Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 12-12-2017 r. – 0115-KDIT2-1.4011.255.2017.3.KK

Obowiązki płatnika w związku z umowami zlecenie zawartymi z obywatelami Ukrainy

UZASADNIENIE

W dniu 19 września 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniach 10 i 29 listopada 2017 r., o wydanie interpretacji indywidualnej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku oraz jego uzupełnieniach przedstawiono następujące zdarzenia przyszłe.

Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością. Wnioskodawca podjął współpracę z ukraińskimi Zleceniobiorcami nieprowadzącymi działalności gospodarczej. W związku z wypłatą wynagrodzenia z tytułu umów zlecenia z obywatelami Ukrainy, Spółka powzięła wątpliwości w kwestii podlegania ukraińskich zleceniobiorców obowiązkowi podatkowemu na terenie Polski i mogących powstać w przyszłości obowiązków Spółki jako płatnika. Wynagrodzenie wypłacane jest na polskie rachunki bankowe Zleceniobiorców. Rachunki zostały założone na potrzebę wypłaty wynagrodzenia.

Wnioskodawca podejmie wszelkie niezbędne środki do ustalenia ośrodka interesów życiowych obywateli Ukrainy. Jak wskazano w opisach zdarzeń przyszłych, Zleceniobiorcy otrzymają do wypełnienia szczegółowe ankiety pozwalające na ustalenie ośrodka interesów życiowych, jednakże w zależności od sytuacji życiowej Zleceniobiorcy, ankiety te mogą dać różne odpowiedzi (na potrzeby wniosku o wydanie interpretacji Wnioskodawca założył jakie wyniki dadzą przeprowadzone ankiety, dlatego we wniosku pojawiło się aż siedem zdarzeń przyszłych, uwzględniające wszystkie przewidywane warianty odpowiedzi).

Obywatele Ukrainy podejmują współpracę z Wnioskodawcą na podstawie umowy zlecenia. Obywatele Ukrainy nie prowadzą działalności gospodarczej. Obywatele Ukrainy wykonują czynności operatora wózka widłowego (KOD zawodu 834401) oraz czynności robotnika magazynowego/pracownika produkcji (KOD zawodu 933304). Czynności te wykonywane są w siedzibie Wnioskodawcy lub innych miejscach wskazanych przez Wnioskodawcę. Do wykonywania wskazanych czynności obywatele Ukrainy nie angażują swojego sprzętu, wszelkie niezbędne narzędzia, maszyny, urządzenia oraz odzież zapewnia Wnioskodawca.

Kilku obywatelom ukraińskim Wnioskodawca zapewnia lokum na terenie Polski (np. kwatery pracownicze, pokoje). Pozostali obywatele Ukrainy organizują lokum we własnym zakresie, przy czym mogą skorzystać z pomocy oferowanej przez Wnioskodawcę polegającej na wyszukaniu odpowiedniego miejsca. Wnioskodawca nie ma jednak wpływu na to, czy dojdzie do zawarcia umowy pomiędzy obywatelem Ukrainy a właścicielem kwatery znalezionej przez Wnioskodawcę.

Zdarzenie nr 1.

Obywatel Ukrainy będzie wykonywał czynności w oparciu o umowę zlecenia w Polsce, przy czym jego pobyt w Polsce będzie przekraczać okres 183 dni w danym roku kalendarzowym. Obywatel Ukrainy będzie wykonywał czynności na podstawie umowy zlecenia (przy czym nie będzie to umowa zawierana w ramach prowadzonej przez zleceniobiorcę działalności gospodarczej) i będzie posiadał certyfikat rezydencji podatkowej, dokumentujący dla celów podatkowych miejsce zamieszkania na Ukrainie. Wnioskodawca zamierza podjąć współpracę z obywatelem Ukrainy, deklarującym zamiar przyjazdu do Polski tylko w celu wykonywania czynności na podstawie umowy zlecenia, którego zamierzeniem jest jednocześnie pobyt czasowy. Zleceniobiorca będzie otrzymywał do wypełnienia szczegółową ankietę, na podstawie której Zleceniodawca zweryfikuje faktyczny ośrodek interesów życiowych Zleceniobiorcy w Ukrainie (z ankiety będzie wynikało, że rodzina Zleceniobiorcy mieszka w Ukrainie, posiada on tam na własność lokum, gdzie wraz z rodziną mieszka). Jednocześnie Zleceniobiorca będzie zobowiązany w terminie 14 dni poinformować Wnioskodawcę o wszelkich zmianach dotyczących danych zawartych w ankiecie, związanych z wykonywaną umową zlecenia.

Zdarzenie nr 2.

Obywatel Ukrainy będzie wykonywał czynności w oparciu o umowę zlecenia w Polsce, przy czym jego pobyt w Polsce nie będzie przekraczał okresu 183 dni w danym roku kalendarzowym. Obywatel Ukrainy będzie wykonywał czynności na podstawie umowy zlecenia (przy czym nie będzie to umowa zawierana w ramach prowadzonej przez zleceniobiorcę działalności gospodarczej) i będzie posiadał certyfikat rezydencji podatkowej, dokumentujący dla celów podatkowych miejsce zamieszkania na Ukrainie. Wnioskodawca zamierza podjąć współpracę z obywatelem Ukrainy, deklarującym zamiar przyjazdu do Polski tylko w celu wykonywania czynności na podstawie umowy zlecenia, którego zamierzeniem jest jednocześnie pobyt czasowy. Zleceniobiorca będzie otrzymywał do wypełnienia szczegółową ankietę, na podstawie której Zleceniodawca zweryfikuje faktyczny ośrodek interesów życiowych Zleceniobiorcy w Ukrainie (z ankiety będzie wynikało, że rodzina Zleceniobiorcy mieszka w Ukrainie, posiada on tam na własność lokum, gdzie wraz z rodziną mieszka). Jednocześnie Zleceniobiorca będzie zobowiązany w terminie 14 dni poinformować Wnioskodawcę o wszelkich zmianach dotyczących danych zawartych w ankiecie, związanych z wykonywaną umową zlecenia.

Zdarzenie Nr 3.

Obywatel Ukrainy będzie wykonywał czynności w oparciu o umowę zlecenia w Polsce, przy czym jego pobyt w Polsce będzie przekraczać okres 183 dni w danym roku kalendarzowym. Obywatel Ukrainy będzie wykonywał czynności na podstawie umowy zlecenia (przy czym nie będzie to umowa zawierana w ramach prowadzonej przez zleceniobiorcę działalności gospodarczej) i nie będzie posiadał ważnego certyfikatu rezydencji podatkowej. Wnioskodawca zamierza podjąć współpracę z obywatelem Ukrainy, deklarującym zamiar przyjazdu do Polski tylko w celu wykonywania czynności na podstawie umowy zlecenia, którego zamierzeniem jest jednocześnie pobyt czasowy. Zleceniobiorca będzie otrzymywał do wypełnienia szczegółową ankietę, na podstawie której Zleceniodawca zweryfikuje faktyczny ośrodek interesów życiowych Zleceniobiorcy w Ukrainie (z ankiety będzie wynikało, że rodzina Zleceniobiorcy mieszka w Ukrainie, posiada on tam na własność lokum, gdzie wraz z rodziną mieszka). Jednocześnie Zleceniobiorca będzie zobowiązany w terminie 14 dni poinformować Wnioskodawcę o wszelkich zmianach dotyczących danych zawartych w ankiecie, związanych z wykonywaną umową zlecenia.

Zdarzenie Nr 4.

Obywatel Ukrainy będzie wykonywał czynności w oparciu o umowę zlecenia w Polsce, przy czym jego pobyt w Polsce nie będzie przekraczał okresu 183 dni w danym roku kalendarzowym. Obywatel Ukrainy będzie wykonywał czynności na podstawie umowy zlecenia (przy czym nie będzie to umowa zawierana w ramach prowadzonej przez zleceniobiorcę działalności gospodarczej) i nie będzie posiadał ważnego ukraińskiego certyfikatu rezydencji podatkowej. Wnioskodawca zamierza podjąć współpracę z obywatelem Ukrainy, deklarującym zamiar przyjazdu do Polski tylko w celu wykonywania czynności na podstawie umowy zlecenia, którego zamierzeniem jest jednocześnie pobyt czasowy. Zleceniobiorca będzie otrzymywał do wypełnienia szczegółową ankietę, na podstawie której Zleceniodawca zweryfikuje faktyczny ośrodek interesów życiowych Zleceniobiorcy w Ukrainie (z ankiety będzie wynikało, że rodzina Zleceniobiorcy mieszka w Ukrainie, posiada on tam na własność lokum, gdzie wraz z rodziną mieszka). Jednocześnie Zleceniobiorca będzie zobowiązany w terminie 14 dni poinformować Wnioskodawcę o wszelkich zmianach dotyczących danych zawartych w ankiecie, związanych z wykonywaną umową zlecenia.

Zdarzenie nr 5

Obywatel Ukrainy będzie wykonywał czynności w oparciu o umowę zlecenia w Polsce, przy czym jego pobyt w Polsce będzie przekraczać okres 183 dni w danym roku kalendarzowym. Obywatel Ukrainy będzie wykonywał czynności na podstawie umowy zlecenia (przy czym nie będzie to umowa zawierana w ramach prowadzonej przez zleceniobiorcę działalności gospodarczej) i będzie posiadał certyfikat rezydencji podatkowej, dokumentujący dla celów podatkowych miejsce zamieszkania na Ukrainie. Wnioskodawca zamierza podjąć współpracę z obywatelem Ukrainy, deklarującym zamiar przyjazdu do Polski tylko w celu wykonywania czynności na podstawie umowy zlecenia, przy czym zleceniobiorca nie jest w stanie zadeklarować jak długo planuje pozostać w Polsce. Dochód z umowy zlecenia będzie jego jedynym dochodem w Polsce. Zleceniobiorca otrzyma do wypełnienia szczegółową ankietę, na podstawie której Zleceniodawca zweryfikuje faktyczny ośrodek interesów życiowych Zleceniobiorcy w Ukrainie (z ankiety będzie wynikało, że najbliższa rodzina Zleceniobiorcy co prawda zamieszka z nim Polsce, a małżonka tu będzie pracować, jednakże w Ukrainie Zleceniobiorca posiada na własność mieszkanie, z którego korzysta wracając do Ukrainy, tam jest zameldowany na stałe, posiada m.in. ubezpieczenia, oszczędności i zobowiązania). Zleceniobiorca będzie zobowiązany w terminie 14 dni poinformować Wnioskodawcę o wszelkich zmianach dotyczących danych zawartych w ankiecie, związanych z wykonywaną umową zlecenia.

Zdarzenie nr 6

Obywatel Ukrainy będzie wykonywał czynności w oparciu o umowę zlecenia w Polsce, przy czym jego pobyt w Polsce będzie przekraczać okres 183 dni w danym roku kalendarzowym. Obywatel Ukrainy będzie wykonywał czynności na podstawie umowy zlecenia (przy czym nie będzie to umowa zawierana w ramach prowadzonej przez zleceniobiorcę działalności gospodarczej) i nie będzie posiadał certyfikatu rezydencji podatkowej, dokumentującego dla celów podatkowych miejsca zamieszkania na Ukrainie. Wnioskodawca zamierza podjąć współpracę z obywatelem Ukrainy, deklarującym zamiar przyjazdu do Polski tylko w celu wykonywania czynności na podstawie umowy zlecenia. Dochód z umowy zlecenia będzie jego jedynym dochodem w Polsce. Zleceniobiorca otrzyma do wypełnienia szczegółową ankietę, na podstawie której Zleceniodawca ustali, iż faktyczny ośrodek interesów życiowych Zleceniobiorcy został przeniesiony do Polski (z ankiety będzie wynikało, że najbliższa rodzina Zleceniobiorcy zamieszka z nim Polsce, małżonka tu będzie pracować, tu wynajmie mieszkanie, w Ukrainie Zleceniobiorca nie posiada majątku ani zobowiązań). Zleceniobiorca będzie zobowiązany w terminie 14 dni poinformować Wnioskodawcę o wszelkich zmianach dotyczących danych zawartych w ankiecie, związanych z wykonywaną umową zlecenia.

Zdarzenie nr 7

Obywatel Ukrainy będzie wykonywał czynności w oparciu o umowę zlecenia w Polsce. Obywatel Ukrainy będzie wykonywał czynności na podstawie umowy zlecenia (przy czym nie będzie to umowa zawierana w ramach prowadzonej przez zleceniobiorcę działalności gospodarczej); w momencie podpisywania umowy przedstawi Zleceniodawcy ważny certyfikat rezydencji podatkowej, dokumentujący dla celów podatkowych miejsce zamieszkania w Polsce. Dochód z umowy zlecenia będzie jego jedynym dochodem w Polsce.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy w zakresie zdarzenia przyszłego opisanego jako zdarzenie Nr 1 Wnioskodawca (zleceniodawca) będzie miał obowiązek podatkowy, jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych w stosunku do obywatela z Ukrainy, który będzie wykonywał czynności w Polsce w oparciu o umowę zlecenia zawartą z Wnioskodawcą i czy będzie On obowiązany do odprowadzenia do właściwego Urzędu Skarbowego w Polsce zaliczek na podatek od osób fizycznych z tytułu zawarcia z tym obywatelem Ukrainy umowy zlecenia, a jeżeli tak to w jakiej wysokości?
2. Czy w zakresie zdarzenia przyszłego opisanego jako zdarzenie Nr 2 wnioskodawca (zleceniodawca) będzie miał obowiązek podatkowy, jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych w stosunku do obywatela z Ukrainy, który będzie wykonywał czynności w Polsce w oparciu o umowę zlecenia zawartą z Wnioskodawcą i czy będzie On obowiązany do odprowadzenia do właściwego Urzędu Skarbowego w Polsce zaliczek na podatek od osób fizycznych z tytułu zawarcia z tym obywatelem Ukrainy umowy zlecenia, a jeżeli tak to w jakiej wysokości?
3. Czy w zakresie zdarzenia przyszłego opisanego jako zdarzenie Nr 3 wnioskodawca (zleceniodawca) będzie miał obowiązek podatkowy, jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych w stosunku do obywatela z Ukrainy, który będzie wykonywał czynności w Polsce w oparciu o umowę zlecenia zawartą z Wnioskodawcą i czy będzie On obowiązany do odprowadzenia do właściwego Urzędu Skarbowego w Polsce zaliczek na podatek od osób fizycznych z tytułu zawarcia z tym obywatelem Ukrainy umowy zlecenia, a jeżeli tak to w jakiej wysokości?
4. Czy w zakresie zdarzenia przyszłego opisanego jako zdarzenie Nr 4 wnioskodawca (zleceniodawca) będzie miał obowiązek podatkowy, jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych w stosunku do obywatela z Ukrainy, który będzie wykonywał czynności w Polsce w oparciu o umowę zlecenia zawartą z Wnioskodawcą i czy będzie On obowiązany do odprowadzenia do właściwego Urzędu Skarbowego w Polsce zaliczek na podatek od osób fizycznych z tytułu zawarcia z tym obywatelem Ukrainy umowy zlecenia, a jeżeli tak to w jakiej wysokości?
5. Czy w zakresie zdarzenia przyszłego opisanego jako zdarzenie Nr 5 wnioskodawca (zleceniodawca) będzie miał obowiązek podatkowy, jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych w stosunku do obywatela z Ukrainy, który będzie wykonywał czynności w Polsce w oparciu o umowę zlecenia zawartą z Wnioskodawcą i czy będzie On obowiązany do odprowadzenia do właściwego Urzędu Skarbowego w Polsce zaliczek na podatek od osób fizycznych z tytułu zawarcia z tym obywatelem Ukrainy umowy zlecenia, a jeżeli tak to w jakiej wysokości?
6. Czy w zakresie zdarzenia przyszłego opisanego jako zdarzenie Nr 6 Wnioskodawca (zleceniodawca) będzie miał obowiązek podatkowy, jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych w stosunku do obywatela z Ukrainy, który będzie wykonywał czynności w Polsce w oparciu o umowę zlecenia zawartą z Wnioskodawcą i czy będzie On obowiązany do odprowadzenia do właściwego Urzędu Skarbowego w Polsce zaliczek na podatek od osób fizycznych z tytułu zawarcia z tym obywatelem Ukrainy umowy zlecenia, a jeżeli tak to w jakiej wysokości?
7. Czy w zakresie zdarzenia przyszłego opisanego jako zdarzenie Nr 7 Wnioskodawca (zleceniodawca) będzie miał obowiązek podatkowy, jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych w stosunku do obywatela z Ukrainy, który będzie wykonywał czynności w Polsce w oparciu o umowę zlecenia zawartą z Wnioskodawcą i czy będzie On obowiązany do odprowadzenia do właściwego Urzędu Skarbowego w Polsce zaliczek na podatek od osób fizycznych z tytułu zawarcia z tym obywatelem Ukrainy umowy zlecenia, a jeżeli tak to w jakiej wysokości?
8. Czy opisani we wniosku obywatele Ukrainy będą posiadać w Polsce stałą placówkę w rozumieniu art. 14 Konwencji między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Ukrainy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku sporządzonej w Kijowie w dniu 12 stycznia 1993 r. (Dz. U. z 1994 r. nr 63, poz. 269 z późn. zm.)?

Niniejsza interpretacja odnosi się do pytań oznaczonych we wniosku numerami: 3, 4, 6 i 7. W pozostałym zakresie wyznaczonym pytaniami o numerach 1, 2, 5 i 8 zostaną wydane odrębne rozstrzygnięcia.

W ocenie Spółki:

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 2032 ze zm. – dalej u.p.d.o.f.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy). Zgodnie z art. 3 ust. 2a u.p.d.o.f., osoby, które nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepisy art. 3 ust. 1, la, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a u.p.d.o.f.).

W tym momencie należałoby dokonać analizy Konwencji między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Ukrainy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku z dnia 12 stycznia 1993 r. (Dz. U. z 1994 r. Nr 63, poz. 269 – dalej UPO).

Zgodnie z art. 4 ust. 1 UPO określenie osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze. Jednakże określenie to nie obejmuje osoby, która podlega opodatkowaniu w Umawiającym się Państwie z tytułu dochodu uzyskiwanego tylko w tym Państwie lub z tytułu majątku znajdującego się w danym Państwie.

W myśl art. 4 ust. 2 UPO jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 tego artykułu osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status będzie określony według następujących zasad:

• osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek jej interesów życiowych);
• jeżeli nie można ustalić, w którym Umawiającym się Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Umawiających się Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym zwykle przebywa;
• jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obydwu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, którego jest obywatelem;
• jeżeli jest ona obywatelem obu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, właściwe władze Umawiających się Państw rozstrzygną zagadnienie w drodze wzajemnego porozumienia.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 UPO dochody, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z wykonywania wolnego zawodu albo z innej działalności o samodzielnym charakterze, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że osoba ta dysponuje zwykle stałą placówką w drugim Umawiającym się Państwie dla wykonywania swej działalności. Jeżeli dysponuje ona taką stałą placówką to dochody mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takim zakresie, w jakim mogą być przypisane tej stałej placówce.

Powyższe oznacza, iż dochód z tytułu osobiście świadczonych usług przez osobę mającą zamieszkania na Ukrainie osiągany na terytorium Polski może być opodatkowany w Polsce, pod warunkiem, że osoba ta prowadzi działalność w Polsce za pomocą stałej placówki położonej w Polsce.

Natomiast, jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania na Ukrainie nie prowadzi działalności za pomocą stałej placówki położnej w Polsce, to dochód przez nią uzyskany może być opodatkowany tylko w państwie jej rezydencji, tj. na Ukrainie. Warunkiem jest jednak przedstawienie płatnikowi certyfikatu rezydencji.

Zdaniem Spółki w zakresie zdarzenia przyszłego nr 3:

Jeżeli zleceniobiorca nie przedstawi ważnego ukraińskiego certyfikatu rezydencji, a z wypełnionej przez zleceniobiorcę ankiety wynika, że jego ośrodek interesów życiowych jest zlokalizowany w Ukrainie, to w okresie gdy pobyt zleceniobiorcy w Polsce nie przekroczy 183 dni w roku podatkowym Spółka jako płatnik obowiązana jest do pobrania od wypłacanego wynagrodzenia 20% zryczałtowanego podatku, o którym mowa w art. 29 ust. 1 ustawy i sporządzenia informacji IFT-1/IFT-1R oraz deklaracji PIT- 8AR.

Natomiast w sytuacji, gdy pobyt zleceniobiorcy przekroczył 183 dni w roku podatkowym, należy stwierdzić, że jest on osobą, o której mowa w art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, został bowiem spełniony warunek wynikający z art. 3 ust. 1a pkt 2 ustawy. Spółka jako płatnik będzie wówczas zobowiązana do poboru zaliczek na podatek dochodowy na zasadach ogólnych (art. 41 ust. 1 u.p.d.o.f.) i sporządzenia za ten okres informacji PIT-11 oraz deklaracji PIT-4R.

Zdaniem Spółki obydwa okresy do 183 dni i powyżej 183 dni pobytu należy traktować odrębnie, opodatkowanie na zasadach ogólnych po 183 dniach pobytu w Polsce. Innymi słowy wynagrodzenie wypłacane obywatelom Ukrainy, którzy nie udokumentują swojej rezydencji certyfikatem rezydencji jest opodatkowane 20% zryczałtowanym podatkiem dochodowym – zgodnie z art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – jedynie do 183 dnia w roku podatkowym. Po przekroczeniu 183 dni pobytu w Polsce w roku podatkowym, Spółka zobowiązana jest pobrać podatek na zasadach ogólnych, traktując ww. osobę od tego momentu (od momentu przekroczenia 183 dni) jako osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Po zakończeniu roku podatkowego Wnioskodawca powinien wystawić dwie informacje – IFT-1R za okres pobytu podatnika do 183 dni oraz PIT-11 za okres od momentu, gdy powstał obowiązek poboru zaliczki wg art. 41 ustawy, jak również sporządzić dwie deklaracje PIT-8AR i PIT-4R.

Takie stanowisko potwierdza również interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 16 lutego 2017 sygn. 0461 -ITPB4.4511.824.2016.1.KK.

Zdaniem Spółki w zakresie zdarzenia przyszłego nr 4:

Z uwagi na brak przedstawienia przez zleceniobiorcę ważnego certyfikatu rezydencji, niemożliwe będzie zastosowanie regulacji Konwencji o unikaniu podwójnego opodatkowania. Mając jednak na uwadze fakt, że obywatel Ukrainy będzie przebywał w Polsce poniżej 183 dni w danym roku kalendarzowym, a także fakt, że z wypełnionej ankiety będzie wynikało, że ośrodkiem jego interesów życiowych jest Ukraina, a jego pobyt w Polsce będzie miał charakter tymczasowy i będzie jedynie związany z wykonywaniem pracy, należy zastosować regulację art. 29 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji podatek dochodowy od przychodów uzyskanych przez obywatela Ukrainy z umowy zlecenia, które należy zaliczyć do przychodów których źródłem jest działalność wykonywana osobiście (art. 10 ust. 1 pkt 2), Spółka jako płatnik powinna pobrać w formie ryczałtu podatek w wysokości 20% przychodu (na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy) i sporządzić informację IFT-1/IFT-1R oraz deklarację PIT-8AR.

Takie stanowisko znajduje również potwierdzenie w wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 18 stycznia 2016 r IPPB4/4511-1477/15-5/JK.

Zdaniem Spółki w zakresie zdarzenia przyszłego nr 6:

Z uwagi na brak certyfikatu rezydencji, niemożliwe będzie zastosowanie regulacji Konwencji o unikaniu podwójnego opodatkowania. Zgodnie z art. 3 ust. 1a u.p.d.o.f. za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się m.in. osobę fizyczną, która posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Zatem sam fakt przeniesienia ośrodka interesów osobistych lub gospodarczych na terytorium Polski jest wystarczający aby daną osobę uznać za posiadającą nieograniczony obowiązek podatkowy. Tym samym brak jest podstaw aby zastosować art. 29 ust. 1 u.p.d.o.f., który ma zastosowanie wyłącznie do osób objętych ograniczonym obowiązkiem podatkowym. W tej sytuacji Wnioskodawca zobowiązany jest pobrać podatek na zasadach ogólnych już od pierwszej wypłaty (art. 41 ust. 1 u.p.d.o.f.) i sporządzenia za ten okres informacji PIT-11 oraz deklaracji PIT-4R.

Zdaniem Spółki w zakresie zdarzenia przyszłego nr 7:

Jeśli cudzoziemiec przedstawi polski certyfikat rezydencji, to zastosowanie mają zasady opodatkowania takie same jak w przypadku polskich obywateli. Jak wynika z art. 5a ust. 21 u.p.d.o.f. przez certyfikat rezydencji podatkowej należy rozumieć zaświadczenie o miejscu siedziby podatnika (os. prawna) lub o miejscu zamieszkania podatnika (os. fizyczna) dla celów podatkowych wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca siedziby/miejsca zamieszkania podatnika. Posiadanie przez Wnioskodawcę certyfikatu wydanego przez polski organ podatkowy jest potwierdzeniem, że zleceniobiorca ten podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. W zakresie obowiązku poboru zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych zastosowanie znajdą zasady ogólne i Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do stosowania art. 29 ust. 1 u.p.d.o.f.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie obowiązków płatnika w stosunku do obywateli Ukrainy (zleceniobiorców) w części dotyczącej pytań nr 3, 4, 6 i 7 jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032 z późn. zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy.

Zgodnie z art. 3 ust. 1a ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

W myśl art. 3 ust. 2a ww. ustawy osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 2b ww. ustawy za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przez podatników, o których mowa w ust. 2a, uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1. pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
2. działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
3. działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład;
4. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości lub praw do takiej nieruchomości, w tym ze zbycia jej w całości albo w części lub zbycia jakichkolwiek praw do takiej nieruchomości;
5. papierów wartościowych oraz pochodnych instrumentów finansowych niebędących papierami wartościowymi, dopuszczonych do publicznego obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w ramach regulowanego rynku giełdowego, w tym uzyskane ze zbycia tych papierów albo instrumentów oraz z realizacji praw z nich wynikających;
6. tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji) w spółce, ogółu praw i obowiązków w spółce niebędącej osobą prawną lub tytułów uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym albo instytucji wspólnego inwestowania, w których co najmniej 50% wartości aktywów, bezpośrednio lub pośrednio, stanowią nieruchomości położone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa do takich nieruchomości;
7. tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia.

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Ponadto wskazać należy, że zgodnie z art. 5a pkt 21 ww. ustawy ilekroć w ustawie jest mowa o certyfikacie rezydencji – oznacza to zaświadczenie o miejscu zamieszkania podatnika dla celów podatkowych wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca zamieszkania podatnika.

Certyfikat rezydencji jest dokumentem potwierdzającym określony stan faktyczny – miejsce rezydencji podatnika dla celów podatkowych, którym w przypadku podatników podatku dochodowego od osób fizycznych jest miejsce zamieszkania. Wydając takie zaświadczenie właściwy organ potwierdza, że – na moment wydania tego dokumentu, bądź na moment w nim określony – stan faktyczny wskazany w jego treści jest zgodny ze stanem faktycznym, wynikającym z ewidencji, rejestrów prowadzonych przez ten organ bądź z innych danych znajdujących się w jego posiadaniu; może zatem dotyczyć wyłącznie zaistniałych, tj. teraźniejszych lub przeszłych stanów faktycznych, nigdy przyszłych okoliczności faktycznych.

Wspomniany przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Tym samym określona osoba, która ma ścisłe powiązania biznesowe czy też gospodarcze w Polsce, a całą rodzinę i znajomych w innym państwie, może w takiej sytuacji podlegać opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć tzw. ognisko domowe, wszelkie powiązania rodzinne i towarzyskie, aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, obywatelską, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy ww. analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ośrodka interesów życiowych.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy nie przesądza o uznaniu tej osoby za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Jak już bowiem wspomniano przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ustawy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Ocena czy osoba fizyczna podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W związku z tym, że Spółka zatrudnia na podstawie umowy zlecenia obywateli Ukrainy, do wynagrodzeń wypłacanych z tego tytułu ma zastosowanie Konwencja między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Ukrainy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku sporządzona w Kijowie w dniu 12 stycznia 1993 r. (Dz. U. z 1994 r., Nr 63, poz. 269, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ww. Konwencji, w rozumieniu niniejszej konwencji określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze. Jednakże określenie to nie obejmuje osoby, która podlega opodatkowaniu w Umawiającym się Państwie z tytułu dochodu uzyskiwanego tylko w tym Państwie lub z tytułu majątku znajdującego się w danym Państwie.

W myśl art. 4 ust. 2 ww. Konwencji, jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 tego artykułu osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status będzie określony według następujących zasad:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek jej interesów życiowych);
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Umawiającym się Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Umawiających się Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym zwykle przebywa;
3. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obydwu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, którego jest obywatelem;
4. jeżeli jest ona obywatelem obu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, właściwe władze Umawiających się Państw rozstrzygną zagadnienie w drodze wzajemnego porozumienia.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 13 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od:

1. osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej,
2. właściciela (posiadacza) nieruchomości, w której lokale są wynajmowane, lub działającego w jego imieniu zarządcy albo administratora – jeżeli podatnik wykonuje te usługi wyłącznie dla potrzeb związanych z tą nieruchomością

• z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9.

W myśl art. 30 ust. 1 pkt 5a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych od dochodów (przychodów) pobiera się zryczałtowany podatek dochodowy z tytułu, o którym mowa w art. 13 pkt 2 i 5-9, jeżeli kwota należności określona w umowie zawartej z osobą niebędącą pracownikiem płatnika nie przekracza 200 zł – w wysokości 18% przychodu.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatek dochodowy od uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez osoby, o których mowa w art. 3 ust. 2a, przychodów z działalności określonej w art. 13 pkt 2 i 6-9 oraz z odsetek innych niż wymienione w art. 30a ust. 1, z praw autorskich lub z praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego, w tym także środka transportu, oraz za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) – pobiera się w formie ryczałtu w wysokości 20% przychodu.

W myśl art. 41 ust. 1 ww. ustawy, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani pobierać zryczałtowany podatek dochodowy od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z tytułów określonych w art. 29, art. 30 ust. 1 pkt 2, 4-5a, 13-16 oraz art. 30a ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 4d, 5 oraz 10 (art. 41 ust. 4 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 42 ust. 1 ww. ustawy płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) – na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jednakże w przypadku gdy podatek został pobrany zgodnie z art. 30a ust. 2a, płatnicy, o których mowa w art. 41 ust. 10, przekazują kwotę tego podatku na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

W myśl art. 42 ust. 2 pkt 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani przesłać podatnikom, o których mowa:

1. w art. 3 ust. 1, oraz urzędom skarbowym przy pomocy których naczelnicy urzędów skarbowych właściwi według miejsca zamieszkania podatnika wykonują swoje zadania – imienne informacje o wysokości dochodu, o którym mowa w art. 41 ust. 1, sporządzone według ustalonego wzoru;
2. w art. 3 ust. 2a, oraz urzędom skarbowym, przy pomocy których naczelnicy urzędów skarbowych właściwi w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonują swoje zadania – imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru (IFT1/IFT-1R), również gdy płatnik w roku podatkowym sporządzał i przekazywał informacje w trybie przewidzianym w ust. 4.

W świetle przedstawionych regulacji należy zatem wskazać, że od wynagrodzeń wypłacanych przez Spółkę obywatelom Ukrainy, zatrudnionym na podstawie umowy zlecenia, którzy:

• przebywają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym (zdarzenie nr 3) lub
• posiadają ośrodek interesów życiowych w rozumieniu art. 3 ust. 1a pkt 1 ustawy w Polsce, co Wnioskodawca ustala na podstawie szczegółowo wypełnionej ankiety, niezależnie od długości ich pobytu w Polsce (zdarzenie nr 6) lub
• posiadają certyfikat rezydencji podatkowej dokumentujący dla celów podatkowych miejsce ich zamieszkania w Polsce (zdarzenie nr 7)

Spółka (płatnik) obowiązana jest do poboru zaliczek na podatek dochodowy na zasadach ogólnych (art. 41 ust. 1 ustawy) i sporządzenia za ten okres deklaracji PIT-4R i informacji PIT-11.

Natomiast w sytuacji wypłaty wynagrodzenia cudzoziemcom, których pobyt na terenie Polski nie przekroczył 183 dni w roku podatkowym (zdarzenie nr 3 i 4), Spółka obowiązana jest pobrać od wypłacanego wynagrodzenia 20% zryczałtowany podatek, o którym mowa w art. 29 ust. 1 ustawy i sporządzić deklarację PIT-8AR i informację IFT-1/IFT-1R. Jeśli pobyt ten przekroczy 183 dni Spółka powinna stosować zasady jak dla osoby mającej miejsce zamieszkania w Polsce. W takim przypadku po zakończeniu roku podatkowego płatnik powinien wystawić dwie informacje: IFT-1R za okres pobytu podatnika do 183 dni oraz PIT-11 za okres od momentu, gdy powstał obowiązek poboru zaliczki wg art. 41 ustawy.

Podkreślenia wymaga, że w momencie wypłaty wynagrodzenia płatnik może posłużyć się jedynie faktycznymi informacjami, które są w jego posiadaniu (posiadanie ośrodka interesów życiowych przez zleceniobiorcę, czy potwierdzony fakt przebywania na terytorium Polski powyżej 183 dni) i na ich podstawie pobierać zaliczki na podatek dochodowy na zasadach ogólnych (art. 41 ust. 1 ustawy). Informacje takie płatnik ocenia w każdym przypadku indywidualnie, działając w dobrej wierze i wyłącznie na podstawie dostępnych mu danych.

Przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. W ramach postępowania o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego organ nie przeprowadza postępowania dowodowego, lecz opiera się jedynie na stanie faktycznym przedstawionym we wniosku. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Spółkę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/