Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 24-04-2018 r. – 0114-KDIP3-2.4011.193.2018.1.MK

Dotyczy: obowiązków płatnika z tytułu dofinansowania w części kosztów wycieczki zagranicznej pracownikom i członkom ich rodzin oraz emerytom z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych i ze środków obrotowych Spółki

UZASADNIENIE

W dniu 20 marca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika z tytułu dofinansowania w części kosztów wycieczki zagranicznej pracownikom i członkom ich rodzin oraz emerytom z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych i ze środków obrotowych Spółki.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka S.A. jest spółką prawa handlowego prowadzącą działalność gospodarczą w zakresie wytwarzania oraz przesyłania ciepła miejską siecią ciepłowniczą. Spółka zamierza zorganizować wycieczkę zagraniczną dla pracowników, członków ich rodzin i emerytów. Wycieczka będzie miała charakter dobrowolny i powszechnie dostępny dla wszystkich uprawnionych – chętni zgłaszają swój udział dokonując wpisu na liście uczestników. Wyjazd ma na celu zintegrowanie załogi i umożliwienie aktywnego wypoczynku pracownikom, co powinno korzystnie wpłynąć na efektywność pracy i wzajemne relacje. Brak uczestnictwa nie wiąże się z żadnymi konsekwencjami pracowniczymi.

Organizację wycieczki powierzono biuru turystycznemu, które po kalkulacji kosztów ustaliło ogólny koszt wyjazdu zgodnie z umową. Po wystawieniu przez biuro turystyczne faktury pracodawca dokona zapłaty.

Koszt wycieczki zostanie w części sfinansowany ze środków ZFŚS uwzględniając częściową odpłatność samych uczestników oraz ze środków obrotowych Spółki. Zapłata ze środków ZFŚS zostanie podzielona na ilość uczestników co pozwoli ustalić koszt wycieczki na jedną osobę. Planowane dofinansowanie wyniesie 60%,55%, 50% kosztu jednostkowego przypadającego na osobę. Zgodnie z obowiązującym regulaminem ZFŚS każdy z pracowników pokryje w zależności od swojej sytuacji materialnej pozostałą część kosztów wycieczki.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy koszt uczestnictwa w wycieczce pracowników członków ich rodzin i emerytów w części sfinansowanej ze środków ZFŚS będzie przychodem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a co za tym idzie spoczywać będzie na wnioskodawcy jako na płatniku obowiązek obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od tych świadczeń?
2. Czy koszt uczestnictwa w wycieczce pracowników członków ich rodzin i emerytów w części sfinansowanej ze środków obrotowych będzie przychodem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a co za tym idzie spoczywać będzie na wnioskodawcy jako na płatniku obowiązek obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od tych świadczeń?

Zdaniem Wnioskodawcy, udział w zorganizowanym wyjeździe (wycieczce) o charakterze integracyjnym dla pracowników, członków ich rodzin oraz emerytów w części sfinansowanej z ZFŚS oraz w części sfinansowanej ze środków obrotowych nie będzie przychodem podlegającym opodatkowaniu PDOF a Wnioskodawca w konsekwencji nie będzie zobowiązany jako płatnik do pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Koszt wycieczki nie będzie dla pracowników przychodem podlegającym opodatkowaniu, gdyż z tezy wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014r. sygn. akt K 7/13, wynika, że przychodem pracownika ze stosunku pracy mogą być tylko takie nieodpłatne lub częściowo odpłatne świadczenia (finansowane zarówno ze środków ZFŚS jak i środków obrotowych), które:

Po pierwsze – zostały spełnione za zgodą pracownika. Brak zgody pracownika tym samym wyłącza możliwość powstania przychodu. Oznacza to, że w sytuacji kiedy pracownik ma obowiązek uczestniczenia w danym zdarzeniu, w ogóle nie ma mowy o przychodzie.

Po drugie – zostały spełnione w pracownika interesie (a nie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść. Przychód powstaje wyłącznie wtedy, gdy pracownik po otrzymaniu danego świadczenia staje się bogatszy.

Po trzecie – korzyść z uzyskanego świadczenia jest wymierna i przypisana jest indywidualnemu pracownikowi. Co oznacza, że przychód musi mieć określoną wartość, i to wartość przypisaną indywidualnie do określonego podatnika. Świadczenia na rzecz grupy nie dają się przeliczyć w sposób racjonalny na rzecz poszczególnych podatników, a tym samym nie ma jak ich opodatkować.

Wszystkie wymienione powyżej trzy warunki muszą być spełnione łącznie, jeżeli którykolwiek z tych warunków nie zostanie spełniony, przy uzyskiwaniu przez pracownika określonego świadczenia, nie ustala się wartości takiego świadczenia, gdyż u pracownika nie powstaje przychód podlegający opodatkowaniu.

Mając na uwadze przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe uznać należy, że w przypadku zorganizowania wycieczki zagranicznej o charakterze integracyjnym dla pracowników na zasadzie powszechnej dostępności, skierowanych do wszystkich pracowników nie można mówić o przychodzie uzyskanym z tytułu nieodpłatnego świadczenia. Nie będzie bowiem spełnione kryterium wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści). Skoro, wycieczka ma charakter ogólnodostępny dla wszystkich pracowników i emerytów, a udział w niej jest dobrowolny, po stronie pracowników nie pojawia się korzyść w postaci zaoszczędzenia wydatku. Nie można bowiem zakładać, że gdyby nie wycieczka organizowana przez pracodawcę, to pracownik wydałby pieniądze na uczestnictwo w takim wyjeździe. Celem wycieczki jest integracja pracowników, a wspólny wyjazd przyczyni się do polepszenia współpracy między pracownikami oraz zwiększy motywację do pracy. Zorganizowanie wycieczki jest w interesie zakładu pracy, ponieważ integracja załogi wpłynie na efektywność pracy pracowników i poprawi wzajemne relacje służbowe.

Biorąc pod uwagę powyższe, uznać należy, że kwota dofinansowania ze środków obrotowych oraz z ZFŚS do wycieczki dla pracowników i emerytów mająca na celu zacieśnianie więzi i poprawę atmosfery wśród załogi nie będzie oznaczać otrzymania nieodpłatnego świadczenia o którym mowa w art. 11 ust.1 ustawy o PDOF i nie będzie stanowić przychodu ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy.

Oznacza to, że Spółka jako płatnik – z tyt. dofinansowania do wycieczki dla pracowników i emerytów – nie będzie miała obowiązku obliczania i pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Podobne stanowisko zostało potwierdzone w interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej:

1. Nr 0115-KDIT2-2.4011.382.2017.1.BK z dn. 15.01.2018;
2. Nr 0113-KDIPT2-3.4011.113.2017.1.MS z dn. 18.07.2017;
3. Nr 0111-KDIB2-3.4011.293.2017.1.HK z dn. 17.01.2018.
4. Nr DD3.8222.2.344.2015.MCA – z dn.05.08.2015r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 i pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta oraz inne źródła.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie natomiast do art. 11 ust. 2 ww. ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Z kolei, zgodnie z treścią art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

• jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców,

• jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu,

• jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku,

• w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika (art. 11 ust. 2b ww. ustawy).

Przepisy ustawy nie definiują pojęcia nieodpłatne świadczenie. W uchwałach z dnia 18 listopada 2002 r., sygn. akt FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r., sygn. akt II FPS 1/06 NSA ustalił znaczenie terminu nieodpłatne świadczenie na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Stwierdził bowiem, że ma ono szerszy zakres niż w prawie cywilnym, ponieważ obejmuje wszelkie zjawiska o charakterze gospodarczym i zdarzenia prawne, których konsekwencją jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne oraz gospodarcze w działalności osób prawnych, których następstwem jest nieodpłatne, czyli niezwiązane z kosztami lub inną formą świadczenia przysporzenie majątku tej osobie, mające wyraźny finansowy wymiar. W uchwale z dnia 24 maja 2010 r., sygn. akt II FPS 1/10 NSA potwierdził, że powyższe stanowisko ma zastosowanie także odnośnie podatku dochodowego od osób fizycznych w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 i 3 tej ustawy.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Ponadto, treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy. Oznacza to, że do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko pieniądze, ale także wartość świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych otrzymanych od pracodawcy.

W myśl art. 12 ust. 2 ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców – jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy.

Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b (art. 12 ust. 3 ww. ustawy).

Zgodnie z treścią art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Na podstawie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

W myśl uregulowań zawartych w art. 30 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy od dochodów (przychodów) pobiera się zryczałtowany podatek dochodowy z tytułu świadczeń otrzymanych przez emerytów lub rencistów, w związku z łączącym ich uprzednio z zakładem pracy stosunkiem służbowym, stosunkiem pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunkiem pracy, w tym od związków zawodowych, z zastrzeżeniem art. 21 ust. 1 pkt 26 i 38 – w wysokości 10% należności.

Zgodnie z art. 41 ust. 4 ww. ustawy, płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani pobierać zryczałtowany podatek dochodowy od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z tytułów określonych w art. 29, art. 30 ust. 1 pkt 2, 4-5a, 13-16 oraz art. 30a ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 4d, 5 oraz 10.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca zamierza zorganizować wycieczkę zagraniczną dla pracowników, członków ich rodzin i emerytów. Wszyscy uprawnieni mogą w tej wycieczce brać udział dobrowolnie, potwierdzając chęć uczestnictwa na liście. Koszt wycieczki zostanie w części sfinansowany ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, uwzględniając częściową odpłatność, a w części ze środków obrotowych Spółki. Organizowana wycieczka będzie traktowana jako spotkanie, wyjazd integracyjny o charakterze sportowo – rekreacyjnym. Zorganizowanie wycieczki odbywa się w interesie pracodawcy, ponieważ integracja załogi wpływa na efektywność pracy oraz wzajemne relacje służbowe. Organizację wyjazdu powierzono biuru turystycznemu, które po kalkulacji kosztów ustaliło ogólny koszt wyjazdu zgodnie z umową. W zależności od liczby uczestników obliczony zostanie uśredniony koszt jednostkowy przypadający na osobę. Planowane dofinansowanie wyniesie 60%, 55%, 50% kosztu jednostkowego przypadającego na osobę. Zgodnie z obowiązującym regulaminem ZFŚS każdy z pracowników pokryje w zależności od swojej sytuacji materialnej pozostałą część kosztów wycieczki.

Mając na uwadze powyższe wyjaśnić należy, że dokonując oceny czy udział w wycieczce traktowanej jako spotkanie, wyjazd integracyjny o charakterze sportowo-rekreacyjnym prowadzi do powstania przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy kierować się wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r., poz. 947), w którym stwierdzono, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

• po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

• po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

• po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, obiektywne kryterium – wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) – nie jest natomiast spełnione, gdy pracodawca proponuje swoim pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych, choćby organizowanych poza miejscem pracy (imprezy wyjazdowe). W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniu dobrowolnie to po jego stronie nie pojawia się żadna korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku.

Natomiast, bez elementu realnego w postaci otrzymania korzyści przez pracownika nie uzyskuje on przychodu. Nie występuje zdarzenie, z którym ustawa wiąże powstanie obowiązku podatkowego. Tym bardziej, bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia, brak jest podstaw do określenia jego wysokości. Tak więc, udział w spotkaniu integracyjnym zaoferowanym przez pracodawcę pracownikom, nie oznacza uzyskania przychodu przez pracownika, gdyż brak jest podstaw, by świadczenie adresowane do wszystkich przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymierną korzyść.

Odnosząc powyższe do przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego uznać zatem należy, że udział w wycieczce zaoferowanej przez Wnioskodawcę, mającej na celu zintegrowanie załogi, zacieśnienie więzi i poprawę atmosfery wśród pracowników, co wpłynie na efektywność pracy oraz wzajemne relacje służbowe, nie będzie stanowić dla pracowników i emerytów przysporzenia majątkowego, a tym samym nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie można bowiem zakładać, że gdyby nie wycieczka organizowana przez pracodawcę/byłego pracodawcę, pracownik/emeryt wydałby pieniądze na uczestnictwo w takim przedsięwzięciu.

W konsekwencji po stronie pracowników nie powstaje przychód ze stosunku pracy na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a po stronie emerytów przychód z innych źródeł na podstawie art. 20 ust. 1 ww. ustawy.

Oznacza to, że na Wnioskodawcy nie będą ciążyły obowiązki płatnika zgodnie z ww. art. 31 i art. 30 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14 na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4 , 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach – (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 z poźn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy)

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/