Czy koszty zakupu przekąsek z automatów, rozumiane jako odpowiednie wartości brutto (tj. z podatkiem VAT) z faktur dokumentujących te zakupy, podlegają zaliczeniu przez Wnioskodawców do kosztów uzyskania przychodów stosownie do treści 22 ust. 1 oraz art. 23 ust. 1 pkt 43 lit. a) tiret drugie ustawy o PIT – w tej części, która przypada na Wnioskodawców, czyli proporcjonalnie do wysokości posiadanego prawa do udziału w zysku Spółki?
INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1, art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 28 sierpnia 2017 r. (data wpływu 4 września 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zakup przekąsek z automatów dla pracowników – jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 4 września 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zakup przekąsek z automatów dla pracowników.
We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.
Wnioskodawcy są komandytariuszami w A. Sp. z o.o. sp.k. (dalej jako Spółka lub Pracodawca). Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie wytwarzania, rozwoju oraz sprzedaży produktów z branży motoryzacyjnej oraz przemysłowej.
W lipcu bieżącego roku Spółka wprowadziła program kart magnetycznych przekazywanych pracownikom do wykorzystania w automatach z przekąskami, stojących w kantynie Spółki. Karty są doładowywane przez Pracodawcę symbolicznymi wartościami, np. 20 zł miesięcznie. Pracownicy mogą swobodnie korzystać z automatów w czasie godzin pracy. Przekąski są nabywane przez Spółkę ze środków obrotowych, a zakup jest dokumentowany co miesiąc fakturami uwzględniającymi faktycznie skonsumowane przekąski przez pracowników korzystających z kart. Udostępniane artykuły spożywcze nie mają charakteru wystawności, lecz mieszczą się w ramach zwyczajowo przyjętego poczęstunku, o czym świadczy też przyznana pracownikowi kwota do spożytkowania. Spółka nie prowadzi ewidencji w zakresie spożycia przekąsek przez konkretne osoby.
Spółka jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Rozliczając w deklaracjach VAT podatek od towarów i usług (dalej podatek VAT), Spółka nie dokonuje obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur zakupowych z uwagi na uznanie do celów podatku VAT, iż wydatki na nabycie artykułów spożywczych z automatów z przeznaczeniem ich wyłącznie do bezpłatnego poczęstunku pracowników, nie są związane ze sprzedażą opodatkowaną podatkiem VAT w ramach prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej. Spółce nie przysługuje więc prawo do odliczenia podatku naliczonego na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm ).
W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.
Czy koszty zakupu przekąsek z automatów, rozumiane jako odpowiednie wartości brutto (tj. z podatkiem VAT) z faktur dokumentujących te zakupy, podlegają zaliczeniu przez Wnioskodawców do kosztów uzyskania przychodów stosownie do treści 22 ust. 1 oraz art. 23 ust. 1 pkt 43 lit. a) tiret drugie ustawy o PIT – w tej części, która przypada na Wnioskodawców, czyli proporcjonalnie do wysokości posiadanego prawa do udziału w zysku Spółki?
Zdaniem Zainteresowanych, koszty zakupu przekąsek z automatów dla pracowników stanowią koszty uzyskania przychodów w rozumieniu 22 ust. 1 oraz art. 23 ust. 1 pkt 43 lit. a) tiret drugie ustawy o PIT, tj. w wartościach brutto (czyli z podatkiem VAT) wynikających z faktur dokumentujących zakupy. Dodatkowo koszty te stanowią koszty uzyskania przychodów Wnioskodawców w tej części, która przypada na Wnioskodawców proporcjonalnie do wysokości posiadanego prawa do udziału w zysku Spółki.
Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o PIT kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ust. 1.
Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodu enumeratywnie wskazanych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami bądź służą zabezpieczeniu lub zachowaniu źródła przychodów. Prócz tego uznanie wydatku za koszt podatkowy wymaga od podatnika wykazania, że wydatek jest racjonalnie i gospodarczo uzasadniony oraz został definitywnie poniesiony i właściwie udokumentowany.
Koszty poniesione przez Spółkę stanowią element prowadzonej działalności gospodarczej służącej osiąganiu przychodów i znajdują ekonomiczne uzasadnienie. Wśród kosztów uznawanych za koszty uzyskania przychodów są co do zasady wszelkie koszty pracownicze obejmujące m.in.: świadczenia wypłacane na rzecz pracowników wraz z narzutami, wszelkiego rodzaju nagrody, premie i diety, ale również i inne wydatki ponoszone na rzecz pracowników, które w sposób bezpośredni wpływają na warunki pracy, a pośredni na zwiększenie motywacji pracowników do pracy.
Ponoszone przez Spółkę wydatki na sfinansowanie pracownikom zakupu w automatach są wyrazem starań Spółki jako pracodawcy o komfortowe warunki pracy jej pracowników, co w dalszej perspektywie może przyczyniać się do poprawy atmosfery pracy i w konsekwencji do zwiększania wydajności pracy z przełożeniem na uzyskiwane przez Spółkę przychody. Spółce zależy nadto, aby pracownicy mieli wygodny i szybki dostęp do drobnych przekąsek, co sprzyja skróceniu ich absencji w godzinach pracy. Wreszcie nie pozostaje bez wpływu na możliwość uzyskiwania albo zabezpieczania przez Spółkę Jej przychodów to, że Spółka takim zabiegiem jak sfinansowanie przekąsek, wpływając na zadowolenie pracowników z pracy, ma szansę utrzymać niezbędny poziom zatrudnienia, a w przypadku naboru nowych pracowników, zachęcić ich do podjęcia pracy u nowego pracodawcy, podkreślając ponadprzeciętne warunki pracy, jakie może zaoferować przyszłym pracownikom. Co istotne, kwoty zapewnione do wykorzystania na kartach magnetycznych nie wychodzą poza symboliczne ramy i nie mają cech wystawności. Nie stanowią też sfinansowania codziennych posiłków pracowników, co znacznie wykraczałoby poza podstawowe obowiązki Pracodawcy.
Natomiast, jeżeli chodzi o wartość mogącą stanowić koszt podatkowy, zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 43 lit. a) tiret drugie ustawy o PIT kosztem uzyskania przychodów jest naliczony podatek od towarów i usług w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług – jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej. Jak wskazano, Spółce nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego od zakupu artykułów spożywczych w automatach, zatem oprócz wartości netto z faktur zakupowych także podatek VAT może stanowić koszt podatkowy Wnioskodawców.
Dodatkowo w przypadku Wnioskodawców odpowiednie zastosowanie znajduje art. 8 ust. 1 i 2 ustawy o PIT, zgodnie z którym przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe. Powyższe zasady stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat oraz ulg podatkowych związanych z prowadzoną działalnością w formie spółki niebędącej osobą prawną.
Zatem przedmiotowe koszty stanowią koszty uzyskania przychodów poszczególnych Wnioskodawców w części proporcjonalnej do posiadanego udziału w zysku Spółki.
Na marginesie należy zaznaczyć, że sfinansowanie zakupu przekąsek dla pracowników nie jest też świadczeniem socjalnym, wyłączonym z kosztów uzyskania przychodów na mocy art. 23 ust. 1 pkt 42 ustawy o PIT. Opisane świadczenia są bowiem finansowane ze środków obrotowych Spółki, a nie z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych oraz nie są uzależnione od sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej poszczególnych pracowników. Nie spełniają więc definicji wydatków na działalność socjalną, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych.
Podsumowując, koszty poniesione na zakup przekąsek udostępnianych pracownikom w automatach w czasie pracy spełniają przesłanki wynikające z art. 22 ust. 1 ustawy o PIT, bowiem są ponoszone w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania/zabezpieczenia źródła przychodów. Tym samym Wnioskodawcy jako podatnicy podatku dochodowego, mogą je zaliczać w ciężar kosztów uzyskania przychodów. Przy tym kosztem uzyskania przychodów będą wartości z podatkiem VAT wynikające z faktur dokumentujących nabycie przekąsek, a wysokość kosztu przypadająca na każdego z Wnioskodawców będzie odpowiadać wysokości posiadanego przez niego prawa do udziału w zysku Spółki.
Takie stanowisko znajduje potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych wydawanych przez organy podatkowe, np. w: interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 10.02.2017 r. nr 1462-IPPB1.4511.25.2017.1.EC, interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 19.09.2016 r. nr IBPBI/2/4510-742/16-1/JP (wydanej w zakresie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych) czy interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 10.12.2014 r. nr IBPBI/2/423-1342/14/MS (również wydanej w zakresie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).
W świetle powyższego, Wnioskodawcy wnoszą o uznanie ich stanowiska za prawidłowe.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawców w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.
Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawców.
Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.
Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawców i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.
Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawców interpretacji organów podatkowych wskazać należy, że rozstrzygnięcia w nich zawarte dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw podatników, w określonym stanie faktycznym i tylko w tych sprawach są one wiążące. Natomiast organy podatkowe, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, iż nie stanowią materialnego prawa podatkowego i nie mają mocy powszechnie obowiązującej.
Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – tj. Dz. U. z 2017 r., poz. 1369) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).
Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.
źródło: https://sip.mf.gov.pl/