Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 03-10-2017 r. – 0114-KDIP3-3.4011.288.2017.1.MS2

UZASADNIENIE

W dniu 5 lipca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zwolnienia z opodatkowania odszkodowania wypłaconego z tytułu rozwiązania umowy o pracę.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (dalej „Pracownik”, „Wnioskodawca” lub „Podatnik”) był zatrudniony we francuskiej Spółce A. S.A. do dnia 19 czerwca 2014 r. W okresie 1 stycznia 2005 r. został oddelegowany do pracy w Polsce do spółki zależnej B. SA (następnie A Polska). W dniu 15 stycznia 2010 pracownik i spółka podpisali aneks do umowy, na mocy którego francuska umowa o pracę Pracownika została zawieszona na okres trzech lat, umożliwiając podpisanie polskiej umowy o pracę. Aneks o zawieszeniu został przedłużony od dnia 1 stycznia do dnia 31 grudnia 2014 r. Z dniem 1 stycznia 2014 r. Wnioskodawca został mianowany prezesem polskiej Spółki zależnej E. Polska. W związku z tym Podatnik oraz B SA – A POLSKA podpisali w dniu 3 kwietnia ugodę rozwiązującą umowę z dnia 1 kwietnia 2014 r. Jednocześnie z dniem 4 kwietnia 2014 r. Pracownik skontaktował się ze Spółką A we Francji w sprawie przekwalifikowania (zmiany stanowiska pracy) zgodnie z brzmieniem aneksu w sprawie oddelegowania. W czerwcu 2014 r. Wnioskodawca został zwolniony przez francuską Spółkę. Jednocześnie z dniem 1 kwietnia 2014 r. Pracownik został zwolniony ze Spółki zależnej E. Polska ustnie ze skutkiem natychmiastowym w związku z rzekomym naruszeniem obowiązków pracowniczych. Od dnia 4 kwietnia 2014 r. Pracownik starał się o powrót do spółki matki, ale jego starania nie przyniosły skutku, ponieważ spółka ta powoływała się na niemożność dokonania przeklasyfikowania. W związku z nieprzywróceniem do pracy, Pracownik złożył do francuskiego sądu pracy pozew o stwierdzenie, że zwolnienie pozbawione było rzeczywistych i poważnych przyczyn, a co za tym idzie o orzeczenie wypłaty wynagrodzenia za okres wypowiedzenia, odszkodowania i ekwiwalentu za okres urlopu.

W dniu 22 listopada 2016 r. Sąd wydał orzeczenie, którego treść Wnioskodawca posiada również w wersji polskiej (tłumaczenie przysięgłe), w którym uznał, że zwolnienie Pracownika przez francuską Spółkę A. S.A. pozbawione było rzeczywistej i poważnej przyczyny i tym samym zobowiązał francuską Spółkę A. SA do zapłaty na rzecz Pracownika:

1. Odszkodowania za zwolnienie bez rzeczywistej i poważnej przyczyny.
2. Odszkodowania na podstawie układu zbiorowego pracy z tytułu rozwiązania umowy o pracę
3. Wyrównania wynagrodzenia za okres wypowiedzenia,
4. Wyrównania ekwiwalentu za urlop płatny w okresie wypowiedzenia,

W uzasadnieniu orzeczenia Sąd powołał się na odpowiednie przepisy francuskiego prawa pracy oraz obowiązujących na ich podstawie układów zbiorowych pracy:

Ad. pkt 1

O ocenie sądu, z treści artykułów L 1232-1 i L 1235-1 Kodeksu pracy (code du travail) wynika, że zwolnienie wynikające z przyczyn osobistych musi być uzasadnione rzeczywistą i poważną przyczyną, a w przypadku sporu sędzia, którego zadaniem jest ustalenie prawidłowości podjętego postępowania i rzeczywistości jak również powagi przyczyn, na jakie powołuje się pracodawca, kształtuje swoją opinię w oparciu o dowody dostarczone przez strony po zarządzeniu podjęcia, w miarę potrzeb, wszelkich celowych środków dochodzeniowych. Wszelkie wątpliwości rozstrzyga się na korzyść pracownika. Dodatkowo artykuł L1235-3 Kodeksu pracy stanowi, że w przypadku zwolnienia z pracy bez rzeczywistej i poważnej przyczyny sędzia ustala odszkodowanie dla pracownika. Odszkodowanie to, obciążające pracodawcę, nie może być niższe niż wynagrodzenie za sześć ostatnich miesięcy.

Jednocześnie zgodnie z artykułem L1231 -5 Kodeksu Pracy „jeśli pracownik zatrudniony przez spółkę matkę został oddelegowany do pracy w zagranicznej spółce zależnej i zawarto z nią umowę o pracy, spółka matka ma obowiązek zapewnić pracownikowi powrót w przypadku zwolnienia przez spółkę zależną i zapewnia nowe zatrudnienie, odpowiadające randze poprzednio pełnionych w jej szeregach funkcji.”

W sytuacji Podatnika, w artykule 10 aneksu zawieszającego umowę o pracę Pracownika w związku z oddelegowaniem z dnia 15 stycznia 2010 r. wskazano: „Jeśli lokalna umowa zostanie zerwana z inicjatywy B. SA, pracownik zostanie przywrócony do pracy w T. (…) na stanowisku co najmniej równoważnym w grupie stanowisk podanej w umowie o pracę.” W przedmiotowej sprawie nie zaproponowano Pracownikowi zmiany stanowiska od dnia 1 kwietnia 2014 r„ tj. daty zerwania umowy z inicjatywy B SA – A POLSKA do dnia 19 czerwca 2014 r., tj. daty zwolnienia przez A SA. Przy braku możliwości zmiany stanowiska obowiązkiem spółki matki jest zwolnienie pracownika z powodów ekonomicznych lub wszelkich innych przyczyn, innych niż przyczyny, na jakie powołuje się spółka zależna w decyzji o zwolnieniu pracownika. Sąd stwierdził w decyzji, że „utrata zaufania nie może być wyłączną przyczyną zwolnienia, należy zbadać fakty prowadzące do utraty wspomnianego zaufania. Przywołane powyżej fakty dotyczą wyłącznie zdarzeń mających miejsce w polskiej spółce zależnej.”

W uzasadnieniu wskazano również, że Pracownik zawarł już ugodę ze spółką A Polska, której celem było rozwiązanie umowy o pracę za porozumieniem stron w dniu 3 kwietnia 2014 r., zamykając tym samym spór pomiędzy pracownikiem, a spółką zależną w zakresie faktów, które były mu zarzucane. Sąd stwierdził zatem, że „Stosując zasadę non bis in idem, te same fakty nie mogą być sankcjonowane dwukrotnie.” W konsekwencji zdaniem Sądu „fakty zarzucane w piśmie rozwiązującym umowę o pracę ze spółką A. S.A. to te same, na które powoływała się spółka zależna B. SA A. Polska w kwietniu 2014 r., a zwolnienie jest pozbawione rzeczywistej i poważnej przyczyny.” W związku z powyższym, Sąd uznaje, że Wnioskodawca został zwolniony z pracy bezzasadnie i nakazał spółce A. SA wypłatę odszkodowania za zwolnienie bez rzeczywistej i poważnej przyczyny w wysokości, wynikającej z artykułu L1235-3 Kodeksu pracy, tj. w wysokości wynagrodzenia z ostatnich sześciu miesięcy.

Ad. pkt 2

Kolejny tytuł do odszkodowania z tytułu rozwiązania umowy o pracę Sąd wywiódł z artykułu 4.4.1.2 krajowego układu zbiorowego pracy w telekomunikacji, zgodnie z którym „zwalniany pracownik ma prawo, o ile zwolnienie nie nastąpiło w związku z naruszeniem lub ciężkim naruszeniem obowiązków pracowniczych, do odszkodowania (…) wynoszącego: 3% rocznego wynagrodzenia brutto za każdy rok stażu pracy liczonego od chwili zatrudnienia do maksymalnie 9 pełnych lat wysługi”. W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca zatrudniony był w grupie A. przez okres 9 lat i 7 miesięcy, a zatem odszkodowanie za zwolnienie powinno wynosić 27% rocznego polskiego wynagrodzenia brutto. W związku z tym Sąd nakazał spółce A. S.A. wypłatę na rzecz Wnioskodawcy odszkodowania wynikającego z układu zbiorowego pracy, z tytułu rozwiązania umowy o pracę z pracownikiem, którego wysokość stanowiła różnicę między już otrzymaną od Spółki A kwotą, a kwotą odszkodowania wynikającą z układu zbiorowego pracy, stanowiącą 27% rocznego polskiego wynagrodzenia brutto. Jednocześnie, Wnioskodawca wskazuje, że zgodnie z art. L1242-12 pkt 5 francuskiego Kodeksu pracy (Code du travail), umowa o pracę powinna zawierać tytuł obowiązującego układu zbiorowego pracy. Zasady ustanawiania układów zbiorowych pracy we Francji regulują przepisy francuskiego Kodeksu pracy. W szczególności, zasady negocjowania oraz zakres układów zbiorowych przewiduje część druga tej ustawy zatytułowana „zbiorowe stosunki pracy” (Les relations collectives de travail). Przykładowo zgodnie z art. L2221-1 celem niniejszego rozdziału jest określenie stosunków zbiorowych między pracodawcami i pracownikami. Układ zbiorowy ustanawia warunki zatrudnienia, szkolenia zawodowego i pracy oraz gwarancje socjalne pracowników. Zgodnie z art. L2221-2, układ zbiorowy obejmuje wszystkie sprawy, o których mowa w art. L2221-1, dla każdej zainteresowanych grup zawodowych. W dalszych przepisach francuski kodeks pracy m.in. szczegółowo określa zakres układu zbiorowego, zasięg terytorialny oddziaływania układów zbiorowych, sposób ustanawiania (negocjowania) układów. Jak wskazano powyżej, zgodnie z treścią powołanego orzeczenia sądowego, Podatnik otrzymał ww. odszkodowanie za zwolnienie na podstawie art. 4.4.1.2 układu zbiorowego pracy w telekomunikacji (Convention collective nationale des telćcommunications).

Ad. pkt 3-4

Zasądzone na mocy omawianego wyroku wyrównanie wynagrodzenia za 3 -miesięczny okres wypowiedzenia, który przysługiwał Wnioskodawcy na podstawie obowiązującego układu zbiorowego pracy oraz stosownego wyrównania tytułem ekwiwalentu za urlop. Na marginesie Wnioskodawca wskazuje, że kwoty wyrównania wynagrodzenia (wynagrodzenie w okresie wypowiedzenia oraz ekwiwalent za urlop), zdaniem Wnioskodawcy podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym w Polsce i zasady ich opodatkowania nie są przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy.

Końcowo, Wnioskodawca wskazuje, że od roku 2005 przebywa na stałe na terytorium Polski. W związku z powyższym jest polskim rezydentem podatkowym, podlegającym opodatkowaniu w Polsce od całości osiągniętych dochodów. Opisane powyżej zasądzone odszkodowanie i wyrównanie Wnioskodawca otrzymał od spółki A. S.A. w 2017 roku. Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy kwoty odszkodowania, o których mowa w pkt 1 i 2 powyżej, zasądzone przez francuski Sąd korzystają ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym na terytorium Polski, i tym samym Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do wykazania uzyskanych dochodów w zeznaniu podatkowym za dany rok podatkowy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy kwota odszkodowania opisana w pkt 1 przedstawionego stanu faktycznego, otrzymana przez Wnioskodawcę korzysta ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowy od osób fizycznych?
2. Czy kwota odszkodowania opisana w pkt 2 przedstawionego stanu faktycznego, otrzymana przez Wnioskodawcę korzysta ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowy od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, otrzymane odszkodowania, opisane w pkt 1 i 2 wniosku, korzystają ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), dalej updof. W konsekwencji, Podatnik nie wykaże otrzymanego odszkodowania w zeznaniu podatkowym PIT-36, które zostanie złożone za rok 2017.

Uzasadnienie

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy, osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy). Stosownie do postanowień art. 4a ww. ustawy przepisy art. 3 ust. 1, la, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

W opisanym stanie faktycznym zastosowanie znajdą odpowiednie uregulowania Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku z dnia 20 czerwca 1976 r. Treść Umowy polsko-francuskiej nie przewiduje szczególnych zasad miejsca opodatkowania odszkodowań otrzymanych przez pracowników. Powyższe oznacza, że ustalenie zasad opodatkowania, w państwie źródła, odszkodowania wypłacanego polskiemu rezydentowi podatkowemu przez zagraniczny podmiot, winno być dokonywane według zasad przewidzianych dla tzw. „innych dochodów” w rozumieniu ww. Umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Zgodnie z treścią art. 21 ust. 1 umowy polsko-francuskiej, części dochodu osoby mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie bez względu na to, skąd one pochodzą, a o których nie było mowy w poprzednich artykułach niniejszej umowy, będą opodatkowane tylko w tym Państwie.

Jak Wnioskodawca wskazał w opisie stanu faktycznego, posiada miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że świadczenie odszkodowawcze wypłacane z Francji podlega opodatkowaniu w Polsce, według przepisów polskiego prawa podatkowego, tj. ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z brzmieniem art. 21 ust. 1 pkt 3 updof, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 2016 r. poz. 1666), z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe;

Zgodnie z powyższym przepisem ze zwolnienia z opodatkowania korzystają między innymi odszkodowania, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw. Przy czym podkreślenia wymaga okoliczność, że z treści przywołanej regulacji nie wynika, że odwołuje się ona do przepisów konkretnych ustaw czy wydanych na ich podstawie przepisów wykonawczych. W szczególności, z przepisu nie wynika, że warunkiem zwolnienia z opodatkowania jest, aby odszkodowanie zostało przyznane na podstawie polskich przepisów, w tym przypadku prawa pracy.

Ponadto, w art. 21 ust. 1 pkt 3 wskazano również, że wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (dalej „KP”), z uwzględnieniem wyjątków wskazanych w dalszej części tego przepisu. Art. 9 § 1 ustawy Kodeks Pracy przewiduje, że ilekroć w Kodeksie pracy jest mowa o prawie pracy, rozumie się przez to przepisy Kodeksu pracy oraz przepisy innych ustaw i aktów wykonawczych, określające prawa i obowiązki pracowników i pracodawców, a także postanowienia układów zbiorowych pracy i innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów i statutów określających prawa i obowiązki stron stosunku pracy. W literaturze z zakresu prawa pracy wskazuje się, że art. 9 KP nie stanowi całościowego, enumeratywnego katalogu źródeł prawa pracy. Oznacza to, że akty prawne takie jak np. Konstytucja RP czy umowy międzynarodowe rangi nad i podustawowej, które nie zostały wymienione w powyższym katalogu, nie są wyłączone spod pojęcia źródeł prawa pracy, bowiem normują one w pewnym zakresie stosunki pracy. Zdaniem Wnioskodawcy, wynika stąd, że tylko szerokie rozumienie pojęcia prawa pracy określonego w art. 9 KP zapewnia odpowiednie stosowanie przepisów prawa pracy, i w rezultacie prawidłową wykładnię przepisów art. 21 ust. 1 pkt 3 updof. Wskazane w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 3 zwolnienie dla odszkodowań, których zasady wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, odnosi się również do odszkodowań przyznanych na podstawie układów zbiorowych obowiązujących zagranicą, jeśli przewidują one wysokość lub zasady ustalania odszkodowań dla pracowników zwalnianych oraz zostały one oparte na przepisach rangi ustawowej, w tym przypadku francuskiego prawa pracy.

W konsekwencji, zwolnienia podatkowego przewidzianego w omawianym przepisie art. 21 ust. 1 pkt 3 updof nie można ograniczyć wyłącznie do odszkodowań otrzymanych na podstawie ustaw i wydanych na ich podstawie rozporządzeń oraz układów zbiorowych pracy, wchodzących w skład polskiego porządku prawnego. Zdaniem Wnioskodawcy, zwolnienie to obejmuje również odszkodowania otrzymane na podstawie przepisów prawa pracy obowiązujących w innych państwach. Odszkodowania przyznane na mocy prawa francuskiego, korzystają ze zwolnienia w Polsce na zasadach równego traktowania. Zasadę równego traktowania podatników w podatku dochodowym wskazują przede wszystkim regulacje prawa wspólnotowego oraz orzecznictwo sądowe.

Podejście prowspólnotowej wykładni przepisu art. 21 ust. 1 pkt 3 updof zaprezentował Naczelny Sąd Administracyjny (wyrok z dnia 31.07.2012 r. sygn. II FSK 2593/10). NSA wskazał m.in., że „przy interpretacji wspomnianego przepisu nie można poprzestać tylko na jego treści. Po przystąpieniu Polski do Unii Europejskiej wykładnia językowa przepisów krajowych już bowiem nie wystarcza. Konieczna jest ich interpretacja w świetle prawa wspólnotowego (…) Obowiązek ten wynika zarówno z art. 10 TWE (obecnie „Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej”, dalej w skrócie: „TFUE”), jak i art. 91 Konstytucji RP. W konsekwencji wszystkie organy państwa powinny dokonywać wykładni prawa krajowego tak, aby uwzględniała ona treść, jak i cel przepisu prawa wspólnotowego (…) To powoduje, że nie mogą być aprobowane wyniki interpretacji przepisów prawa wewnętrznego w kierunku prowadzącym do rezultatu odmiennego, niż wynikający z prawa wspólnotowego. Potwierdza to także orzecznictwo Trybunału Konstytucyjnego (…). Powyższej konstatacji nie zmienia fakt, że opodatkowanie bezpośrednie należy do kompetencji państw członkowskich. Swoje uprawnienia powinny one bowiem wykonywać z poszanowaniem prawa wspólnotowego (…) Zgodnie z art. 12 TWE (obecnie art. 18 TFUE) w zakresie stosowania traktatu i bez uszczerbku dla postanowień szczególnych, które on przewiduje, zakazana jest wszelka dyskryminacja ze względu na przynależność państwową. Wyrażony w tym przepisie zakaz dyskryminacji z uwagi na przynależność państwową stanowi fundamentalną zasadę prawa wspólnotowego, która wiąże tak instytucje i organy wspólnotowe jak i państwa członkowskie, gdy te ostatnie implementują prawo wspólnotowe lub działają w zakresie jego zastosowania. Treść tej zasady sprowadza się do zakazu różnego traktowania takich samych sytuacji, ale i jednakowego traktowania dwóch sytuacji zasadniczo różnych od siebie z wyjątkiem przypadków obiektywnie uzasadnionych. Dyskryminację należy bowiem rozumieć jako naruszenie zasady równości ze względu na zabronione tą zasadą kryterium różnicowania. Z zasady równości wynika nakaz jednakowego traktowania podmiotów prawa w obrębie określonej kategorii. Wszystkie podmioty prawa charakteryzujące się w równym stopniu daną cechą istotną (relewantną) powinny być traktowane równo, bez zróżnicowań dyskryminujących, jak i faworyzujących. Oceniając daną regulację prawną z punktu widzenia tak rozumianej traktatowej zasady niedyskryminacji (równości), należy więc przede wszystkim ustalić, czy można wskazać wspólną cechę istotną, uzasadniającą równe traktowanie podmiotów prawa. Otóż sam ustawodawca przesądził, że zgodnie z zasadą nieograniczonego obowiązku podatkowego (art. 3 ust. 1 u.p.d.o.f.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Stąd też do tej kategorii osób mają zastosowanie ogólne reguły podatkowe korygowane wyłącznie treścią umów międzynarodowych w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu (art. 4a u.p.d.o.f.). Co do zasady więc osoby fizyczne mające miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej osiągające dochody zagranicą charakteryzują się taką samą cechą istotną jak osoby fizyczne mające miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i nie osiągające dochodów pochodzących z innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej. (…) W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego w świetle wspólnotowego zakazu dyskryminacji oraz wspólnotowej zasady swobodnego przepływu osób nie można zaakceptować różnego traktowania podatnika tylko z uwagi na fakt, że podatnik (rezydent) prawo do przedmiotowego odszkodowania uzyskał pracując poza granicami RP, tj. w innym państwie członkowskim na podstawie obowiązującego tam ustawodawstwa. Zaznaczyć należy, że wszystkie podmioty prawa charakteryzujące się w równym stopniu daną cechą istotną (relewantną) powinny być traktowane równo, bez zróżnicowań dyskryminujących jak i faworyzujących. Oceniając zatem dokonaną przez organy podatkowe interpretację art. 21 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f., z punktu widzenia tak rozumianej traktatowej zasady niedyskryminacji (równości), Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że nie znalazł podstaw uzasadniających różne traktowanie podmiotów prawa, będących w takiej samej sytuacji (tj. uprawnionych do otrzymania świadczeń odszkodowawczych), wyłącznie na podstawie kryterium pochodzenia aktu prawnego na podstawie, którego przyznano dane świadczenie.”

Analogiczne stanowisko prezentuje Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 3 października 2008 r., (sygn.. III SA/Wa 977/08), w którym wskazał, że „nie ma podstaw uzasadniających różne traktowanie podmiotów prawa, będących w takiej samej sytuacji (tj. uprawnionych do otrzymania świadczeń odszkodowawczych), wyłącznie w oparciu o kryterium pochodzenia aktu prawnego na podstawie, którego przyznano dane świadczenie”. Sąd stwierdził, że organy podatkowe powinny stosować prawo krajowe w sposób zgodny z prawem wspólnotowym. Zasada ta odnosi się również do podatków bezpośrednich, które choć pozostają w kompetencji państw członkowskich, to powinny być stosowane w sposób, który zapewni poszanowanie prawa wspólnotowego. Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską zakazuje dyskryminacji ze względu na przynależność państwową. Zakaz dyskryminacji wyrażony w TWE polega na równym traktowaniu podmiotów będących w analogicznej sytuacji prawnej, czy posiadających te same cechy, niezależnie od ich przynależności państwowej. W tym przypadku zasada równego traktowania sprowadza się do możliwości zastosowania zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym, odszkodowania otrzymanego przez polskiego rezydenta podatkowego na podstawie przepisów prawa pracy, niezależnie od tego czy odszkodowanie zostało przyznane na podstawie polskiego czy francuskiego kodeksu pracy. Warunkiem zwolnienia jest, aby wysokość lub zasady ustalania przyznanego odszkodowania wynikały wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw.

Podobne stanowisko prezentuje Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 17 kwietnia 2014 r. (sygn. IBPBTI/1/415-40/14/JP), uznając, że świadczenie odszkodowawcze – przyznane na podstawie prawa włoskiego z tytułu zatrudnienia obywatela polskiego na terenie Włoch i doznania tam przez niego śmiertelnego wypadku przy pracy – powinno być na gruncie prawa polskiego potraktowane w taki sam sposób jak w stosunku do obywatela polskiego, który doznał takiego samego wypadku przy pracy i otrzymał z tego tytułu odszkodowanie według prawa polskiego. W związku z tym organ podatkowy stwierdził, że „jeżeli istotnie – tak jak Wnioskodawczyni przedstawiła we wniosku – otrzymywane przez nią świadczenie stanowi odszkodowanie a wysokość lub zasady ustalania odszkodowania wynikają z przepisów rangi ustawy, to należy uznać, że odszkodowanie przyznane na podstawie przepisów prawa włoskiego korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych, o którym mowa w art. 21 ust. 3 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Należy jednak zauważyć, że treść art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odwołując się do przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, nie wyklucza przepisów prawa wewnętrznego innych państw członkowskich Unii Europejskiej, w tym wypadku Włoch. Oznacza to, biorąc pod uwagę postanowienia zawarte w treści art. 10, 12, 18 i 39 Traktatu Ustanawiającego Wspólnotę Europejską, że koniecznym jest, aby przy interpretowaniu przepisów prawa krajowego nie dyskryminować osób, które świadczenia uzyskują z zagranicy.”

Konieczność prowspólnotowej wykładni przepisów prawa krajowego w zakresie podatków bezpośrednich potwierdza również orzecznictwo ETS. W wyroku z dnia 11 października 2007 r., sygn. akt C-443/06: Trybunał stwierdził, że „zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, mimo że opodatkowanie bezpośrednie należy do kompetencji państw członkowskich, to muszą one wykonywać swoje uprawnienia z poszanowaniem prawa wspólnotowego”.

Końcowo, należy wskazać na brzmienie powołanej już Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu. Zgodnie art. 24 ust. 1 ww. Umowy, obywatele Umawiającego się Państwa niezależnie od tego czy posiadają miejsce zamieszkania w jednym z umawiających się Państw, nie mogą być poddani w drugim Umawiającym się Państwie ani opodatkowaniu ani związanym z nim obowiązkom, które są inne lub bardziej uciążliwe od tych, którym są lub mogą być poddani obywatele tego drugiego Państwa znajdujący się w takiej samej sytuacji.

Zasadę równego traktowania należy uwzględnić przy wykładni przepisów art. 21 ust. 1 pkt 3, również na podstawie umowy polsko-francuskiej o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Podsumowując, zgodnie z orzecznictwem polskich sądów administracyjnych, ETS oraz interpretacji indywidualnych Ministra Finansów, Wnioskodawca, jako polski rezydent podatkowy, mieszkający na terytorium RP i płacący tu podatek dochodowy od osób fizycznych, z tytułu odszkodowania otrzymanego od francuskiego pracodawcy, przyznanego na podstawie francuskiego prawa pracy, powinien być traktowany przez polskie prawo podatkowe, w taki sam sposób, jak osoby otrzymujące odszkodowanie na podstawie prawa polskiego. Odszkodowanie przyznane na mocy prawa francuskiego, korzystać będzie ze zwolnienia w Polsce na zasadach równego traktowania, o ile spełnione będą warunki zwolnienia określone w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Odnosząc się do odszkodowań otrzymanych przez Wnioskodawcę, wysokość otrzymanego odszkodowania, opisanego w pkt 1 stanu faktycznego, wynika z przepisów francuskiego prawa pracy. Zasady ustalania odszkodowania za nieuzasadnione zwolnienie z pracy przewidują przepisy kodeksu pracy obowiązującego we Francji („Code du travail”). Jak wskazano we wniosku, zgodnie z art. L.1235-3 Kodeksu pracy obowiązującego we Francji, wysokość odszkodowania przyznanego pracownikowi za zwolnienie z pracy bez podania rzeczywistej i ważnej przyczyny, nie może być niższa od kwoty wynagrodzenia brutto pobranego w okresie ostatnich sześciu miesięcy przed jego zwolnieniem. Na mocy wyroku sądu we Francji wypłacona przez Spółkę A SA kwota odszkodowania, opisanego w pkt 1 stanu faktycznego, stanowiła równowartość wynagrodzenia brutto otrzymanego przez Wnioskodawcę w okresie ostatnich 6 miesięcy poprzedzających zwolnienie. Zatem wysokość ustalonego i przyznanego odszkodowania wynika wprost z przepisu francuskiego prawa pracy. Jednocześnie przyznane odszkodowanie nie zostało wymienione w katalogu w katalogu wyłączeń ze zwolnienia, wskazanych w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 3 updof. W konsekwencji odszkodowanie za rozwiązanie stosunku pracy bez podania rzeczywistej i ważnej przyczyny, opisane w pkt 1 stanu faktycznego, korzysta ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 updof.

Natomiast odszkodowanie, o którym mowa w pkt 2 wniosku o interpretację, zostało Wnioskodawcy przyznane na mocy orzeczenia Sądu na podstawie artykułu 4.4.1.2 krajowego (tj. obowiązującego we Francji) układu zbiorowego pracy w telekomunikacji, zgodnie z którym „zwalniany pracownik ma prawo, o ile zwolnienie nie nastąpiło w związku z naruszeniem lub ciężkim naruszeniem obowiązków pracowniczych, do odszkodowania (…) wynoszącego: 3% rocznego wynagrodzenia brutto za każdy rok stażu pracy liczonego od chwili zatrudnienia do maksymalnie 9 pełnych lat wysługi”. Jak wskazano, we wniosku, na tej podstawie Sąd uznał, że pracownikowi przysługiwało odszkodowanie wynikające z układu zbiorowego z tytułu rozwiązania umowy o pracę, w wysokości stanowiącej 27% rocznego wynagrodzenia brutto.

Jak Wnioskodawca wskazał w opisie stanu faktycznego, zasady ustanawiania układów zbiorowych pracy we Francji regulują przepisy francuskiego kodeksu pracy (Code du travail). Kodeks przewiduje zakres układu zbiorowego, zasięg terytorialny oddziaływania układów zbiorowych, sposób ustanawiania (negocjowania) układów. Jednocześnie zgodnie z art. L1242-12 pkt 5, umowa o pracę powinna zawierać tytuł obowiązującego pracownika układu zbiorowego pracy. W kontekście powyższego, zdaniem Podatnika, układ zbiorowy pracy na podstawie którego otrzymał on odszkodowanie, o którym mowa w pkt 2 opisu stanu faktycznego, spełnia przesłanki zwolnienia z opodatkowania, o których mowa w art. 21 ust 1 pkt 3, bowiem:

• zasady przyznawania odszkodowania wynikają wprost z postanowień układu zbiorowego pracy, obowiązującego w branży teloekomunikacyjnej
• układ zbiorowy pracy stanowi źródło obowiązującego prawa pracy, bowiem jest oparty na ustawie Kodeks pracy obowiązującej we Francji (Code du travail).

W ocenie Wnioskodawcy, okoliczność, że układ zbiorowy na podstawie, którego przyznano odszkodowanie jest układem zbiorowym ustanowionym zgodnie z francuskim prawem pracy, nie wyklucza zastosowania zwolnienia przyznanego odszkodowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 updof. Omówiona powyżej zasada równego traktowania powinna również znaleźć zastosowanie w sytuacji jeśli otrzymane odszkodowanie zostało przyznane na podstawie układu zbiorowego pracy obowiązującego we Francji, który znajdował zastosowanie w przypadku Wnioskodawcy.

Zdaniem Wnioskodawcy przyjęcie, że omawiane świadczenie nie jest zwolnione od podatku dochodowego od osób fizycznych, naruszyłoby wynikającą z powołanych wyżej regulacji wspólnotowych oraz Umowy polsko-francuskiej – zasadę równości wszystkich wobec prawa, zasadę równego traktowania, a także stanowiłoby naruszenie zakazu dyskryminacji, jak również naruszałoby fundamentalne zasady wspólnotowe, tj. zasadę swobody przepływu osób oraz zasadę swobody przepływu pracowników. Zwolnienie podatkowe z art. 21 ust. 1 pkt 3 updof stosowane powinno być nie tylko do odszkodowań lub zadośćuczynień przyznawanych na podstawie przepisów ustaw oraz wydanych na ich podstawie przepisów wykonawczych wchodzących w skład prawodawstwa polskiego.

Odszkodowanie, o którym mowa w pytaniu 2, otrzymane przez Wnioskodawcę na podstawie artykułu 4.4.1.2 krajowego układu zbiorowego pracy w telekomunikacji obowiązującego we Francji, korzysta ze zwolnienia przedmiotowego z podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 updof.

Podsumowując, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do wykazania kwoty otrzymanych świadczeń odszkodowawczych, o których mowa w pytaniu 1 i 2 wniosku w zeznaniu podatkowym za dany rok podatkowy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe w części dotyczącej zwolnienia z opodatkowania odszkodowania przyznanego na podstawie francuskiego układu zbiorowego pracy oraz prawidłowe w pozostałej części.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 2032, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Na podstawie art. 3 ust. 1a ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Zgodnie z art. 3 ust. 2a ww. ustawy – osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 2b ww. ustawy za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1. pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
2. działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
3. działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
4. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości, w tym ze sprzedaży takiej nieruchomości.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium Polski centrum interesów życiowych.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 2032, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie zaś do art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłem przychodu są stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Natomiast w myśl art. 12 ust. 1 powołanej ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z opisanego we wniosku stanu faktycznego wynika, Wnioskodawca został zwolniony ze Spółki A E Polska ustnie ze skutkiem natychmiastowym w związku z rzekomym naruszeniem obowiązków pracowniczych. Pracownik starał się o powrót do pracy, ale jego starania nie przyniosły skutku. W związku z nieprzywróceniem do pracy, Pracownik złożył do francuskiego sądu pracy pozew o stwierdzenie, że zwolnienie pozbawione było rzeczywistych i poważnych przyczyn, a co za tym idzie o orzeczenie wypłaty wynagrodzenia za okres wypowiedzenia, odszkodowania i ekwiwalentu za okres urlopu. W dniu 22 listopada 2016 r. Sąd wydał orzeczenie, w którym uznał, że zwolnienie Pracownika przez francuską Spółkę A. S.A. pozbawione było rzeczywistej i poważnej przyczyny i tym samym zobowiązał francuską Spółkę A SA do zapłaty na rzecz Pracownika:

1. Odszkodowania za zwolnienie bez rzeczywistej i poważnej przyczyny.
2. Odszkodowania na podstawie układu zbiorowego pracy z tytułu rozwiązania umowy o pracę
3. Wyrównania wynagrodzenia za okres wypowiedzenia,
4. Wyrównania ekwiwalentu za urlop płatny w okresie wypowiedzenia.

Wnioskodawca wskazuje, że od roku 2005 przebywa na stałe na terytorium Polski. W związku z powyższym jest polskim rezydentem podatkowym, podlegającym opodatkowaniu w Polsce od całości osiągniętych dochodów. Opisane powyżej zasądzone odszkodowanie i wyrównanie Wnioskodawca otrzymał od spółki A. S.A. w 2017 roku.

Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy kwoty odszkodowania, o których mowa w pkt 1 i 2 powyżej, zasądzone przez francuski Sąd korzystają ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym na terytorium Polski, i tym samym Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do wykazania uzyskanych dochodów w zeznaniu podatkowym za dany rok podatkowy.

W odniesieniu do przedstawionego stanu faktycznego zastosowanie znajdą odpowiednie uregulowania umowy zawartej między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku z dnia 20 czerwca 1975 r. (Dz. U. z 1977 r. Nr 1, poz. 5).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. umowy, z uwzględnieniem postanowień artykułów 16, 18 i 19 pensje, płace i podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, wówczas osiągnięte za nią wynagrodzenia podlegają opodatkowaniu w tym drugim Państwie.

Jak wynika z treści art. 15 ust. 2 tej umowy, bez względu na postanowienia ustępu 1, wynagrodzenia, jakie osoba fizyczna mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, wykonywanej na terenie drugiego Umawiającego się Państwa, podlegają opodatkowaniu tylko w pierwszym Państwie, jeżeli zostaną spełnione następujące warunki:

1. odbiorca przebywa w drugim Państwie podczas jednego lub kilku okresów, nieprzekraczających łącznie 183 dni w każdym dwunastomiesięcznym okresie rozpoczynającym się lub kończącym w danym roku podatkowym;
2. wynagrodzenia są wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma w tym drugim Państwie miejsca zamieszkania lub siedziby,
3. wynagrodzenia nie są ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie.

W myśl art. 15 ust. 3 ww. umowy, bez względu na poprzednie postanowienia tego artykułu, wynagrodzenie z pracy najemnej wykonywanej na pokładzie statku morskiego samolotu, pojazdu szynowego lub drogowego w komunikacji międzynarodowej albo na pokładzie statku żeglugi śródlądowej podlegają opodatkowaniu w Umawiającym się Państwie, w którym znajduje się miejsce faktycznego zarządu przedsiębiorstwa.

W świetle powyższych przepisów należy stwierdzić, że zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. umowy, wynagrodzenie podlega opodatkowaniu w państwie zamieszkania, chyba, że praca wykonywana jest na terytorium drugiego państwa. W takim przypadku, dochód ten może być opodatkowany zarówno w państwie wykonywania pracy, jak i w państwie rezydencji (państwie zamieszkania).

Jednocześnie art. 15 ust. 2 ww. umowy, określa wyjątek od powyższej zasady, zgodnie z którym takie wynagrodzenie podlega opodatkowaniu wyłącznie w państwie rezydencji (państwie zamieszkania), o ile łącznie zostaną spełnione określone w tych artykułach warunki. Niespełnienie któregokolwiek z tych warunków powoduje, że wynagrodzenie podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w ust. 1 tego artykułu, czyli w państwie, w którym praca jest wykonywana oraz w państwie miejsca zamieszkania.

Zgodnie z Komentarzem do Modelowej Konwencji (pkt 2.1 Komentarza do art. 15) określenie „pensje, płace i inne podobne wynagrodzenia” obejmuje także świadczenia w naturze uzyskiwane z tytułu zatrudnienia (np. akcje pracownicze, korzystanie z mieszkania, samochodu, ubezpieczenie chorobowe, ubezpieczenia na życie lub członkostwo w klubie). Przewidziany w artykule warunek opodatkowania przez państwo źródła postanawia, że pensje, płace i inne podobne wynagrodzenia powinny być osiągane z wykonywania pracy najemnej w tym państwie. Ma to zastosowanie bez względu na to, kiedy taki dochód może być wypłacony, zapisany na rachunek lub w inny sposób definitywnie nabyty przez pracownika najemnego.

Mając powyższe na uwadze, należy stwierdzić, że odszkodowanie wypłacone Wnioskodawcy w momencie posiadania miejsca zamieszkania w Polsce, będzie miało źródło z tytułu pracy najemnej wykonywanej we Francji, zatem zastosowanie znajdzie art. 15 umowy polsko-francuskiej.

Mając na uwadze stan faktyczny, warunek określony w art. 15 ust. 2 lit. b) Konwencji odnoszący się do kwestii wypłacania wynagrodzenia przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby we Francji nie jest spełniony. Pracodawca wypłacający wynagrodzenie ma bowiem siedzibę we Francji. Ponadto praca najemna nie była wykonywana na pokładzie statku morskiego samolotu, pojazdu szynowego lub drogowego w komunikacji międzynarodowej albo na pokładzie statku żeglugi śródlądowej.

Zatem ww. zapisy art. 15 ust. 2-3 umowy w przedstawionym stanie faktycznym nie mają zastosowania.

W konsekwencji więc odszkodowanie za zwolnienie bez rzeczywistej i poważnej przyczyny oraz odszkodowanie na podstawie układu zbiorowego pracy z tytułu rozwiązania umowy o pracę przez pracodawcę mającego siedzibę we Francji otrzymane przez osobę mającą miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce (rezydenta Polski) podlega opodatkowaniu zgodnie z art. 15 ust. 1 Konwencji, czyli zarówno w Polsce, jak i we Francji.

Jednocześnie w celu uniknięcia podwójnego opodatkowania tego dochodu w Polsce należy zastosować metodę, o której mowa w art. 23 ust. 1 pkt a) i b) ww. Umowy, tj. metodę wyłączenia z progresją.

Zgodnie z treścią art. 23 ust. 1 pkt a) ww. Umowy, w przypadku Polski, podwójnego opodatkowania unika się w następujący sposób: jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce osiąga przychody lub posiada majątek, które stosownie do postanowień niniejszej umowy podlegają opodatkowaniu we Francji, wówczas Polska– z zastrzeżeniem postanowień punktu b), wyłączy te przychody albo ten majątek spod opodatkowania, może jednak przy ustalaniu podatku od pozostałego dochodu albo pozostałego majątku tej osoby zastosować stawkę podatkową, która zostałaby zastosowana, gdyby te przychody albo ten majątek nie zostały wyłączone spod opodatkowania.

Wobec powyższego, jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania w Polsce osiąga dochód z pracy najemnej, który zgodnie z postanowieniami ww. Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania podlega opodatkowaniu we Francji, to Polska zwalnia taki dochód od opodatkowania, jednakże może uwzględnić ten dochód przy obliczaniu podatku od pozostałego dochodu.

W myśl art. 27 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli podatnik, o którym mowa w art. 3 ust. 1, oprócz dochodów podlegających opodatkowaniu, zgodnie z ust. 1, osiągał również dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub ze źródeł przychodów znajdujących się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych – podatek określa się w następujący sposób:

1. do dochodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym dodaje się dochody zwolnione od tego podatku i od sumy tych dochodów oblicza się podatek według skali określonej w ust. 1;
2. ustala się stopę procentową tego podatku do tak obliczonej sumy dochodów;
3. ustaloną zgodnie z pkt 2 stopę procentową stosuje się do dochodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Zasadę opodatkowania przedstawioną w wyżej powołanym art. 27 ust. 8 ustawy stosuje się wyłącznie w przypadku, jeżeli podatnik, oprócz dochodów zwolnionych z opodatkowania na podstawie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, osiągnął inne dochody podlegające opodatkowaniu w Polsce na ogólnych zasadach albo też w taki sposób opodatkowane dochody w Polsce uzyskuje małżonek, a podatnik dokonuje rozliczenia rocznego łącznie z tym małżonkiem. W przeciwnym razie, podatnik nie ma obowiązku składania zeznania podatkowego w Polsce.

W Polsce – zgodnie z ustaloną linią orzeczniczą – wypłacane Wnioskodawcy należności – odszkodowanie za zwolnienie bez rzeczywistej i ważnej przyczyny oraz odszkodowanie przysługujące na podstawie układu zbiorowego pracy z tytułu rozwiązania umowy o pracę – stanowią dla Wnioskodawcy przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ wypłata tych świadczeń ma źródło w uprzednio łączącym Wnioskodawcę z podmiotem wypłacającym należności stosunkiem pracy. Gdyby tego stosunku nie było – pracownik nie miałby podstaw występować z roszczeniem przeciwko Wnioskodawcy o zasądzenie ww. odszkodowań. Tak wynika np. z wyroku NSA w Warszawie z dnia 21 sierpnia 2012 r. (sygn. II FSK 86/11): „o zakwalifikowaniu świadczenia jako przychodu ze stosunku pracy decyduje to, czy określone świadczenie może otrzymać wyłącznie pracownik lub były pracownik, czy również inna osoba niezwiązana z tego rodzaju stosunkiem prawnym. Istotnym jest wiec to, czy istnieje związek prawny lub faktyczny danego świadczenia ze stosunkiem pracy”

W odniesieniu do możliwości zastosowania do otrzymanego odszkodowania zwolnienia wynikającego z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy stwierdzić, co następuje.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 2016 r. poz. 1666), z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.

Zwolnieniem określonym w przytoczonym powyżej przepisie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy objęte są tylko odszkodowania i zadośćuczynienia, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, bądź postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 Kodeksu pracy, z wyjątkiem odszkodowań wymienionych w lit. a)-g) tego artykułu. Oznacza to, że zwolnienie nie obejmuje wszystkich odszkodowań, a tylko te, których wysokość lub zasady ustalone zostały określone wprost w stosownych przepisach prawa, z wyjątkiem enumeratywnie wymienionych kategorii odszkodowań.

Jednakże treść przywołanej regulacji nie odwołuje się do przepisów konkretnych ustaw czy wydanych na ich podstawie przepisów wykonawczych. To oznacza, że stosowania przywołanego zwolnienia od podatku nie można ograniczać do odszkodowań wydanych na podstawie przepisów ustaw i wydanych na ich podstawie rozporządzeń wchodzących w skład polskiego prawodawstwa.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny jak i przywołane powyżej przepisy prawa należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Na podstawie art. 87 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej źródłami powszechnie obowiązującego prawa Rzeczypospolitej Polskiej są: Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz rozporządzenia.

Przepis art. 3 pkt 2 ww. Ordynacji podatkowej stanowi, że ilekroć w ustawie jest mowa o przepisach prawa podatkowego rozumie się przez to – przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych.

Przepisy wewnętrzne prawa francuskiego nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa Rzeczypospolitej Polskiej, zatem Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej nie jest upoważniony do interpretowania tychże przepisów, a tym samym do rozstrzygnięcia, czy wysokość lub zasady ustalania ww. odszkodowania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, obowiązujących w wewnętrznym ustawodawstwie francuskim. W tej kwestii jest związany opisem stanu faktycznego zawartym we wniosku.

Należy jednak zauważyć, że treść cyt. art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odwołując się do treści przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, nie wyklucza przepisów prawa wewnętrznego innych państwach (w tym przypadku Francji). Co więcej, biorąc pod uwagę postanowienia zawarte w treści art. 10, 12, 18 i 39 Traktatu Ustanawiającego Wspólnotę Europejską należy stwierdzić, że koniecznym jest, aby przy interpretowaniu przepisów prawa krajowego nie dyskryminować osób, które świadczenia uzyskują z zagranicy.

Mając zatem na uwadze powyższą regulację prawną wynikającą z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz wskazanie opisu stanu faktycznego, że przyznane świadczenie stanowi odszkodowanie i zasady jego wypłaty wynikają z przepisów rangi ustawowej należy stwierdzić, że odszkodowanie jakie Wnioskodawca otrzymał za zwolnienie z pracy bez rzeczywistej i poważnej przyczyny w wysokości wynikającej z art. L1235-3 Kodeksu pracy, korzysta ze zwolnienia na podstawie uregulowań polskiego prawa podatkowego. Oznacza to, że wypłacone Wnioskodawcy odszkodowanie opisane w pkt 1 przedstawionego stanu faktycznego korzysta ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy.

Dlatego w tym zakresie stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Natomiast nieprawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że zasądzone na jego rzecz odszkodowanie na podstawie układu zbiorowego pracy z tytułu rozwiązania umowy o pracę korzysta także ze zwolnienia uregulowanego w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zastosowanie zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymaga łącznego spełnienia następujących warunków:

1. otrzymane świadczenie musi być odszkodowaniem lub zadośćuczynieniem,
2. odszkodowanie lub zadośćuczynienie musi być przyznane na podstawie:
   • ustawy,
   • przepisów wykonawczych do ustawy,
   • układów zbiorowych pracy lub innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy Kodeks pracy,
3. wysokość bądź zasady ustalania odszkodowania lub zadośćuczynienia muszą wprost wynikać z ww. aktów,
4. nie mogą zachodzić wyłączenia, o jakich mowa w lit. a-g art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem w pierwszej kolejności należy ustalić, czy kwotę wypłaconego świadczenia można utożsamiać – tak jak wskazuje Wnioskodawca – z odszkodowaniami.

Jednocześnie należy zauważyć, że w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca nie zdefiniował pojęcia odszkodowania czy zadośćuczynienia. Nie oznacza to jednak dowolności w ich rozumieniu. Jak wynika bowiem z orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego z dnia 12 kwietnia 2011 r. sygn. akt SK 62/08, jeśli określony sposób rozumienia przepisu ustawy utrwalił się już w sposób oczywisty, a zwłaszcza jeśli znalazł jednoznaczny i autorytatywny wyraz w orzecznictwie Sądu Najwyższego bądź Naczelnego Sądu Administracyjnego, to należy uznać, że przepis ten – w praktyce swego stosowania – nabrał takiej właśnie treści. Jednocześnie względy spójności systemu prawa uzasadniają, aby kryteria rozumienia pojęć niezdefiniowanych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, miały w pierwszej kolejności charakter kryteriów ustawowych. Konieczne staje się zatem zastosowanie wykładni systemowej zewnętrznej i odwołanie się do przepisów ustawy z dnia 24 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459).

Przechodząc zatem na grunt prawa cywilnego stwierdzić należy, że świadczenie odszkodowawcze to najogólniej świadczenie mające na celu naprawienie wyrządzonej szkody. Szkodą jest uszczerbek, jakiego doznał poszkodowany wbrew jego woli we wszelkiego rodzaju dobrach przez prawo chronionych. Chodzi więc zarówno o uszczerbek majątkowy, jak i niemajątkowy. Uszczerbek niemajątkowy jest określany terminem „krzywda”. Pod tym pojęciem należy rozumieć wszelkie negatywne przeżycia człowieka wyrażające się zarówno w cierpieniu fizycznym, jak i psychicznym, wywołane czynem niedozwolonym. Do naprawienia krzywdy odnosi się termin „zadośćuczynienie”, natomiast „odszkodowanie” wiąże się z naprawieniem uszczerbku majątkowego.

W Kodeksie cywilnym świadczenie odszkodowawcze wynika głównie z tytułu odpowiedzialności deliktowej (art. 415 i następne) lub odpowiedzialności kontraktowej (art. 471 i następne), a co za tym idzie jest następstwem czynu niedozwolonego lub niewykonania bądź nienależytego wykonania zobowiązania.

Powyższe regulacje, mają również zastosowanie do przepisów prawa pracy, choć w ograniczonym zakresie. Jak stanowi bowiem art. 300 Kodeksu pracy, w sprawach nieuregulowanych przepisami prawa pracy, stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu cywilnego, jeżeli nie są one sprzeczne z zasadami prawa pracy. Powyższe oznacza, że przepisy Kodeksu cywilnego wybrane do zastosowania w prawie pracy (stosunku pracy) nie mogą się sprzeciwiać ogólnym normom prawa pracy, mającym podstawowe znaczenie dla regulacji stosunków pracy.

Przepisy Kodeksu pracy, posługują się terminami „odszkodowanie” oraz „zadośćuczynienie” w odniesieniu do konkretnych świadczeń pracowniczych, do których uprawniony jest pracownik lub były pracownik (np. w art. 183d, art. 361 § 2, art. 45, art. 56, art. 943 § 3, art. 99, art. 1012 Kodeksu pracy).

Zauważyć należy, że w kontekście rozwiązania umowy o pracę ustawodawca przewiduje odszkodowanie, w sytuacji, gdy wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę (art. 45 Kodeksu pracy), przepisy o wypowiadaniu warunków pracy i płacy (art. 45 w zw. z art. 42 § 1 Kodeksu pracy) bądź rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie (art. 56 Kodeksu pracy). Jednocześnie zgodnie z art. 471 Kodeksu pracy, odszkodowanie, o którym mowa w ww. art. 45, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niższej jednak od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia, natomiast odszkodowanie, o którym mowa w art. 56 przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. W przypadku rozwiązania umowy o pracę zawartej na czas określony odszkodowanie przysługuje w wysokości wynagrodzenia za czas, do którego umowa miała trwać, nie więcej jednak niż za okres wypowiedzenia (art. 58 Kodeksu pracy).

Należy zatem uznać, że funkcję odszkodowawczą w Kodeksie pracy oraz Kodeksie cywilnym, pełnią wyłącznie te świadczenia, których celem jest zrekompensowanie pracownikowi skutków zdarzeń, które noszą cechy czynu niedozwolonego lub zawinionego przez pracodawcę. Potwierdza to wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 27 listopada 2007 r., sygn. akt SK 18/05, w którym Trybunał Konstytucyjny uznał, że odszkodowanie z tytułu rozwiązania umowy o pracę nie jest odszkodowaniem sensu stricto, lecz sui generis świadczeniem majątkowym, pełniącym funkcję sankcji (ustawowej kary pieniężnej) wobec pracodawcy za bezprawne działanie.

W orzecznictwie Sądu Najwyższego podkreśla się również, że odszkodowanie należne pracownikowi z tytułu bezprawnego rozwiązania stosunku pracy lub bezprawnego wypowiedzenia dotychczasowych warunków pracy i płacy nie pozostaje w żadnej relacji do ewentualnej szkody, co oznacza, że przysługuje za samo bezprawne działanie pracodawcy, niezależnie od tego, czy jakakolwiek szkoda po stronie pracownika powstała. Odszkodowania takie traktowane są bowiem jak szczególny rodzaj odszkodowania ustawowego, należnego bez względu na to, czy pracownik – na skutek niezgodnego z prawem postępowania pracodawcy – poniósł szkodę w ogóle, lub poniósł ją w większym lub mniejszym rozmiarze, niż odszkodowanie przysługujące w kwocie z góry określonej w przepisach Kodeksu pracy. W judykaturze przypisuje się zresztą temu odszkodowaniu charakter kompensacyjno-sankcyjny, wynikający z unormowania zabezpieczającego pracownika przed bezprawnym działaniem pracodawcy.

Wnioskodawca wskazał, że otrzymał odszkodowanie za zwolnienie z pracy na podstawie art. 4.4.1.2 układu zbiorowego pracy w telekomunikacji (Convention collective nationale des telćcommunications).

Zatem uznać należy, że w sytuacji, gdy wypłata określonych świadczeń następuje zgodnie z obowiązującymi u pracodawcy wewnętrznymi aktami prawa pracy (przewidującymi wypłatę takich świadczeń), nie można mówić o bezprawności działania pracodawcy, bez względu na to, czy pracownik poniósł jakąkolwiek szkodę.

Nie można więc uznać, że w takim przypadku działanie pracodawcy nosi znamiona działania bezprawnego, które mogłoby skutkować obowiązkiem wypłaty odszkodowania. Skoro zatem w wyniku rozwiązania umowy o pracę Wnioskodawca otrzymał świadczenie na podstawie układu zbiorowego pracy obowiązującego u pracodawcy, to kwota tego świadczenia nie będzie podlegała zwolnieniu od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ takie świadczenie nie jest objęte dyspozycją art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy.

Uwzględniając powyższe stwierdzić należy, że świadczenie wypłacone przez pracodawcę w związku z rozwiązaniem umowy o pracę na podstawie Układu Zbiorowego Pracy – niezależnie od tego jak zostało nazwane i z czego wynika wysokość lub zasady jego ustalania – nie jest ani odszkodowaniem ani zadośćuczynieniem. W konsekwencji nie jest ono objęte zwolnieniem, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, otrzymane przez Wnioskodawcę odszkodowanie za zwolnienie z pracy bez rzeczywistej i poważnej przyczyny mające swoją podstawę prawną we francuskim prawie pracy podlega opodatkowaniu we Francji, natomiast w Polsce podlega zwolnieniu z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Świadczenie wypłacone na podstawie układu zbiorowego pracy z tytułu rozwiązania umowy o pracę przez pracodawcę z siedzibą we Francji osobie mającej miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce (rezydentowi Polski) podlega opodatkowaniu we Francji. Natomiast w Polsce, w celu uniknięcia podwójnego opodatkowania tego dochodu, zgodnie z art. 23 ust. 1 lit. a) umowy, należy zastosować określoną w umowie metodę unikania podwójnego opodatkowania – tzw. metodę wyłączenia z progresją. Do ww. świadczenia wypłaconego na podstawie układu zbiorowego pracy nie ma zastosowania zwolnienie wynikające z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/