Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 25-07-2017 r. – 0112-KDIL3-1.4011.134.2017.1.AN

Podatek dochodowy od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów

UZASADNIENIE

W dniu 20 czerwca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca świadczy usługi doradczo-projektowe w zakresie komunikacji miejskiej i kolejowej. W ramach przedmiotowych usług realizowane są w szczególności prace polegające na: kompleksowym zarządzeniu projektem, planowaniu i optymalizacji sieci komunikacyjnych, przygotowaniu projektów obiektów inżynierskich oraz projektowaniu urządzeń i systemów komunikacyjnych.

Wykonywane usługi wymagają od Wnioskodawcy posiadania doświadczonego oraz wielodyscyplinarnego zespołu odpowiedzialnego za realizację usług na rzecz klientów.

Wnioskodawca prowadzi swoją działalność w szczególności przy pomocy osób pozostających z Wnioskodawcą w stosunku pracy (dalej: Pracownicy). W tym celu Wnioskodawca zatrudnia m.in. Pracowników na stanowiskach projektanta, asystenta projektanta, kierownika branży i innych.

W ramach powierzonych zadań Pracownicy wykonują pracę twórczą, której rezultatem są w szczególności:

• opracowywanie dokumentacji o charakterze studialnym;
• opracowywanie koncepcji rozwiązań projektowych;
• tworzenie wizualizacji;
• modelowanie 3D;
• fazowanie (dotyczy branży torowej, drogowej, elektroenergetycznej i SRK);
• opracowywanie utworu architektonicznego;
• geometria w planie i profilu – dot. branży torowej i drogowej;
• opracowywanie niestandardowych lub innowacyjnych rozwiązań technicznych;
• tworzenie autorskich narzędzi wspomagających;
• przygotowywanie prezentacji o charakterze naukowym lub publicystycznym;
• tworzenie autorskich opracowań graficznych np. w postaci planszy lub broszur;
• opracowywanie projektów iluminacji świetlnej.

Opisane powyżej czynności są realizowane przy pomocy dostępnych danych, obowiązujących norm i wytycznych, przy czym sposób ich przetworzenia i wykorzystania ma postać zindywidualizowaną i oryginalną i jest zależny od procesu myślowego, który zostanie przeprowadzony przez Pracownika. Prace te są wykonywane indywidualnie jak również w zespole.

W opinii Wnioskodawcy czynności prowadzące do powstania ww. rezultatów, mogą zostać uznane za pracę o charakterze twórczym. Działalność w tym zakresie ma niepowtarzalny charakter i musi każdorazowo być dostosowana do potrzeb konkretnego projektu i wymagań klienta, uwzględniając wizję i koncepcje danego pracownika. Każdy z rezultatów działalności Pracowników jest uzewnętrzniony, ma oryginalny charakter, tj. zawiera obiektywnie nową wartość oraz nosi cechę indywidualności, tzn. stanowi efekt nieszablonowej, samodzielnej pracy uwieńczonej niepowtarzalnym rezultatem. W konsekwencji powyższego, Pracownicy są twórcami w rozumieniu ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 666, z późn. zm.) (dalej: ustawa – Prawo autorskie). Pracownicy ci wykonują czynności które prowadzą do powstania Utworów w rozumieniu definicji zawartej w art. 1 ust. 1 ustawy – Prawo Autorskie. Dodatkowo Wnioskodawca nie wyklucza, iż mogą się pojawić inne niż wyżej wymienione rezultaty pracy, które będą mogły zostać uznane za prace o charakterze twórczym prowadzące do powstania utworu w rozumieniu przepisów ustawy – Prawo Autorskie.

Poza czynnościami wymienionymi powyżej, Pracownicy wykonują również inne działania niebędące czynnościami o charakterze twórczym. W szczególności wskazać można na:

• analizę dokumentów na potrzeby ofertowania;
• dokonywania obliczeń dla celów projektu;
• nadzorowania i raportowania postępu prac projektowych;
• drukowania i powielania projektów w technice komputerowej;
• oprawy, składania i powielania gotowej dokumentacji projektowej;
• katalogowania i archiwizacji dokumentacji;
• czynności administracyjne.

Wnioskodawca uregulował zasady funkcjonowania systemu wynagradzania, przenoszenia praw autorskich oraz ujednoliconego systemu do rejestracji i archiwizacji tworzonych dzieł poprzez wprowadzenie odpowiednich zapisów w umowach o pracę z Pracownikami oraz stworzenie Regulaminu Pracy Twórczej (dalej: RPT).

W treści umowy o pracę dotyczącej wynagrodzenia za pracę dokonana została jego partycja, zgodnie z którą wynagrodzenie składa się z dwóch części:

1. wynagrodzenie (honorarium) za przeniesienie autorskich praw majątkowych;
2. pozostałą część wynagrodzenia, wypłacaną z tytułu wykonywania przez Pracownika innych obowiązków.

Zgodnie z zapisem tychże umów, Wnioskodawca jest właścicielem wszystkich rezultatów pracy, jakie stworzył Pracownik w trakcie wykonywania obowiązków wynikających ze stosunku pracy, będących przejawem twórczej działalności Pracownika, a stanowiących przedmiot prawa autorskiego, wliczając w to wszystkie wynalazki, know-how, dokumentacje, oprogramowania, projekty, utwory (w rozumieniu przepisów ustawy – Prawo Autorskie). Wnioskodawca nabywa z chwilą przyjęcia utworu autorskie prawa majątkowe. Wnioskodawca jest uprawniony do rozpowszechniania tych utworów bezterminowo, a prawa autorskie w żadnym przypadku nie wracają do Pracownika. Przeniesienie autorskich praw majątkowych, o których mowa powyżej obejmuje wszystkie pola eksploatacji, zarówno w kraju jak i za granicą, w tym w szczególności:

1. prawo do niczym nieograniczonego rozporządzania,
2. prawo do korzystania na własny użytek,
3. prawo do rozpowszechniania,
4. prawo do wielokrotnego udostępniania i przekazywania osobom trzecim,
5. zwielokrotnienia określone techniką,
6. prawo do wprowadzania do nośników informacji.

W zamian za przeniesienie autorskich praw majątkowych Pracownik otrzymuje wynagrodzenie (honorarium), które wyczerpuje wszelkie roszczenia Pracownika za przeniesienie autorskich praw majątkowych do stworzonego Utworu. W opinii Wnioskodawcy wynagrodzenie za przeniesienie autorskich praw majątkowych na rzecz Pracodawcy, stanowi honorarium za stworzenie utworu w rozumieniu ustawy – Prawo autorskie.

Wynagrodzenie (honorarium) za przeniesienie praw autorskich jest obliczane zgodnie z RPT obowiązującym u Pracodawcy. Zgodnie z jego postanowieniami wynagrodzenie (honorarium) jest ustalane w wysokości części wynagrodzenia, wskazanego w zawartej z pracownikiem umowy o pracę, odpowiadającej proporcjonalnemu udziałowi liczby godzin poświęconych przez Pracownika w danym miesiącu kalendarzowym w celu stworzenia lub współtworzenia Utworów w łącznej liczbie godzin wynikającej z wymiaru czasu pracy w danym miesiącu. W celu określenia liczby godzin poświęconych przez Pracownika na stworzenie lub współtworzenie Utworów, Pracownik jest zobowiązany prowadzić stosowną Ewidencję Czasu Pracy (dalej: Ewidencja) zgodnie z postanowieniami RPT. Ewidencja jest prowadzona za dany miesiąc kalendarzowy. Celem ewidencji jest ustalenie ilości Czasu Pracy Twórczej jaką Pracownik wykonuje w danym okresie w związku z wytworzeniem Utworów. W ewidencji Pracownik wykazuje czas pracy związany z wykonywaniem pracy twórczej jak również wykonywaniem innych czynności (w tym swoją nieobecność w pracy ze względu na urlop, chorobę, szkolenie czy też odbyte delegacje). Pracownik ewidencjonuje jako pracę twórczą wyłącznie takie rezultaty swojej pracy, które mogą być uznane za Utwory w rozumieniu ustawy – Prawo Autorskie. W przypadku powzięcia istotnych wątpliwości co do możliwości uznania rezultatu pracy za utwór, pracownik nie ujmuje w ewidencji danego rezultatu pracy oraz czasu pracy poświęconego na jego wykonanie jako Czasu Pracy Twórczej. Ewidencja jest prowadzona na bieżąco, najpóźniej do ostatniego dnia roboczego danego miesiąca kalendarzowego.

Dodatkowo zgodnie z postanowieniami RPT:

• pracownik jest zobligowany ujawnić Wnioskodawcy wszystkie przez siebie stworzone Utwory oraz zaewidencjonować je w wyznaczonym miejscu przechowywania danych przez Wnioskodawcę;
• jeżeli do opracowania przez Pracownika Utworu został wykorzystany Utwór już wcześniej istniejący, nowy rezultat działalności może być uznany za Utwór wyłącznie wtedy, gdy dodane bądź zmienione przez Twórcę elementy Utworu charakteryzują się nowością i oryginalnością wynikającą z osobistej i indywidualnej działalności pracownika;
• utworem nie jest rezultat działań Pracownika, który przybrałby dokładnie tą samą postać, gdyby był wykonywany przez inną osobę o podobnych kwalifikacjach;
• kształt Utworu musi, przynajmniej częściowo, wynikać z posiadanej przez Pracownika, jako twórcę, swobody i możliwości osobistego ujęcia tematu Utworu;
• za pracę twórczą nie uważa się stworzenia rezultatów, które są w całości zdeterminowane przez przedmiot oraz cel działania i są rezultatem pracy szablonowej i pozbawione oryginalności.

Wnioskodawca w związku z powyższym, jako płatnik zamierza stosować do wynagrodzenia za przeniesienie praw autorskich normę 50% kosztów uzyskania przychodów z zastosowaniem limitów zgodnie z art. 22 art. 9a ustawy o PIT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca jest i będzie w przyszłości uprawniony do stosowania 50% kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o PIT do wynagrodzenia (honorarium) z tytułu rozporządzania majątkowymi prawami autorskimi, powstałymi w wyniku pracy twórczej, obliczonego zgodnie z zasadami przedstawionymi w opisie zdarzenia faktycznego?

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym stanie faktycznym jest on uprawniony, jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych, do stosowania 50% kosztów uzyskania przychodu (z uwzględnieniem limitu wynikającego z art. 22 ust. 9a ustawy o PIT) do wynagrodzenia (honorarium) Pracowników z tytułu przeniesienia majątkowych praw autorskich do powstałych utworów na rzecz Wnioskodawcy.

Uzasadnienie Wnioskodawcy

Wskazać trzeba, iż przepisy ustawy o PIT wskazują katalog przychodów, które podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Jednym ze źródeł przychodów jest stosunek pracy regulowany przez przepisy ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks Pracy (t. j. Dz. U. z 2016 r. poz. 1666, ze zm.).

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o PIT: za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalent, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Uzyskany przychód może zostać pomniejszony o koszty uzyskania przychodu, o których mowa w art. 22 ustawy o PIT. W przypadku przychodów z tytułu stosunku pracy zastosowanie znajdą regulacje wskazane w art. 22 ust. 2 ustawy o PIT, który wskazuje koszty ryczałtowe, które można odliczać w określonej kwocie niezależnie od tego, czy były faktycznie poniesione, czy też nie. W myśl natomiast art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o PIT, koszty uzyskania niektórych przychodów określa się: z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami – w wysokości 50% uzyskanego przychodu. Przy czym w roku podatkowym koszty te łącznie nie mogą przekroczyć 1/2 kwoty stanowiącej górną granicę pierwszego przedziału skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1 ustawy o PIT.

Zgodnie z art. 31 ustawy o PIT, Wnioskodawca jest płatnikiem, obowiązanym obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, którzy otrzymują przychód ze stosunku pracy. Ustawodawca zobowiązał płatnika do poboru zaliczek zgodnie z przepisami podatkowymi tj. w prawidłowej wysokości. W tym również z uwzględnieniem kosztów uzyskania przychodów w takiej wysokości, w jakiej ustawodawca w danych okolicznościach przewidział. Tym samym, jeśli zgodnie z postanowieniami ustawy o PIT – pracownikowi mogą być uwzględnione 50% koszty uzyskania przychodu, to płatnik winien takie koszty zastosować.

Przytoczone wyżej przepisy umożliwiają zastosowanie 50% normy kosztów uzyskania przychodów do przychodu uzyskanego z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich lub pokrewnych w rozumieniu ustawy – Prawo Autorskie. Przepisy ustawy o PIT nie zawierają definicji pojęć użytych w art. 22 ust. 9 pkt tejże ustawy, odwołując się do ich rozumieniu w brzmieniu nadanym przez ustawę – Prawo Autorskie. Zgodnie z art. 1 ust. 1 ww. ustawy „przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).” Ustawa – Prawo Autorskie wskazuje w szczególności, iż przedmiotem prawa autorskiego są utwory:

• wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe);
• plastyczne;
• fotograficzne;
• lutnicze;
• wzornictwa przemysłowego;
• architektoniczne, architektoniczno-urbanistyczne i urbanistyczne;
• muzyczne i słowno-muzyczne;
• sceniczne, sceniczno-muzyczne, choreograficzne i pantomimiczne;
• audiowizualne (w tym filmowe).

W myśl art. 1 ust. 3 ustawy – Prawo Autorskie, Utwór jest przedmiotem prawa autorskiego od chwili ustalenia, chociażby miał postać nieukończoną. Prawo autorskie przysługuje twórcy o ile ustawa – Prawo Autorskie nie stanowi inaczej.

Analiza przywołanych powyżej regulacji prowadzi do wniosku, iż zastosowanie 50% stawki kosztów uzyskania przychodu możliwe jest zostaną spełnione łącznie 2 poniższe warunki:

1. konieczne jest wystąpienie przedmiotu praw majątkowych w postaci utworu lub artystycznego wykonania,
2. osiągnięty przychód musi być bezpośrednio związany z korzystaniem z określonych praw autorskich lub pokrewnych

Ad. 1

Badając na gruncie opisanego stanu faktycznego wystąpienie przesłanki nr 1, w opinii Wnioskodawcy efekty pracy twórczej Pracowników powinny zostać zaklasyfikowane jako Utwory będące przedmiotem prawa autorskiego w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy – Prawo Autorskie. Jak przyjmuje się w doktrynie praw wytwór niematerialny, który stanowi wytwór pracy człowieka (twórcy) oraz jego przejaw działalności twórczej, mający indywidualny charakter, który został ustalony w jakiejkolwiek postaci jest Utworem w rozumieniu przepisów ustawy – Prawo Autorskie i podlega ochronie.

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego realizowane przez Pracowników czynności są przejawem ich działalności twórczej, która przybiera postać zindywidualizowaną oraz oryginalną. Wytwory ich pracy stanowią za każdym razem nowy rezultat indywidualnego procesu myślowego. Każdy projekt wymaga indywidualnego opracowania i zastosowania dedykowanych temu projektowi rozwiązań, dlatego też każdy z nich posiada cechy niepowtarzalności wykonanego dzieła. Jednocześnie działania te są uzewnętrznione w postaci powstałych studium wykonalności, projektów, wizualizacji, modeli 3D, autorskich narzędzi, prezentacji oraz innych materiałów. Dodatkowo warto zaznaczyć iż ustawa – Prawo Autorskie, wskazuje wprost iż projekty architektoniczne, architektoniczno-urbanistyczne i urbanistyczne stanowią utwór w rozumieniu tych przepisów.

Podkreślenia wymaga, iż zgodnie z postanowieniami RPT, każdy rezultat pracy Pracowników będzie podlegać każdorazowej ocenie z punktu widzenia przesłanek pozwalających uznać je za utwór w rozumieniu ustawy – Prawo Autorskie.

Reasumując w opinii Wnioskodawcy, prace twórcze realizowane przez Pracowników prowadzą do powstania Utworu w rozumieniu przepisów ustawy – Prawo Autorskie. W konsekwencji w niniejszym staniem faktycznym przesłanka nr 1 jest spełniona tj. wystąpienie przedmiotu praw majątkowych w postaci utworu.

Wskazać trzeba również, iż przedmiotem ochrony prawa autorskiego są nie tylko utwory w swej ostatecznej postaci, lecz także istniejące w postaci nieukończonej, wyróżniające się twórczością i oryginalnością np. plany, szkice, rysunki, projekty utworów, w wersji testowej. Pracę twórczą stanowią zatem również utwory w wersji niedokończonej w danym miesiącu.

Ad. 2

W opinii Wnioskodawcy, należy uznać iż drugi z ww. warunków określonych przez przepisy ustawy o PIT będzie spełniony w sytuacji, gdy zgodnie z treścią umowy o pracę lub innego dokumentu regulującego stosunki między pracownikiem a pracodawcą, wszelkie prawa autorskie do dzieł stworzonych przez nich w ramach świadczenia pracy na rzecz Wnioskodawcy będą przysługiwać Pracownikowi, który z kolei, w zamian za wynagrodzenie, wyrażać będzie zgodę na przeniesienie na Wnioskodawcę autorskich praw majątkowych do tych dzieł.

Potwierdzeniem powyższego jest orzecznictwo sądów administracyjnych gdzie prezentowana jest jednolite stanowisko „zgodnie z którym dla zastosowania normy 50 % KUP, konieczne jest rozróżnienie wynagrodzenia na część związaną z wykonywaniem obowiązków pracowniczych i część określającą honorarium, związaną z korzystaniem z praw autorskich za eksploatację dzieła w określony sposób i na określonym polu.” (por: wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 12 marca 2010 r., II FSK 1791/08; z dnia 16 września 2010 r., II FSK 839/09 z dnia 29 kwietnia 2011 r., II FSK 2217/0, z dnia 11 marca 2015 r. II FSK 459/13).

Prawo autorskie nie przewiduje żadnej szczególnej formy dla złożenia przez pracodawcę oświadczenia woli o przyjęciu Utworu. W związku z tym już nawet samo zaakceptowanie przedstawionego przez pracownika Utworu uznaje się za jego przyjęcie. Zgodnie z postanowieniami umowy o pracę i RPT, wysokość wynagrodzenia (honorarium) za przeniesienie autorskich praw majątkowych będzie odpowiadała proporcjonalnemu udziałowi liczby godzin poświęconych przez Pracownika w danym miesiącu kalendarzowym w celu stworzenia lub współtworzenia Utworów w łącznej liczbie godzin wynikającej z wymiaru czasu pracy w danym miesiącu. Pozostałe wynagrodzenie będzie wypłacane pracownikom za inne czynności nie mające charakteru pracy twórczej i nie powodujące powstanie Utworu, w szczególności za czas nieobecności pracownika ze względu na urlop czy chorobę. Do tej części wynagrodzenia, Wnioskodawca będzie stosował koszty uzyskania przychodu o których mowa w art. 22 ust. 2 ustawy o PIT.

Wskazać trzeba również, iż przedmiotem ochrony prawa autorskiego są nie tylko utwory w swej ostatecznej postaci, lecz także istniejące w postaci nieukończonej, wyróżniające się twórczością i oryginalnością np. plany, szkice, rysunki, projekty utworów, w wersji testowej. Wobec powyższego należy uznać, że wynagrodzenie (honorarium) wypłacane Pracownikom Wnioskodawcy za pracę twórczą stanowi przychód uzyskany z tytułu korzystania z praw autorskich również nawet jeśli wypłata dokonana jest w miesiącu, w którym utwór ma postać jeszcze nieukończoną.

Powyższe stanowisko Wnioskodawca zostało również potwierdzenie m.in.:

• w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 20 stycznia 2017 r. (sygn. 1462-IPPB4/4511/1278/2016/1/IM),
• w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 5 stycznia 2017 r. (sygn. 2461-IBPB-2-2/4511/930/2016/1/KRB),
• w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 29 kwietnia 2016 r. (sygn. IBPB-2-2/4511-153/16/JG);
• w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 28 kwietnia 2016 r. (sygn. ILPB1/4511-1-296/16-3/APR);
• w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 19 kwietnia 2016 r. (sygn. IPPB4/4511-132/16-2/MS2).

Wprawdzie interpretacje zostały wydane w innym stanie faktycznym, natomiast potwierdzają one sposób interpretacji przedmiotowych przepisów podatkowych oraz warunków i wymogów jakie są niezbędne dla stosowania normy 50% kosztów uzyskania przychodów.

Zdaniem Wnioskodawcy, przedstawione powyżej okoliczności sprawy pozwalają na stosowanie wobec części wynagrodzenia (honorarium) Pracowników za przeniesienie na rzecz pracodawcy autorskich praw majątkowych do Utworów stworzonych przez nich w ramach stosunku pracy – 50% KUP o których mowa art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o PIT (uwzględniając w ciągu roku podatkowego ograniczenie wynikające z art. 22 ust. 9a ustawy o PIT).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do treści art. 11 ust. 1 tej ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 cytowanej ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W myśl art. 9 ust. 2 ww. ustawy, dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Stosownie do art. 31 cyt. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Na podstawie art. 32 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zaliczki, o których mowa w art. 31, za miesiące od stycznia do grudnia, z zastrzeżeniem ust. 1a, wynoszą:

1. za miesiące od początku roku do miesiąca włącznie, w którym dochód podatnika uzyskany od początku roku w tym zakładzie pracy przekroczył kwotę stanowiącą górną granicę pierwszego przedziału skali – 18% dochodu uzyskanego w danym miesiącu;
2. za miesiące następujące po miesiącu, w którym dochód uzyskany od początku roku przekroczył kwotę, o której mowa w pkt 1 – 32% dochodu uzyskanego w danym miesiącu.

Za dochód, o którym mowa w ust. 1 i 1a, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody w rozumieniu art. 12 oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez płatnika, po odliczeniu kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 pkt 1 albo 3 lub w ust. 9 pkt 1-3 oraz po odliczeniu potrąconych przez płatnika w danym miesiącu składek na ubezpieczenie społeczne, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b lub pkt 2a (art. 32 ust. 2 ww. ustawy).

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Osobom posiadającym status pracownika, uzyskującym przychody ze stosunku pracy przysługuje, co do zasady, zgodnie z przepisem art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odliczenie jednej pełnej miesięcznej normy kosztów uzyskania przychodów niezależnie od wymiaru czasu pracy.

W odniesieniu do niektórych przychodów ustawodawca dopuścił możliwość ustalania kosztów zryczałtowanych. W przypadku korzystania przez twórców z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów lub rozporządzania przez nich tymi prawami, mają zastosowanie 50% koszty uzyskanego przychodu.

W takim przypadku koszty uzyskania przychodów ustala się zgodnie z przepisem art. 22 ust. 9 pkt 3 ww. ustawy, który stanowi, że koszty uzyskania niektórych przychodów określa się: z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami – w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z zastrzeżeniem ust. 9a, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

Przy czym, w roku podatkowym łączne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 9 pkt 1-3, nie mogą przekroczyć & 189; kwoty stanowiącej górną granicę pierwszego przedziału skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1 (art. 22 ust. 9a ww. ustawy).

Na podstawie art. 22 ust. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli podatnik udowodni, że koszty uzyskania przychodów były wyższe niż wynikające z zastosowania normy procentowej określonej w ust. 9 pkt 1-4 i pkt 6, koszty uzyskania przyjmuje się w wysokości kosztów faktycznie poniesionych. Przepisy ust. 5 i ust. 5a pkt 2 stosuje się odpowiednio.

Zgodnie z art. 22 ust. 10a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepis ust. 10 stosuje się również, jeżeli podatnik udowodni, że w roku podatkowym łączne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 9 pkt 1-3, były wyższe niż kwota określona w ust. 9a.

Powołany przepis art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje, że ustalenie, czy określony przychód został osiągnięty z tytułu praw autorskich lub pokrewnych, i podatnik jest twórcą, czy też artystą wykonawcą należy ocenić w świetle odrębnych przepisów, czyli przepisów ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

O zastosowaniu 50% kosztów uzyskania przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich decyduje wyłącznie fakt uzyskania przychodu jako wynagrodzenia za wykonanie czynności (utworu), będącej przedmiotem prawa autorskiego w rozumieniu ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2017 r., poz. 880).

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęć użytych w art. 22 ust. 9 pkt 3 ww. ustawy, takich jak np. „twórca”, „korzystanie przez twórców z praw autorskich” lub pojęć z nimi związanych jak np. „utwór”, zaś ustawodawca odsyła w tym względzie do odrębnych przepisów, przez które należy rozumieć ww. ustawę o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

Stosownie do art. 1 ust. 2 ww. ustawy, w szczególności przedmiotem prawa autorskiego są utwory:

1. wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe);
2. plastyczne;
3. fotograficzne;
4. lutnicze;
5. wzornictwa przemysłowego;
6. architektoniczne, architektoniczno-urbanistyczne i urbanistyczne;
7. muzyczne i słowno-muzyczne;
8. sceniczne, sceniczno-muzyczne, choreograficzne i pantomimiczne;
9. audiowizualne (w tym filmowe).

W myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy, prawo autorskie przysługuje twórcy, o ile ustawa nie stanowi inaczej. Natomiast z przepisu art. 8 ust. 2 tej ustawy wynika, iż domniemywa się, że twórcą jest osoba, której nazwisko w tym charakterze uwidoczniono na egzemplarzach utworu lub której autorstwo podano do publicznej wiadomości w jakikolwiek inny sposób w związku z rozpowszechnianiem utworu.

Stosownie do treści art. 41 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej autorskie prawa majątkowe mogą przejść na inne osoby w drodze dziedziczenia lub na podstawie umowy. Umowa o przeniesienie autorskich praw majątkowych lub umowa o korzystanie z utworu, zwana dalej „licencją”, obejmuje pola eksploatacji wyraźnie w niej wymienione (art. 41 ust. 2 ww. ustawy).

Przychody z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich lub artystów wykonawców z praw pokrewnych albo rozporządzania tymi prawami występują wówczas, gdy spełnione są dwie przesłanki. Po pierwsze, konieczne jest wystąpienie przedmiotu praw majątkowych w postaci utworu lub artystycznego wykonania. Po drugie zaś, osiągnięty przychód musi być bezpośrednio związany z korzystaniem z określonych praw autorskich lub pokrewnych albo rozporządzaniem nimi, stanowić skutek takiego korzystania lub rozporządzenia w postaci odpowiedniego wynagrodzenia autorskiego lub wykonawczego. W umowach, które towarzyszą zamawianiu utworów, strony powinny wyraźnie postanowić, że przedmiotem zamówienia jest właśnie dobro niematerialne, podlegające ochronie na mocy ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

W konsekwencji, zastosowanie kosztów uzyskania przychodów w wysokości 50% będzie możliwe wówczas, gdy dana osoba uzyska przychód za wykonanie czynności będącej przedmiotem prawa autorskiego lub pokrewnego oraz gdy twórca dokona rozporządzenia prawami autorskimi do swojego utworu, czyli gdy przejdą one na zamawiającego dzieło (zleceniodawcę) lub gdy udzieli licencji na korzystanie z nich.

Przy czym zapłata wynagrodzenia za dany utwór może nastąpić przed jego powstaniem (np. w momencie podpisania umowy), mimo że rozporządzenie prawem autorskim będzie miało miejsce dopiero w momencie realizacji przedmiotu umowy.

Kwestie prawne związane z powstaniem i nabyciem prawa autorskiego do utworów pracowniczych reguluje art. 12 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Zgodnie z ust. 1 tego przepisu, jeżeli ustawa lub umowa o pracę nie stanowią inaczej, pracodawca, którego pracownik stworzył utwór w wyniku wykonywania obowiązków ze stosunku pracy, nabywa z chwilą przyjęcia utworu autorskie prawa majątkowe w granicach wynikających z celu umowy o pracę i zgodnego zamiaru stron.

Dlatego też 50% koszty uzyskania przychodów mogą być zastosowane do tej części wynagrodzeń pracowników (twórców), która została zakwalifikowana jako wynagrodzenie z tytułu korzystania z praw autorskich, jeżeli konkretne prace lub czynności znajdują odzwierciedlenie w stosownej ewidencji prac twórczych prowadzonej przez pracodawcę. Zakres zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów do wynagrodzeń wypłacanych poszczególnym pracownikom, uzależniony powinien być bowiem zawsze od zakresu wykonywanych przez nich prac o twórczym charakterze. Zakres ten powinien znaleźć udokumentowanie w prowadzonej przez pracodawcę ewidencji prac twórczych, wykonywanych przez poszczególnych pracowników, która to ewidencja służyć może ewentualnej weryfikacji wcześniej dokonanych ustaleń w powyższym przedmiocie.

Z ewidencji tych winno więc wynikać jaka – ustalona w sposób skonkretyzowany i jednoznaczny – część wykonywanej przez pracownika pracy przypada na prace o charakterze twórczym, ze ścisłym określeniem wartości tej pracy, a więc wysokości honorarium za stworzenie utworu w rozumieniu art. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Podkreślić przy tym należy, że przez wyodrębnienie tego honorarium z łącznej wartości wynagrodzenia nie można uznać sytuacji, w której płatnik określa je – np. w treści umowy o pracę bądź aneksie do tej umowy czy też w złożonym oświadczeniu – jako procent ogólnego czasu pracy pracownika. Tylko bowiem jednoznaczne wyliczenie wartości honorarium z tytułu rzeczywiście wykonanej pracy twórczej pozwala na zastosowanie do tej wartości kosztów uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten nie znajdzie zastosowania do wynagrodzenia wyliczonego w sposób hipotetyczny, nawet jeśli jest ono zbliżone do wartości rzeczywistej.

Przy czym zaznaczyć należy, że pracodawca – jako płatnik – odpowiedzialny jest za ścisłe i niebudzące wątpliwości określenie wartości wynagrodzenia z tytułu wytworzenia przez pracownika i przeniesienia na pracodawcę praw do stworzonego w ramach stosunku pracy utworu.

Z przedstawionego we wniosku opisu wynika, że Wnioskodawca zatrudnia m.in. Pracowników na stanowiskach projektanta, asystenta projektanta, kierownika branży i innych. Czynności wykonywane przez pracowników są realizowane przy pomocy dostępnych danych, obowiązujących norm i wytycznych, przy czym sposób ich przetworzenia i wykorzystania ma postać zindywidualizowaną i oryginalną i jest zależny od procesu myślowego, który zostanie przeprowadzony przez Pracownika. Prace te są wykonywane indywidualnie jak również w zespole. W opinii Wnioskodawcy czynności prowadzące do powstania ww. rezultatów, mogą zostać uznane za pracę o charakterze twórczym. Działalność w tym zakresie ma niepowtarzalny charakter i musi każdorazowo być dostosowana do potrzeb konkretnego projektu i wymagań klienta, uwzględniając wizję i koncepcje danego pracownika. Każdy z rezultatów działalności Pracowników jest uzewnętrzniony, ma oryginalny charakter, tj. zawiera obiektywnie nową wartość oraz nosi cechę indywidualności, tzn. stanowi efekt nieszablonowej, samodzielnej pracy uwieńczonej niepowtarzalnym rezultatem. W konsekwencji powyższego, Pracownicy są twórcami w rozumieniu ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (dalej: ustawa – Prawo autorskie). Pracownicy ci wykonują czynności które prowadzą do powstania Utworów w rozumieniu definicji zawartej w art. 1 ust. 1 ustawy – Prawo Autorskie.

Wnioskodawca uregulował zasady funkcjonowania systemu wynagradzania, przenoszenia praw autorskich oraz ujednoliconego systemu do rejestracji i archiwizacji tworzonych dzieł poprzez wprowadzenie odpowiednich zapisów w umowach o pracę z Pracownikami oraz stworzenie Regulaminu Pracy Twórczej (dalej: RPT). W treści umowy o pracę dotyczącej wynagrodzenia za pracę dokonana została jego partycja, zgodnie z którą wynagrodzenie składa się z dwóch części: wynagrodzenie (honorarium) za przeniesienie autorskich praw majątkowych; pozostałą część wynagrodzenia, wypłacaną z tytułu wykonywania przez Pracownika innych obowiązków.

Zgodnie z zapisem tychże umów, Wnioskodawca jest właścicielem wszystkich rezultatów pracy, jakie stworzył Pracownik w trakcie wykonywania obowiązków wynikających ze stosunku pracy, będących przejawem twórczej działalności Pracownika, a stanowiących przedmiot prawa autorskiego, wliczając w to wszystkie wynalazki, know-how, dokumentacje, oprogramowania, projekty, utwory (w rozumieniu przepisów ustawy – Prawo Autorskie). W zamian za przeniesienie autorskich praw majątkowych Pracownik otrzymuje wynagrodzenie (honorarium), które wyczerpuje wszelkie roszczenia Pracownika za przeniesienie autorskich praw majątkowych do stworzonego Utworu. W opinii Wnioskodawcy wynagrodzenie za przeniesienie autorskich praw majątkowych na rzecz Pracodawcy, stanowi honorarium za stworzenie utworu w rozumieniu ustawy – Prawo autorskie. Wynagrodzenie (honorarium) za przeniesienie praw autorskich jest obliczane zgodnie RPT obowiązującym u Pracodawcy. Zgodnie z jego postanowieniami wynagrodzenie (honorarium) jest ustalane w wysokości części wynagrodzenia, wskazanego w zawartej z pracownikiem umowy o pracę, odpowiadającej proporcjonalnemu udziałowi liczby godzin poświęconych przez Pracownika w danym miesiącu kalendarzowym w celu stworzenia lub współtworzenia Utworów w łącznej liczbie godzin wynikającej z wymiaru czasu pracy w danym miesiącu. W celu określenia liczby godzin poświęconych przez Pracownika na stworzenie lub współtworzenie Utworów, Pracownik jest zobowiązany prowadzić stosowną Ewidencję Czasu Pracy (dalej: Ewidencja) zgodnie z postanowieniami RPT. Ewidencja jest prowadzona za dany miesiąc kalendarzowy. Celem ewidencji jest ustalenie ilości Czasu Pracy Twórczej jaką Pracownik wykonuje w danym okresie w związku z wytworzeniem Utworów. W ewidencji Pracownik wykazuje czas pracy związany z wykonywaniem pracy twórczej jak również wykonywaniem innych czynności (w tym swoją nieobecność w pracy ze względu na urlop, chorobę, szkolenie czy też odbyte delegacje). Pracownik ewidencjonuje jako pracę twórczą wyłącznie takie rezultaty swojej pracy, które mogą być uznane za Utwory w rozumieniu ustawy – Prawo Autorskie.

W świetle tak przedstawionego opisu sprawy należy uznać, że skoro Wnioskodawca na podstawie prowadzonego systemu ewidencjonowania wytwarzanych utworów stworzonych przez pracowników w ramach stosunku pracy, będzie mógł w sposób jednoznaczny i rzeczywisty ustalić jaka część wynagrodzenia dotyczy pracy twórczej pracowników, możliwe będzie do tej części wynagrodzenia, która przysługiwać będzie pracownikom Spółki za pracę twórczą zastosować podwyższone koszty uzyskania przychodów, o których mowa w art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Koszty te będą przysługiwać tylko wówczas, gdy istotnie praca wykonywana przez pracowników zatrudnionych do wykonywania określonych prac oraz realizacja przez nich obowiązków służbowych będzie przynosić rezultaty, które można sklasyfikować jako utwory będące przedmiotem prawa autorskiego w rozumieniu ustawy o prawach autorskich i prawach pokrewnych oraz będzie możliwy podział wynagrodzenia wypłacanego za rzeczywiście wykonaną pracę twórczą oraz wynagrodzenia za wykonanie pracy niemającej charakteru pracy twórczej.

Tym samym w odniesieniu do tej części wynagrodzenia pracowników, która będzie stanowiła przychód z tytułu wytworzonych przez nich w ramach stosunku pracy utworów, Wnioskodawca, jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych, będzie mógł zastosować 50% koszty uzyskania przychodów, o których mowa w art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem limitu wynikającego z art. 22 ust. 9a tej ustawy. Przy czym w postępowaniu podatkowym, to na Spółce będzie ciążył obowiązek udowodnienia, że istotnie przychody, do których zastosuje 50% koszty uzyskania przychodu są przychodami z tytułu praw autorskich.

Natomiast do pozostałej części wynagrodzenia, czyli wynagrodzenia za wykonywanie prac, które nie będą miały twórczego charakteru oraz za czas absencji spowodowanej chorobą bądź urlopem metoda ustalania kosztów uzyskania przychodów, o której mowa w art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie będzie miała zastosowania, gdyż w ww. sytuacjach nie jest wykonywana praca będąca przedmiotem prawa autorskiego. Jak wyjaśniono powyżej art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dotyczy przychodów osiągniętych m.in. z tytułu praw autorskich i stosowanie 50% kosztów uzyskania przychodów do wynagrodzenia pracownika dotyczy wyłącznie tych okresów zatrudnienia, w których praca o charakterze twórczym jest rzeczywiście wykonywana. Wynagrodzenie za wykonywanie pozostałych obowiązków pracowniczych, czyli prac, które nie mają charakteru pracy twórczej oraz za czas absencji spowodowanej chorobą bądź urlopem, nie pozostaje w uchwytnym związku przyczynowo-skutkowym z działaniami twórczymi, kreującymi utwory w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Podsumowując, do części wynagrodzenia wypłaconego pracownikowi stanowiącego odpłatność za pracę twórczą, Wnioskodawca może zastosować na podstawie art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych 50% koszty uzyskania przychodów.

Jednocześnie należy wyraźnie zaznaczyć, że przedmiotem niniejszej interpretacji nie jest ocena prawidłowości stanowiska Wnioskodawcy w kwestii uznania określonych efektów pracy za utwory w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Tut. Organ zauważa, że z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca ze względu na pracę twórczą będzie otrzymywał wynagrodzenie za przeniesienie na pracodawcę autorskich praw majątkowych.

Definicja prawa podatkowego zawarta jest w art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej, w świetle której, ilekroć w ustawie jest mowa o przepisach prawa podatkowego – rozumie się przez to przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych.

Stosownie do tej definicji, przepisy ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych nie są przepisami prawa podatkowego.

W trybie wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego, określonym w art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej nie ma uprawnień do interpretowania innych przepisów niż te wymienione w ww. art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej.

Tut. Organ nie jest zatem uprawniony do orzekania, czy określony rezultat pracy jest utworem w rozumieniu prawa autorskiego.

W związku z powyższym ocena stanowiska Wnioskodawcy dokonana została jedynie na podstawie przepisów prawa podatkowego i w oparciu o przedstawiony przez Wnioskodawcę opis sprawy.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Niniejszą interpretację wydano w oparciu o treść wniosku. Jeżeli w toku ewentualnego postępowania organ uzna, że przedstawione we wniosku okoliczności różnią się jednak od stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę pism co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, tut. Organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/