Dotyczy: obowiązków Spółki w przypadku wypłat należności za udostępnienie przez osobę fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej witryn internetowych na umieszczanie reklam
INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 24 stycznia 2018 r. (data wpływu 29 stycznia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków Spółki w przypadku wypłat należności za udostępnienie przez osobę fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej witryn internetowych na umieszczanie reklam – jest nieprawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 29 stycznia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków Spółki w przypadku wypłat należności za udostępnienie przez osobę fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej witryn internetowych na umieszczanie reklam.
We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.
Wnioskodawca – Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa prowadzi działalność gospodarczą w zakresie portali internetowych, reklamy i pośrednictwa pozostałego, aktualnie prowadzi działalność związaną z umieszczaniem reklam na serwisach internetowych. Spółka zawiera umowy o współpracy z wydawcami/właścicielami witryn internetowych na publikację reklam lub innych ogłoszeń na witrynach. Do tej pory spółka nie podejmowała w tym zakresie współpracy z osobami fizycznymi. Spółka ma w planach podjąć współpracę polegającą na udostępnieniu miejsca na witrynie w celu umieszczenia reklam, której właścicielem jest krajowy wydawca, pełnoletnia osoba fizyczna nieposiadająca i niewykonująca działalności gospodarczej oraz niebędąca pracownikiem Spółki.
W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.
- Czy Wnioskodawca podejmując współpracę z wydawcą, który jest pełnoletnią osobą fizyczną nieposiadającą i niewykonującą działalności gospodarczej oraz niebędącą pracownikiem Spółki powinna zaklasyfikować jego przychód ze współpracy do innych źródeł przychodów zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 9 Ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, zwaną ustawą o PIT oraz art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, zwaną ustawą o PIT i wykazać roczne dochody Wydawcy z podjętej współpracy wystawiając roczne zeznanie podatkowe PIT 8-C?
- Czy Wnioskodawca powinien ze wspomnianym podmiotem zawrzeć umowę o dzieło według art. 627 Kodeksu Cywilnego i wystawić roczne zeznanie podatkowe PIT-11?
Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanej sytuacji, Wnioskodawca powinien podjąć współpracę z Wydawcą kwalifikując jego przychód z podjętej współpracy do innych źródeł przychodów zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 9 Ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, zwaną ustawą o PIT oraz art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, zwaną ustawą o PIT i wykazać roczne dochody Wydawcy z podjętej współpracy wypełniając roczne zeznanie podatkowe PIT-8C. Według Spółki Umowa/Formularz rejestracyjny w sieci reklamowej stanowiący podstawę do udostępnienia powierzchni reklamowej na stronie internetowej/witrynie przez Wydawcę należy zaliczyć do umów nienazwanych. Nie można jednoznacznie przypisać tym usługom cech umowy o dzieło, ponieważ właściciel strony internetowej nie zobowiązuje się do dokonania określonej czynności prawnej osobiście, jak również nie można przypisać cech umowy najmu/dzierżawy, ponieważ przy podjęciu współpracy nie jest oddana do użytku Spółce cała witryna, jedynie jej część, którą może wykorzystać umieszczając na niej reklamy.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.
Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 200, z późn. zm.), zawiera w art. 10 ust. 1 katalog źródeł przychodów, z których dochody podlegają opodatkowaniu według zasad określonych dla danego źródła przychodów.
Jednym ze źródeł przychodów określonym w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy jest najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.
Do tego źródła przychodów zaliczane są zatem przychody uzyskiwane poza działalnością gospodarczą przez osoby fizyczne na podstawie umów nazwanych: najmu oraz dzierżawy, ale również umów nienazwanych, które mają podobny charakter do najmu lub dzierżawy.
Problematyka, na gruncie przepisów wyżej wymienionej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpowiedniego kwalifikowania przychodów z tytułu udostępniania za wynagrodzeniem powierzchni na stronie internetowej, zarządzanej przez osobę fizyczną, m. in. w celach reklamowych do właściwego źródła, była przedmiotem orzecznictwa sądów administracyjnych.
Orzecznictwo sądów administracyjnych ukształtowało jednolitą linię rozstrzygnięć w tym zakresie (wyrok NSA z dnia 9 marca 2012 r. sygn. akt II FSK 1548/10, utrzymujący w mocy wyrok WSA w Krakowie z dnia 5 marca 2010 r. sygn. akt I SA/Kr 60/10; wyrok NSA z dnia 19 czerwca 2012 r. sygn. akt II FSK 2485/10, utrzymujący w mocy wyrok WSA w Warszawie z dnia 5 lipca 2010 r. sygn. akt III SA/Wa 25/10; wyrok NSA z dnia 27 lutego 2013 r. sygn. akt II FSK 1305/11, utrzymujący w mocy wyrok WSA w Warszawie z dnia 17 stycznia 2011 r. sygn. akt III SA/Wa 1448/10).
Sądy administracyjne we wskazanych wyrokach uznały, że wynagrodzenie otrzymywane przez osobę fizyczną zarządzającą stroną internetową należy zakwalifikować do źródła przychodów – najem, dzierżawa lub inne umowy o podobnym charakterze (art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Sądy wskazały, że umowa, na podstawie której jeden podmiot udostępnia innemu podmiotowi możliwość wyświetlania na stronie internetowej określonych treści (najczęściej reklamowych), jest umową nienazwaną o charakterze podobnym do najmu lub dzierżawy. Wprawdzie przedmiotem takiej umowy nie jest ani najem rzeczy, ani dzierżawa rzeczy lub prawa, jednakże następuje oddanie do używania bytu wirtualnego, jakim jest część powierzchni strony internetowej.
Mając na uwadze powyższe, Minister Finansów wydał w dniu 5 września 2014 r. interpretację ogólną Nr DD2/033/55/KBF/14/RD-75000, w której stwierdził m.in., że „(…) osoba fizyczna udostępniająca na stronie internetowej miejsce w celu zamieszczenia treści o charakterze m.in. reklamowym za wynagrodzeniem uzyskuje przychód z tytułu umowy o podobnym charakterze do umowy najmu lub dzierżawy. Przychody z tego tytułu należy zakwalifikować do źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy PIT, pod warunkiem, że nie są uzyskiwane w ramach działalności gospodarczej. Dochody z tego źródła przychodów podlegają opodatkowaniu na zasadach ogólnych, według progresywnej skali podatkowej, określonej w art. 27 ust. 1 ustawy PIT. (…)”.
Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca ma w planach podjąć współpracę polegającą na udostępnieniu przez krajowego wydawcę, którą jest pełnoletnia osoba fizyczna nieposiadająca i niewykonująca działalności gospodarczej oraz niebędąca pracownikiem Wnioskodawcy, miejsca na witrynie internetowej w celu umieszczenia reklam Wnioskodawcy.
Biorąc powyższe pod uwagę, należy wskazać, że przychód z tytułu udostępniania Wnioskodawcy przez osobę fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej i niebędącą pracownikiem Wnioskodawcy miejsca na umieszczenie reklamy na witrynie internetowej stanowiącej jej własność, należy kwalifikować do źródła przychodów najem, dzierżawa lub inne umowy o podobnym charakterze zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Kwalifikacja ta powoduje, że na Wnioskodawcy nie ciążą obowiązki płatnika, o których mowa w art. 41 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jak również nie jest on obowiązany do sporządzania informacji o wysokości przychodów na podstawie art. 42a ww. ustawy. Tym samym bezprzedmiotowe jest rozpatrywanie wniosku w zakresie pytania Nr 2.
Zatem stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.
Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:
- z zastosowaniem art. 119a;
- w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).
Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.
źródło: https://sip.mf.gov.pl/