Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 06-11-2017 r. – 0112-KDIL3-2.4011.214.2017.1.TR

Obowiązki płatnika

UZASADNIENIE

W dniu 8 sierpnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 24 maja 2015 r. pracownik Wnioskodawcy złożył wypowiedzenie umowy o pracę z zachowaniem obowiązującego go trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia. Bieg okresu wypowiedzenia rozpoczął się z dniem 1 czerwca 2016 r.

Wobec powzięcia przez Wnioskodawcę nowych informacji w okresie trwania wypowiedzenia, Wnioskodawca złożył w dniu 21 czerwca 2016 r. oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia, w trybie art. 52 par. 1 pkt 1 Kodeksu pracy.

Wobec braku potwierdzenia odbioru przesyłki z wypowiedzeniem przez Pracownika, przyjęto jako datę doręczenia datę złożenia przez Pracownika rezygnacji z odbioru przesyłki, tj. 23 czerwca 2016 r. i wydano stosowne świadectwo pracy.

Pracownik wniósł pozew do sądu pracy i ubezpieczeń społecznych o odszkodowanie za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia.

W dniu 7 czerwca 2017 r. Wnioskodawca i pracownik zawarli w przedmiotowej sprawie ugodę sądową o następującej treści:

1. Pozwany wycofuje swoje oświadczenie woli z dnia 21 czerwca 2016 r. o rozwiązaniu z powodem umowy o pracę bez wypowiedzenia, na co powód wyraża zgodę.
2. Strony zgodnie ustalają, iż umowa o pracę ulega rozwiązaniu na mocy porozumienia stron z dniem 23 czerwca 2016 r.
3. Pozwany zobowiązuje się zapłacić powodowi kwotę 42.534,23 zł tytułem odszkodowania, odpowiadającego wartości półtorakrotności miesięcznego wynagrodzenia pracownika w terminie 21 dni od uprawomocnienia się postanowienia.
4. Strony zgodnie oświadczają że wzajemnie znoszą koszty procesowe.
5. W pozostałym zakresie Strony oświadczają, iż ugoda powyższej treści wyczerpuje ich wzajemne roszczenie objęte niniejszym postępowaniem, w tym roszczenie powoda do pozwanego o zapłatę wynagrodzenia od dnia 27 czerwca 2016 r. do dnia 7 lipca 2016 r.

W dniu 6 lipca 2017 r. Wnioskodawca przekazał na konto bankowe pracownika, tytułem odszkodowania, na podstawie ugody z dnia 7 czerwca 2017 r. uzgodnioną kwotę. Wnioskodawca będący byłym pracodawcą, jako płatnik potrącił z uzgodnionego w ugodzie odszkodowania podatek dochodowy od osób fizycznych od kwoty 42.534,23 zł.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w wyżej opisanym stanie faktycznym Wnioskodawca słusznie pobrał zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych od odszkodowania wypłaconego byłemu pracownikowi na podstawie ugody sądowej z dnia 7 czerwca 2017 r.?

Zdaniem Wnioskodawcy, kwota odszkodowania podlega opodatkowaniu na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. b ustawy o PDOF.

Uzasadnienie.

Na podstawie ugody sądowej zawartej w dniu 7 czerwca 2017 r. doszło do zmiany sposobu rozwiązania umowy o pracę, tzn. rozwiązanie umowy nastąpiło za porozumieniem stron z dniem 23 czerwca 2016 r. Jednocześnie Wnioskodawca zobowiązał się do zapłaty na rzecz pracownika tytułem odszkodowania kwoty 42.534,23 zł. Wysokość należnego pracownikowi odszkodowania za rozwiązanie umowy o pracę została określona w wysokości odpowiadającej półtorakrotności miesięcznego wynagrodzenia pracownika. Przedmiotowe odszkodowanie jest związane ze stosunkiem pracy i zgodnie z ustawą o PDOF należy do przychodów podlegających opodatkowaniu.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ze zwolnienia korzystają tylko te odszkodowania, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych, wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem wyłączonych ze zwolnienia wolą ustawodawcy.

W związku z tym, że wysokość przedmiotowego odszkodowania, ani zasady jego ustalania nie wynikają z przepisów prawa, przepis ten nie ma zastosowania w przedmiotowej sprawie. W świetle powyższego należy stwierdzić, że ugoda zawarta między Wnioskodawcą a byłym pracownikiem stanowi ugodę w rozumieniu art. 917 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, z późn. zm.). Zgodnie z art. 917 ustawy – Kodeks cywilny, strony zawierające ugodę, czynią sobie wzajemne ustępstwa w zakresie istniejącego między nimi stosunku prawnego w tym celu, aby uchylić niepewność co do roszczeń wynikających z tego stosunku lub zapewnić ich wykonanie, albo uchylić spór istniejący lub mogący powstać.

Kwota wypłacona pracownikowi wynika zatem jedynie z ustaleń dokonanych pomiędzy stronami ugody, i pomimo iż jej wysokość ustalona jest w odniesieniu do miesięcznego wynagrodzenia, ma charakter czysto umowny, a jej wysokość uwzględnia interesy obu stron. Ponadto z wyżej wymienionej ugody nie wynika, aby wysokość odszkodowania została ustalona na podstawie Kodeksu pracy.

W myśl przepisu art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o PDOF, opodatkowaniu podatkiem dochodowym, jako wyłączone ze zwolnienia, podlega odszkodowanie otrzymane (na podstawie wyroku lub ugody sądowej) z tytułu utraconych korzyści, które podatnik mógł otrzymać gdyby mu szkody nie wyrządzono. Przedmiotowe odszkodowanie dotyczy korzyści, które pracownik mógłby osiągnąć, gdyby nie rozwiązano z nim umowy o pracę. Opodatkowanie to wynika stąd, iż gdyby podatnik osiągnął spodziewane korzyści, to korzyści te podlegałyby opodatkowaniu na zasadach ogólnych. Kwota odszkodowania ma zatem rekompensować pracownikowi utracone przez niego, w wyniku rozwiązania umowy o pracę, spodziewane korzyści w postaci wynagrodzenia za pracę, które by otrzymywał gdyby nie doszło do rozwiązania umowy o pracę.

Zgodnie z art. 31 ustawy o PDOF, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Wynikająca z ugody kwota świadczenia winna być zakwalifikowana do przychodu ze stosunku pracy, bowiem wypłata tegoż świadczenia miała swe źródło w uprzednio łączącym pracownika z Wnioskodawcą stosunkiem pracy. Gdyby tego stosunku nie było – pracownik nie miałaby podstaw występować z roszczeniem przeciwko pracodawcy o zasądzenie odszkodowania za nieuzasadnione i niezgodne z prawem wypowiedzenie umowy o pracę. Tym samym wypłacone świadczenie na podstawie ugody sądowej zawartej z byłym pracodawcą stanowi przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że słusznie pobrał zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych od odszkodowania wypłaconego byłemu pracownikowi na podstawie ugody sądowej z dnia 7 czerwca 2017 r., gdyż określone w tej ugodzie świadczenie w wysokości 42.534,23 zł jest odszkodowaniem, które nie podlega zwolnieniu na podstawie przepisu art. 21 ust. 1 pkt 3 oraz art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o PDOF i w związku z tym Wnioskodawca jako płatnik zobowiązany był na podstawie art. 9 ust. 1, art. 10 ust. 1 pkt 1, art. 11 ust. 1, art. 12 ust. 1, art. 31 w związku z art. 21 ust. 1 pkt 3 i art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 2032, z późn. zm.), do naliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/