możliwość ustalenia kosztu imprezy przypadającego na każdego uczestnika, przez zsumowanie kosztu stałego i kosztów zmiennych imprezy, a następnie podzielenie tej sumy przez liczbę osób zapisanych na imprezę. Osoba biorąca udział w imprezie wniesie dopłatę w zależności od swojej sytuacji materialnej.

Mając na uwadze powyższe należy wyjaśnić, że dokonując oceny, czy udział w imprezie rekreacyjno-sportowej prowadzi do powstania przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy kierować się wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r., poz. 947), w którym stwierdzono, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

• po pierwsze – zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
• po drugie – zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
• po trzecie – korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, obiektywne kryterium – wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) – nie jest natomiast spełnione, gdy pracodawca proponuje swoim pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych, choćby organizowanych poza miejscem pracy (imprezy wyjazdowe). W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniu dobrowolnie, to po jego stronie nie pojawia się żadna korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku.

Natomiast bez elementu realnego w postaci otrzymania korzyści przez pracownika nie uzyskuje on przychodu; nie występuje zdarzenie, z którym ustawa wiąże powstanie obowiązku podatkowego. Tym bardziej, bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia brak jest podstaw do określenia jego wysokości. Tak więc udział w spotkaniu integracyjnym zaoferowanym przez pracodawcę pracownikom nie oznacza uzyskania przychodu przez pracownika, gdyż brak jest podstaw, by świadczenie adresowane do wszystkich przypisać indywidualnym uczestnikom jako ich wymierną korzyść.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, należy wskazać, że udział pracowników Wnioskodawcy w imprezie rekreacyjno-sportowej sfinansowanej w części z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, która będzie miała na celu integrację pracowników, w celu polepszenia wzajemnych relacji i tym samym wzrostu efektywności pracy oraz zwiększenia motywacji, nie będzie stanowić dla nich przysporzenia majątkowego, a tym samym nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji po stronie pracowników nie powstanie przychód ze stosunku pracy na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a Wnioskodawca, jako płatnik, nie będzie miał obowiązku poboru zaliczki na podatek dochodowy, o której mowa w art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując – zorganizowanie i dofinansowanie ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych imprezy rekreacyjno-sportowej dla pracowników nie będzie stanowić dla nich przysporzenia majątkowego, a tym samym nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji po stronie pracowników nie powstanie przychód ze stosunku pracy na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie Organ informuje, że w zakresie skutków podatkowych uczestnictwa pracowników w wycieczce turystyczno-krajoznawczo-rekreacyjnej została wydana interpretacja (…).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/