Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 22-02-2018 r. – 0115-KDIT2-2.4011.54.2018.1.BK

Czy uczestnictwo w imprezach integracyjnych – piknikach pracowniczych, organizowanych przez Wnioskodawcę, powoduje uzyskanie przez pracowników i członków ich rodzin przychodu, od którego Wnioskodawca powinien naliczyć i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych?

UZASADNIENIE

W dniu 31 stycznia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca, Spółka Akcyjna (zwana dalej również „Spółką” lub „Wnioskodawcą”), jest spółką prawa handlowego oraz polskim rezydentem podatkowym.

Wnioskodawca organizuje dla swoich pracowników i członków ich rodzin imprezy integracyjne w formie pikników pracowniczych. Celem tych imprez jest przede wszystkim zapewnienie możliwości integracji pracowników Spółki oraz ich rodzin. Organizacja pikników ma ponadto na celu motywowanie pracowników, wprowadzenie dobrego nastroju, poprawę atmosfery, budowę więzi z pracodawcą i z innymi pracownikami, budowanie dobrych relacji interpersonalnych w miejscu wykonywania pracy, poprawę komunikacji wewnętrznej, zbliżenie z kolegami z zespołu, ale także zapewnienie odpoczynku.

Organizowane imprezy mają charakter ogólnodostępny – mogą w nich uczestniczyć wszyscy zainteresowani pracownicy Spółki oraz członkowie ich rodzin. Udział ma charakter dobrowolny – zainteresowani pracownicy zgłaszają chęć uczestnictwa w imprezie dokonując zapisu na listę. W trakcie zapisów przekazują informację, czy w pikniku będą także uczestniczyć członkowie ich rodzin.

Uczestnictwo pracowników w imprezie nie wiąże się z powstaniem po ich stronie dodatkowych kosztów, tj. udział pracownika w imprezie jest bezpłatny. Wszelkie koszty związane z organizacją imprez integracyjnych ponosi Wnioskodawca jako pracodawca i pokrywa je ze środków obrotowych Spółki. Wydatki poniesione na organizację pikniku rodzinnego obejmują świadczenia związane z samą organizacją imprezy, tj. m.in. wynajem dmuchanych elementów, zapewnienie różnego rodzaju rozrywek, konkursów i wszelkich innych ogólnodostępnych dla uczestników atrakcji. Wnioskodawca pokrywa również koszty zapewnionego dla uczestników imprezy poczęstunku – cateringu.

Każdorazowo uczestnicy imprez mają swobodny dostęp do zapewnionych atrakcji, są one przeznaczone dla otwartego kręgu użytkowników, bez ograniczeń i limitów. Uczestnicy imprez mają również swobodę w korzystaniu z zapewnianego cateringu i mogą dowolnie wybierać rodzaj posiłków z zaproponowanego menu.

Udział pracowników w imprezie, a także sam fakt skorzystania przez nich z posiłków oraz z poszczególnych atrakcji zapewnionych w trakcie pikniku, nie jest ewidencjonowany i weryfikowany.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy uczestnictwo w imprezach integracyjnych – piknikach pracowniczych, organizowanych przez Wnioskodawcę, powoduje uzyskanie przez pracowników i członków ich rodzin przychodu, od którego Wnioskodawca powinien naliczyć i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, osoby uczestniczące w organizowanych imprezach integracyjnych (pracownicy Spółki i członkowie ich rodzin), nie uzyskują z tego tytułu przychodu opodatkowanego podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a więc na Wnioskodawcy nie ciążą żądne obowiązki płatnika, w tym obowiązek naliczenia i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.) (dalej: u.p.d.o.f.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Wyszczególnienia źródeł przychodów osiągniętych przez osoby fizyczne ustawodawca dokonał w art. 10 u.p.d.o.f. W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 tej ustawy, źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Według treści art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f., za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty, niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot w szczególności oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych, są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Ponadto, zgodnie z art. 31 u.p.d.o.f., osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z powodu niejednolitości stanowisk sądowych dotyczących kwestii „nieodpłatnego świadczenia”, zasadniczego znaczenia nabrał wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r., poz. 947), w którym Trybunał Konstytucyjny dokonał ustalenia, jakie kryteria statuują nieodpłatne świadczenie do zakwalifikowania go jako przychodu pracownika z tytułu stosunku pracy. Z jego treści wynika, iż nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika, bez ustalonej za nie zapłaty, jest świadczeniem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Aby świadczenia, jakie pracownik uzyskuje nieodpłatnie od pracodawcy mogły zostać zakwalifikowane jako przychód, w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f., muszą to być świadczenia, które:

• zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
• zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
• korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Trybunał Konstytucyjny podkreślił również, że aby nieodpłatne świadczenia objęte zostały podatkiem dochodowym, uzyskiwane przysporzenie musi mieć realny charakter, co w konsekwencji oznacza, że określona korzyść musi zostać otrzymana, gdyż jak wskazał Trybunał: „(…) bez elementu realnego w postaci otrzymania korzyści przez pracownika nie uzyskuje on przychodu; nie występuje zdarzenie, z którym ustawa wiąże powstanie obowiązku podatkowego. Tym bardziej, bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia, brak podstaw do określenia jego wysokości”.

Co istotne, Trybunał w analizowanym orzeczeniu zaakcentował, że: „W odniesieniu do analizowanego w niniejszej sprawie opodatkowania innych nieodpłatnych świadczeń pracodawcy na rzecz pracownika, wskazane wyżej wymaganie określenia zdarzenia, z którym wiąże się obowiązek podatkowy, jest szczególnie podkreślone przez ustawodawcę w treści art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f. Jednolite stanowisko doktryny prawa podatkowego, opierające się na wynikach interpretacyjnych uzyskanych przy zastosowaniu reguł wykładni językowej, wyraża się w przekonaniu, że użycie w tym przepisie słowa «otrzymane» w odniesieniu do świadczeń nieodpłatnych wskazuje, że przychód powstaje, gdy można zindywidualizować świadczenie, określić jego wartość pieniężną oraz skonkretyzować odbiorcę” (J. Marciniuk, op.cit., nb 20).

Podkreśla się, że art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f. wyraźnie różnicuje sposoby powstania przychodu: gdy chodzi o pieniądze i wartości pieniężne przychód może powstać – verba legis – przez „otrzymanie lub postawienie go do dyspozycji podatnika”. Natomiast świadczenia w naturze i inne nieodpłatne świadczenia – w przeciwieństwie do pieniędzy i wartości pieniężnych – są traktowane jako przychód wyłącznie pod warunkiem, że są „otrzymane”, co ma wskazywać na bezwzględnie – w odniesieniu do tego przychodu – wymagany realny charakter świadczenia. (…) Ustawa nie zna bowiem takiego pojęcia jak postawienie świadczeń w naturze do dyspozycji podatnika (zob. Podatek dochodowy od osób fizycznych. Komentarz, J. Marciniuk (red), Warszawa 2012, s. 122). Przychód powstaje w momencie, w którym podatnik otrzymał lub w którym postawiono do jego dyspozycji pieniądze lub wartości pieniężne oraz w momencie, w którym otrzymał świadczenia w naturze i inne nieodpłatne świadczenia (zob. W. Dmoch, Podatek dochodowy od osób fizycznych. Komentarz, Warszawa 2008, s. 74)”.

W kontekście przedstawionego stanu faktycznego, analizując skutki podatkowe związane z organizacją pikniku rodzinnego, przywołać można m.in. interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 6 kwietnia 2016 r., sygn. IPPB4/4511-56/16-4/MS2, w której stwierdzono, że „(…) nieodpłatne świadczenie jest przychodem pracownika ze stosunku pracy – gdy świadczenie to powoduje wystąpienie po stronie pracownika przysporzenia: w postaci nabycia wymiernej korzyści majątkowej lub w postaci również wymiernego zaoszczędzenia wydatku. Nieodpłatne świadczenie jest przychodem pracownika, gdy zostało spełnione za zgodą pracownika, tj. gdy pracownik skorzystał z niego w pełni dobrowolnie. Zatem pracodawca spełnił określone świadczenie na rzecz pracownika, gdy dysponował uprzednią zgodą pracownika na jego przyjęcie. Przychód pracownika będzie obejmował nieodpłatne świadczenie, gdy świadczenie to zostanie spełnione w interesie pracownika (a nie w interesie pracodawcy) i przynosi pracownikowi korzyść w postaci powiększenia jego aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść. W zakresie tego kryterium należy wskazać, że chodzi o realny charakter przysporzenia jako warunku objęcia nieodpłatnego świadczenia podatkiem dochodowym. Bez elementu realnego w postaci otrzymania korzyści przez pracownika nie uzyskuje on przychodu, ponieważ nie występuje wówczas zdarzenie, z którym ustawa wiąże powstanie obowiązku podatkowego. Nieodpłatne świadczenie jest przychodem pracownika, gdy korzyść jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi, tj. nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów. Wartość takiego świadczenia ustala się według cen zakupu. Cena zakupu stanowi w regulacji art. 11 ust. 2a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych punkt odniesienia do ustalenia wartości nieodpłatnego świadczenia (…).

(…) w przypadku organizowania imprez integracyjnych tylko dla pracowników, czy imprez integracyjnych, na które zostaną zaproszeni pracownicy i będzie możliwa obecność osób towarzyszących oraz osób współpracujących z Wnioskodawczynią w ramach umów cywilnoprawnych lub zatrudnionych w podmiotach współpracujących z Wnioskodawczynią w ramach umów cywilnoprawnych (np. pracownicy kluczowych dostawców lub podmiotów powiązanych z Wnioskodawczynią) nie można mówić o przychodzie ze świadczenia nieodpłatnego. Impreza integracyjna organizowana przez pracodawcę nie spełnia kryterium wystąpienia po stronie uczestników przysporzenia majątkowego (korzyści). Skoro, imprezy integracyjne będą miały charakter ogólnodostępny i udział w imprezach jest dobrowolny, po stronie uczestników nie pojawi się korzyść w postaci zaoszczędzenia wydatku. Nie sposób bowiem zakładać, że gdyby nie impreza organizowana przez Wnioskodawczynię, uczestnik wydałby pieniądze na uczestnictwo w takim przedsięwzięciu.

Udział w imprezie organizowanej przez Wnioskodawczynię nie oznacza uzyskania przychodu przez uczestnika także z tego powodu, że Wnioskodawczyni organizuje je dla nieoznaczonej liczby osób, tj. pracowników i osób towarzyszących i innych zaproszonych gości nie spełnia przesłanek do uznania, że uczestnik z tytułu uczestnictwa w takiej imprezie uzyskuje przychód w postaci nieodpłatnego świadczenia, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. W związku z powyższym, na Wnioskodawczyni nie ciążą również z tego tytułu obowiązki płatnika ani obowiązki informacyjne”.

Do analizowanego orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego w kontekście ewentualnej konieczności zaliczenia do przychodu pracowników kwot wydatkowanych przez pracodawcę w celu organizacji imprez integracyjnych, odniósł się także Minister Finansów w interpretacji indywidualnej z dnia 13 stycznia 2016 r., sygn. DD3.8222.2.359.2015.CRS, wskazując, że „(…) mimo bardzo szerokiego ujęcia w art. 12 ust. 1 ustawy PIT przychodów ze stosunku pracy – nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika rodzi obowiązek podatkowy w podatku dochodowym od osób fizycznych. Dotyczy to w szczególności świadczeń, których nie można uznać za przychód w rozumieniu ustawy PIT, np. z tytułu zaoferowania pracownikowi przez pracodawcę udziału w spotkaniu integracyjnym (w tym o charakterze sportowo – rekreacyjnym) lub wzięcie w nim udziału. W tym stanie rzeczy oraz wobec jednoznacznego stanowiska Trybunału Konstytucyjnego wyrażonego w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r. uznać należy, że udział pracowników w zorganizowanej przez Wnioskodawcę imprezie integracyjnej (pikniku) nie powoduje uzyskania przez pracowników nieodpłatnego świadczenia, a tym samym, po stronie pracowników nie powstanie przychód ze stosunku pracy, a na Wnioskodawcy nie będzie ciążył obowiązek płatnika określony w art. 31 ustawy”.

Powyższe w ocenie Wnioskodawcy daje podstawy, by zgodnie z zaprezentowanym powyżej stanowiskiem Trybunału Konstytucyjnego, poniesionych wydatków związanych z organizacją imprez integracyjnych nie uznawać za przychód podatkowy dla pracowników i członków ich rodzin.

Zdaniem Wnioskodawcy pracownicy nie uzyskają w tym zakresie nieodpłatnych świadczeń od pracodawcy, a więc po ich stronie nie powstanie przychód ze stosunku pracy, natomiast Wnioskodawca jako pracodawca nie będzie zobowiązany do poboru zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Należy zaakcentować, że udział pracowników i członków ich rodzin w organizowanych piknikach pracowniczych, a także fakt korzystania z zapewnionych w ich trakcie atrakcji, posiłków itp., nie jest ewidencjonowany ani weryfikowany. Gdyby więc uznać, że pracownicy w tym zakresie uzyskali jakikolwiek przychód, miałby on jedynie wymiar statystyczny polegający na podzieleniu poniesionego kosztu przez ilość uczestników deklarujących chęć swojego udziału. Ewentualnie uzyskiwane przez pracowników w tym zakresie korzyści nie mają charakteru korzyści skonkretyzowanych i zindywidualizowanych, bowiem zapewniane w związku z organizacją pikników świadczenia są dostępne dla wszystkich pracowników w sposób ogólny, a poniesione przez Wnioskodawcę jako przez pracodawcę koszty mają charakter kosztów ogólnych, a nie zindywidualizowanych, dotyczących konkretnego, korzystającego pracownika.

Powyższe zostało potwierdzone w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 4 lutego 2016 r., sygn. ILPB1/4511-1-1504/15-2/TW.

W analizowanym zakresie zaakcentowania wymaga również fakt, że w istocie organizowane przez Wnioskodawcę imprezy integracyjne z racji swojego charakteru nie spełniają kryterium wystąpienia po stronie pracowników przysporzenia majątkowego, gdyż nie uzyskują oni korzyści w postaci zaoszczędzenia wydatku. Nie można też uznać, że udział w tych imprezach przynosi pracownikom realny dochód w postaci powiększenia aktywów albo zaoszczędzenia wydatków. Jak wskazał Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji z dnia 4 lutego 2016 r., sygn. ILPB1/4511-1-1504/15-2/TW: „Nie sposób bowiem zakładać, że gdyby nie impreza organizowana przez pracodawcę, pracownik wydałby pieniądze na uczestnictwo w takim przedsięwzięciu. Udział w imprezie organizowanej przez pracodawcę nie oznacza uzyskania przychodu przez pracownika także z tego powodu, że brak jest podstaw, by świadczenie adresowane do pracowników – przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymierną korzyść”.

Również w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 16 marca 2015 r., sygn. IBPBII/1/415-1029/14/BP wyraźnie podkreślono, że: (…) nieodpłatne świadczenie jest przychodem pracownika ze stosunku pracy – gdy świadczenie to powoduje wystąpienie po stronie pracownika przysporzenia: w postaci nabycia wymiernej korzyści majątkowej lub w postaci również wymiernego zaoszczędzenia wydatku. (…) Przychód pracownika będzie obejmował nieodpłatne świadczenie, gdy świadczenie to zostanie spełnione w interesie pracownika (a nie w interesie pracodawcy) i przynosi pracownikowi korzyść w postaci powiększenia jego aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść. W zakresie tego kryterium należy wskazać, że chodzi o realny charakter przysporzenia jako warunku objęcia nieodpłatnego świadczenia podatkiem dochodowym. Nieodpłatne świadczenie jest przychodem pracownika, gdy korzyść jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi, tj. nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów. (…) Impreza integracyjna organizowana przez pracodawcę nie spełnia kryterium wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści). Skoro, impreza integracyjna będzie miała charakter ogólnodostępny dla wszystkich pracowników i udział w imprezie jest dobrowolny, po stronie pracowników nie pojawi się korzyść w postaci zaoszczędzenia wydatku. Nie sposób bowiem zakładać, że gdyby nie impreza organizowana przez pracodawcę, pracownik wydałby pieniądze na uczestnictwo w takim przedsięwzięciu. Udział w imprezie organizowanej przez pracodawcę nie oznacza uzyskania przychodu przez pracownika także z tego powodu, że brak jest podstaw, by świadczenie adresowane do wszystkich pracowników – przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymierną korzyść”.

Mając na uwadze stan faktyczny przedmiotowej sprawy, cytowane wyżej przepisy prawa podatkowego, powołane interpretacje oraz wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że udział pracowników i członków ich rodzin w imprezach integracyjnych – piknikach pracowniczych, organizowanych przez Wnioskodawcę jako pracodawcę, nie oznacza powstania przychodu podatkowego ze stosunku pracy na podstawie art. 12 ust. 1 w zw. z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu nieodpłatnego świadczenia, a co za tym idzie na Wnioskodawcy, jako płatniku, nie będzie ciążył obowiązek obliczenia i pobrania zaliczki na podatek dochodowy na podstawie art. 31 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/