Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 13-07-2017 r. – 0114-KDIP3-3.4011.177.2017.2.MS1

Dotyczy: skutków podatkowych otrzymania świadczenia w związku z rozwiązaniem umowy o pracę

UZASADNIENIE

W dniu 17 maja 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania świadczenia w związku z rozwiązaniem umowy o pracę.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 9 czerwca 2017 r. Nr 0114-KDIP3-3.4011.177.2017.1.MS1 (data nadania 9 czerwca 2017 r., data doręczenia 14 czerwca 2017 r.), wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia braków formalnych wniosku.

Pismem z dnia 19 czerwca 2017 r. (data nadania 19 czerwca 2017 r., data wpływu 23 czerwca 2017 r.) Wnioskodawczyni uzupełniła wniosek w terminie.

We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 26 września 2016 roku Wnioskodawczyni zawarła z Pracodawcą – Bankiem Porozumienie w sprawie rozwiązania umowy o pracę. Zgodnie z paragrafem 1 tegoż Porozumienia z dniem 30 września 2016 roku została rozwiązana łącząca Wnioskodawczynię z Bankiem umowa o pracę zawarta od dnia 19 marca 1999 roku.

Do rozwiązania umowy o pracę w trybie porozumienia stron zastosowanie miały postanowienia Porozumienia z dnia 9 lutego 2016 roku w sprawie szczegółowych zasad rozwiązywania z pracownikami Banku stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników w okresie od 10 lutego 2016 roku do 31 grudnia 2016 roku.

Zgodnie z tymi dokumentami zostały Wnioskodawczyni wypłacone następujące świadczenia pieniężne:

1. Odprawę ustawową (krotność) /liczonej jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy, max. wys. 15-krotność minimalnego wynagrodzenia/ – 3 (nie więcej niż 27 750, 00 zł.)
2. Świadczenie odszkodowawcze – 97 500, 00 zł.

Pismem z dnia 19 czerwca 2017 r. Wnioskodawczyni uzupełniła opis stanu faktycznego o następujące informacje.

Rozwiązanie umowy o pracę nie nastąpiło na podstawie porozumienia z pracodawcą w związku z programem dobrowolnych odejść, a było wynikiem likwidacji zajmowanego przez Wnioskodawczynię stanowiska.

Do dnia 30 września 2016r. Wnioskodawczyni byłam zatrudniona na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony na stanowisku Doradcy ds. Kredytów Hipotecznych w Banku. Umowa została rozwiązana w trybie porozumienia stron, w rozumieniu art. 1 ust. 1 Ustawy z dnia 13 marca 2003r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników(Dz. U. z 2015r poz. 192) w związku ze zmianami organizacyjnymi Banku polegającymi na redukcji zatrudnienia. Do rozwiązania umowy o pracę w trybie porozumienia stron miały zastosowanie również postanowienia „Porozumienia w sprawie szczegółowych zasad rozwiązywania z pracownikami Banku stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników w okresie 10 lutego 2016r. do 31 grudnia 2016r.”

Stanowisko Wnioskodawczyni – Doradcy ds Kredytów Hipotecznych uległo likwidacji (tak jak wszystkie stanowiska Doradców ds. Kredytów Hipotecznych w całym Banku). Ponadto Oddział Banku, w którym pracowałam został zamknięty.

Dokument na podstawie, którego przyznano mi przedmiotowe świadczenie odszkodowawcze stanowi normatywne źródło prawa pracy, o którym mowa w art. 9 par. 1 ustawy Kodeks pracy (Dz. U. z 2016 r., poz 1666, z późn. zm.)

„Porozumienie w sprawie szczegółowych zasad rozwiązywania z pracownikami Banku stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników w okresie 10 lutego 2016 r. do 31 grudnia 2016 r.” zostało zawarte w dniu 9 lutego 2016r. pomiędzy Bankiem jako Pracodawcą, a Organizacją Międzyzakładową Pracowników Bankowości i Usług Ogólnopolskiego Pracowniczego Związku Zawodowego „…” jako Organizacją Związkową. Porozumienie było wynikiem decyzji Banku o przebudowie sieci dystrybucji oraz zmianie procesów polegające na ograniczeniu liczby oddziałów własnych Banku i redukcji zatrudnienie pracowników i chęci zabezpieczenia praw i interesów pracowników Banku przez Organizację Związkową Z tytułu rozwiązania umowy o pracę Wnioskodawczyni otrzymała świadczenie finansowe wypłacone przez Bank w wysokości 27.750 zł brutto jako odprawa ustawowa (krotność) – wysokość odprawy liczona jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy max. wys. 15 – krotność minimalnego wynagrodzenia – krotność 3 nie więcej niż 27.750 zł. Od powyższego świadczenia odprowadzono należny podatek.

Ponadto z tytułu rozwiązania umowy o pracę Wnioskodawczyni otrzymała również świadczenie finansowe wypłacone przez Bank w wysokości 97.500 zł brutto jako świadczenie odszkodowawcze zgodnie z par. 6 ust. 1 i 2 „Porozumienia w sprawie szczegółowych zasad rozwiązywania z pracownikami Banku stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników w okresie 10 lutego 2016r. do 31 grudnia 2016 r.” z dnia 9 lutego 2016 r.

Paragraf 6 ust 1 tegoż porozumienia brzmi:

„Pracownikom, z którymi stosunek pracy zostanie rozwiązany w drodze porozumienia stron z przyczyn niedotyczących pracownika na podstawie niniejszego Porozumienia, Pracodawca wypłaci dodatkowo, tj. poza odprawą, o której mowa w par. 5 ust 1, odszkodowanie z tytułu rozwiązania umowy o pracę. Odszkodowanie ma stanowić rekompensatę za rozwiązanie umowy o pracę i zadośćuczynić utracie stałych dochodów.”

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wypłacone świadczenie odszkodowawcze wskazane powyżej korzysta ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawczyni, w zapisach wskazanych w opisie stanu faktycznego porozumień rozróżnione zostały dwa rodzaje świadczeń pieniężnych – odprawa ustawowa i świadczenie odszkodowawcze. Wskazane jednorazowe świadczenie odszkodowawcze jest odszkodowaniem za utratę pracy, rekompensującym utratę wynagrodzenia, które można by osiągnąć pozostając w stosunku pracy.

Zapisy art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazują,że otrzymane odszkodowania bądź zadośćuczynienia są wolne od podatku dochodowego, poza wskazanymi w ustawie wyłączeniami. Wyłączenia te nie obejmują świadczenia odszkodowawczego, które otrzymałam. Zgodnie z tym wnioskuję, iż świadczenie to jest zwolnione z podatku dochodowego.

Takie stanowisko zostało wyrażone także w Interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie (IPPB4/4511-262/16-4/IM) z dnia 22 kwietnia 2016 roku.

Pismem z dnia 19 czerwca 2017 r. Wnioskodawczyni uzupełniła także opis własnego stanowiska w sprawie, jak poniżej.

Zdaniem Wnioskodawczyni kwota wypłacona tytułem świadczenia odszkodowawczego korzysta ze zwolnienia przedmiotowego wymienionego w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na mocy aktualnie obowiązującej treści art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustawy lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów o których mowa w art. 9 par. 1 ustawy Kodeks pracy (Dz. U. z 2016 r., poz 1666, z późn. zm.)

Odszkodowanie, które Wnioskodawczyni otrzymała jest szczególnym rodzajem świadczenia polegającym na naprawieniu szkody, jaką poniosła w związku z pozbawieniem jej zatrudnienia. Par. 6 ust. 1 cyt. Porozumienia jednoznacznie wskazuje, że odszkodowanie było rekompensatą za rozwiązanie umowy o pracę i zadośćuczynieniem utracie gwarancji stałych dochodów.

Wnioskodawczyni uważa, że ma prawo uznać, że odszkodowanie wypłacone na podstawie „Porozumienia w sprawie szczegółowych zasad rozwiązywania z pracownikami Banku stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników w okresie 10 lutego 2016 r. do 31 grudnia 2016 r.” z dnia 9 lutego 2016 r. korzysta ze zwolnienia z opodatkowania na mocy znowelizowanego przepisu art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż jak wynika z opisanego powyżej stanu faktycznego jest porozumieniem, o którym mowa w art. 9 par. 1 Kodeksu pracy.

W ocenie Wnioskodawczyni kwota odszkodowania w wysokości 97.500 zł nie stanowi „odprawy” przyznawanej na podstawie art. 8 ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników tj. Dz. U. z 2012 r. poz 192. O tym, że otrzymane świadczenie pieniężne nie stanowi „odprawy” określonej w cyt. ustawie świadczy także jego wysokość Przepis art. 8 cytowanej ustawy nie wskazuje na możliwość otrzymania odszkodowania tylko odprawy i w wysokości nie przekraczającej maksymalnie 3 miesięcznego wynagrodzenia i nie pozwalana wyższe kwoty odpraw. Otrzymana przez Wnioskodawczynię kwota przekracza znacznie kwoty dopuszczalne do wypłaty na podstawie ww. przepisu i jest formą zadośćuczynienia.

Zgodnie z tym Wnioskodawczyni wnioskuje, że wypłacone świadczenie odszkodowawcze wysokości 97.500 zł jest zwolnione z podatku dochodowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 2032, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione z podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku, w drodze rozporządzenia wydanego przez Ministra Finansów.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy – źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 11 ust. 1 przywołanej ustawy – przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, z późn. zm.), z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.

Należy zaznaczyć, że powyższym zwolnieniem, objęte są tylko odszkodowania i zadośćuczynienia i to tylko te, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, bądź z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy, z wyjątkiem odszkodowań wymienionych w lit. a)-g) zacytowanego przepisu.

Art. 9 § 1 Kodeksu pracy stanowi, że ilekroć w Kodeksie pracy jest mowa o prawie pracy, rozumie się przez to przepisy Kodeksu pracy oraz przepisy innych ustaw i aktów wykonawczych, określające prawa i obowiązki pracowników i pracodawców, a także postanowienia układów zbiorowych pracy i innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów i statutów określających prawa i obowiązki stron stosunku pracy.

Ponadto należy podkreślić, że ww. zwolnienie jest wyjątkiem od zasady powszechności opodatkowania, co oznacza, że wszelkie odstępstwa od tej zasady, muszą bezwzględnie wynikać z przepisów prawa i być interpretowane ściśle z jego literą. W związku z tym tylko otrzymanie odszkodowania lub zadośćuczynienia opisanego w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych pozwala na zastosowanie przedmiotowego zwolnienia.

Zatem korzystanie ze zwolnienia od podatku, jest możliwe wyłącznie w sytuacji, gdy spełnione są wszelkie przesłanki określone w przepisie stanowiącym podstawę prawną danej preferencji.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w dniu 9 lutego 2016 roku pomiędzy Bankiem SA, a Organizacją Międzyzakładową Pracowników Bankowości i Usług, zawarte zostało Porozumienie w sprawie szczegółowych zasad rozwiązywania z pracownikami Banku stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników w okresie od dnia 10 lutego 2016 roku do dnia 31 grudnia 2016 roku. Podstawą prawną tego Porozumienia była ustawa z dnia 13 marca 2013 roku o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników. Zgodnie z postanowieniami tego Porozumienia w związku z rozwiązaniem stosunku pracy w drodze porozumienia stron z przyczyn niedotyczących pracowników, pracownikowi przysługuje odprawa ustawowa oraz odszkodowanie z tytułu rozwiązania umowy o pracę. W dniu 26 września 2016 roku Wnioskodawczyni zawarła z Pracodawcą – Bankiem Porozumienie w sprawie rozwiązania umowy o pracę.

Zgodnie z § l tegoż Porozumienia z dniem 30 września 2016 roku została rozwiązana łącząca Wnioskodawczynię z Bankiem SA umowa o pracę zawarta od dnia 19 marca 1999 roku.

Do rozwiązania umowy o pracę w trybie porozumienia stron zastosowanie miały postanowienia Porozumienia z dnia 9 lutego 2016 roku w sprawie szczegółowych zasad rozwiązywania z pracownikami Banku SA stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników w okresie od dnia 10 lutego 2016 roku do dnia 31 grudnia 2016 roku. Dokument na podstawie którego przyznano Wnioskodawczyni przedmiotowe świadczenie odszkodowawcze stanowi normatywne źródło prawa pracy, o którym mowa w art. 9 § 1 ustawy Kodeks pracy. Zgodnie z zawartym porozumieniem zbiorowym i zawartym porozumieniem o rozwiązanie umowy o pracę, wypłacone zostały dwa rodzaje świadczeń pieniężnych – odprawa ustawowa oraz świadczenie odszkodowawcze. Ponadto Wnioskodawczyni wskazała, że rozwiązanie umowy o prace nie nastąpiło na podstawie porozumienia z pracodawcą w związku z programem dobrowolnych odejść, a było wynikiem likwidacji zajmowanego przez Wnioskodawczynię stanowiska.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny stwierdzić należy, że zastosowanie zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymaga łącznego spełnienia następujących warunków:

1. otrzymane świadczenie musi być odszkodowaniem lub zadośćuczynieniem,
2. odszkodowanie lub zadośćuczynienie musi być przyznane na podstawie:
   1. ustawy,
   2. przepisów wykonawczych do ustawy,
   3. układów zbiorowych pracy lub innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy Kodeks pracy,
3. wysokość bądź zasady ustalania odszkodowania lub zadośćuczynienia muszą wprost wynikać z ww. aktów,
4. nie mogą zachodzić wyłączenia, o jakich mowa w lit. a-g art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednocześnie należy zauważyć, że w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca nie zdefiniował pojęcia odszkodowania czy zadośćuczynienia. Nie oznacza to jednak dowolności w ich rozumieniu. Jak wynika bowiem z orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego z dnia 12 kwietnia 2011 r. sygn. akt SK 62/08, jeśli określony sposób rozumienia przepisu ustawy utrwalił się już w sposób oczywisty, a zwłaszcza jeśli znalazł jednoznaczny i autorytatywny wyraz w orzecznictwie Sądu Najwyższego bądź Naczelnego Sądu Administracyjnego, to należy uznać, że przepis ten – w praktyce swego stosowania – nabrał takiej właśnie treści. Jednocześnie względy spójności systemu prawa uzasadniają, aby kryteria rozumienia pojęć niezdefiniowanych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, miały w pierwszej kolejności charakter kryteriów ustawowych. Konieczne staje się zatem zastosowanie wykładni systemowej zewnętrznej i odwołanie się do przepisów ustawy z dnia24 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459, z późn. zm.).

Odwołując się zatem do prawa cywilnego stwierdzić należy, że świadczenie odszkodowawcze to najogólniej świadczenie mające na celu naprawienie wyrządzonej szkody. Szkodą jest uszczerbek jakiego doznał poszkodowany wbrew jego woli we wszelkiego rodzaju dobrach przez prawo chronionych. Chodzi więc zarówno o uszczerbek majątkowy, jak i niemajątkowy. Uszczerbek niemajątkowy jest określany terminem „krzywda”. Pod tym pojęciem należy rozumieć wszelkie negatywne przeżycia człowieka wyrażające się zarówno w cierpieniu fizycznym, jak i psychicznym, wywołane czynem niedozwolonym. Do naprawienia krzywdy odnosi się termin „zadośćuczynienie”, natomiast „odszkodowanie” wiąże się z naprawieniem uszczerbku majątkowego.

W Kodeksie cywilnym świadczenie odszkodowawcze wynika głównie z tytułu odpowiedzialności deliktowej (art. 415 i następne) lub odpowiedzialności kontraktowej (art. 471 i następne), a co za tym idzie jest następstwem czynu niedozwolonego lub niewykonania bądź nienależytego wykonania zobowiązania.

Powyższe regulacje, mają również zastosowanie do przepisów prawa pracy, choć w ograniczonym zakresie. Jak stanowi bowiem art. 300 Kodeksu pracy, w sprawach nieuregulowanych przepisami prawa pracy, stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu cywilnego, jeżeli nie są one sprzeczne z zasadami prawa pracy. Powyższe oznacza, że przepisy Kodeksu cywilnego wybrane do zastosowania w prawie pracy (stosunku pracy) nie mogą się sprzeciwiać ogólnym normom prawa pracy, mającym podstawowe znaczenie dla regulacji stosunków pracy.

Przepisy Kodeksu pracy, posługują się terminami „odszkodowanie” oraz „zadośćuczynienie”w odniesieniu do konkretnych świadczeń pracowniczych, do których uprawniony jest pracownik lub były pracownik (np. w art. 183d, art. 361 § 2, art. 45, art. 56, art. 943 § 3, art. 99, art. 1012 Kodeksu pracy).

W kontekście rozwiązania umowy o pracę ustawodawca przewiduje odszkodowanie, w sytuacji gdy wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę (art. 45 Kodeksu pracy), przepisy o wypowiadaniu warunków pracy i płacy (art. 45 w zw. z art. 42 § 1 Kodeksu pracy) bądź rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie (art. 56 Kodeksu pracy). Jednocześnie zgodnie z art. 471 Kodeksu pracy, odszkodowanie, o którym mowa ww. art. 45, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niższej jednak od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia, natomiast odszkodowanie, o którym mowa w art. 56 przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. W przypadku rozwiązania umowy o pracę zawartej na czas określony odszkodowanie przysługuje w wysokości wynagrodzenia za czas, do którego umowa miała trwać, nie więcej jednak niż za okres wypowiedzenia (art. 58 Kodeksu pracy).

Należy zatem uznać, że funkcję odszkodowawczą w Kodeksie pracy oraz Kodeksie cywilnym, pełnią wyłącznie te świadczenia, których celem jest zrekompensowanie pracownikowi skutków zdarzeń, które noszą cechy czynu niedozwolonego lub zawinionego przez pracodawcę. Potwierdza to wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 27 listopada 2007 r.,sygn. akt SK 18/05, w którym Trybunał Konstytucyjny uznał, że odszkodowanie z tytułu rozwiązania umowy o pracę nie jest odszkodowaniem sensu stricto, lecz sui generis świadczeniem majątkowym, pełniącym funkcję sankcji (ustawowej kary pieniężnej) wobec pracodawcy za bezprawne działanie. W orzecznictwie Sądu Najwyższego podkreśla się również, że odszkodowanie należne pracownikowi z tytułu bezprawnego rozwiązania stosunku pracy lub bezprawnego wypowiedzenia dotychczasowych warunków pracy i płacy nie pozostaje w żadnej relacji do ewentualnej szkody, co oznacza, że przysługuje za samo bezprawne działanie pracodawcy, niezależnie od tego, czy jakakolwiek szkoda po stronie pracownika powstała. Odszkodowania takie traktowane są bowiem jak szczególny rodzaj odszkodowania ustawowego, należnego bez względu na to, czy pracownik – na skutek niezgodnego z prawem postępowania pracodawcy – poniósł szkodę w ogóle, lub poniósł ją w większym lub mniejszym rozmiarze,niż odszkodowanie przysługujące w kwocie z góry określonej w przepisach Kodeksu pracy. W judykaturze przypisuje się zresztą temu odszkodowaniu charakter kompensacyjno-sankcyjny, wynikający z unormowania zabezpieczającego pracownika przed bezprawnym działaniem pracodawcy.

W świetle powyższych wyjaśnień, jak również przedstawionego opisu stanu faktycznego uznać zatem należy, że w sytuacji gdy wypłata określonych świadczeń następuje zgodnie z obowiązującymi u pracodawcy wewnętrznymi aktami prawa pracy (przewidującymi wypłatę takich świadczeń) w związku z zawartym przez strony porozumieniem rozwiązującym umowę o pracę, nie można mówić o bezprawności działania pracodawcy, bez względuna to, czy pracownik poniósł jakąkolwiek szkodę.

We wniosku wskazano, że zgodnie z postanowieniami Porozumienia w związku z rozwiązaniem stosunku pracy pracownikowi przysługuje odprawa pieniężna zgodnie z Ustawą, na podstawie której zawarte zostało Porozumienie oraz dodatkowo odszkodowanie z tytułu rozwiązania umowy o pracę. Odszkodowanie to ma stanowić rekompensatę za rozwiązanie umowy o pracę i zadośćuczynić utracie gwarancji stałych dochodów. Wnioskodawczyni zostały wypłacone: odprawa i świadczenie odszkodowawcze.

Wątpliwość Wnioskodawczyni budzi kwestia skutków podatkowych wypłaconego świadczenia odszkodowawczego.

Uwzględniając powyższe należy uznać, że skoro świadczenie odszkodowawcze wypłacone przez pracodawcę w związku ze skorzystaniem przez Wnioskodawczynię z rozwiązania umowy o pracę za porozumieniem stron z przyczyn niedotyczących pracowników nie mieszczą się w pojęciu odszkodowania ani zadośćuczynienia, to tym samym stwierdzić należy,że nie mogą korzystać ze zwolnienia przedmiotowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem stanowisko Wnioskodawczyni jest nieprawidłowe.

Końcowo wskazać należy, że wydając na podstawie art. 14b Ordynacji podatkowej interpretację indywidualną Organ podatkowy opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku, w związku z czym nie prowadzi postępowania dowodowego.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się natomiast do powołanej przez Wnioskodawczynię interpretacji indywidualnej stwierdzić należy, że rozstrzygnięcie zapadło w indywidualnej sprawie i nie jest wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Powołana we własnym stanowisku interpretacja z dnia 22 kwietnia 2016 r. Nr IPPB4/4511-262/16-4/IM została wygaszona na podstawie art. 14e § 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej, gdyż stwierdzono jej niezgodność z interpretacja ogólną Ministra Finansów z dnia 23 czerwca 2016 r. Nr DD3.8201.1.2016.MCA (Dz. Urz. Ministra Finansów z 2016 r., poz. 50) w sprawie przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych w zakresie świadczeń pieniężnych otrzymywanych w ramach programu dobrowolnych odejść.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/