Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 24-04-2018 r. – 0115-KDIT2-2.4011.77.2018.2.ŁS

Odszkodowanie z tytułu niezgodnego z prawem rozwiązania umowy o pracę

UZASADNIENIE

W dniu 13 lutego 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 10 kwietnia 2018 r. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania zwolnienia przedmiotowego.

We wniosku i jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni była zatrudniona w oparciu o umowę o pracę na czas nieokreślony. W dniu 23 października 2015 r. nastąpiło rozwiązanie stosunku pracy z Wnioskodawczynią przez pracodawcę bez wypowiedzenia z winy pracownika ­ art. 30 § 1 pkt 3 Kodeksu pracy. W związku z tym wypowiedzeniem Wnioskodawczyni wniosła pozew do Sądu pracy. W wyniku wyroku sądowego z dnia … r. (…) pracodawca zobowiązany został do zapłaty na rzecz Wnioskodawczyni 3-krotności wynagrodzenia w łącznej kwocie 33.861,60 zł tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę oraz zwrotu kosztów procesu na kwotę 1.873,08 zł. Pracodawca odwołał się od wyroku Sądu I instancji. Wyrok Sądu zawierał rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 9.406 zł. Powyższa kwota (9.406 zł) została wypłacona przez byłego pracodawcę w 2017 r. Pracodawca wystawił również Wnioskodawczyni na ww. kwotę PIT-8C. Odszkodowanie było odszkodowaniem ustawowym zgodnie z art. 56 § 1 Kodeksu pracy w związku z wadliwością rozwiązania umowy o pracę przez pracodawcę bez wypowiedzenia. Przy czym Wnioskodawczyni występowała w trakcie postępowania przed Sądem pracy o przywrócenie do pracy natomiast Sąd zasądził odszkodowanie ustawowe. Wysokość odszkodowania wynikała z art. 56 Kodeksu pracy i odpowiednio art. 45 § 2 i § 3 oraz art. 47¹ i art. 58 Kodeksu pracy. Przy czym kwota 9.406 zł stanowiła część tego odszkodowania, o którym mowa w art. 56 Kodeksu pracy i była to część odszkodowania, której nadano rygor natychmiastowej wykonalności zgodnie z art. 477² Kodeksu postępowania cywilnego. W dniu 2 marca 2018 r. Sąd II instancji podtrzymał wyrok Sądu I instancji, wobec czego pracodawca musiał zapłacić Wnioskodawczyni:

1. 9.406 zł w 2017 r.,
2. 24.455,60 zł w 2018 r.,
3. 1.873,08 zł w 2018 r.­ koszty procesu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy kwota wypłacona w 2017 r. przez dotychczasowego pracodawcę w wysokości 9.406 zł w związku z wyrokiem Sądu jest zwolniona z podatku dochodowego od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawczyni, na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zwolnione są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Tym samym kwota zasądzona wyrokiem sądowym z rygorem natychmiastowej wykonalności i wypłacona Wnioskodawczyni w 2017 r. w wysokości 9.406 zł nie powinna być przez Wnioskodawczynię wykazywana w rozliczeniu rocznym z otrzymanych dochodów PIT, gdyż korzysta ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 200 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 2016 r. poz. 1666, 2138 i 2255 oraz z 2017 r. poz. 60 i 962), z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.

Należy zaznaczyć, że powyższym zwolnieniem, objęte są tylko odszkodowania i zadośćuczynienia i to tylko te, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, bądź z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy, z wyjątkiem odszkodowań wymienionych w lit. a-g) zacytowanego przepisu.

Natomiast w przypadku gdy wysokość lub zasady ustalania odszkodowania nie wynikają wprost z odrębnych ustaw lub aktów wykonawczych wydanych na podstawie tych odrębnych ustaw, albo też z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy, a podstawą ich otrzymania jest wyrok lub ugoda sądowa, wówczas odszkodowanie takie korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy, z wyjątkiem odszkodowań wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. a) i b) komentowanej ustawy.

Zgodnie bowiem z art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Użyte w art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy sformułowanie „inne odszkodowania lub zadośćuczynienia” należy rozumieć jako te odszkodowania czy też zadośćuczynienia, których wprost nie wymieniono w katalogu zwolnień podatkowych i są to przede wszystkim odszkodowania lub zadośćuczynienia inne niż te, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 Kodeksu pracy.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawczyni była zatrudniona w oparciu o umowę o pracę na czas nieokreślony. W dniu 23 października 2015 r. nastąpiło rozwiązanie stosunku pracy z Wnioskodawczynią przez pracodawcę bez wypowiedzenia z winy pracownika ­ art. 30 § 1 pkt 3 Kodeksu pracy. W związku z tym wypowiedzeniem Wnioskodawczyni wniosła pozew do Sądu pracy. W wyniku wyroku sądowego z dnia 20 lipca 2017 r. (sygn. akt IX 807/15) pracodawca zobowiązany został do zapłaty na rzecz Wnioskodawczyni 3-krotności wynagrodzenia w łącznej kwocie 33.861,60 zł tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę oraz zwrotu kosztów procesu na kwotę 1.873,08 zł. Pracodawca odwołał się od wyroku Sądu I instancji. Wyrok Sądu zawierał rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 9.406 zł. Powyższa kwota (9.406 zł) została wypłacona przez byłego pracodawcę w 2017 r. Pracodawca wystawił również Wnioskodawczyni na ww. kwotę PIT-8C. Odszkodowanie było odszkodowaniem ustawowym zgodnie z art. 56 § 1 Kodeksu pracy w związku z wadliwością rozwiązania umowy o pracę przez pracodawcę bez wypowiedzenia. Przy czym Wnioskodawczyni występowała w trakcie postępowania przed Sądem pracy o przywrócenie do pracy natomiast Sąd zasądził odszkodowanie ustawowe. Wysokość odszkodowania wynikała z art. 56 Kodeksu pracy i odpowiednio art. 45 § 2 i § 3 oraz art. 47¹ i art. 58 Kodeksu pracy. Przy czym kwota 9.406 zł stanowiła część tego odszkodowania, o którym mowa w art. 56 Kodeksu pracy i była to część odszkodowania, której nadano rygor natychmiastowej wykonalności zgodnie z art. 477² Kodeksu postępowania cywilnego. W dniu 2 marca 2018 r. Sąd II instancji podtrzymał wyrok Sądu I instancji, wobec czego pracodawca musiał zapłacić Wnioskodawczyni:

1. 9.406 zł w 2017 r.,
2. 24.455,60 zł w 2018 r.,
3. 1.873,08 zł w 2018 r.­ koszty procesu.

Wobec powyższego konieczne jest więc ustalenie, czy wypłacona Wnioskodawczyni w 2017 r. w związku z nadaniem przez Sąd rygoru natychmiastowej wykonalności część zasądzonego odszkodowania spełnia warunki do zastosowania zwolnienia z opodatkowania.

Wskazać więc należy, że zgodnie z art. 45 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2018 r. poz. 108 ze zm.) w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy ­ stosownie do żądania pracownika ­ orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu ­ o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu.

Sąd pracy może nie uwzględnić żądania pracownika uznania wypowiedzenia za bezskuteczne lub przywrócenia do pracy, jeżeli ustali, że uwzględnienie takiego żądania jest niemożliwe lub niecelowe; w takim przypadku sąd pracy orzeka o odszkodowaniu (art. 45 § 2 Kodeksu pracy).

Zgodnie z art. 45 § 3 ww. Kodeksu przepisu § 2 nie stosuje się do pracowników, o których mowa w art. 39 i 177, oraz w przepisach szczególnych dotyczących ochrony pracowników przed wypowiedzeniem lub rozwiązaniem umowy o pracę, chyba że uwzględnienie żądania pracownika przywrócenia do pracy jest niemożliwe z przyczyn określonych w art. 411; w takim przypadku sąd pracy orzeka o odszkodowaniu.

Odszkodowanie, o którym mowa w art. 45, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niższej jednak od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia (art. 47¹ ww. Kodeksu).

Z kolei art. 56 § 1 Kodeksu pracy stanowi, że pracownikowi, z którym rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie, przysługuje roszczenie o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowanie. O przywróceniu do pracy lub odszkodowaniu orzeka sąd pracy. W myśl § 2 ww. artykułu przepisy art. 45 § 2 i 3 stosuje się odpowiednio.

Jak natomiast wynika z art. 58 ww. Kodeksu odszkodowanie, o którym mowa w art. 56, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. W przypadku rozwiązania umowy o pracę zawartej na czas określony odszkodowanie przysługuje w wysokości wynagrodzenia za czas, do którego umowa miała trwać, nie więcej jednak niż za okres wypowiedzenia.

Mając na uwadze powyższe przepisy prawa oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny stwierdzić należy, że otrzymane w 2017 r. przez Wnioskodawczynię a przyznane na podstawie wyroku Sądu odszkodowanie ­ któremu w tej części, nadano rygor natychmiastowej wykonalności ­ z tytułu niezgodnego z prawem rozwiązania umowy o pracę, którego zasady ustalania wynikały wprost z przepisów ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy korzysta ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ­ a nie jak wskazała Wnioskodawczyni – na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Końcowo należy zauważyć, że we własnym stanowisku Wnioskodawczyni powołała się na „ art. 21 ust. 1 pkt 3a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych”, którego treść wskazana przez Wnioskodawczynię odpowiada brzmieniu art. 21 ust. 1 pkt 3b tej ustawy. Tutejszy organ uznał więc to za omyłkę pisarską i przyjął, że intencją Wnioskodawczyni było powołanie się na „ art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych”.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/