Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 20-02-2018 r. – 0111-KDIB2-3.4011.291.2017.2.LG

Powstanie przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń oraz obowiązek poboru zaliczki na podatek dochodowy od dofinansowania z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych wycieczki integracyjnej dla pracownika

UZASADNIENIE

W dniu 12 grudnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie powstania przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń oraz obowiązku poboru zaliczki na podatek dochodowy od dofinansowania z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych wycieczki integracyjnej dla pracownika. Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 18 stycznia 2018 r. będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z 12 stycznia 2018 r. znak: 0111-KDIB2-3.4011.291.2017.1.LG.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca, jest jednostką budżetową, która zatrudnia 78 pracowników i jest zobligowana przepisami prawa do tworzenia Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych (dalej: zfśs). Pracodawca, którym jest Urząd w dniach 23-25 listopada 2017 r. zorganizował wycieczkę integracyjną do Pragi dla wszystkich uprawnionych pracowników. Wszyscy mogli dobrowolnie uczestniczyć w wycieczce. Koszt zorganizowania wycieczki został w całości pokryty ze środków zfśs. Zgodnie z postanowieniami regulaminu dostępność środków z funduszu jest taka sama dla wszystkich uprawnionych. Zorganizowana wycieczka jest traktowana jako wyjazd integracyjny. Zorganizowanie wycieczki odbyło się w interesie pracodawcy, ponieważ integracja załogi wpływa na efektywność pracy oraz wzajemne relacje służbowe. Koszt wycieczki dla pracowników zgodnie z umową zawartą z Biurem Turystycznym wynosi 16.000 zł (szesnaście tysięcy złotych). Koszt jednego uczestnika wycieczki wynosi 400 zł (czterysta złotych). Całość została pokryta z zfśs na podstawie wystawionej faktury. W cenie wycieczki zostały zapewnione następujące świadczenia:

• przejazd autokarem,
• nocleg w hotelu pracownicy zostali zakwaterowani w pokojach o różnym standardzie,
• wyżywienie śniadanie było w formie „szwedzkiego stołu”, natomiast 2 obiadokolacje były wydzielone w porcjach na osobę,
• bilety wstępów do zwiedzanych obiektów,
• przewodnik,
• ubezpieczenie NNW+KL.

Brak uczestnictwa w wycieczce nie wiąże się z negatywnymi skutkami dla pracownika.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

W związku z powyższym czy Urząd jako płatnik ma obowiązek poboru zaliczki na podatek dochodowy od dofinansowania z zfśs wycieczki integracyjnej dla pracownika?

Zdaniem Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 9 i art. 12 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2016 r. poz. 2032, z późn. zm.) zorganizowana przez pracodawcę wycieczka prowadzi do powstania przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń fizycznych.

Ponadto w piśmie z 18 stycznia 2018 r. Wnioskodawca wskazał, że Urząd jako płatnik nie ma obowiązku opodatkować pracowników podatkiem dochodowym, którzy brali udział w wycieczce zorganizowanej z zfśs.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za:

• nieprawidłowe w części powstania przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń,
• prawidłowe w części dotyczącej obowiązku poboru zaliczki na podatek dochodowy od dofinansowania z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych wycieczki integracyjnej dla pracownika.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest zasada powszechności opodatkowania. W myśl tej zasady, wyrażonej w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 2032, ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy, źródłami przychodów są stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania – art. 11 ust. 2 ustawy.

Na podstawie art. 11 ust. 2a ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Art. 11 ust. 2b ustawy stanowi, że jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.

Przepisy ustawy nie definiują pojęcia nieodpłatne świadczenie. W uchwałach Składu Siedmiu Sędziów NSA z dnia 18 listopada 2002 r., sygn. akt FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r., sygn. akt II FPS 1/06 ustalono znaczenie terminu nieodpłatne świadczenie na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Stwierdzono bowiem, że ma ono szerszy zakres niż w prawie cywilnym, ponieważ obejmuje wszelkie zjawiska o charakterze gospodarczym i zdarzenia prawne, których konsekwencją jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne oraz gospodarcze w działalności osób prawnych, których następstwem jest nieodpłatne, czyli niezwiązane z kosztami lub inną formą świadczenia przysporzenie majątku tej osobie, mające wyraźny finansowy wymiar. W uchwale z dnia 24 maja 2010 r., sygn. akt II FPS 1/10 potwierdzono, że powyższe stanowisko ma zastosowanie także odnośnie podatku dochodowego od osób fizycznych w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 i 3 tej ustawy.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Ponadto, treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy. Oznacza to, że do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko pieniądze, ale także wartość świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych otrzymanych od pracodawcy.

Wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców – jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy – art. 12 ust. 2 ustawy.

Stosownie z art. 12 ust. 3 ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Zgodnie z art. 31 ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Zgodnie z przedstawionym opisem sprawy Wnioskodawca zatrudnia 78 pracowników i jest zobligowany przepisami prawa do tworzenia zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Wnioskodawca jako pracodawca zorganizował wycieczkę integracyjną dla wszystkich pracowników, którzy mogli dobrowolnie w niej uczestniczyć. Koszt tej wycieczki w całości został sfinansowany ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Zgodnie z regulaminem zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Koszt wycieczki dla jednego pracownika wyniósł 400 zł. Brak uczestnictwa w wycieczce nie wiąże się z negatywnymi skutkami dla pracownika. Wnioskodawca wskazał, że zorganizowanie wycieczki odbyło się w jego interesie jako pracodawcy, gdyż integracja załogi wpływa na efektywność pracy.

Mając na uwadze powyższe należy wyjaśnić, że dokonując oceny czy udział w wycieczce integracyjnej prowadzi do powstania przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy kierować się wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz.U. z 2014 r., poz. 947), w którym stwierdzono, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

• po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
• po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
• po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, obiektywne kryterium – wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) – nie jest natomiast spełnione, gdy pracodawca proponuje swoim pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych, choćby organizowanych poza miejscem pracy (imprezy wyjazdowe). W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniu dobrowolnie to po jego stronie nie pojawia się żadna korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku.

Natomiast, bez elementu realnego w postaci otrzymania korzyści przez pracownika nie uzyskuje on przychodu. Nie występuje zdarzenie, z którym ustawa wiąże powstanie obowiązku podatkowego. Tak więc, udział w spotkaniu integracyjnym zaoferowanym przez pracodawcę pracownikom, nie oznacza uzyskania przychodu przez pracownika, gdyż brak jest podstaw, by świadczenie adresowane do wszystkich przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymierną korzyść.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, należy wskazać, że udział pracowników w wycieczce sfinansowanej z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, która miała na celu integrację załogi, co wpłynie na efektywność pracy pracowników oraz wzajemne relacje służbowe nie będzie stanowić dla pracowników przysporzenia majątkowego, a tym samym nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy.

W konsekwencji po stronie pracowników nie powstanie przychód ze stosunku pracy na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy, a tym samym po stronie pracodawcy nie powstanie obowiązek pobrania zaliczki na podatek dochodowy na podstawie art. 31 ustawy.

Zatem, mając na uwadze powyższe, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za:

• nieprawidłowe w części powstania przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń,
• prawidłowe w części dotyczącej obowiązku poboru zaliczki na podatek dochodowy od dofinansowania z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych wycieczki integracyjnej dla pracownika.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienia się, że niniejsza interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1369, ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/