Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 21-11-2017 r. – 0113-KDIPT2-3.4011.238.2017.4.AC

Czy Przedstawicielstwo opłacające świadczenia dla Cudzoziemca w okresie, kiedy nie posiadał pozwolenia na pracę i nie będąc z nim związane żadną umową, jest zobligowane do wydania temu pracownikowi informacji PIT-8C w odpowiednim czasie z tytułu przychodów z innych źródeł?

UZASADNIENIE

W dniu 9 sierpnia 2017 r. do tutejszego Organu wpłynął wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z opłaceniem dodatkowych świadczeń Kierownikowi Przedstawicielstwa.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) w związku z czym pismem z dnia 21 września 2017 r., nr 0113-KDIPT2-3.4011.238.2017.1.AC, na podstawie art. 169 § 1 w związku z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 21 września 2017 r. (data doręczenia 25 września 2017 r.), zaś w dniu 6 października 2017 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku (data nadania 2 października 2017 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółka … LTD. z siedzibą w Republice Korei Południowej otworzyła na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, swoje przedstawicielstwo (dalej: Przedstawicielstwo), którego zakres przedmiotowy ograniczony jest do prowadzenia na terytorium Polski reklamy i promocji przedsiębiorstwa zagranicznego w państwowych, publicznych i komercyjnych placówkach.

Osobą zarządzającą Przedstawicielstwem jest oddelegowany pracownik (dalej: Cudzoziemiec) … LTD na terytorium Polski. Natomiast przed uzyskaniem pozwolenia na pracę, Cudzoziemiec wraz z żoną przebywał na terytorium Polski w celu dopełnienia wszelkich formalności związanych z rozpoczęciem jego pracy (m.in. otrzymanie zezwolenia na pracę).

W tym czasie Cudzoziemiec otrzymywał nieodpłatne świadczenia – miał opłacony najem mieszkania, pakiety usług medycznych dla siebie i dla swojej żony oraz wynajmowany samochód na terytorium Polski. Mieszkanie i pakiety opłacane były z rachunku bankowego Przedstawicielstwa, natomiast najem samochodu opłacał swoją kartą płatniczą. Cudzoziemiec otrzymał następnie zwrot równowartości poniesionych wydatków za najem samochodu z konta Przedstawicielstwa.

Wnioskodawca podkreślił, że nie zawierał w tym czasie z Cudzoziemcem umowy o pracę ani innej umowy, której przedmiotem byłoby zlecenie wykonywania określonych zadań na rzecz Przedstawicielstwa. Innymi słowy, Cudzoziemca nie wiązał z Przedstawicielstwem żaden stosunek formalny i nie świadczył dla Przedstawicielstwa pracy przed uzyskaniem zezwolenia. Cudzoziemiec pozostawał na terenie Polski i nie wykonywał powierzonych mu zadań z tytułu oddelegowania. W tym okresie natomiast otrzymywał wyżej wskazane świadczenia.

Na tle powyższego stanu faktycznego Przedstawicielstwo powzięło wątpliwości w stosunku do obowiązku wystawienia PIT-8C dla Cudzoziemca w związku z otrzymaniem przez niego świadczeń przed uzyskaniem pozwolenia na pracę.

W piśmie z dnia 2 października 2017 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca dodał, że osoba zarządzająca Przedstawicielstwem – Cudzoziemiec przed uzyskaniem pozwolenia na pracę w 2017 r. przebywał na terenie Polski krócej niż 183 dni. Natomiast obecnie okres pobytu Cudzoziemca przekracza okres 183 dni w roku podatkowym. Osoba zarządzająca Przedstawicielstwem – Cudzoziemiec nie przedłożył Wnioskodawcy certyfikatu rezydencji. Przedstawicielstwo nie ma statusu zakładu lub stałej placówki w rozumieniu podpisanej w … w dniu 21 czerwca 1991 r. Konwencji między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Korei w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu. Osoba zarządzająca Przedstawicielstwem – Cudzoziemiec pełni swoje funkcje na podstawie delegacji wystawionej w ramach umowy o pracę zawartej z … LTD. z siedzibą w Republice Korei Południowej (dalej: Spółka). Otrzymywane świadczenia oraz zwrot wydatków były związane właśnie z powyżej wskazaną umową o pracę. Natomiast Cudzoziemiec przed uzyskaniem zezwolenia na pracę w Polsce nie świadczył jeszcze pracy na rzecz Przedstawicielstwa, lecz przebywał na terytorium Polski w celu dopełnienia wszelkich formalności związanych z rozpoczęciem świadczenia pracy na terytorium Polski. Środki na prowadzenie Przedstawicielstwa pochodzą ze środków przedsiębiorcy zagranicznego. W oparciu o wewnętrzne regulacje … LTD., Przedstawicielstwo powinno wnioskować o przyznanie rocznego budżetu do Spółki. Następnie po weryfikacji wniosku, Spółka wysyła środki pieniężne Przedstawicielstwu. Przedstawicielstwo zagraniczne nie uzyskuje żadnego bezpośredniego dochodu ze swojej działalności, a jest jedynie jednostką, która wydatkuje środki pieniężne.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Przedstawicielstwo opłacające świadczenia dla Cudzoziemca w okresie, kiedy nie posiadał pozwolenia na pracę i nie będąc z nim związane żadną umową, jest zobligowane do wydania temu pracownikowi informacji PIT-8C w odpowiednim czasie z tytułu przychodów z innych źródeł?

Zdaniem Wnioskodawcy, Przedstawicielstwo opłacające świadczenia dla Cudzoziemca w okresie, kiedy nie posiadał pozwolenia na pracę i nie będąc z nim związane żadną umową, jest zobligowane do wydania temu pracownikowi informacji PIT-8C w odpowiednim czasie z tytułu przychodów z innych źródeł. Obowiązek ten wynika z art. 42a w zw. z art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, dalej: u.p.d.o.f.

Zgodnie z treścią art. 20 ust. 1 ww. ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Sformułowanie „w szczególności” dowodzi, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i zasadnym jest aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 u.p.d.o.f. Na gruncie prawa podatkowego przychodem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych jest każda forma przysporzenia majątkowego (korzyść), tzn. zarówno pieniężna jak i niepieniężna.

Takimi przychodami z pewnością są świadczenia opłacane przez Przedstawicielstwo na terytorium RP w trakcie oczekiwania przez Cudzoziemca na zezwolenie o pracę, a są nimi:

• czynsz za wynajem mieszkania dla Pracownika i jego żony,

• zakup dodatkowego ubezpieczenia medycznego dla pracownika i jego żony,

• zwrot pieniędzy za wynajem samochodu.

W myśl art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f., przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 25b oraz art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W ww. przepisie mowa o tych świadczeniach lub wypłatach, które adresowane są do konkretnej osoby i nie są np. przychodami z pracy, czy z umów zleceń albo innymi określonymi w art. 12-14 i 17 u.p.d.o.f. i nie zostały zwolnione z podatku ani nie spełniają przesłanek umowy darowizny.

Stosownie do art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52 i art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4 przesłać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w spawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

Natomiast w związku z faktem, że nie istniał żaden formalny i bezpośredni stosunek cywilnoprawny ani stosunek pracy pomiędzy Wnioskodawcą a Cudzoziemcem oddelegowanym do pracy w Polsce (podczas oczekiwania na zezwolenie), opłacony przez Wnioskodawcę koszt zakwaterowania, opieki medycznej i wynajęcie samochodu stanowi dla pracownika zagranicznego przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 20 ust. 1 u.p.d.o.f.

W świetle powyższego, zdaniem Wnioskodawcy, stwierdzić należy, że świadczenie otrzymane od podmiotu, np. Przedstawicielstwa będą opodatkowane podatkiem dochodowym od osób fizycznych, zaś świadczeniodawca (Przedstawicielstwo) będzie zobowiązany – w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego przekazać podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania – do sporządzenia informacji PIT-8C.

Zatem, Wnioskodawca pokrywając koszty zakwaterowania Cudzoziemcowi oddelegowanemu do pracy w Polsce (przed rozpoczęciem świadczenia pracy na terytorium Polski), z którym nie ma podpisanej żadnej umowy o świadczenie pracy ani wykonywania prac zleconym, jest zobowiązany, zgodnie z ww. art. 42a u.p.d.o.f., do sporządzenia informacji o przychodach z innych źródeł na druku PIT-8C.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Natomiast stosownie do art. 3 ust. 2a ww. ustawy, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Na podstawie art. 3 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2a, uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1. pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
2. działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
3. działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład;
4. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości lub praw do takiej nieruchomości, w tym ze zbycia jej w całości albo w części lub zbycia jakichkolwiek praw do takiej nieruchomości;
5. papierów wartościowych oraz pochodnych instrumentów finansowych niebędących papierami wartościowymi, dopuszczonych do publicznego obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w ramach regulowanego rynku giełdowego, w tym uzyskane ze zbycia tych papierów albo instrumentów oraz z realizacji praw z nich wynikających;
6. tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji) w spółce, ogółu praw i obowiązków w spółce niebędącej osobą prawną lub tytułów uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym albo instytucji wspólnego inwestowania, w których co najmniej 50% wartości aktywów, bezpośrednio lub pośrednio, stanowią nieruchomości położone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa do takich nieruchomości;
7. tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia.

Stosownie do art. 4a ww. ustawy, powyższe przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zatem, w przedmiotowej sprawie znajdą zastosowanie uregulowania zawarte w umowie polsko-koreańskiej.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 Konwencji z dnia 21 czerwca 1991 r. między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Korei w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz. U. z 1992 r. Nr 28, poz. 126, z późn. zm.), z zastrzeżeniem postanowień artykułów 16, 18, 19, 20 i 21, pensje, płace i podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, mogą podlegać opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to osiągane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

W świetle powyższego przepisu należy stwierdzić, że zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. Konwencji, wynagrodzenie osoby mającej miejsce zamieszkania w Polsce podlega opodatkowaniu tylko w Polsce, chyba że praca wykonywana jest na terytorium Republiki Korei.

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Wartość niepieniężnych świadczeń ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b oraz art. 12 ust. 2-3 cyt. ustawy.

Zgodnie z art. 11 ust. 2 ww. ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

W myśl art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Z ogólnej definicji przychodów zawartej w art. 11 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, iż przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przy czym przez pojęcie „otrzymane” należy rozumieć takie pieniądze i wartości pieniężne, które zostały podatnikowi dane. Mając na uwadze istnienie wielu form rozliczeń, należy uznać, że otrzymane pieniądze to nie tylko wypłacona gotówka, ale również kwota, która wpłynęła na rachunek bankowy podatnika.

Ponieważ za przychody należy uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika, to wskazać należy, że dla celów podatkowych, przez nieodpłatne świadczenie rozumie się te wszystkie zdarzenia prawne lub gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie w majątku podatnika mające konkretny wymiar finansowy.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy – źródłem przychodów jest m.in. stosunek pracy.

Stosownie do art. 12 ust. 1 cyt. ustawy: za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Spółka … LTD. z siedzibą w Republice Korei Południowej otworzyła na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, swoje przedstawicielstwo (dalej: Przedstawicielstwo), którego zakres przedmiotowy ograniczony jest do prowadzenia na terytorium Polski reklamy i promocji przedsiębiorstwa zagranicznego w państwowych, publicznych i komercyjnych placówkach. Osobą zarządzającą Przedstawicielstwem jest oddelegowany pracownik (dalej: Cudzoziemiec) … LTD na terytorium Polski. Natomiast przed uzyskaniem pozwolenia na pracę, Cudzoziemiec wraz z żoną przebywał na terytorium Polski w celu dopełnienia wszelkich formalności związanych z rozpoczęciem jego pracy (m.in. otrzymanie zezwolenia na pracę). Osoba zarządzająca Przedstawicielstwem – Cudzoziemiec pełni swoje funkcje na podstawie delegacji wystawionej w ramach umowy o pracę zawartej z … LTD. z siedzibą w Republice Korei Południowej. Spółka koreańska, jako pracodawca Osoby zarządzającej Przedstawicielstwem zapewnia jemu i jego żonie dodatkowe świadczenia w postaci opłaconego najmu mieszkania, pakietu usług medycznych dla niego i jego żony oraz zwrotu poniesionych wydatków na wynajem samochodu.

W ocenie tutejszego Organu, wartość tych świadczeń stanowi dla Osoby zarządzającej Przedstawicielstwem, która je otrzymała, przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W takim przypadku mamy bowiem do czynienia ze świadczeniem, którego otrzymanie nie jest wynikiem zaistnienia zdarzenia o charakterze nietypowym, lecz jest związane z wykonywaniem standardowych obowiązków służbowych w miejscu oddelegowania, tj. w nowym miejscu pracy. Przy czym żaden przepis powszechnie obowiązującego prawa nie nakłada na pracodawcę obowiązku finansowania tego rodzaju świadczeń. To z kolei prowadzi do wniosku, że w sytuacji ich nieotrzymania przez pracownika, byłby on zobowiązany do ich sfinansowania z własnych środków. Zatem, otrzymanie dodatkowego świadczenia oferowanego przez pracodawcę leży w interesie pracownika, gdyż jest równoznaczne z uniknięciem przez niego wydatku, jaki musiałby ponieść, gdyby pracodawca go nie sfinansował.

Jak wynika z treści art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, którą uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Stosownie do art. 38 ust. 1 ww. ustawy płatnicy, o których mowa w art. 31 i 33-35, przekazują z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potraconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

W myśl art. 38 ust. 1a ww. ustawy, w terminie do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 31 i 33 – 35, są obowiązani przesłać do urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby, roczną deklarację, według ustalonego wzoru (PIT-4R).

Z treści art. 39 ust. 1 ww. ustawy wynika, że w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, płatnicy, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35, są obowiązani przesłać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania, imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru (PIT-11), z zastrzeżeniem ust. 5. Informację, o której mowa w zdaniu pierwszym, sporządza się również w przypadku dokonywania wypłaty świadczeń określonych w art. 21 ust. 1 pkt 46 i 74. W informacji tej wykazuje się również dochody zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych.

Zgodnie z art. 44 ust. la pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy osiągający dochody bez pośrednictwa płatników ze stosunku pracy z zagranicy są obowiązani bez wezwania wpłacać w ciągu roku podatkowego zaliczki na podatek dochodowy, według zasad określonych w ust. 3a.

W myśl art. 44 ust. 3a ww. ustawy, podatnicy uzyskujący dochody, o których mowa w ust. la, są obowiązani w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dochód był uzyskany, a za grudzień – w terminie złożenia zeznania podatkowego, wpłacać zaliczki miesięczne, stosując do uzyskanego dochodu najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. Za dochód, o którym mowa w zdaniu pierwszym, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody po odliczeniu miesięcznych kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 lub 9 oraz zapłaconych w danym miesiącu składek, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lub 2a. Przy obliczaniu zaliczki podatnik może stosować wyższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Natomiast art. 45ba ust. 4 ww. ustawy stanowi, że płatnicy oraz podmioty wymienione w ust. 2, którzy wybrali składanie informacji w formie dokumentu pisemnego, informacje sporządzane w tej formie po zakończeniu roku podatkowego przesyłają urzędowi skarbowemu do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym.

Płatnikiem, zgodnie z art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Na podstawie art. 30 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, płatnik, który nie wykonał obowiązków określonych w art. 8, odpowiada za podatek niepobrany lub podatek pobrany a niewpłacony.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia „zakładu pracy”. Natomiast definicja pracodawcy zawarta jest w art. 3 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2016 r., poz. 1666, z późn. zm.). Zgodnie z nią, pracodawcą jest jednostka organizacyjna, choćby nie posiadała osobowości prawnej, a także osoba fizyczna, jeżeli zatrudniają one pracowników.

Do uzyskania statusu pracodawcy wystarczy więc, że jednostka organizacyjna zatrudni chociaż jednego pracownika i stanie się stroną stosunku pracy, uprawnioną do nabywania praw i zobowiązań z zakresu prawa pracy. Nie ma natomiast znaczenia forma prawna.

Na podstawie treści powyższych przepisów należy stwierdzić, że warunkiem istnienia obowiązków płatnika dla określonego podmiotu jest fakt dokonywania świadczeń przez ten podmiot na rzecz osób będących pracownikami tego podmiotu. Przepis art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych łączy obowiązek obliczania i pobierania zaliczki z uzyskiwaniem przychodów z tytułu między innymi pozostawania w stosunku pracy.

Z informacji zawartych na stronie nadzorowanej przez Ministerstwo Rozwoju https://www.biznes.gov.p1/poradnik/-/scenariusz/84-PRZEDSTAWICIELSTWO R wynika, m.in. że: „Przedsiębiorca zagraniczny może utworzyć na terytorium Polski przedstawicielstwo. Przedstawicielstwo jest prawnie niesamodzielną, podporządkowaną w całym zakresie swojej działalności, jednostką organizacyjną, prowadzącą działalność wyłącznie w zakresie reklamy i promocji w imieniu i na rzecz przedsiębiorcy zagranicznego. Do działalności przedstawicielstwa zalicza się prowadzenie i koordynację reklamy oraz promocję jednostki macierzystej w Polsce. Ponadto, przedstawicielstwo zajmuje się zbieraniem i przekazywaniem do jednostki macierzystej informacji o polskim rynku. Przedstawicielstwa mogą być tworzone przez przedsiębiorców bez względu na przynależność państwową ich siedziby. Wpisu do rejestru przedstawicielstw przedsiębiorców zagranicznych dokonuje Minister Rozwoju na wniosek przedsiębiorcy. (…) Przedstawicielstwo nie jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych, gdyż działalność przedstawicielstwa ma charakter przygotowawczy lub pomocniczy i nie stanowi zakładu w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych. Podmiot zagraniczny nie ma również obowiązku składania deklaracji CIT-2 i zeznania podatkowego ClT-8. W przypadku, gdy przedstawicielstwo zatrudniania pracowników, staje się płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych i składek na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne”.

Nie ma odniesienia, że przedstawicielstwo pełni funkcje płatnika od faktycznie wypłacanych za jego pośrednictwem wynagrodzeń oraz finansowanych świadczeń, a jedynie, że pobiera zaliczki od wynagrodzeń wypłacanych zatrudnianym pracownikom.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika zatem, że Przedstawicielstwo, finansuje świadczenia Osobie zarządzającej Przedstawicielstwem ze środków będących w Jego dyspozycji. Środki na prowadzenie Przedstawicielstwa pochodzą ze środków przedsiębiorcy zagranicznego. W oparciu o wewnętrzne regulacje … LTD., przedstawicielstwo powinno wnioskować o przyznanie rocznego budżetu do Spółki. Następnie po weryfikacji wniosku, Spółka wysyła środki pieniężne Przedstawicielstwu. Przedstawicielstwo zagraniczne nie uzyskuje żadnego bezpośredniego dochodu ze swojej działalności, a jest jedynie jednostką, która wydatkuje środki pieniężne. Kierownik Przedstawicielstwa jest osobą zatrudnioną na umowę o pracę przez … LTD z siedzibą w Korei Południowej, natomiast na podstawie oddelegowania praca wykonywana jest w Polsce. Opłacane świadczenia wypłacane są za pośrednictwem Przedstawicielstwa zarejestrowanego w Polsce.

Tak więc pracodawca a co za tym idzie również zakład pracy nie znajduje się na terenie Rzeczypospolitej Polskiej. Trudno więc uznać, że Przedstawicielstwo będąc tylko pośrednikiem w wypłacie wynagrodzenia będzie pełniło rolę płatnika w rozumieniu art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz art. 8 ustawy Ordynacja podatkowa.

Biorąc pod uwagę powyższe ustalenia, przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa należy uznać, że Przedstawicielstwo … LTD z siedzibą w …, opłacając świadczenia pracownikowi oddelegowanemu do pracy w Przedstawicielstwie na podstawie delegacji wystawionej w ramach umowy o pracę zawartej z zawartej z koreańskim pracodawcą pełni jedynie funkcję „pośrednika”, który nie jest zobowiązany do poboru zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

W konsekwencji pracownik … LTD z siedzibą w Korei Południowej, jako osoba wykonująca pracę w Polsce otrzymując dodatkowe świadczenia w postaci opłaconego najmu mieszkania, pakietu usług medycznych dla niego i jego żony oraz wynajmu samochodu, uzyskuje przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem, ma on obowiązek, zgodnie z art. 44 ust. la pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wpłacać we własnym zakresie zaliczki na podatek dochodowy od uzyskanego przychodu.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy oraz zmiany stanu prawnego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/