Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 29-09-2017 r. – 0112-KDIL3-1.4011.224.2017.2.AGR

Obowiązki płatnika

UZASADNIENIE

W dniu 22 sierpnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

Z uwagi na fakt, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, pismem z dnia 11 września 2017 r. nr 0112-KDIL3-1.4011.224.2017.1.AGR, na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Wezwanie wysłano w dniu 11 września 2017 r., skutecznie doręczono w dniu 13 września 2017 r., natomiast w dniu 20 września 2017 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku.

W związku z niepodaniem adresu elektronicznego na platformie ePUAP, zgodnie z treścią pouczenia, niniejsze rozstrzygnięcie doręcza się za pokwitowaniem, za pośrednictwem operatora pocztowego w rozumieniu ustawy z dnia 23 listopada 2012 r. – Prawo pocztowe.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Na podstawie wyroku Sądu Rejonowego zasądzono na rzecz byłej dyrektorki Gimnazjum kwotę 13.617,22 zł z odsetkami za opóźnienie oraz koszty procesu. Sąd Okręgowy wyrok ten podtrzymał. W dniu 25 lipca 2017 r. Gimnazjum dokonało zapłaty kwoty głównej „netto” w wysokości 9.488,77 zł, po potrąceniu składek do ZUS (1.866,92 zł – „pracownik”, 2.340,80 zł – pracodawca; 1.057,53 zł – składka zdrowotna) oraz zaliczki na podatek od osób fizycznych – 1.204,00 zł. W dniu 31 lipca 2017 r. wierzycielka poprzez komornika wyegzekwowała z rachunku bankowego Gminy (Wnioskodawcy) różnicę w kwocie głównej 4.128,45 zł, a także wszystkie dodatkowe należności. Jako podstawę co wynika z pisma jej pełnomocnika, wierzycielka uznaje zasądzenie „odszkodowania” cywilnego (podstawą był art. 417 Kodeksu cywilnego), a nie wynagrodzenia. Sąd Okręgowy w uzasadnieniu wyroku w II instancji wskazał, że przedmiotowe roszczenie nie jest roszczeniem ze stosunku pracy (…). Odpowiedzialność Gminy jest „odrębna od odpowiedzialności Gimnazjum wynikającej z prawa pracy”. Potrącenie składek na ubezpieczenie społeczne oraz na podatek dochodowy nastąpiło, ponieważ według Wnioskodawcy zasądzone odszkodowanie odpowiadało niewypłaconej określonej sumie dodatków funkcyjnych i motywacyjnych wierzycielce jako byłej dyrektorce szkoły, czyli jako pochodnych wynagrodzenia pracowniczego. Skutkiem wyegzekwowania kwoty 4.128,45 zł (różnica zasądzonej kwoty 13.617,22 zł i wypłaconej kwoty netto 9.488,77 zł) jest podwójny wydatek tej kwoty. Wierzycielka nie jest dyrektorką gimnazjum od 15 kwietnia 2015 r.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że zasądzona kwota 13.617,22 zł stanowi według sądu orzekającego odszkodowanie w rozumieniu art. 417 Kodeksu cywilnego. Pozwanym w postępowaniu sądowym rozpoznawczym przez Wydział Cywilny Sądu Rejonowego był Wnioskodawca i to on był zobowiązany do wypłacenia zasądzonej kwoty. Sąd uznał, że w przedmiotowej sprawie zasądzona kwota jest odszkodowaniem.

Wnioskodawca wskazuje, że zasądzone odszkodowanie wynika z niewypłaconego dodatku funkcyjnego i motywacyjnego, tj. elementów wynagrodzenia pracowniczego, które byłoby wypłacone gdyby pracownik (powód) pracował przez okres, który objęty był roszczeniem – a zatem odszkodowanie zasądzone jak wyżej, podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy kwota 13.617,22 zł zasądzona w wyroku sądowym jako odszkodowanie w rozumieniu art. 417 Kodeksu cywilnego, podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, czy też pomimo jej nazwy (odszkodowanie) stanowi jednak sumę elementów wynagrodzenia: dodatku funkcyjnego i motywacyjnego, a zatem podlega obowiązkowi odprowadzenia podatku od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, prawidłowe jest stanowisko, które kwalifikuje zasądzoną kwotę 13.617,22 zł jako sumę elementów wynagrodzenia, które była dyrektorka szkoły powinna otrzymać w związku z zatrudnieniem. W konsekwencji – należało odprowadzić od tej sumy podatek dochodowy od osób fizycznych (i składki do ZUS). Dlatego odprowadzone na rzecz wierzycielki wynagrodzenie/odszkodowanie „netto” w kwocie 9.488,77 zł było prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 przywołanej wyżej ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W myśl art. 20 ust. 1 ww. ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Użycie w powyższym przepisie sformułowania „w szczególności” wskazuje, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy. Ustawodawca sformułował bowiem tak wskazany przepis, aby stanowił on kategorię otwartą. Nie jest bowiem możliwym, aby przewidzieć każdy rodzaj przychodu, który wystąpi. O przychodzie podatkowym z innych źródeł będziemy mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe.

Zgodnie z art. 42a ww. ustawy osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, przesłać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione z podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 2016 r., poz. 1666), z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.

Natomiast w przypadku, gdy wysokość lub zasady ustalania odszkodowania lub zadośćuczynienia nie wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz gdy wysokość lub zasady ustalania odszkodowania lub zadośćuczynienia nie wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy Kodeks pracy, a podstawą ich otrzymania jest wyrok lub ugoda sądowa, wówczas odszkodowanie takie korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z wyjątkiem odszkodowań w tym przepisie wymienionych.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy, wolne od podatku są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Specyfika prawa podatkowego nakazuje inaczej traktować odszkodowania lub zadośćuczynienia z tytułu poniesionych przez poszkodowanego strat i odszkodowania lub zadośćuczynienia z tytułu utraconego zysku. Odszkodowanie lub zadośćuczynienie z tytułu utraconych korzyści, jakich poszkodowany mógł się spodziewać, gdyby mu szkody nie wyrządzono – jak wynika z ww. przepisu – podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, że na podstawie wyroku Sądu zasądzono na rzecz byłej dyrektorki Gimnazjum kwotę 13.617,22 zł z odsetkami za opóźnienie oraz koszty procesu. W dniu 25 lipca 2017 r. Gimnazjum dokonało zapłaty kwoty głównej „netto” w wysokości 9.488,77 zł, po potrąceniu składek do ZUS (1866,92 zł – „pracownik”, 2.340,80 zł – pracodawca; 1.057,53 zł – składka zdrowotna) oraz zaliczki na podatek od osób fizycznych – 1.204,00 zł. W dniu 31 lipca 2017 r. wierzycielka poprzez komornika wyegzekwowała z rachunku bankowego Gminy (Wnioskodawcy) różnicę w kwocie głównej 4.128,45 zł, a także wszystkie dodatkowe należności. Zasądzona kwota 13.617,22 zł stanowi według sądu orzekającego odszkodowanie w rozumieniu art. 417 Kodeksu Cywilnego. Sąd Okręgowy w uzasadnieniu wyroku w II instancji wskazał, że przedmiotowe roszczenie nie jest roszczeniem ze stosunku pracy (…). Odpowiedzialność Gminy jest „odrębna od odpowiedzialności Gimnazjum wynikającej z prawa pracy”. Pozwanym w postępowaniu sądowym był Wnioskodawca i to on był zobowiązany do wypłacenia zasądzonej kwoty.

Wnioskodawca wskazuje, że zasądzone odszkodowanie wynika z niewypłaconego dodatku funkcyjnego i motywacyjnego, tj. elementów wynagrodzenia pracowniczego, które byłoby wypłacone gdyby pracownik (powód) pracował przez okres który objęty był roszczeniem – a zatem odszkodowanie zasądzone jak wyżej, podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Zgodnie z art. 361 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2017 r., poz. 459, z późn. zm.) zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono (art. 361 § 2 Kodeksu cywilnego).

Stosownie do treści art. 363 § 1 Kodeksu cywilnego, naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu.

Jeżeli naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili (art. 363 § 2 Kodeksu cywilnego).

Zgodnie z art. 417 § 1 Kodeksu cywilnego za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego lub inna osoba prawna wykonująca tę władzę z mocy prawa.

Szkodą jest uszczerbek majątkowy powstały wskutek pewnego zdarzenia – z wyłączeniem przypadków, gdy zmniejszenie się majątku następuje wskutek woli właściciela tego majątku (darowizna, zbycie rzeczy).

Uszczerbek w majątku może polegać na:

• zmniejszeniu się aktywów majątku (poprzez ubytek, zniszczenie lub utratę np. praw rzeczowych – w tym własności lub obniżenie ich wartości),
• zwiększeniu się pasywów (długów),
• udaremnieniu zwiększenia się majątku poprzez utratę korzyści, które poszkodowany mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Żeby rozstrzygnąć kwestię opodatkowania kwoty będącej odszkodowaniem, a zasądzonej wyrokiem sądu należy ustalić jaki rodzaj szkody został pokryty tym odszkodowaniem. Szkoda rozpatrywana jako uszczerbek o charakterze majątkowym może mieć – jak wyżej wskazano – w świetle przepisów Kodeksu cywilnego postać dwojaką. Może obejmować stratę, jakiej doznaje mienie poszkodowanego – wskutek doznania tej straty poszkodowany staje się uboższy niż był dotychczas, tzw. szkoda rzeczywista. Ponadto może obejmować utratę korzyści, jakiej poszkodowany mógłby się spodziewać, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Wskutek doznania tej postaci uszczerbku poszkodowany nie staje się bogatszy, jakkolwiek mógł liczyć na wzbogacenie się.

Zwrócić należy uwagę, że powołany art. 417 § 1 Kodeksu cywilnego reguluje jedynie możliwość wystąpienia strony o odszkodowanie, nie określa jednak wprost jego wysokości, a także nie wskazuje zasad ustalania odszkodowania. Zatem odszkodowanie wypłacone przez Wnioskodawcę nie korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ wysokość lub zasady ustalania nie wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw oraz postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy Kodeks pracy.

W opisie stanu faktycznego Wnioskodawca wskazał, że zasądzone odszkodowanie wynika z niewypłaconego dodatku funkcyjnego i motywacyjnego, tj. elementów wynagrodzenia pracowniczego, które byłoby wypłacone gdyby pracownik (powód) pracował przez okres, który objęty był roszczeniem – a zatem odszkodowanie zasądzone jak wyżej, podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

W związku z powyższym przedmiotowe odszkodowanie nie jest odszkodowaniem za tzw. szkodę rzeczywistą, czyli za poniesioną stratę, ale dotyczy utraconych korzyści. W konsekwencji, wypłacone byłej dyrektorce Gimnazjum odszkodowanie nie podlega również zwolnieniu z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ponadto w opisie stanu faktycznego Wnioskodawca poinformował, że Sąd Okręgowy w uzasadnieniu wyroku w II instancji wskazał, że przedmiotowe roszczenie nie jest roszczeniem ze stosunku pracy (…). Odpowiedzialność Wnioskodawcy jest „odrębna od odpowiedzialności Gimnazjum wynikającej z prawa pracy”.

Wypłacone odszkodowanie nie stanowi zatem przychodu ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ww. ustawy. Przedmiotowe odszkodowanie należy zaklasyfikować jako przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a w konsekwencji na Wnioskodawcy ciążą jedynie obowiązki informacyjne, tj. sporządzenia i przekazania informacji PIT-8C, zgodnie z ww. art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że zasadzona w wyroku sądowym kwota 13.617,22 zł, jako odszkodowanie w rozumieniu art. 417 Kodeksu cywilnego podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. W związku z tym, że na Wnioskodawcy nie ciążył obowiązek poboru i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Końcowo, mając na uwadze treść przepisu art. 14b Ordynacji podatkowej, zauważyć należy, że w przedmiotowej sprawie Organ podatkowy wydając interpretację indywidualną przepisów prawa opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę. Do postępowania w sprawie wydania interpretacji co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego nie mają bowiem zastosowania przepisy o postępowaniu podatkowym, a postępowanie dowodowe jest częścią postępowania podatkowego.

Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnił się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/