Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 11-12-2017 r. – 0114-KDIP3-3.4011.405.2017.2.MS1

W przedmiotowej sprawie, w konsekwencji sfinansowania przez pracodawcę (Wnioskodawcę) kart przedpłaconych dla pracowników dojdzie do powstania przychodów ze stosunku pracy po stronie pracowników, w tym pracowników przebywających na urlopach macierzyńskich i wychowawczych, od którego Wnioskodawca będzie zobowiązany do naliczenia i poboru zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych. Przy wyliczaniu zaliczki na podatek dochodowy od świadczenia w postaci karty przedpłaconej pracodawca powinien zastosować koszty uzyskania przychodu zgodnie z art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych

UZASADNIENIE

W dniu 27 września 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika z tytułu sfinansowania ze środków obrotowych Spółki jako pracodawcy bonów świątecznych w postaci kart przedpłaconych dla pracowników przebywających na urlopach macierzyńskich i wychowawczych oraz w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 27 października 2017 r. Nr 0114-KDIP3-3.4011.405.2017.1.MS1 (data nadania 30 października 2017 r., data doręczenia 2 listopada 2017 r.), wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia braków formalnych wniosku.

Pismem z dnia 9 listopada 2017 r. (data nadania 9 listopada 2017 r., data wpływu 15 listopada 2017 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek w terminie.

We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Zakład pracy ma zamiar zakupić bony świąteczne dla pracowników, w formie kart przedpłaconych. Zakup kart zostanie sfinansowany ze środków obrotowych pracodawcy. Przychód z tytułu otrzymania karty przedpłaconej stanowi podstawę do naliczenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych. Przychód zostanie w informacji podatkowej zakwalifikowany do źródeł przychodu ze stosunku pracy. Karty przedpłacone otrzymają wszyscy pracownicy w tym pracownicy przebywający na urlopach macierzyńskich i wychowawczych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy płatnik ma obowiązek w informacji podatkowej wykazać w pozycji źródło przychodu jako przychód ze stosunku pracy – osiągnięty przez osoby przebywające na urlopach macierzyńskich i wychowawczych przychód z tytułu świadczenia w postaci karty przedpłaconej?
2. Czy należy zastosować koszty uzyskania przychodu przy wyliczaniu zaliczki na podatek dochodowy od świadczenia w postaci karty przedpłaconej?

Zdaniem Wnioskodawcy, pracownicy przebywający na urlopach macierzyńskich i wychowawczych pozostają w stosunku pracy. W przypadku osób przebywających na urlopach macierzyńskich i wychowawczych, które również otrzymają świadczenie w postaci kart przedpłaconych, przychód z tego tytułu stanowi podstawę do naliczenia zaliczki na podatek dochodowy. W informacji podatkowej zostanie wykazany w pozycji źródło uzyskania przychodu jako przychód ze stosunku pracy. Przy wyliczaniu kwoty zaliczki na podatek dochodowy należy zastosować koszty uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W art. 10 ww. ustawy zostały określone źródła przychodów, gdzie m.in. wymienia się stosunek pracy.

Na podstawie art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z wniosku wynika, że Spółka jako pracodawca ma zamiar sfinansować karty przedpłacone dla pracowników, w tym pracowników przebywających na urlopach macierzyńskich i wychowawczych.

W myśl art. 4 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (Dz. U. z 2017 r., poz. 1876), karta płatnicza – to karta uprawniająca do wypłaty gotówki lub umożliwiająca złożenie zlecenia płatniczego za pośrednictwem akceptanta lub agenta rozliczeniowego, akceptowana przez akceptanta w celu otrzymania przez niego należnych mu środków.

Stosownie do art. 63 ust. 1 ww. ustawy, rozliczenia pieniężne mogą być przeprowadzane za pośrednictwem banków, jeżeli przynajmniej jedna ze stron rozliczenia (dłużnik lub wierzyciel) posiada rachunek bankowy. Rozliczenia pieniężne przeprowadza się gotówkowo lub bezgotówkowo za pomocą papierowych lub informatycznych nośników danych.

Na podstawie art. 63 ust. 3 pkt 4 Prawa bankowego rozliczenia bezgotówkowe przeprowadza się w szczególności kartą płatniczą.

Karta przedpłacona to swoisty rodzaj karty płatniczej. Wydawana jest bez konieczności posiadania rachunku osobistego w banku, nie jest też przyznawany jej użytkownikowi kredyt. Rolą tych kart jest zapewnienie użytkownikowi karty (np. pracownikom) środków pieniężnych, bez konieczności wydawania (posiadających formę materialną) znaków pieniężnych (np. banknotów) lub znaków legitymacyjnych. Z technicznego punktu widzenia karta przedpłacona jest bardzo zbliżona do karty debetowej. Zatem kartę tę należy co do zasady uznać za świadczenie pieniężne z uwagi na jej zaklasyfikowanie jako instrumentu dostępu do określonych wartości pieniężnych, co finalnie umożliwia regulowanie zobowiązań pieniężnych. Skoro karta przedpłacona jest środkiem płatniczym, za pomocą której pracodawca zapewnia pracownikom dostęp do środków pieniężnych, to należy uznać, że pracownik otrzymuje świadczenie pieniężne.

Odnosząc powyższe do przedstawionego zdarzenia przyszłego wskazać należy, że w sytuacji gdy pracownicy, także przebywający na urlopach macierzyńskich i wychowawczych, korzystać będą z kart przedpłaconych, sfinansowanych przez pracodawcę, spowoduje to powstanie po stronie pracowników przychodu ze stosunku pracy, a na Wnioskodawcy jako płatniku spoczywać będzie obowiązek poboru zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych w związku z przekazaniem omawianego świadczenia.

Bowiem w myśl art. 31 ww. ustawy osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Natomiast na podstawie art. 32 ust. 1 ww. ustawy, zaliczki, o których mowa w art. 31, za miesiące od stycznia do grudnia, z zastrzeżeniem ust. 1a, wynoszą:

1. za miesiące od początku roku do miesiąca włącznie, w którym dochód podatnika uzyskany od początku roku w tym zakładzie pracy przekroczył kwotę stanowiącą górną granicę pierwszego przedziału skali – 18% dochodu uzyskanego w danym miesiącu;
2. za miesiące następujące po miesiącu, w którym dochód uzyskany od początku roku przekroczył kwotę, o której mowa w pkt 1 – 32% dochodu uzyskanego w danym miesiącu.

Za dochód, o którym mowa w ust. 1 i 1a, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody w rozumieniu art. 12 oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez płatnika, po odliczeniu kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 pkt 1 albo 3 lub w ust. 9 pkt 1-3 oraz po odliczeniu potrąconych przez płatnika w danym miesiącu składek na ubezpieczenie społeczne, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b lub pkt 2a. Jeżeli świadczenia w naturze, świadczenia ponoszone za podatnika lub inne nieodpłatne świadczenia przysługują podatnikowi za okres dłuższy niż miesiąc, przy obliczaniu zaliczek za poszczególne miesiące przyjmuje się ich wartość w wysokości przypadającej na jeden miesiąc. Jeżeli nie jest możliwe określenie, jaka część tych świadczeń przypada na jeden miesiąc, a doliczenie całej wartości w miesiącu ich uzyskania spowodowałoby niewspółmiernie wysoką zaliczkę w stosunku do wypłaty pieniężnej, zakład pracy, na wniosek podatnika, ograniczy pobór zaliczki za dany miesiąc i pobierze pozostałą część zaliczki w następnych miesiącach roku podatkowego – art. 32 ust. 2 ww. ustawy.

Koszty uzyskania przychodów ze stosunku pracy potrąca się co do zasady według miesięcznych zryczałtowanych kwot określonych w treści art. 22 ust. 2 cytowanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z tym przepisem koszty uzyskania przychodów z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej:

1. wynoszą 111 zł 25 gr miesięcznie, a za rok podatkowy nie więcej niż 1.335 zł, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody z tytułu jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej;
2. nie mogą przekroczyć łącznie 2.002 zł 05 gr za rok podatkowy, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody równocześnie z tytułu więcej niż jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej;
3. wynoszą 139 zł 06 gr miesięcznie, a za rok podatkowy łącznie nie więcej niż 1.668 zł 72 gr, w przypadku gdy miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę;
4. nie mogą przekroczyć łącznie 2.502 zł 56 gr za rok podatkowy, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody równocześnie z tytułu więcej niż jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej, a miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę.

Jak wynika z opisu stanu faktycznego, Wnioskodawca zamierza przekazać pracownikom karty przedpłacone, które jak wcześniej wskazano są świadczeniem o charakterze pieniężnym. Wartość przekazanych świadczeń będzie traktowana przez Spółkę jako przychód ze stosunku pracy pracowników. Spółka wskazała, że przychód z tytułu otrzymania karty przedpłaconej stanowi podstawę do naliczenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych. Powyższe świadczenia przysługują także pracownikom Spółki, którzy w określonym czasie nie świadczą na rzecz Spółki pracy (przebywają na urlopach macierzyńskich i wychowawczych) czyli w konsekwencji oprócz świadczeń nie otrzymują w danym miesiącu innego wynagrodzenia ze stosunku pracy.

Wnioskodawca uważa, że pracownicy przebywający na urlopach macierzyńskich i wychowawczych pozostają w stosunku pracy. Zatem w przypadku tych osób, które również otrzymają świadczenie w postaci kart przedpłaconych, przychód z tego tytułu stanowi podstawę do naliczenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych. W informacji podatkowej zostanie wykazany w pozycji źródło uzyskania przychodu jako przychód ze stosunku pracy. Przy wyliczaniu kwoty zaliczki na podatek dochodowy należy zastosować koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z ogólną zasadą stosowania kosztów uzyskania przychodów z tytułu stosunku pracy, wyrażoną w powyższych przepisach, zakład pracy obowiązany jest odliczyć miesięczną kwotę kosztów uzyskania przychodów przy obliczaniu zaliczki na podatek dochodowy, w sytuacji, gdy wypłaca przychody określone w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Dlatego, aby dokonać rozstrzygnięcia, czy przy obliczaniu zaliczki na podatek dochodowy w odniesieniu do określonych wypłat i świadczeń stosuje się koszty uzyskania przychodów z tytułu stosunku pracy należy ustalić, czy przychody te stanowią przychód ze stosunku pracy. Decydującym warunkiem zakwalifikowania określonego przychodu do przychodów ze stosunku pracy, jest osiągnięcie przychodu z tytułu istniejącego stosunku pracy. Natomiast nie ma przy tym znaczenia faktyczne świadczenie pracy. Tym samym, do przychodów ze stosunku pracy zalicza się każde świadczenie, które podatnik otrzymał w związku z faktem pozostawania w stosunku pracy z danym pracodawcą. Ponadto, z definicji przychodów ze stosunku pracy wynika wprost, że do tych przychodów zalicza się wszelkie wypłaty i świadczenia uzyskane od pracodawcy bez względu na źródło ich finansowania, o ile źródłem przekazania tegoż świadczenia jest stosunek pracy.

Zatem, otrzymane przez pracowników różnego rodzaju świadczenia o charakterze pieniężnym i niepieniężnym (w przedmiotowej sprawie o charakterze pieniężnym), stanowią przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednocześnie bez znaczenia dla ich kwalifikacji pozostaje fakt, że zostały one wypłacone pracownikom, którzy przebywają na urlopach macierzyńskich, urlopach wychowawczych i nie uzyskują od pracodawcy innych przychodów. To oznacza, że pracodawca – jako płatnik – jest obowiązany do poboru zaliczki na podatek dochodowy według zasad określonych w art. 32 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przy obliczaniu zaliczki na podatek dochodowy od świadczeń przekazanych pracownikom, powinien zastosować skalę podatkową określoną w art. 27 ust. 1 cytowanej ustawy i koszty uzyskania przychodów z tytułu stosunku pracy określone w art. 22 ust. 2 powołanej ustawy. Przy czym podkreślić należy, że w sytuacji kiedy pracodawca oblicza miesięczną zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych, a ustawowe koszty uzyskania przychodu przekraczają kwotę przychodu danego miesiąca, to w PIT-11 pracodawca może wykazać tylko faktyczną kwotę potrąconych kosztów. Kwota pełnych miesięcznych kosztów uzyskania przychodu będzie zastosowana w rocznym rozliczeniu – zeznaniu.

Podsumowując w przedmiotowej sprawie, w konsekwencji sfinansowania przez pracodawcę (Wnioskodawcę) kart przedpłaconych dla pracowników dojdzie do powstania przychodów ze stosunku pracy po stronie pracowników, w tym pracowników przebywających na urlopach macierzyńskich i wychowawczych, od którego Wnioskodawca będzie zobowiązany do naliczenia i poboru zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych. Przy wyliczaniu zaliczki na podatek dochodowy od świadczenia w postaci karty przedpłaconej pracodawca powinien zastosować koszty uzyskania przychodu zgodnie z art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/