Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 01-02-2018 r. – 0115-KDIT2-2.4011.409.2017.1

Udział pracowników w wycieczce turystyczno-integracyjnej sfinansowanej w części z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, która będzie miała na celu integrację pracowników i polepszenie atmosfery w pracy, zwiększenia motywacji, wydajności oraz jakości wykonywanej przez pracowników pracy nie będzie stanowić dla nich przysporzenia majątkowego, a tym samym nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji po stronie pracowników nie powstanie przychód ze stosunku pracy na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który przy obliczaniu zaliczki na podatek dochodowy, zgodnie z art. 31 ww. ustawy Wnioskodawca miałby obowiązek doliczać do pozostałych przychodów pracowników

UZASADNIENIE

W dniu 7 grudnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Burmistrz Miasta … będąc kierownikiem Urzędu Miasta jako pracodawca w ramach Zakładowego Funduszu Socjalnego organizuje dla swoich pracowników i emerytów wyjazd integracyjno-turystyczny do T. Organizowany wyjazd (wycieczka turystyczna) obejmuje np. przejazd autokarem, noclegi, wyżywienie, ubezpieczenie uczestników, bilety wstępu do zwiedzanych obiektów, opłatę przewodnika, itp. Zgodnie z regulaminem ZFŚS część wydatków pokrywana jest ze środków funduszu socjalnego, a część przez pracownika. Wysokość dofinansowania dla pracownika jest zróżnicowana w zależności od jego sytuacji materialnej i życiowej. W każdym roku pracownicy wypełniają i podpisują oświadczenie o wysokości dochodu przypadającego na osobę w rodzinie i według tego różnicowane są wszystkie świadczenia finansowane z ZFŚS.

Na wstępnym etapie, gdy pracodawca składa propozycję „imprezy” znane są koszty uczestnictwa jednej osoby. Wycieczka jest dostępna dla wszystkich pracowników i udział w niej jest dobrowolny. W trakcie takiego wyjazdu nie wszyscy biorą udział w poszczególnych punktach programu, np. część osób wybiera bardziej forsującą formę, inni zwiedzają muzeum, czy odpoczywają na ławeczkach. Dobrowolność wyboru atrakcji jest zróżnicowana, tak aby każdy uczestnik odpoczywał tak jak lubi. Organizowany wyjazd ma na celu integrację pracowników i polepszenie atmosfery w pracy, zwiększenie motywacji, wydajności oraz jakości wykonywanej przez pracowników pracy.

Brak uczestnictwa w wycieczce nie wiąże się z żadnymi konsekwencjami pracowniczymi, a pracownicy, którzy nie wyrazili chęci na udział w ww. wycieczce nie otrzymują w związku z tym żadnej gratyfikacji ani jakichkolwiek ulg przy ubieganiu się o inne świadczenia socjalne.

Biuro turystyczne wystawiło fakturę jako „usługa turystyczna” na całą kwotę, która nie jest dzielona na poszczególnych uczestników.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy wydatki poniesione przez Wnioskodawcę w celu dofinansowania udziału pracowników w grupowej wycieczce turystyczno-integracyjnej dla których jest się w stanie określić zindywidualizowaną wartość świadczenia na jednego pracownika należy uznać jako świadczenie na rzecz pracowników i w związku z powyższym będą stanowić one dla pracowników przychód ze stosunku pracy zgodnie z art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym osób fizycznych, ale korzystający ze zwolnienia do wysokości 380 zł, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 67 ww. ustawy, a co się z tym wiąże Wnioskodawca jako płatnik jest zobowiązany pobrać zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych ponad wartość 380 zł.?

Zdaniem Wnioskodawcy, dofinansowanie pracownikom integracyjno-turystycznej wycieczki grupowej nie stanowi dla pracowników wymiernego przychodu ze stosunku pracy i nie stanowi podstawy do opodatkowania podatkiem od osób fizycznych. Podstawą tego twierdzenia jest wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r sygn. akt. K 7/13 ( Dz. U. z 2014 r. poz. 947), w którym dokonano ustalenia, jakie kryteria statuują nieodpłatne świadczenie do zakwalifikowania go jako przychodu pracownika z tytułu stosunku pracy.

Trybunał wskazuje, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

1. zostały spełnione za zgodą pracownika,
2. zostały spełnione w jego interesie, a nie w interesie pracodawcy i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść.
3. korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi.

W ocenie Trybunału Konstytucyjnego obiektywne kryterium – wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego nie jest spełnione, gdy pracodawca proponuje pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych, czy szkoleniowych, nawet organizowanych poza miejscem pracy (imprezy wyjazdowe). Nawet jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniu ( konferencji, szkoleniu) dobrowolnie, po jego stronie nie pojawia się korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku. Nie sposób bowiem zakładać, że gdyby nie organizowana przez pracodawcę wycieczka, szkolenie, impreza integracyjna, pracownik wydałby pieniądze na uczestnictwo w takim przedsięwzięciu.

W przypadku zorganizowania wycieczki o charakterze integracyjnym dla pracowników na zasadzie powszechnej dostępności i na równych zasadach, nie można mówić o przychodzie uzyskanym z tytułu nieodpłatnego świadczenia. Mimo, że pracownicy ze świadczenia skorzystali w pełni dobrowolnie, to nie będzie spełnione kryterium wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego.

Reasumując, udział w wycieczce sfinansowanej z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, mającej na celu integrację pracowników, która wpływa na wydajność pracy oraz wzajemne relacje nie stanowi przysporzenia majątkowego, a tym samym nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji po stronie pracownika nic powstaje przychód ze stosunku pracy na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Skoro udział pracownika we wskazanej we wniosku wycieczce nic stanowi dla niego przychodu, to zwolnienie o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie znajduje zastosowania, a na Wnioskodawcy nie ciąży obowiązek płatnika określony w art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie natomiast do art. 11 ust. 2 ww. ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Z kolei, zgodnie z treścią art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców,
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu,
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku,
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika (art. 11 ust. 2b ww. ustawy).

Przepisy ustawy nie definiują pojęcia nieodpłatne świadczenie. W uchwałach z dnia 18 listopada 2002 r., sygn. akt FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r., sygn. akt II FPS 1/06 NSA ustalił znaczenie terminu nieodpłatne świadczenie na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Stwierdził bowiem, że ma ono szerszy zakres niż w prawie cywilnym, ponieważ obejmuje wszelkie zjawiska o charakterze gospodarczym i zdarzenia prawne, których konsekwencją jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne oraz gospodarcze w działalności osób prawnych, których następstwem jest nieodpłatne, czyli niezwiązane z kosztami lub inną formą świadczenia przysporzenie majątku tej osobie, mające wyraźny finansowy wymiar. W uchwale z dnia 24 maja 2010 r., sygn. akt II FPS 1/10 NSA potwierdził, że powyższe stanowisko ma zastosowanie także odnośnie podatku dochodowego od osób fizycznych w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 i 3 tej ustawy.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Ponadto, treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy. Oznacza to, że do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko pieniądze, ale także wartość świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych otrzymanych od pracodawcy.

W myśl art. 12 ust. 2 ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców – jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy.

Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b (art. 12 ust. 3 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca jako pracodawca w ramach Zakładowego Funduszu Socjalnego organizuje dla swoich pracowników i emerytów wyjazd integracyjno-turystyczny do T. Organizowany wyjazd (wycieczka turystyczna) obejmuje np. przejazd autokarem, noclegi, wyżywienie, ubezpieczenie uczestników, bilety wstępu do zwiedzanych obiektów, opłatę przewodnika, itp. Zgodnie z regulaminem ZFŚS część wydatków pokrywana jest ze środków funduszu socjalnego, a część przez pracownika. Wysokość dofinansowania dla pracownika jest zróżnicowana w zależności od jego sytuacji materialnej i życiowej. W każdym roku pracownicy wypełniają i podpisują oświadczenie o wysokości dochodu przypadającego na osobę w rodzinie i według tego różnicowane są wszystkie świadczenia finansowane z ZFŚS.

Na wstępnym etapie, gdy pracodawca składa propozycję „imprezy” znane są koszty uczestnictwa jednej osoby. Wycieczka jest dostępna dla wszystkich pracowników i udział w niej jest dobrowolny. W trakcie takiego wyjazdu nie wszyscy biorą udział w poszczególnych punktach programu, np. część osób wybiera bardziej forsującą formę, inni zwiedzają muzeum, czy odpoczywają na ławeczkach. Dobrowolność wyboru atrakcji jest zróżnicowana, tak aby każdy uczestnik odpoczywał tak jak lubi. Organizowany wyjazd ma na celu integrację pracowników i polepszenie atmosfery w pracy, zwiększenie motywacji, wydajności oraz jakości wykonywanej przez pracowników pracy.

Brak uczestnictwa w wycieczce nie wiąże się z żadnymi konsekwencjami pracowniczymi, a pracownicy, którzy nie wyrazili chęci na udział w ww. wycieczce nie otrzymują w związku z tym żadnej gratyfikacji ani jakichkolwiek ulg przy ubieganiu się o inne świadczenia socjalne.

Biuro turystyczne wystawiło fakturę jako „.usługa turystyczna” na całą kwotę, która nie jest dzielona na poszczególnych uczestników.

Mając na uwadze powyższe wyjaśnić należy, że dokonując oceny czy udział w wycieczce turystyczno-integracyjnej prowadzi do powstania przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy kierować się wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r., poz. 947), w którym stwierdzono, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

• po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
• po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
• po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, obiektywne kryterium – wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) – nie jest natomiast spełnione, gdy pracodawca proponuje swoim pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych, choćby organizowanych poza miejscem pracy (imprezy wyjazdowe). W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniu dobrowolnie to po jego stronie nie pojawia się żadna korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku.

Natomiast, bez elementu realnego w postaci otrzymania korzyści przez pracownika nie uzyskuje on przychodu. Nie występuje zdarzenie, z którym ustawa wiąże powstanie obowiązku podatkowego. Tym bardziej, bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia, brak jest podstaw do określenia jego wysokości. Tak więc, udział w spotkaniu integracyjnym zaoferowanym przez pracodawcę pracownikom, nie oznacza uzyskania przychodu przez pracownika, gdyż brak jest podstaw, by świadczenie adresowane do wszystkich przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymierną korzyść.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, wskazać należy, iż udział pracowników w wycieczce turystyczno-integracyjnej sfinansowanej w części z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, która będzie miała na celu integrację pracowników i polepszenie atmosfery w pracy, zwiększenia motywacji, wydajności oraz jakości wykonywanej przez pracowników pracy nie będzie stanowić dla nich przysporzenia majątkowego, a tym samym nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji po stronie pracowników nie powstanie przychód ze stosunku pracy na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który przy obliczaniu zaliczki na podatek dochodowy, zgodnie z art. 31 ww. ustawy Wnioskodawca miałby obowiązek doliczać do pozostałych przychodów pracowników.

W tym stanie rzeczy skoro koszt udziału pracowników w wycieczce w części sfinansowanej przez Wnioskodawcę ze środków ZFŚS, nie generuje u pracowników przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wyklucza to możliwość zastosowania względem tego świadczenia zwolnienia przedmiotowego, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 67 ww. ustawy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/