Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 19-12-2017 r. – 0114-KDIP3-3.4011.454.2017.2.JM

Dotyczy: obowiązków płatnika z tytułu wypłaty odszkodowania na podstawie ugody sądowej

UZASADNIENIE

W dniu 23 października 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika z tytułu wypłaty odszkodowania na podstawie ugody sądowej.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 13 listopada 2017 r. Nr 0114-KDIP3-3.4011.454. 2017.1.JM (data nadania 14 listopada 2017 r., data doręczenia 17 listopada 2017 r.) tut. Organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku poprzez wskazanie adresu elektronicznego pełnomocnika Wnioskodawcy w systemie teleinformatycznym wykorzystywanym przez organ podatkowy, tj. w systemie ePUAP, na portalu podatkowym bądź informacji o odbiorze w siedzibie organu, doprecyzowanie zdarzenia przyszłego, sformułowanie pytań oraz przedstawienie własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej zdarzenia przyszłego w kontekście konkretnych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mających być przedmiotem interpretacji indywidualnej w taki sposób, aby odnosiły się do indywidualnej sprawy Wnioskodawcy, tj. kwestii obowiązków Wnioskodawcy, np. jako płatnika podatku dochodowego bądź jako podmiotu, na którym ciążą inne obowiązki wynikające z przepisów ww. ustawy (np. obowiązek poboru zaliczek, wystawiania informacji podatkowej).

Pismem z dnia 24 listopada 2017 r. (data nadania 24 listopada 2017 r., data wpływu 27 listopada 2017 r.) Wnioskodawca uzupełnił powyższe w terminie.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka (dalej „Pracodawca”) zatrudniała Panią J. K. – Pracownika w oparciu o umowę o pracę na czas nieokreślony zawartą w dniu 29 czerwca 2007 r. Oświadczeniem z dnia 26 października 2016 r., Pracodawca rozwiązał z Pracownikiem umowę o pracę z zachowaniem okresu wypowiedzenia. Ze względu na czas trwania umowy okres wypowiedzenia wyniósł trzy miesiące (art. 36 § 1 pkt 3 ustawy z dnia z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2016 r. poz. 1666, z późn. zm. dalej jako: „K.p.”). Umowa o pracę została rozwiązana z przyczyn niedotyczących pracownika, tj. na podstawie art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (Dz. U. z 2016 r., poz. 1474). Jako przyczynę wypowiedzenia umowy o pracę Pracodawca wskazał na zmiany organizacyjne w Spółce polegające na ograniczeniu obszaru działalności. W wyniku zmian organizacyjnych uległo likwidacji stanowisko Pracownika, tj. Kierownika Działu Logistyki i Administracji Sprzedaży. Nie zgadzając się ze stanowiskiem Pracodawcy, Pracownik złożył pozew do Sądu Rejonowego o zasądzenie odszkodowania w wysokości 30.300 zł (trzymiesięczne wynagrodzenie Pracownika), wskazując m.in., że wypowiedzenie z nią umowy o pracę jest nieuzasadnione oraz stanowi nadużycie prawa podmiotowego. Pracodawca złożył odpowiedź na pozew, w której wniósł o oddalenie powództwa Pracownika, wskazując, że oświadczenie o wypowiedzeniu umowy o pracę jest uzasadnione.

Przed Sądem Rejonowym w dniu 30 maja 2017 r. odbyła się pierwsza rozprawa, na której rozpoczęto postępowanie dowodowe – przesłuchano pierwszego świadka zgłoszonego przez Pracodawcę. Rozprawa została odroczona do dnia 26 września 2017 r. (ta rozprawa została odroczona na zgodny wniosek stron bez terminu ze względu na prowadzenie przez strony zaawansowanych rozmów ugodowych, oraz w celu zwrócenia się do organów skarbowych o interpretację indywidualną dotyczącą kwoty, która ma zostać wskazana w przyszłej ugodzie). W ramach prowadzonych rozmów ugodowych, strony doszły do porozumienia co do kwoty, którą Spółka wypłaci Pracownikowi w ramach ugodowego zakończenia niniejszego sporu. Wątpliwość powstała w zakresie obowiązku opodatkowania przez Pracodawcę podatkiem dochodowym od osób fizycznych uzgodnionej kwoty. W ramach wzajemnych ustępstw Strony wypracowały treść ugody, którą chcą zawrzeć w przyszłości przed Sądem Rejonowym. W ramach wypracowanych postanowień ugodowych, strony mają zamiar zawrzeć ugodę sądową na m.in. następujących warunkach:

• Spółka ma zapłacić na rzecz powódki – Pracownika łączną kwotę w wysokości 18.000 zł (słownie: osiemnaście tysięcy złotych 00/100 groszy) brutto tytułem odszkodowania w związku z rozwiązaniem umowy o pracę za wypowiedzeniem, w terminie 14 dni od dnia uprawomocnienia się postanowienia o umorzeniu postępowania wydanego w związku z zawarciem ugody;
• Pracownik ma oświadczyć, że kwota wskazana powyżej zaspokaja i rekompensuje wszelkie jej roszczenia wobec Spółki wynikające lub związane z łączącą Strony umową o pracę, w tym z jej rozwiązaniem lub obowiązywaniem oraz zobowiązuje się nie występować, także w przyszłości, z takimi roszczeniami wobec Spółki;
• Strony mają zgodnie oświadczyć, że ugoda została wypracowana w ramach wzajemnych ustępstw Stron, których pełną treść odzwierciedlają postanowienia ugody.

W powyższym stanie faktycznym, Strony ustaliły kwotę do wypłaty tytułem odszkodowania w ramach wzajemnych ustępstw, jednak mając na uwadze, w zakresie wysokości ustalonego odszkodowania, podstawę prawną zgłoszonych przez Powódkę roszczeń, tj. art. 45 K.p. w zw. z art. 47¹ K.p., bowiem gdyby doszło do wydania wyroku uwzględniającego powództwo Sąd wydałby wyrok zasądzający odszkodowanie w oparciu o te przepisy. Zgodnie z art. 45 K.p., w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy – stosownie do żądania pracownika – orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu – o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu (art. 45 § 1 K.p.). Odszkodowanie, o którym mowa w art. 45, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niższej jednak od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia (art. 47¹ K.p.). W przypadku Pracownika odszkodowanie wyniosłoby 30.300 zł, a kwota 18.000 zł, którą strony ustaliły jako kwotę odszkodowania w związku z rozwiązaniem umowy o pracę za wypowiedzeniem jest niższa niż ustawowe minimum i maksimum zarazem.

Zdaniem Wnioskodawcy, kwota wskazana w postanowieniach przyszłej ugody sądowej, która ma być wypłacona w ramach odszkodowania w związku z rozwiązaniem umowy o pracę za wypowiedzeniem nie stanowi odszkodowania dotyczącego korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

W uzupełnieniu z dnia 24 listopada 2017 r. (data nadania 24 listopada 2017 r., data wpływu 27 listopada 2017 r.) poinformowano, że odszkodowanie, o którym mowa we wniosku o wydanie interpretacji podatkowej nie zostało jeszcze przyznane Pracownikowi, ale stanowi przedmiot przyszłej ugody sądowej, która ma być zawarta między Spółką a byłym pracownikiem Spółki. W opisanym we wniosku stanie faktycznym wskazano, że Strony ustaliły kwotę do wypłaty tytułem odszkodowania w ramach wzajemnych ustępstw, jednak mając na uwadze, w zakresie wysokości ustalonego odszkodowania, podstawę prawną zgłoszonych przez Powódkę roszczeń, tj. art. 45 K.p. w zw. z art. 47¹ K.p., bowiem gdyby doszło do wydania wyroku uwzględniającego powództwo Sąd wydałby wyrok zasądzający odszkodowanie w oparciu o te przepisy. Zgodnie z art. 45 K.p., w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy – stosownie do żądania pracownika – orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu – o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu (art. 45 § 1 K.p.). Odszkodowanie, o którym mowa w art. 45 K.p., przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niższej jednak od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia (art. 47¹ K.p.). W przypadku Pracownika hipotetycznie przyznane przez sąd pracy odszkodowanie wyniosłoby 30.300 zł (3 – miesięczne wynagrodzenie Powódki, gdyż odszkodowanie przyznawane sądownie nie może być niższe niż wynagrodzenie za okres wypowiedzenia, a Pracownik miał trzymiesięczny okres wypowiedzenia), a kwota 18.000 zł, którą strony ustaliły jako kwotę odszkodowania w związku z rozwiązaniem umowy o pracę za wypowiedzeniem jest niższa niż ustawowe minimum i maksimum zarazem (czyli niższa niż trzymiesięczne wynagrodzenie). Przy czym podkreślenia wymaga, że funkcją odszkodowania, o którym mowa w art. 45 K.p. w zw. z art. 47¹ K.p. jest kompensata szkody, jaką pracownik poniósł w związku z brakiem możliwości uzyskiwania wynagrodzenia na skutek bezprawnego rozwiązania umowy o pracę. Trzeba jednak podkreślić, że poniesienie przez pracownika uszczerbku majątkowego nie jest konieczną przesłanką dochodzenia odszkodowania (tak wyraźnie w wyroku SN z dnia 19 maja 2009 r., II PK 288/08, LEX nr 509033) (Zbigniew Góral, art. 47¹ W: Kodeks pracy. Komentarz, wyd. III, Wolters Kluwer, 2016.).

Mając powyższe na uwadze wskazać należy, że kwota ustalona do wypłaty Pracownikowi tytułem odszkodowania jest odrębnym rodzajem odszkodowania i nie można go klasyfikować jako ściśle odszkodowania za poniesioną szkodę, gdyż jego wysokość ustalono w ramach limitu wskazanego przez przepisy prawa, tj. art. 45 K.p. w zw. z art. 47¹ K.p. Gdyby strony nie zawarły ugody, Sąd wydając wyrok nie badałby, czy Pracownik poniósł jakąkolwiek szkodę. Kwota wskazana w postanowieniach przyszłej ugody sądowej, która ma być wypłacona w ramach odszkodowania w związku z rozwiązaniem umowy o pracę za wypowiedzeniem, nie stanowi również odszkodowania za utracone korzyści. Na co wskazuje – po pierwsze – charakter odszkodowania dochodzonego przez Pracownika w postępowaniu sądowym (o czym mowa powyżej – brak związku przyznanego odszkodowania z powstaniem szkody), który jest zgoła odmienny niż odszkodowanie na gruncie kodeksu cywilnego, oraz – po drugie – wysokość kwoty, na jaką strony się umówiły, do wypłaty na podstawie przyszłej ugody sądowej. Wysokość odszkodowania w związku z rozwiązaniem umowy o pracę, ustalona przez strony w ramach wzajemnych ustępstw w przyszłej ugodzie sądowej nie może stanowić utraconych korzyści również z tej przyczyny, że kwota odszkodowania jest niższa niż ustawowe minimum (3-miesięczne wynagrodzenie pracownika), jakie by pracownikowi przysługiwało, gdyby doszło do wydania wyroku przez Sąd. Decydując się na zawarcie ugody pracownik świadomie, w ramach wzajemnych ustępstw, rezygnuje z dochodzenia odszkodowania w pełnej wysokości, jednocześnie ograniczając ryzyko oddalenia powództwa w całości ze względu na jego bezzasadność.

Rozwiązanie umowy z Pracownikiem nastąpiło poprzez wypowiedzenie złożone przez Spółkę – Pracodawcę oświadczeniem z dnia 26 października 2016 r. z przyczyn niedotyczących pracownika, tj. w trybie art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (Dz. U. z 2016 r., poz. 1474). Ze względu na długość zakładowego stażu pracy, okres wypowiedzenia wyniósł trzy miesiące (art. 36 § 1 pkt 3 K.p.). Jako przyczynę wypowiedzenia umowy o pracę Pracodawca wskazał na zmiany organizacyjne w Spółce polegające na ograniczeniu obszaru działalności. W wyniku zmian organizacyjnych uległo likwidacji stanowisko Pracownika, tj. Kierownika Działu Logistyki i Administracji Sprzedaży. W ramach wypracowanych postanowień ugodowych, strony nie mają zamiaru zmieniać trybu rozwiązania umowy o pracę. Na tryb rozwiązania umowy o pracę w ustaleniach ugodowych ma wskazywać następujące postanowienie przyszłej ugody – wskazane we wniosku: „Spółka A Spółka Akcyjna ma zapłacić na rzecz powódki J. K. łączną kwotę w wysokości 18.000,00 zł (słownie: osiemnaście tysięcy złotych 00/100 groszy) brutto tytułem odszkodowania w związku z rozwiązaniem umowy o pracę za wypowiedzeniem, w terminie 14 dni od dnia uprawomocnienia się postanowienia o umorzeniu postępowania wydanego w związku z zawarciem ugody.”.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy w oparciu o przedstawiony stan faktyczny, Spółka wypłacając byłemu Pracownikowi odszkodowanie w związku z rozwiązaniem umowy o pracę na mocy zawartej w przyszłości ugody sądowej będzie miała obowiązek obliczenia i pobrania zaliczki na podatek dochodowy w oparciu o art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm., dalej jako: „updof”), czy kwota ta będzie podlegała zwolnieniu od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 updof, a Spółka nie będzie miała obowiązku obliczenia i pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od wypłaconej kwoty?
2. Czy w oparciu o przedstawiony stan faktyczny, Spółka wypłacając byłemu Pracownikowi odszkodowanie w związku z rozwiązaniem umowy o pracę na mocy zawartej w przyszłości ugody sądowej będzie miała obowiązek obliczenia i pobrania zaliczki na podatek dochodowy w oparciu o art. 31 updof, czy kwota ta będzie podlegała zwolnieniu od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b updof, a Spółka nie będzie miała obowiązku obliczenia i pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od wypłaconej kwoty?

Zdaniem Wnioskodawcy,

Stanowisko do pytania Nr 1:

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka nie będzie zobowiązana jako płatnik do obliczenia i pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od odszkodowania w związku z rozwiązaniem umowy o pracę wypłaconego byłemu Pracownikowi na mocy zawartej w przyszłości ugody sądowej, gdyż kwota ta będzie wolna od podatku dochodowego od osób fizycznych w oparciu o art. 21 ust. 1 pkt 3 updof.

Za przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1 updof, uważa się, zgodnie z art. 12 ust. 1 updof wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że powyższy katalog jest otwarty, co oznacza, że przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Takim przychodem jest również kwota pieniężna wynikająca z ugody sądowej zawartej z byłym pracownikiem Spółki.

Zgodnie z art. 31 updof, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 updof, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Wnioskodawca uważa, że odszkodowanie w związku z rozwiązaniem umowy o pracę wypłacone byłemu Pracownikowi na mocy zawartej w przyszłości ugody będzie wolne od podatku dochodowego od osób fizycznych, w oparciu o art. 21 ust. 1 pkt 3 updof z przyczyn wskazanych we wniosku, stąd Spółka nie będzie zobowiązana do obliczenia i pobrania zaliczki na podatek dochodowy od wypłaconej kwoty wskazanej w przyszłej ugodzie.

Stanowisko do pytania Nr 2:

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka nie będzie zobowiązana jako płatnik do obliczenia i pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od odszkodowania w związku z rozwiązaniem umowy o pracę wypłaconego byłemu Pracownikowi na mocy zawartej w przyszłości ugody sądowej, gdyż w przypadku uznania, że odszkodowanie w związku z rozwiązaniem umowy o pracę wypłacone byłemu Pracownikowi na mocy zawartej w przyszłości ugody sądowej nie będzie wolne od podatku dochodowego od osób fizycznych w oparciu o art. 21 ust. 1 pkt 3 updof, to będzie ono korzystało ze zwolnienia podatkowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b updof.

Za przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1 updof, uważa się, zgodnie z art. 12 ust. 1 updof, wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że powyższy katalog jest otwarty, co oznacza, że przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Takim przychodem jest również kwota pieniężna wynikająca z ugody sądowej zawartej z byłym pracownikiem Spółki.

Zgodnie z art. 31 updof, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 updof, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zdaniem Wnioskodawcy, Pracodawca w tym przypadku nie będzie miał obowiązku obliczenia i pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych, wynikającego z art. 31 updof. Wnioskodawca uważa, że w przypadku uznania, że odszkodowanie w związku z rozwiązaniem umowy o pracę wypłacone byłemu Pracownikowi na mocy zawartej w przyszłości ugody sądowej nie będzie wolne od podatku dochodowego od osób fizycznych w oparciu o art. 21 ust. 1 pkt 3 updof, to będzie ono korzystało ze zwolnienia podatkowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy z przyczyn wskazanych we wniosku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Na podstawie art. 11 ust. 1 przywołanej ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, uważa się, w myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy, wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Takim przychodem będzie również przedmiotowa kwota pieniężna wynikająca z ugody sądowej.

W myśl art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że między Wnioskodawcą (Pracodawcą) a byłym Pracownikiem zostanie zawarta ugoda sądowa. Zgodnie z treścią niniejszej ugody, były pracodawca zobowiązał się do zapłaty kwoty 18.000,00 zł brutto tytułem odszkodowania za wypowiedzenie umowy o pracę.

Odszkodowanie stanowi, co do zasady, przychód w rozumieniu zacytowanego wyżej art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie oznacza to jednak, że wszystkie odszkodowania podlegają opodatkowaniu. Niektóre z nich, wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych określonym w art. 21 ust. 1 ustawy podatkowej, korzystają ze zwolnienia od podatku. Jednakże należy podkreślić, że korzystanie z każdej preferencji podatkowej, w tym zwolnienia od podatku, jest możliwe wyłącznie w sytuacji, gdy spełnione są wszelkie przesłanki określone w przepisie stanowiącym podstawę prawną danej preferencji.

I tak, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 2016 r., poz. 1666, z późn. zm.), z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.

Ze zwolnienia przedmiotowego na podstawie powołanego powyżej art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy korzystają jedynie te odszkodowania, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów rangi ustawy lub aktów wykonawczych wydanych na ich podstawie, z wyjątkiem wyłączonych ze zwolnienia wolą ustawodawcy. Powyższe wskazuje, że zwolnienie nie obejmuje wszystkich odszkodowań, a tylko te, których wysokość lub zasady ustalania zostały określone wprost w stosownych przepisach prawa, z wyjątkiem enumeratywnie wymienionych kategorii odszkodowań.

Stosownie natomiast do treści art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Warunkiem wystarczającym do powstania obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych na zasadach przewidzianych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych będzie więc niezrealizowanie choćby jednej ze wskazanych wyżej przesłanek.

Zakres zwolnienia wynikający z art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy obejmuje tylko odszkodowania za tzw. szkodę rzeczywistą, czyli poniesione straty, a nie dotyczy utraconych korzyści. Specyfika prawa podatkowego nakazuje inaczej traktować odszkodowanie z tytułu poniesionych przez poszkodowanego strat i odszkodowanie z tytułu utraconych korzyści. Odszkodowanie z tytułu utraconych korzyści, jakich poszkodowany mógł się spodziewać, gdyby mu szkody nie wyrządzono, podlega bowiem opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Z treści wniosku wynika, że oświadczeniem z dnia 26 października 2016 r., Wnioskodawca rozwiązał z Pracownikiem umowę o pracę z zachowaniem okresu wypowiedzenia. Ze względu na czas trwania umowy okres wypowiedzenia wyniósł trzy miesiące (art. 36 § 1 pkt 3 ustawy z dnia z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2016 r. poz. 1666, z późn. zm., dalej jako: „K.p.”). Umowa o pracę została rozwiązana z przyczyn niedotyczących pracownika, tj. na podstawie art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (Dz. U. z 2016 r., poz. 1474). Jako przyczynę wypowiedzenia umowy o pracę Pracodawca wskazał na zmiany organizacyjne w Spółce polegające na ograniczeniu obszaru działalności, tj. likwidacja stanowiska. Nie zgadzając się ze stanowiskiem Pracodawcy, Pracownik złożył pozew do Sądu Rejonowego o zasądzenie odszkodowania. Przed Sądem Rejonowym w dniu 30 maja 2017 r. odbyła się pierwsza rozprawa. Jednocześnie były prowadzone rozmowy ugodowe. W ramach wzajemnych ustępstw Strony wypracowały treść ugody, którą chcą zawrzeć w przyszłości przed Sądem Rejonowym. W ramach wypracowanych postanowień ugodowych, Wnioskodawca (Pracodawca) ma zapłacić na rzecz Pracownika łączną kwotę w wysokości 18.000,00 zł brutto tytułem odszkodowania w związku z rozwiązaniem umowy o pracę za wypowiedzeniem. Strony ustaliły kwotę do wypłaty tytułem odszkodowania w ramach wzajemnych ustępstw, jednak mając na uwadze, w zakresie wysokości ustalonego odszkodowania, podstawę prawną zgłoszonych przez Powódkę roszczeń, tj. art. 45 K.p. w zw. z art. 47¹ K.p. Kwota ustalona do wypłaty Pracownikowi tytułem odszkodowania jest odrębnym rodzajem odszkodowania i nie można go klasyfikować jako ściśle odszkodowania za poniesioną szkodę. Kwota wskazana w postanowieniach przyszłej ugody sądowej, która ma być wypłacona w ramach odszkodowania w związku z rozwiązaniem umowy o pracę za wypowiedzeniem, nie stanowi również odszkodowania za utracone korzyści. Zdaniem Wnioskodawcy, kwota wskazana w postanowieniach przyszłej ugody sądowej, która ma być wypłacona w ramach odszkodowania w związku z rozwiązaniem umowy o pracę za wypowiedzeniem nie stanowi odszkodowania dotyczącego korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Zauważyć należy, że w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca nie zdefiniował pojęcia odszkodowania czy zadośćuczynienia. Nie oznacza to jednak dowolności w ich rozumieniu. Jak wynika bowiem z orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego z dnia 12 kwietnia 2011 r. sygn. akt SK 62/08, jeśli określony sposób rozumienia przepisu ustawy utrwalił się już w sposób oczywisty, a zwłaszcza jeśli znalazł jednoznaczny i autorytatywny wyraz w orzecznictwie Sądu Najwyższego bądź Naczelnego Sądu Administracyjnego, to należy uznać, że przepis ten – w praktyce swego stosowania – nabrał takiej właśnie treści. Jednocześnie względy spójności systemu prawa uzasadniają, aby kryteria rozumienia pojęć niezdefiniowanych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, miały w pierwszej kolejności charakter kryteriów ustawowych. Konieczne staje się zatem zastosowanie wykładni systemowej zewnętrznej i odwołanie się do przepisów ustawy z dnia 24 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459, z późn. zm.).

Odwołując się zatem do prawa cywilnego stwierdzić należy, że świadczenie odszkodowawcze to najogólniej świadczenie mające na celu naprawienie wyrządzonej szkody. Szkodą jest uszczerbek jakiego doznał poszkodowany wbrew jego woli we wszelkiego rodzaju dobrach przez prawo chronionych. Chodzi więc zarówno o uszczerbek majątkowy, jak i niemajątkowy. Uszczerbek niemajątkowy jest określany terminem „krzywda”. Pod tym pojęciem należy rozumieć wszelkie negatywne przeżycia człowieka wyrażające się zarówno w cierpieniu fizycznym, jak i psychicznym, wywołane czynem niedozwolonym. Do naprawienia krzywdy odnosi się termin „zadośćuczynienie”, natomiast „odszkodowanie” wiąże się z naprawieniem uszczerbku majątkowego.

W Kodeksie cywilnym świadczenie odszkodowawcze wynika głównie z tytułu odpowiedzialności deliktowej (art. 415 i następne) lub odpowiedzialności kontraktowej (art. 47¹ i następne), a co za tym idzie jest następstwem czynu niedozwolonego lub niewykonania bądź nienależytego wykonania zobowiązania.

Powyższe regulacje, mają również zastosowanie do przepisów prawa pracy, choć w ograniczonym zakresie. Jak stanowi bowiem art. 300 Kodeksu pracy, w sprawach nieuregulowanych przepisami prawa pracy, stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu cywilnego, jeżeli nie są one sprzeczne z zasadami prawa pracy. Powyższe oznacza, że przepisy Kodeksu cywilnego wybrane do zastosowania w prawie pracy (stosunku pracy) nie mogą się sprzeciwiać ogólnym normom prawa pracy, mającym podstawowe znaczenie dla regulacji stosunków pracy.

Przepisy Kodeksu pracy, posługują się terminami „odszkodowanie” oraz „zadośćuczynienie” w odniesieniu do konkretnych świadczeń pracowniczych, do których uprawniony jest pracownik lub były pracownik (np. w art. 183d, art. 361 § 2, art. 45, art. 56, art. 943 § 3, art. 99, art. 1012 Kodeksu pracy).

W kontekście rozwiązania umowy o pracę ustawodawca przewiduje odszkodowanie, w sytuacji gdy wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę (art. 45 Kodeksu pracy), przepisy o wypowiadaniu warunków pracy i płacy (art. 45 w zw. z art. 42 § 1 Kodeksu pracy), bądź rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie (art. 56 Kodeksu pracy). Jednocześnie zgodnie z art. 47¹ Kodeksu pracy, odszkodowanie, o którym mowa ww. art. 45, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niższej jednak od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia, natomiast odszkodowanie, o którym mowa w art. 56 przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. W przypadku rozwiązania umowy o pracę zawartej na czas określony odszkodowanie przysługuje w wysokości wynagrodzenia za czas, do którego umowa miała trwać, nie więcej jednak niż za okres wypowiedzenia (art. 58 Kodeksu pracy).

Należy zatem uznać, że funkcję odszkodowawczą w Kodeksie pracy oraz Kodeksie cywilnym, pełnią wyłącznie te świadczenia, których celem jest zrekompensowanie pracownikowi skutków zdarzeń, które noszą cechy czynu niedozwolonego lub zawinionego przez pracodawcę. Potwierdza to wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 27 listopada 2007 r., sygn. akt SK 18/05, w którym Trybunał Konstytucyjny uznał, że odszkodowanie z tytułu rozwiązania umowy o pracę nie jest odszkodowaniem sensu stricto, lecz sui generis świadczeniem majątkowym, pełniącym funkcję sankcji (ustawowej kary pieniężnej) wobec pracodawcy za bezprawne działanie. W orzecznictwie Sądu Najwyższego podkreśla się również, że odszkodowanie należne pracownikowi z tytułu bezprawnego rozwiązania stosunku pracy lub bezprawnego wypowiedzenia dotychczasowych warunków pracy i płacy nie pozostaje w żadnej relacji do ewentualnej szkody, co oznacza, że przysługuje za samo bezprawne działanie pracodawcy, niezależnie od tego, czy jakakolwiek szkoda po stronie pracownika powstała. Odszkodowania takie traktowane są bowiem jak szczególny rodzaj odszkodowania ustawowego, należnego bez względu na to, czy pracownik – na skutek niezgodnego z prawem postępowania pracodawcy – poniósł szkodę w ogóle, lub poniósł ją w większym lub mniejszym rozmiarze, niż odszkodowanie przysługujące w kwocie z góry określonej w przepisach Kodeksu pracy. W judykaturze przypisuje się zresztą temu odszkodowaniu charakter kompensacyjno – sankcyjny, wynikający z unormowania zabezpieczającego pracownika przed bezprawnym działaniem pracodawcy.

Zgodnie z art. 361 § 1 ww. Kodeksu cywilnego, zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono (art. 361 § 2 Kodeksu cywilnego).

Stosownie do treści art. 363 § 1 Kodeksu cywilnego, naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu.

Jeżeli naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili (art. 363 § 2 Kodeksu cywilnego).

W prywatnoprawnym ujęciu odszkodowanie jest świadczeniem mającym na celu naprawę wyrządzonej szkody lub jej kompensatę. Odszkodowanie może mieć formę restytucji (przywrócenie stanu poprzedniego) lub zapłaty określonej kwoty, która skompensuje poszkodowanemu poniesione straty. Szkodą jest ubytek w majątku poszkodowanego spowodowany bezprawnym działaniem lub zaniechaniem sprawcy, a także z niewykonaniem lub nienależytym wykonaniem przez dłużnika zobowiązania.

Odnosząc powyższe do przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, że podstawowym warunkiem zwolnienia świadczenia od opodatkowania, na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 i 3b ustawy o podatku dochodowych osób fizycznych, jest jego odszkodowawczy charakter. W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca nie zdefiniował pojęcia szkody, czy odszkodowania, tym nie mniej rozumienie tych pojęć nie może odbiegać od przyjętego w systemie prawa cywilnego ich znaczenia. Zasady odpowiedzialności odszkodowawczej w prawie cywilnym opierają się na zasadzie winy lub ryzyka. O tym, co stanowi szkodę oraz jakie są zasady i sposoby jej naprawienia decydują (generalnie) przepisy art. 361 i 363 Kodeksu cywilnego. Wypłata odszkodowania jest konsekwencją wystąpienia szkody.

Wyżej wymienione przepisy zwalniają od podatku jedynie takie odszkodowania, które nie stanowią ekonomicznego przysporzenia ponad stan majątkowy będący w posiadaniu podatnika przed ich wypłatą. Odszkodowanie jest szczególnym rodzajem świadczenia polegającego na naprawieniu szkody, czyli uszczerbku, jakiego doznaje poszkodowany we wszystkiego rodzaju dobrach przez prawo chronionych. Chodzi zarówno o uszczerbek majątkowy, jak i niemajątkowy. W praktyce szkoda może obejmować stratę polegającą na ubytku w majątku – wskutek doznania tej straty poszkodowany staje się uboższy niż był dotychczas, lub może dotyczyć utraconych korzyści, jakich poszkodowany mógłby się spodziewać, gdyby mu szkody nie wyrządzono – wówczas poszkodowany nie staje się bogatszy, jakkolwiek mógł liczyć na wzbogacenie się.

Należy zauważyć, że zwolnienia wynikające z art. 21 ust. 1 pkt 3 i 3b obejmują swoim zakresem jedynie odszkodowania za tzw. szkodę rzeczywistą.

Przyjmując za Wnioskodawcą, że kwota ustalona do wypłaty Pracownikowi nie stanowi odszkodowania za szkodę, ani utracone korzyści, należy stwierdzić, że w takiej sytuacji nie posiada ono cech odszkodowania, bowiem nie odnosi się do poniesionej przez Pracownika szkody, tj. doznania uszczerbku w posiadanym majątku.

Ponadto, nie dojdzie przed Sądem do stwierdzenia naruszenia przypisów prawa pracy traktujących o rozwiązaniu umowy o pracę. Jak sam Wnioskodawca wskazał dojdzie do zawarcia ugody, na mocy której zobowiąże się do zapłaty stosownej kwoty tytułem odszkodowania za rozwiązanie umowy o pracę. Kwotę do wypłaty tytułem odszkodowania Strony ustaliły w ramach wzajemnych ustępstw. Zatem nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, że podstawą prawną tego świadczenia są przepisy Kodeksu pracy.

Zgodnie z art. 917 Kodeksu cywilnego, przez ugodę strony czynią sobie wzajemne ustępstwa w zakresie istniejącego między nimi stosunku prawnego w tym celu, aby uchylić niepewność co do roszczeń wynikających z tego stosunku lub zapewnić ich wykonanie albo by uchylić spór istniejący lub mogący powstać.

Powołana definicja ugody pozwala wyróżnić elementy konstrukcyjne tej instytucji. Po pierwsze, zauważyć należy, że ugoda jest zawierana w sytuacji, gdy między stronami stosunku prawnego istnieje niepewność albo spór, co do roszczeń wynikających z tego stosunku. Po drugie, celem zawarcia ugody jest uchylenie tej niepewności lub sporu. Wreszcie po trzecie, strony dążą do osiągnięcia celu przez wzajemne ustępstwa. Tak więc nieodłącznym elementem ugody są wzajemne ustępstwa stron. Poza tym, zarówno w doktrynie, jak i w orzecznictwie podkreśla się szczególną przyczynę prawną ugody. Oznacza to, że ugoda nie tworzy nowego stosunku prawnego, a jedynie odnosi się do istniejącego stosunku prawnego stanowiącego podstawę powództwa, a tym samym podstawę zawarcia ugody.

W przedmiotowej sprawie dojdzie do zawarcia ugody, na mocy której pracodawca zobowiąże się do zapłaty stosownej kwoty tytułem odszkodowania za rozwiązanie umowy o pracę. Natomiast nie dojdzie przed Sądem do stwierdzenia naruszenia przepisów prawa pracy traktujących o rozwiązaniu umowy o pracę za wypowiedzeniem.

Uwzględniając powyższe stwierdzić należy, że skoro kwota będąca przedmiotem ugody sądowej nie mieści się w pojęciu odszkodowania ani zadośćuczynienia oraz będzie wynikała jedynie z ustaleń pomiędzy stronami ugody, a nie z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, to tym samym stwierdzić należy, że nie może korzystać ze zwolnienia przedmiotowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 i 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Tym samym, kwota będąca przedmiotem ugody sądowej stanowi dla pracownika przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a na Wnioskodawcy jako płatniku będzie ciążył obowiązek poboru i przekazania na rachunek urzędu skarbowego zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu kwoty wypłaconej na rzecz byłego pracownika na podstawie zawartej ugody sądowej.

Stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywiste zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywało się będzie ze zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe jest zgodne ze stanem rzeczywistym. W ramach postępowania o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego organ nie przeprowadza postępowania dowodowego, lecz opiera się jedynie na zdarzeniu przyszłym przedstawionym we wniosku. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/