Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 22-02-2018 r. – 0115-KDIT2-2.4011.438.2017.1.RS

Czy zapewnienie pracownikom mobilnym noclegu w celu sprawnego i należytego wywiązania się z obowiązków służbowych, stanowi przychód ze stosunku pracy tych pracowników, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a w konsekwencji, czy Wnioskodawca, jako płatnik zobowiązany jest do naliczania, pobrania i wpłacenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych?

UZASADNIENIE

W dniu 28 grudnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w formie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, realizując usługi w branży budowlanej polegające na budowie domów jednorodzinnych na rzecz inwestorów na działkach stanowiących ich własność. Wnioskodawca realizuje jednocześnie od kilkunastu do kilkudziesięciu inwestycji na terenie całej Polski. Część prac na budowie jest realizowana przez pracowników Wnioskodawcy zorganizowanych w brygady budowlane, część zaś zlecana jest firmom zewnętrznym. Wnioskodawca zobowiązany jest do koordynowania prac wykonywanych przez wszystkich pracujących na budowach, w szczególności sprawdza terminowość, odpowiednią jakość wykonanych prac oraz ich zgodność z przepisami prawa budowlanego, projektem oraz umową zawartą z inwestorem.

Celem sprawnego prowadzenia prac budowlanych i należytej koordynacji prac własnych oraz prac wykonywanych przez podwykonawców Wnioskodawca zatrudnia na podstawie umów o pracę tzw. pracowników mobilnych. Należą do nich: kierownicy budów oraz inżynierowie budów. Miejscem zatrudnienia pracownika mobilnego określonym w umowie o pracę jest obszar jednego województwa, obszar kilku województw lub w szczególnie uzasadnionych przypadkach obszar całego kraju. Do obowiązków ww. pracowników należy m.in.:

• nadzorowanie poszczególnych budów,
• nadzór nad brygadami Wnioskodawcy oraz jego podwykonawców,
• kontrola przestrzegania przepisów BHP,
• dokonywanie odbiorów częściowych budowy,
• doradztwo merytoryczne inwestorom,
• współpraca z działem serwisowym w przypadku usterek domu.

Jeden pracownik mobilny odpowiada jednocześnie za prowadzenie kilku/kilkunastu budów usytuowanych na obszarze jednego województwa, kilku województw bądź całego kraju. W związku z koniecznością realizacji powyższych obowiązków – jednocześnie na kilku/kilkunastu budowach prowadzonych w różnych lokalizacjach, pracownicy mobilni zobowiązani są do ciągłych wyjazdów oraz przejazdów pomiędzy tymi budowami, w trakcie których ponoszą wydatki związane m.in. z noclegami w miejscu świadczenia pracy. Pracownicy mobilni zazwyczaj od poniedziałku do piątku dokonują objazdu wszystkich budów za prowadzenie których są odpowiedzialni. Z uwagi na ekonomiczne uzasadnienie pracownicy mobilni na koniec dnia pracy nocują w kwaterach pracowniczych, hotelu, motelu czy też wynajętym mieszkaniu znajdujących się na trasie pomiędzy poszczególnymi budowami. Koszty związane z ww. noclegami mogą być pokrywane: ze środków pochodzących z zaliczki wypłacanej przez Wnioskodawcę, ze środków własnych pracownika – są one następnie zwracane przez pracodawcę lub bezpośrednio ze środków Wnioskodawcy. Wydatki poniesione przez pracownika są poddane merytorycznej i formalnej kontroli na podstawie odpowiednich dokumentów np. faktur lub rachunków wystawionych na Wnioskodawcę. Spółka zwraca wyłącznie koszty noclegu, który jest konieczny ze względu na znaczną odległość miejsca realizowania budowy od miejsca zamieszkania pracownika. Biorąc pod uwagę ekonomiczny aspekt brak jest ekonomicznego uzasadnienia aby pracownicy wracali po każdym dniu pracy do miejsca zamieszkania. Często jest to niemożliwe z uwagi na znaczne odległości. Korzystanie przez pracownika z noclegu jest więc często niezbędne do należytego wykonania zadań wynikających ze stosunku pracy i stanowi realizację obowiązku nałożonego na Wnioskodawcę jako pracodawcę przez przepisy Kodeksu pracy, zgodnie z którym pracę należy organizować w sposób jak najmniej uciążliwy dla pracownika.

Wnioskodawca zaznacza, że praca świadczona w terenie przez pracowników Wnioskodawcy nie jest przez niego traktowana jako podróż służbowa, bowiem zgodnie z art. 775 § 1 Kodeksu pracy, podróżą służbową jest wykonywanie przez pracownika na polecenie pracodawcy zadania służbowego poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy. W przedmiotowym stanie faktycznym obowiązki pracownicze nie są wykonywane poza jednym wskazanym w umowie stałym miejscem pracy, tylko z założenia to miejsce jest zakreślone obszarowo. W związku z czym Wnioskodawca nie traktuje tego rodzaju przemieszczania się jako podróży służbowej nakładającej na pracodawcę obowiązek wypłaty diet i innych związanych z tym świadczeń. Obecnie Wnioskodawca zalicza poniesione koszty noclegów pracowników mobilnych do ich przychodów ze stosunku pracy, a co za tym idzie opodatkowuje i odprowadza z tego tytułu składki ZUS. Biorąc jednak pod uwagę linię orzeczniczą oraz najnowsze interpretacje podatkowe, powziął wątpliwość czy faktycznie zapewnienie pracownikom noclegu, co leży wyłącznie w interesie pracodawcy a nie pracownika należy traktować jako przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy zapewnienie pracownikom mobilnym noclegu w celu sprawnego i należytego wywiązania się z obowiązków służbowych, stanowi przychód ze stosunku pracy tych pracowników, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a w konsekwencji, czy Wnioskodawca, jako płatnik zobowiązany jest do naliczania, pobrania i wpłacenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Wskazanie, czy zapewnienie noclegu będzie mieściło się w zakresie „innych nieodpłatnych świadczeń”, będzie przesądzać o istnieniu przychodu i konieczności odprowadzenia należnego podatku.

Wobec niezdefiniowania w ustawie podatkowej pojęcia „nieodpłatnego świadczenia” zasadne jest odwołanie się do znaczenia tego pojęcia ukształtowanego w orzecznictwie sądowym. Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 stwierdził, że podstawowym kryterium, które powinno być stosowane przy ustalaniu, czy dane świadczenie nieodpłatne pracodawcy stanowiło przychód ze stosunku pracy, jest wystąpienie po stronie pracownika przysporzenia, czy to w postaci nabycia wymiernej korzyści majątkowej, czy to w postaci również wymiernego zaoszczędzenia wydatku.

Trybunał Konstytucyjny uznał, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

• zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
• zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
• korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

W świetle powyższych rozważań, sfinansowanie noclegu pracownikowi mobilnemu nie może zostać uznane za przychód pracownika w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż świadczenie to nie jest spełnione w interesie pracownika, lecz jego pracodawcy. Pracownik nadal utrzymuje swoje mieszkanie gdzie mieści się jego ośrodek życiowy i może z zapewnianego przez Spółkę noclegu korzystać wyłącznie osobiście i wyłącznie dlatego, że ma to związek ze świadczeniem pracy.

Powyższa kwestia rozważana była wielokrotnie przez judykaturę, doktrynę oraz organy podatkowe. Warto podkreślić, iż Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 2 października 2014 r. (II FSK 2387/12) stwierdził: Zapewnienie noclegu przez pracodawcę pracownikowi służy wyłączeniu realizacji obowiązku pracowniczego – pracownik nie ma tutaj żadnej swobody w zarządzaniu i rozporządzeniu tym świadczeniem; wykorzystuje je w konkretnym celu – wykonaniu swoich obowiązków pracowniczych, w związku z czym nie stanowi przychodu ze stosunku pracy.

We wskazanym orzeczeniu stwierdzono, że: „obowiązek zapewnienia prawidłowej organizacji pracy nie może być utożsamiany tylko z zapewnieniem biurka, materiałów biurowych czy pokryciem kosztów eksploatacji samochodu służbowego czy kosztów zużytej energii elektrycznej. Ten obowiązek należy i trzeba odnosić i analizować w kontekście konkretnych obowiązków pracowniczych i wynikających z tych obowiązków oczekiwań pracodawcy”. W świetle ww. orzeczenia, poprzez spełnienie obowiązku prawidłowego organizowania pracy, należy rozumieć zagwarantowanie przez pracodawcę, by pracownik dotarł w określonym czasie do miejsca realizacji budowy przez Spółkę dla inwestora.

Takie samo stanowisko potwierdzają również inne Sądy w analogicznych sprawach m.in.: Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku, który w wyroku z dnia 4 grudnia 2014 r. (sygn. akt I SA/Bk 473/14) wskazał, że: „zapewnienie pracownikowi nocowania w hotelu przez pracodawcę nie jest korzyścią pracownika, ale wypełnieniem przez pracodawcę ustawowego obowiązku prawidłowego organizowania pracy” oraz Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach (sygn. akt I SA/Ke 463/14), który stwierdził, że „Ponoszone przez pracowników mobilnych wydatki za noclegi mają bezpośredni związek z wykonywaniem obowiązków służbowych i są niezbędne do wykonywania tych zadań, a ich zwrot nie stanowi u pracowników przysporzenia majątkowego i nie może być traktowany jako przychód ze stosunku pracy w myśl art. 12 ust. 1 PDOF”.

Nocleg w odległym od miejsca zamieszkania hotelu umożliwia pracownikom prawidłową realizację powierzonych im w ramach stosunku pracy zadań, których wykonanie leży przede wszystkim w interesie pracodawcy (ma na celu prawidłowe wykonanie umów zawieranych z inwestorami). Pracownik korzysta z tych świadczeń, jednak jest to dla niego korzyść niewychodząca poza stosunek pracy. Pracownik nie osiągnie żadnych korzyści w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść. Gdyby nie konieczność wykonywania pracy w określonym miejscu – pracownik nie miałby potrzeby korzystania z finansowanego przez Wnioskodawcę noclegu. Świadczenia bezsprzecznie spełniane są w interesie Wnioskodawcy i wynikają z obowiązku przestrzegania podstawowych zasad prawa pracy oraz zagwarantowania efektywności organizacji procesu świadczenia pracy. Biorąc pod uwagę specyfikę branży budowlanej, świadczenie ciągłych wyjazdów i przemieszczania się osób nadzorujących budowę jest zjawiskiem koniecznym. Gdyby nie zgoda pracowników, którzy realizują roboty budowlane i nadzór nad nimi na przypisanym terytorium, Spółka nie byłaby w stanie prowadzić działalności gospodarczej w dotychczasowym zakresie. Miejsce świadczenia pracy uzależnione jest de facto od umów zawieranych z inwestorami, których realizacja skutkuje realnym wzrostem aktywów po stronie pracodawcy. Potwierdzeniem może być wyrok NSA z dnia 9 sierpnia 2016 r. (sygn. II FSK 1970/14): „Zarówno zapewnienie noclegu przez pracodawcę pracownikowi, jak i transportu do odległego miejsca wykonywania pracy, zwłaszcza w przypadku usług o charakterze budowlano-montażowym – służy wyłącznie realizacji obowiązku pracowniczego – pracownik nie ma tutaj żadnej swobody w zarządzaniu i rozporządzeniu tym świadczeniem, a wykorzystuje je tylko w konkretnym celu – wykonaniu swoich obowiązków pracowniczych”.

Zdaniem Wnioskodawcy, Jego stanowisko znajduje potwierdzenie nie tylko w przywołanych wyżej wyrokach Sądów, ale także w interpretacjach Ministra Finansów np. z dnia 25 czerwca 2015 r., nr DD3.8222.2.247.2015.OBQ czy interpretacjach indywidualnych np.: Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 2 lutego 2016 r. nr IPTPB3/4511-409/15-2/PM czy Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 18 czerwca 2015 r., nr IPPB2/4511-353/15-2/MK1.

Podsumowując, w przedmiotowym stanie faktycznym wartość noclegu opłacanego przez Spółkę, z którego pracownik korzysta wyłącznie w związku z pracą wykonywaną w wyznaczonym obszarze kraju nie stanowi dla pracownika przychodu do opodatkowania, od którego Spółka jest zobowiązana do poboru zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 2032 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z literalnym brzmieniem art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami ze stosunku pracy są zatem wszelkie świadczenia otrzymywane przez pracownika w związku z pozostawaniem w stosunku pracy, które to świadczenia pokrywane są ze środków pracodawcy. Przy czym zgodnie ze stanowiskiem Trybunału Konstytucyjnego (wyrażonym m.in. w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13), ukształtowane w procesie stanowienia prawa rozumienie przepisu może odbiegać od literalnego brzmienia, jeżeli określony, ustalony w praktyce, sposób rozumienia treści normatywnej utrwalił się, a zwłaszcza znalazł jednoznaczny i autorytatywny wyraz w orzeczeniach Sądu Najwyższego lub NSA. W takim przypadku należy uznać, że przepis ma taką właśnie treść, jaką odnalazły w nim te najwyższe instancje sądowe.

W ww. wyroku z dnia 8 lipca 2014 r. Trybunał Konstytucyjny (oceniając przepis art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 3 w związku z art. 11 ust. 2-2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przez pryzmat ich zgodności z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej) stwierdził, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

• po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
• po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
• po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Uwzględniając powyższe ustalenia Trybunału Konstytucyjnego, Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 19 września 2014 r. sygn. akt II FSK 2280/12 wyraził pogląd, że jakkolwiek skorzystanie ze świadczenia w postaci noclegu wykupionego przez pracodawcę niewątpliwie następuje za zgodą pracownika, niemniej świadczenie to nie jest spełnione w jego interesie, ale w interesie pracodawcy obowiązanego do właściwego zorganizowania pracy.

Z kolei w wyroku z dnia 2 października 2014 r. sygn. akt II FSK 2387/12, Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, że obowiązek zapewnienia prawidłowej organizacji pracy nie może być utożsamiany tylko z zapewnieniem biurka, materiałów biurowych czy pokryciem kosztów eksploatacji samochodu służbowego czy kosztów zużytej energii elektrycznej. Ten obowiązek należy i trzeba odnosić i analizować w kontekście konkretnych obowiązków pracowniczych i wynikających z tych obowiązków oczekiwań pracodawcy. Skoro więc prawidłowe i efektywne wykonywanie obowiązków pracowniczych wymaga od pracownika nocowania w hotelu, aby w określonym czasie wynikającym z kontaktów handlowych pracodawcy i kontrahenta dotrzeć do kontrahenta, to zapewnienie tej możliwości przez pracodawcę nie jest korzyścią pracownika ale właśnie wypełnieniem przez pracodawcę ustawowego obowiązku prawidłowego organizowania pracy, tak aby była ona wydajna i należytej jakości. Zapewnienie możliwości nocnego wypoczynku odpowiada także obowiązkowi pracodawcy organizowania pracy w sposób zmniejszający uciążliwość pracy.

W konsekwencji, przyjąć należy, że mimo bardzo szerokiego ujęcia w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodów ze stosunku pracy, nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Odnosząc powyższe do informacji przedstawionych we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, należy zauważyć, iż Wnioskodawca zatrudnia na podstawie umów o pracę tzw. pracowników mobilnych. Należą do nich m.in. kierownicy budów oraz inżynierowie budów.

Miejscem zatrudnienia pracownika mobilnego określonym w umowie o pracę jest obszar jednego województwa, obszar kilku województw lub w szczególnie uzasadnionych przypadkach obszar całego kraju. Do obowiązków ww. pracowników należy m.in.:

• nadzorowanie poszczególnych budów,
• nadzór nad brygadami Wnioskodawcy oraz jego podwykonawców,
• kontrola przestrzegania przepisów BHP,
• dokonywanie odbiorów częściowych budowy,
• doradztwo merytoryczne inwestorom,
• współpraca z działem serwisowym w przypadku usterek domu.

Jeden pracownik mobilny odpowiada jednocześnie za prowadzenie kilku lub kilkunastu budów usytuowanych na obszarze jednego województwa, kilku województw bądź całego kraju. W związku z koniecznością realizacji powyższych obowiązków – jednocześnie na kilku lub kilkunastu budowach prowadzonych w różnych lokalizacjach, pracownicy mobilni zobowiązani są do ciągłych wyjazdów oraz przejazdów pomiędzy tymi budowami, w trakcie których ponoszą wydatki związane m.in. z noclegami w miejscu świadczenia pracy. Pracownicy mobilni zazwyczaj od poniedziałku do piątku dokonują objazdu wszystkich budów za prowadzenie których są odpowiedzialni. Z uwagi na ekonomiczne uzasadnienie pracownicy mobilni na koniec dnia pracy nocują w kwaterach pracowniczych, hotelu, motelu czy też wynajętym mieszkaniu znajdujących się na trasie pomiędzy poszczególnymi budowami. Spółka zwraca wyłącznie koszty noclegu, który jest konieczny ze względu na znaczną odległość miejsca realizowania budowy od miejsca zamieszkania pracownika.

Praca świadczona w terenie przez pracowników Wnioskodawcy nie jest traktowana jako podróż służbowa, bowiem zgodnie z art. 775 § 1 Kodeksu pracy, podróżą służbową jest wykonywanie przez pracownika na polecenie pracodawcy zadania służbowego poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy. W przedmiotowym stanie faktycznym obowiązki pracownicze nie są wykonywane poza jednym wskazanym w umowie stałym miejscem pracy, tylko z założenia to miejsce jest zakreślone obszarowo. W związku z czym Wnioskodawca nie traktuje tego rodzaju przemieszczania się jako podróży służbowej nakładającej na pracodawcę obowiązek wypłaty diet i innych związanych z tym świadczeń.

W tym stanie rzeczy oraz w świetle wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. oraz orzeczeń Naczelnego Sądu Administracyjnego uznać należy, że wynikające z konieczności wykonywania czynności służbowych sfinansowanie przez Wnioskodawcę kosztów noclegów, związane z wykonywaniem przez pracowników pracy w miejscu i w czasie wskazanym przez pracodawcę (niebędącym podróżą służbową), nie generuje po stronie pracowników przychodu do opodatkowania. Wydatki ponoszone są bowiem w interesie pracodawcy, a co za tym idzie pracownicy nie otrzymują od Wnioskodawcy jakiekolwiek przysporzenia majątkowego.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy – zgodnie z którym, po stronie pracownika mobilnego nie powstanie przychód w związku z zapewnieniem przez Niego noclegu w miejscu wyjazdu służbowego, należało uznać za prawidłowe.

Odnosząc się do powołanych wyroków sądów administracyjnych wskazać należy, że orzeczenia te nie są wiążące dla organu podatkowego. Orzeczenia te dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw, osadzonych w określonych stanach faktycznych/zdarzeniach przyszłych i tylko w tych sprawach wydane rozstrzygnięcia są wiążące. W związku z tym, organy podatkowe, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów, jednak nie stosują wprost tych rozstrzygnięć także i z tego powodu, że nie stanowią one materialnego prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r. poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/