Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 28-07-2017 r. – 0113-KDIPT2-2.4011.196.2017.1.AKR

Czy prawidłowo realizując obowiązki płatnika Wnioskodawca ma prawo (w związku z przytoczonymi podstawami prawnymi) rozpoznać obowiązek podatkowy w oparciu zarówno o okres pobytu pracowników (zleceniobiorców), stan faktyczny, jak i złożone dokumenty (oświadczenia, certyfikaty), co za tym idzie czy w konkretnych sytuacjach płatnik powinien pobrać czy zaniechać poboru podatku od wynagrodzeń w przypadku pracowników wykonujących pracę na podstawie umowy o pracę?

UZASADNIENIE

W dniu 14 kwietnia 2017 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika wynikających z zawarcia z obywatelami Ukrainy umów zleceń oraz umów o pracę.

Wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), w związku z powyższym pismem z dnia 21 czerwca 2017 r., Nr 0113-KDIPT2-2.4011.68.2017.1.AKR, wezwano Wnioskodawcę na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłane zostało w dniu 21 czerwca 2017 r. (skutecznie doręczone w dniu 28 czerwca 2017 r.). W dniu 10 lipca 2017 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku (nadane w dniu 5 lipca 2017 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca realizując usługi logistyczne dla własnych klientów, zatrudnia oraz zleca czynności obywatelom Ukrainy. Usługi są wykonywane na terenie RP, wszyscy zatrudnieni pracownicy jak i zleceniobiorcy wykonują czynności zawarte w umowach na terytorium RP.

Wszyscy pracownicy jak i zleceniobiorcy realizują pracę w oparciu o następujące podstawy prawne:

• oświadczenia o zamiarze powierzenia wykonywania pracy obywatelowi Ukrainy,

• zezwolenia na pracę,

• karty pobytu.

Kontrakt z klientami jest długoterminowy, a Wnioskodawca zabezpieczając realizację korzysta z wszystkich trzech ww. sposobów zatrudnienia. Pozwala to na pracę (lub wykonywanie czynności na podstawie zlecenia) w okresie do 183 dni w przypadku oświadczenia, w przypadku zezwolenia na pracę w okresie roku (12 miesięcy) oraz od dwóch do trzech lat w przypadku otrzymania karty pobytu. Praktyka w załatwianiu dokumentacji dotyczącej legalności zatrudnienia polega na uzyskiwaniu w pierwszej kolejności oświadczeń. Kolejnym krokiem Wnioskodawcy jest pomoc w pozyskiwaniu przez zatrudnionych (lub realizujących czynności w związku z umową zlecenia) zezwoleń na pracę i kart pobytu.

W bieżącym okresie Wnioskodawca ma na stanie jako płatnik:

1. zleceniobiorców – wykonujących czynności na podstawie oświadczenia (posiadających certyfikat rezydencji Ukrainy), których okres pobytu nie przekracza 183 dni w Polsce,
2. zleceniobiorców – wykonujących czynności na podstawie oświadczenia (nieposiadających certyfikatu rezydencji Ukrainy), których okres pobytu nie przekracza 183 dni pobytu w Polsce,
3. zleceniobiorców – wykonujących czynności na podstawie zezwolenia na pracę i/lub karty pobytu (posiadających certyfikat rezydencji Ukrainy), których okres pobytu w Polsce wynosi powyżej 183 dni,
4. zleceniobiorców – wykonujących czynności na podstawie zezwolenia na pracę i/lub karty pobytu (nieposiadających certyfikatu rezydencji Ukrainy), których okres pobytu w Polsce wynosi powyżej 183 dni,
5. pracowników wykonujących pracę na podstawie umowy o pracę.

W uzupełnieniu wskazano, że przedstawiony we wniosku stan faktyczny dotyczy 2017 r. Obywatele Ukrainy zatrudnieni przez Wnioskodawcę na podstawie umowy o pracę nie przedstawiają certyfikatów rezydencji. Spółka uznała, że z uwagi na art. 15 Konwencji między Rządem Rzeczpospolitej Polskiej a Rządem Ukrainy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylania się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzonej w Kijowie dnia 12 stycznia 1993 r., nie istnieje konieczność rozpatrywania gdzie znajduje się centrum interesów życiowych – pracownicy nie spełniają zapisów punktu 3 i 4. Opisane we wniosku umowy zlecenia zostały zawarte z osobami fizycznymi nieprowadzącymi działalności gospodarczej. Zakres opisywanych umów zleceń nie dotyczy prac w ramach wolnego zawodu. Zleceniobiorcy, którzy nie przedstawili Wnioskodawcy certyfikatu rezydencji z urzędu ukraińskiego to osoby, które zazwyczaj przyjechały do Polski z myślą o dłuższym pobycie lub możliwym pozostaniu na stałe. Na dzień dzisiejszy Wnioskodawca rozstrzyga kwestię obowiązku podatkowego w oparciu o posiadane dokumenty (certyfikat ukraiński lub jego brak oraz uzyskany certyfikat polski) lub okres pobytu zleceniobiorcy w Polsce.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowo realizując obowiązki płatnika Wnioskodawca ma prawo (w związku z przytoczonymi podstawami prawnymi) rozpoznać obowiązek podatkowy w oparciu zarówno o okres pobytu pracowników (zleceniobiorców), stan faktyczny, jak i złożone dokumenty (oświadczenia, certyfikaty), co za tym idzie czy w konkretnych sytuacjach płatnik powinien pobrać czy zaniechać poboru podatku od wynagrodzeń w przypadku:

1. zleceniobiorców – wykonujących czynności na podstawie oświadczenia (posiadających certyfikat rezydencji Ukrainy), których okres pobytu w Polsce nie przekracza 183 dni,
2. zleceniobiorców – wykonujących czynności na podstawie oświadczenia (nieposiadających certyfikatu rezydencji Ukrainy), których okres pobytu w Polsce nie przekracza 183 dni pobytu,
3. zleceniobiorców – wykonujących czynności na podstawie zezwolenia na pracę i/lub (posiadających certyfikat rezydencji Ukrainy), których okres pobytu w Polsce przekracza 183 dni pobytu,
4. zleceniobiorców – wykonujących czynności na podstawie zezwolenia na pracę i/lub karty pobytu (nieposiadających certyfikatu rezydencji Ukrainy), których okres pobytu w Polsce wynosi powyżej 183 dni,
5. pracowników wykonujących pracę na podstawie umowy o pracę.

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest rozstrzygnięcie w zakresie stanu faktycznego w odniesieniu do pracowników wykonujących pracę na podstawie umowy o pracę wymienionych w pkt 5. W zakresie zleceniobiorców wymienionych w pkt 1 i 3 tj. posiadających certyfikat rezydencji Ukrainy i zleceniobiorców wymienionych w pkt 2 i 4 tj. nieposiadających certyfikatu rezydencji Ukrainy zostaną wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Zdaniem Wnioskodawcy (w odniesieniu do pracowników wykonujących pracę na podstawie umowy o pracę), realizując obowiązki płatnika powinien On w związku z art. 27 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz art. 15 pkt 2a Konwencji między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Ukrainy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzonej w Kijowie w dniu 12 stycznia 1993 r. (Dz. U. z 1994 r., Nr 63, poz. 269, z późn. zm.) od wynagrodzeń pracowników wykonujących pracę na podstawie umowy o pracę – bez względu na okres pobytu oraz dostarczone dokumenty związane z rezydencją podatkową, pobierać podatek na zasadach ogólnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Natomiast art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowi, że osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1. pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
2. działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
3. działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
4. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości, w tym ze sprzedaży takiej nieruchomości.

Na podkreślenie zasługuje fakt, że katalog dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, o którym mowa w powoływanych przepisie art. 3 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie jest katalogiem zamkniętym. Tak więc, ustawodawca dopuszcza istnienie także innych dochodów, które należy uznać za osiągnięte na terytorium Polski. W przepisie tym przewidziano opodatkowanie oparte na zasadzie źródła. Jeżeli źródło przychodów nierezydenta znajduje się na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej, to Rzeczpospolita Polska ma prawo opodatkować dochody uzyskane z tego źródła na zasadach obowiązujących w tym państwie (ograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych powołane wyżej przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca realizując usługi logistyczne dla własnych klientów, zatrudnia oraz zleca czynności obywatelom Ukrainy. Usługi są wykonywane na terenie RP, wszyscy zatrudnieni pracownicy jak i zleceniobiorcy wykonują czynności zawarte w umowach na terytorium RP. Wszyscy pracownicy jak i zleceniobiorcy realizują pracę w oparciu o następujące podstawy prawne: oświadczenia o zamiarze powierzenia wykonywania pracy obywatelowi Ukrainy, zezwolenia na pracę, karty pobytu. Kontrakt z klientami jest długoterminowy, a Wnioskodawca zabezpieczając realizację korzysta z wszystkich trzech ww. sposobów zatrudnienia. Pozwala to na pracę (lub wykonywanie czynności na podstawie zlecenia) w okresie do 183 dni w przypadku oświadczenia, w przypadku zezwolenia na pracę w okresie roku (12 miesięcy) oraz od dwóch do trzech lat w przypadku otrzymania karty pobytu. W 2017 r. Wnioskodawca realizuje obowiązki płatnika wobec: zleceniobiorców – wykonujących czynności na podstawie oświadczenia (posiadających certyfikat rezydencji Ukrainy), których okres pobytu w Polsce nie przekracza 183 dni, zleceniobiorców – wykonujących czynności na podstawie oświadczenia (nieposiadających certyfikatu rezydencji Ukrainy), których okres pobytu w Polsce nie przekracza 183 dni, zleceniobiorców – wykonujących czynności na podstawie zezwolenia na pracę i/lub karty pobytu (posiadających certyfikat rezydencji Ukrainy), których okres pobytu w Polsce wynosi powyżej 183 dni, zleceniobiorców – wykonujących czynności na podstawie zezwolenia na pracę i/lub karty pobytu (nieposiadających certyfikatu rezydencji Ukrainy), których okres pobytu w Polsce wynosi powyżej 183 dni, pracowników wykonujących pracę na podstawie umowy o pracę. Obywatele Ukrainy zatrudnieni przez Wnioskodawcę na podstawie umowy o pracę nie przedstawiają certyfikatów rezydencji. Wnioskodawca uznał, że z uwagi na art. 15 Konwencji między Rządem Rzeczpospolitej Polskiej a Rządem Ukrainy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylania się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzonej w Kijowie dnia 12 stycznia 1993 r., nie istnieje konieczność rozpatrywania gdzie znajduje się centrum interesów życiowych – pracownicy nie spełniają zapisów punktu 3 i 4. Umowy zlecenia zostały zawarte przez Wnioskodawcę z osobami fizycznymi nieprowadzącymi działalności gospodarczej. Zakres opisywanych umów zleceń nie dotyczy prac w ramach wolnego zawodu. Zleceniobiorcy, którzy nie przedstawili Wnioskodawcy certyfikatu rezydencji z urzędu ukraińskiego to osoby, które zazwyczaj przyjechały do Polski z myślą o dłuższym pobycie lub możliwym pozostaniu na stałe. Wnioskodawca rozstrzyga kwestię obowiązku podatkowego w oparciu o posiadane dokumenty (certyfikat ukraiński lub jego brak oraz uzyskany certyfikat polski) lub okres pobytu zleceniobiorcy w Polsce.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że w 2017 r. Wnioskodawca wypłaca wynagrodzenia:

1. zleceniobiorcom posiadającym certyfikat rezydencji Ukrainy, których okres pobytu w Polsce nie przekracza 183 dni,
2. zleceniobiorcom nieposiadającym certyfikatu rezydencji Ukrainy, których okres pobytu w Polsce nie przekracza 183 dni pobytu,
3. zleceniobiorcom posiadającym certyfikat rezydencji Ukrainy, których okres pobytu w Polsce wynosi powyżej 183 dni,
4. zleceniobiorcom nieposiadającym certyfikatu rezydencji Ukrainy, których okres pobytu w Polsce wynosi powyżej 183 dni,
5. pracownikom wykonujących pracę na podstawie umowy o pracę.

Zatrudnieni przez Wnioskodawcę na umowy o pracę pracownicy są obywatelami ukraińskimi. W związku z tym, że w odniesieniu do pracowników zatrudnionych na umowę o pracę Wnioskodawca nie wskazał, gdzie znajduje się ich miejsce zamieszkania dla celów podatkowych (ośrodek interesów życiowych) Organ przyjmuje, że jako obywatele ukraińscy posiadają miejsce zamieszkania dla celów podatkowych (ośrodek interesów życiowych) na Ukrainie.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 Konwencji między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Ukrainy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzonej w Kijowie w dniu 12 stycznia 1993 r. (Dz. U. z 1994 r., Nr 63, poz. 269, z późn. zm.), z uwzględnieniem postanowień artykułów 16, 18, 19 i 20 płace, uposażenia i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to osiągane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Natomiast art. 15 ust. 2 ww. Konwencji stanowi, że bez względu na postanowienia ustępu 1 wynagrodzenia, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, wykonywanej w drugim Umawiającym się Państwie, podlegają opodatkowaniu tylko w pierwszym Państwie, jeżeli:

1. odbiorca przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nie przekraczające łącznie 183 dni podczas danego roku kalendarzowego oraz,
2. wynagrodzenia są wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Państwie, oraz,
3. wynagrodzenia nie są ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie.

Do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego nie ma zastosowania art. 15 ust. 2 ww. Konwencji.

W związku z powyższym stwierdzić należy, że kwoty uzyskane przez zatrudnionego przez Wnioskodawcę na podstawie umowy o pracę obywatela ukraińskiego, mającego miejsce zamieszkania na Ukrainie, którego okres pobytu w Polsce nie przekracza 183 dni w roku podatkowym oraz, którego okres pobytu w Polsce przekracza 183 dni w roku podatkowym podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym na zasadach określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych właściwych dla opodatkowania dochodów ze stosunku pracy.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W myśl art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Stosownie do art. 39 ust. 1 ww. ustawy, w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, płatnicy, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35, w przypadku gdy nie dokonują rocznego obliczenia podatku, są obowiązani przesłać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania, imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru (PIT-11), z zastrzeżeniem ust. 5. Informację, o której mowa w zdaniu pierwszym, sporządza się również w przypadku dokonywania wypłaty świadczeń określonych w art. 21 ust. 1 pkt 46 i 74. W informacji tej wykazuje się również dochody zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych.

Zgodnie natomiast z art. 39 ust. 2 ww. ustawy, jeżeli obowiązek poboru przez płatników, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35, zaliczek na podatek ustał w ciągu roku, płatnicy na pisemny wniosek podatnika, w terminie 14 dni od dnia złożenia tego wniosku, są obowiązani do sporządzenia i przekazania podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, lub urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania, imiennej informacji, o której mowa w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 5.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że wynagrodzenie osoby posiadającej miejsce zamieszkania na Ukrainie, z tytułu pracy wykonywanej w Polsce stosownie do zawartej umowy o pracę, którego okres pobytu w Polsce nie przekracza 183 dni w roku podatkowym oraz którego okres pobytu w Polsce przekracza 183 dni w roku podatkowym podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym w Polsce, co z kolei oznacza, że na Wnioskodawcy (zatrudniającym) ciążą obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych, tj. obowiązki związane z obliczeniem i pobraniem od pracownika zaliczki na podatek i wpłaceniem jej we właściwym terminie organowi podatkowemu. Wnioskodawca obowiązany jest także wystawić imienną informację o dochodach oraz pobranych zaliczkach na podatek dochodowy PIT-11.

Stanowisko Wnioskodawcy Organ uznał za prawidłowe pomimo wskazania niemającego zastosowania w sprawie opodatkowania pracowników wykonujących pracę na podstawie umowy o pracę art. 15 pkt 2a ww. Konwencji, ponieważ błąd ten ostatecznie nie wpłynął na przedstawione przez Wnioskodawcę stanowisko w zakresie opodatkowania ww. wynagrodzeń w oparciu o ustawę o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednocześnie Organ zauważa, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem, przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnił się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego …., w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/