Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 29-06-2017 r. – 0114-KDIP3-3.4011.154.2017.1.AK

Dotyczy: skutków podatkowych zapewnienia przez Spółkę codziennego dostarczania do biura przez zewnętrzną firmę cateringową, posiłków w formie bufetu dostępnego dla wszystkich pracowników wykonujących swoje obowiązki w biurze

UZASADNIENIE

W dniu 5 maja 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zapewnienia przez Spółkę codziennego dostarczania do biura przez zewnętrzną firmę cateringową, posiłków w formie bufetu dostępnego dla wszystkich pracowników wykonujących swoje obowiązki w biurze.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca, spółka N. Sp. z o.o. (dalej także jako: N. lub Spółka), rozważa zawarcie z wybranym dostawcą umowy na usługę cateringową dla pracowników N. wykonujących swoje obowiązki w biurze Spółki.Usługa w ramach zawartej umowy będzie obejmowała codzienne (w dniach roboczych) dostarczanie posiłków do biura Spółki. Posiłki będą dostarczane w godzinach obiadowych i będą miały formę tzw. „szwedzkiego stołu”, tj. bufetu dostępnego dla wszystkich pracowników, umożliwiającego dowolny wybór posiłku spośród dostępnych w danym dniu. Spółka albo będzie bezpośrednio dokonywała wyboru posiłków na dany dzień albo ten element zostanie w całości przeniesiony na dostawcę, przy ewentualnych ramowych sugestiach Spółki co do rodzaju dań. Dania nie będą z góry zamawiane przez pracowników, lecz pracownicy będą mieli jedynie wybór spośród dań dostarczonych do biura w ilości przewidzianej na dany dzień, przy czym zgodnie z naturą „szwedzkiego stołu” możliwe będzie dowolne komponowanie posiłku z porcji poszczególnych dań dostępnych w danym dniu. Wyczerpanie dostępnych dań przez kolejne osoby będzie oznaczało brak możliwości skonsumowania takiego samego dania przez dodatkową osobę, przy czym pracownicy nie będą mieli podstaw do zgłaszania roszczeń wobec N. w przypadku, gdy nie wystarczy dla nich posiłków z puli przewidzianej na dany dzień. Ze względu na charakter usługi Spółka nie będzie w stanie obiektywnie zweryfikować dokładnej wartości posiłków skonsumowanych przez danego pracownika.

Spółka dokona zamówienia całościowej usługi cateringowej w oparciu o oszacowanie ilości posiłków potrzebnych dla wszystkich pracowników. Oszacowanie będzie dokonywane w odniesieniu do określonych przedziałów czasu, np. poszczególnych miesięcy lub kwartałów i będzie uwzględniało liczbę osób obecnych w tym czasie w biurze wyłącznie na bazie uśrednionej oczekiwanej frekwencji (a na późniejszym etapie w toku realizacji umowy także na podstawie doświadczeń Spółki w zakresie korzystania z usługi przez pracowników). Oznacza to, że praca zdalna, oddelegowanie do klienta, pobyt w delegacji, urlopy, zwolnienia lekarskie i inne nieobecności pracowników w danym dniu nie będą bezpośrednio wpływały na ilość posiłków zamówionych przez Spółkę na dany dzień. Absencje pracowników będą uwzględnione jedynie w skali całości zamówienia, np. w miesiącach wakacyjnych przyjęte zostaną odpowiednie oszacowania uwzględniające przeciętnie mniejszą frekwencję w pracy. Część zamówienia nieskonsumowana danego dnia nie będzie podlegała dodatkowemu rozliczeniu między Spółką a dostawcą.

Zamówiona usługa zostanie przez Spółkę rozliczona jako całościowa usługa cateringowa, jakkolwiek możliwe jest, że na etapie ustalania kosztu usługi dostawca może odnosić się do kategorii kosztu jednostkowego w celu ułatwienia wyceny. Nie zmienia to faktu, że intencją N. jest wybór określonej formy dostarczenia posiłków, tj. ogólnodostępnego bufetu, nie zaś indywidualnie zamawianych posiłków. Taka forma zapewnienia wyżywienia ma swoje uzasadnienie przede wszystkim w umożliwieniu swobodnego dostępu do posiłków, nie wymagającego dużych nakładów zarówno po stronie Spółki (brak konieczności bieżącego monitorowania absencji w pracy oraz zbierania od pracowników oświadczeń o chęci skorzystania z posiłku w danym dniu) oraz po stronie pracowników (nie będą oni musieli codziennie rano deklarować korzystania z posiłków oraz wybierać ich z menu, jak również zachowają elastyczność w zakresie skorzystania bądź rezygnacji z posiłku w dowolnym momencie), jak również jest korzystniejsze finansowo dla Spółki, gdyż oczekiwany koszt nabycia usługi cateringowej w formie bufetu jest zwykle niższy niż koszt nabycia konkretnych dań z karty, wybieranych przez poszczególne osoby.

Spółka rozważa zawarcie przedmiotowej umowy na usługę cateringową dla pracowników w celu zwiększenia motywacji pracowników do wykonywania pracy poprzez umożliwienie bardziej efektywnego wykorzystania czasu pracy, a także poprawę nastroju i komfortu w miejscu pracy. Należy przy tym zaznaczyć, że rynek pracy w branży informatycznej, w której działa Spółka, jest bardzo wymagający wobec pracodawców – zakup cateringu ma na celu również zapewnienie im konkurencyjnych warunków pracy. Zawarcie powyższej umowy powinno spowodować także zapewnienie większej dostępności pracowników, gdyż spożywanie posiłków w biurze będzie dla nich stanowiło oszczędność czasu i może ograniczać długość przerwy w pracy.

Posiłki zapewnione pracownikom nie będą wynikały z obowiązków pracodawcy, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 11b ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. 2016 poz. 2032, z późn. zm.; dalej: ustawa PDOF). Posiłki nie będą także finansowane ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy zapewnienie przez Spółkę codziennego dostarczania do biura przez zewnętrzną firmę cateringową posiłków w formie bufetu dostępnego dla pracowników będzie stanowiło dla nich przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a w konsekwencji czy Wnioskodawca będzie zobowiązany jako płatnik obliczyć, pobrać i odprowadzić z tego tytułu zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych?
2. Czy koszty zakupu na rzecz pracowników usług cateringowych, o których mowa w opisie zdarzenia przyszłego, będą dla Spółki kosztem uzyskania przychodów?

Niniejsza interpretacja dotyczy pytania Nr 1. W zakresie pytania Nr 2 zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy, świadczenie w postaci posiłków finansowanych przez Spółkę w ramach usługi cateringowej nie będzie stanowiło dla pracowników przychodu w podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji, w związku z przekazaniem powyższego świadczenia na N. nie będą ciążyły obowiązki płatnika w zakresie dokonania poboru i odprowadzenia do właściwego organu podatkowego zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Uzasadnienie w zakresie pytania Nr 1.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy PDOF, opodatkowaniu podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy PDOF, źródłami przychodów są stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ustawy PDOF, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń, jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione, ustala się, zgodnie z art. 11 ust. 2a pkt 2 ustawy PDOF, według cen zakupu.

Z kolei zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy PDOF, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.Zatem przychodami ze stosunku pracy są wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne, świadczenia w naturze oraz inne nieodpłatne lub częściowo odpłatne świadczenia skutkujące powstaniem po stronie pracownika przysporzenia majątkowego, mającego swoje źródło w stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Przepisy ustawy PDOF nie zawierają definicji pojęcia „nieodpłatnego świadczenia”. Dokonując zatem wykładni gramatycznej, za „nieodpłatne świadczenie” uznać należy świadczenia „nie wymagające opłaty, takie za które się nie płaci, bezpłatne” (Nowy Słownik Języka Polskiego, PWN 2003 r.). Należy zatem przyjąć, że nieodpłatnym świadczeniem jest takie zdarzenie, którego skutkiem (następstwem) jest nieodpłatne przysporzenie majątku jednej osobie, kosztem majątku innej osoby, innego podmiotu. Wobec niezdefiniowania w ustawie podatkowej pojęcia „nieodpłatnego świadczenia” zasadne jest także odwołanie się do znaczenia tego pojęcia ukształtowanego w orzecznictwie sądowym, zgodnie z którym, nieodpłatnym świadczeniem w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym – generalnie – jest każde zdarzenie prawne i zjawisko gospodarcze, którego następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków).

Kwestia przychodu z nieodpłatnych świadczeń otrzymywanych w ramach stosunku pracy była przedmiotem rozstrzygnięcia wydanego przez Trybunał Konstytucyjny. W uzasadnieniu wyroku z dnia 8 lipca 2014 r. (sygn. akt K 7/13), Trybunał Konstytucyjny wskazał na kryteria, którymi należy się kierować przy określeniu, czy w konkretnym przypadku nieodpłatne świadczenie na rzecz pracownika stanowi jego przychód w podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle przytoczonego wyroku za przychód pracownika mogą być uznane wyłącznie świadczenia, które łącznie spełniają poniższe warunki:

• po pierwsze – zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

• po drugie – zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

• po trzecie – korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Konsekwentnie, tylko te nieodpłatne świadczenia dokonane na rzecz pracownika, które będą posiadały wszystkie powyżej wymienione cechy, będą stanowiły przychód w podatku dochodowym od osób fizycznych.

W ocenie Wnioskodawcy, w opisanym zdarzeniu przyszłym spełniony będzie pierwszy z wymienionych warunków rozpoznania przychodu, tj. pracownicy skorzystają ze świadczenia dobrowolnie i wyrażą zgodę na skorzystanie ze świadczenia, przy czym zgoda zostanie wyrażona przez sam fakt stawienia się w miejscu udostępniania posiłków i skonsumowania określonego dania bądź kompozycji dań.

W odniesieniu do drugiego warunku wskazanego przez Trybunał Konstytucyjny Spółka zauważa, że świadczenie w postaci dostępu do usługi cateringowej będzie spełnione zarówno w interesie pracowników, jak również w interesie pracodawcy.

Z perspektywy pracowników świadczenie może przynieść korzyść w postaci uniknięcia wydatku, który musieliby ponieść, aby zakupić posiłek w innych warunkach. Nie ma jednocześnie podstaw, aby uznać, że taka korzyść powstanie w każdym przypadku korzystania przez pracownika z cateringu, gdyż pracodawca nie posiada wiedzy na temat tego, czy dany pracownik zamierzał w danym dniu zakupić i skonsumować posiłek w przysługującej mu przerwie, jak również pracodawca obiektywnie rzecz biorąc nie jest w stanie dokonać takich ustaleń. W tym kontekście należy jednak stwierdzić, że świadczenie może być spełnione w interesie pracownika i mieć charakter korzyści polegającej na uniknięciu wydatków, nawet jeśli takich wydatków dany pracownik nie zamierzał ponieść w danym dniu w trakcie przysługującej mu przerwy w pracy. Świadczenie to będzie bowiem dla niego stanowiło korzyść wynikającą z samego faktu uzupełnienia wartości odżywczych, co ostatecznie będzie skutkowało zmniejszeniem wydatków ponoszonych przez pracownika we własnym zakresie na zakup artykułów spożywczych.

Jednocześnie zapewnienie świadczenia będzie także stanowiło oczywistą korzyść pracodawcy, z powodów wymienionych w opisie zdarzenia, w tym w szczególności ze względu na większą elastyczność pracy, skrócenie przerwy oraz pozytywny wpływ na motywację pracowników. Mimo tego Wnioskodawca stoi na stanowisku, że powyższe świadczenie będzie miało charakter osobisty dla pracowników i będzie stanowiło ich korzyść. W związku z powyższym, w przedstawionym zdarzeniu przyszłym drugi warunek wskazany przez Trybunał Konstytucyjny jako niezbędny dla uznania danego świadczenia za przychód pracownika należałoby uznać za spełniony.

Zdaniem Spółki nie zostanie natomiast spełniony trzeci warunek wskazany przez Trybunał Konstytucyjny, ponieważ korzyść związana z zapewnieniem dostępu do posiłków finansowanych przez pracodawcę nie będzie wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi.

Wiąże się to przede wszystkim z faktem, że dostarczane posiłki będą miały formę tzw. „szwedzkiego stołu”, a więc bufetu dostępnego dla szerokiego grona osób, w tym wypadku dla wszystkich pracowników, którzy będą dokonywali wyboru spośród potraw dostępnych w danym dniu. Wybór nie będzie ograniczony do jednego konkretnego dania, lecz będzie możliwe dowolne komponowanie posiłku z porcji dań dostępnych w danym dniu i w dowolnej ilości. Jedynym ograniczeniem będzie ogólna ilość posiłków dostarczonych danego dnia zgodnie z ustaleniami między N. a dostawcą usługi. Ilość ta będzie ustalana w sposób szacunkowy, z uwzględnieniem spodziewanej, uśrednionej frekwencji w biurze. Oznacza to, że wykonywanie przez danego pracownika pracy zdalnie, wyjazdy do klientów, pobyty w delegacjach, urlopy, nieobecności spowodowane chorobą czy inne absencje w biurze w konkretnym dniu nie będą miały wpływu na ilość zamawianych każdorazowo posiłków. W celu zamówienia odpowiedniej ilości posiłków Spółka będzie brała pod uwagę jedynie szacunkowe informacje o planowanych absencjach oraz jej własne doświadczenia w zakresie korzystania z cateringu przez pracowników, przy czym informacje te nie będą aktualizowane w odniesieniu do każdego dnia korzystania z usługi, lecz do dłuższych okresów, na jakie będą dokonywane zamówienia, np. miesięcznych lub kwartalnych. Oznacza to, że np. w okolicznościach, kiedy Spółka będzie przewidywała nieobecność dużej liczby pracowników ze względu na projekty realizowane bezpośrednio w siedzibie klienta lub w miesiącach wakacyjnych, w których średnia frekwencja jest odpowiednio niższa niż w pozostałych miesiącach, zamówienia będą odpowiednio uwzględniały oczekiwaną niższą frekwencję, natomiast nie będą związane z rzeczywistą frekwencją w tym okresie.

Z powyższych względów dochodzić może do sytuacji, w których w danym dniu z zapewnionego przez N. posiłku skorzysta tylko część pracowników (nie dla wszystkich starczy zamówionych potraw) lub też do sytuacji, kiedy zamówiona na dany dzień/okres ilość posiłków będzie większa niż faktyczna konsumpcja. Posiłki nieskonsumowane danego dnia nie będą podlegały dodatkowemu rozliczeniu między Spółką a ich dostawcą. Podobnie w przypadku wyczerpania puli posiłków przeznaczonych na dany dzień pomimo chęci dalszego korzystania z cateringu przez pracowników Spółka nie będzie mogła domagać się dostarczenia przez dostawcę dodatkowej puli, jak również żaden z pracowników nie będzie mógł wysuwać skutecznych roszczeń wobec N. ani dostawcy dotyczących dostarczenia dodatkowych porcji.

Mając na uwadze powyższe okoliczności, w których pracownicy będą korzystać z posiłków zapewnionych przez Spółkę, nie jest możliwe ustalenie wartości rzeczywistej korzyści, którą odniosą z tego tytułu konkretni pracownicy. Nie jest bowiem możliwe ustalenie ilości, a w konsekwencji wartości pieniężnej, posiłku skonsumowanego przez danego pracownika w danym dniu ani żadnym innym okresie. Co więcej, nie jest także możliwe ustalenie grona pracowników, którzy z tego świadczenia rzeczywiście skorzystali, w związku z czym odnieśli korzyść w postaci zaoszczędzenia wydatku, który mogliby ponieść (dostęp do posiłków będzie dla pracowników nieograniczony, nie będzie w żaden sposób monitorowany, a posiłki nie będą serwowane na talerzach przez jakąkolwiek osobę z obsługi – pracownicy sami będą komponowali posiłek danego dnia, w oparciu o dania przygotowane i dostarczone do Spółki przez firmę cateringową, a także samodzielnie będą decydowali ile danego dnia zjedzą). Tym samym uznać należy, że wobec niemożności ustalenia konkretnej wartości świadczenia przypadającej na danego pracownika, w związku z oferowaniem pracownikom posiłków w formie „szwedzkiego stołu” nie dojdzie po ich stronie do powstania przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Powyższe wynika z faktu, że w omawianej sytuacji nie zostanie spełniona jedna z podstawowych przesłanek wskazanych przez Trybunał Konstytucyjny, jako warunek sine qua non dla rozpoznania danego świadczenia jako przychodu pracowniczego. Trybunał Konstytucyjny podkreślił bowiem, że aby nieodpłatne świadczenie stanowiło przychód podatkowy pracownika, powinna być to korzyść przypisana indywidualnemu pracownikowi, w ustalonej dla niego indywidualnie wysokości. Tym samym w żadnym wypadku nie można mówić o jakimkolwiek przychodzie podatkowym powstającym po stronie pracownika, w sytuacji, gdy przypisana mu wartość świadczenia byłaby jedynie wartością statystyczną (ustaloną np. przez podzielenie kosztów usługi cateringowej przez całkowitą liczbę pracowników Spółki), a nie odzwierciedlałaby rzeczywistej korzyści odniesionej przez pracownika w związku ze skorzystaniem z danego świadczenia, której wysokość ustalona zostać powinna w tym wypadku na podstawie rzeczywistego spożycia przez konkretnego pracownika potraw serwowanych w ramach „szwedzkiego stołu”.

Biorąc pod uwagę specyfikę przekazywanego świadczenia podkreślić należy, że powyżej wskazane okoliczności uniemożliwiające przypisanie indywidualnej wartości uzyskanej przez pracowników korzyści mają charakter obiektywny i wynikają z działalności uzasadnionej z ekonomicznego punktu widzenia. Nie ma podstaw, aby uznać, że zorganizowanie wyżywienia w przywołany sposób ma na celu doprowadzenie do sytuacji, w której wartość faktycznej konsumpcji zostałaby celowo ukryta w celu osiągnięcia korzyści podatkowej. Wybór formy bufetu ma swoje bezpośrednie uzasadnienie ekonomiczne w postaci ograniczenia kosztów Spółki zarówno w kontekście samego kosztu usługi (jest ona tańsza niż posiłki zamawiane w konkretnej ilości i dla konkretnych osób) jak i przede wszystkim w kontekście kosztów administracji taką usługą. Gdyby bowiem Spółka miała prowadzić pełną ewidencję osób, które w danym dniu skorzystały z posiłku, jak również monitorować ilość i rodzaj posiłków zamówionych, wydanych i spożytych przez dane osoby, musiałaby ponieść dodatkowo wysokie koszty administracyjne związane z ilością pracy, przechowywaniem dokumentacji, przygotowywaniem miesięcznych podsumowań i procesowaniem ich w celu ustalenia właściwych kwot do naliczenia w liście płac. Powyższe wiązałoby się bowiem z koniecznością zaangażowania przez Spółkę dodatkowych osób, które byłyby odpowiedzialne za wydawanie posiłków, weryfikację tożsamości pracowników korzystających w danym dniu z posiłków, monitorowanie, jaki posiłek zjadł dany pracownik i w jakiej ilości, a także za ustalenie jego indywidualnej wartości. W takich okolicznościach korzyść biznesowa z usługi cateringowej zostałaby znacznie ograniczona, a być może stanowiłaby wręcz w większym stopniu dodatkowy koszt niż korzyść Spółki – innymi słowy wymagałaby nieracjonalnych nakładów. Taka forma pełnej weryfikacji nie sprzyjałaby także osiągnięciu celów motywacyjnych i efektywnościowych po stronie pracowników, gdyż musieliby oni poświęcić dodatkowy czas na potwierdzenie korzystania z posiłków w danym dniu, wybór posiłków i tym podobne czynności administracyjne. W świetle przywołanych czynników ekonomicznych oraz czynników ergonomii pracy nie ulega wątpliwości, że wybór formy bufetu znajduje głębokie uzasadnienie ekonomiczne z punktu widzenia działalności N. , a Spółka przy zachowaniu należytej staranności nie jest w stanie ustalić indywidualnej korzyści pracownika w ramach ekonomicznego uzasadnienia całego przedsięwzięcia (w szczególności biorąc pod uwagę, że koszt usługi cateringowej nie zostanie rozbity na poszczególne dania, zaś Spółka będzie ponosiła ryczałtową odpłatność za wszystkie posiłki).

Wnioskodawca zwraca także uwagę, że w przypadku zdarzenia przyszłego będącego przedmiotem niniejszego wniosku występują istotne podobieństwa między przedmiotowym świadczeniem a świadczeniem polegającym na zapewnieniu pracownikowi możliwości udziału w imprezie o charakterze integracyjnym – w obu przypadkach obiektywne okoliczności organizowania takich przedsięwzięć decydują o tym, że nie ma realnej i racjonalnej możliwości rozpoznania wartości indywidualnego przysporzenia po stronie osób korzystających ze świadczenia. W odniesieniu do świadczeń wynikających z udziału w imprezach integracyjnych Trybunał Konstytucyjny zajął w cytowanym wyroku wyraźne stanowisko, uznając, że w okolicznościach takich imprez nie jest spełniony warunek indywidualnej korzyści. Tożsame stanowisko jest zdaniem Wnioskodawcy, wobec powyższej argumentacji, zasadne w odniesieniu do posiłków zapewnionych pracownikom w sposób, w jaki zamierza tego dokonać Spółka.

W związku z powyższym Spółka stoi na stanowisku, że ze względu na obiektywny brak możliwości przypisania pracownikom indywidualnej wartości świadczenia, korzystanie przez nich z zapewnionej i finansowanej przez N. usługi cateringowej nie będzie skutkowało powstaniem przychodu podatkowego po stronie pracowników, a w konsekwencji Spółka nie będzie zobowiązana do obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od wartości takiego świadczenia.

Wyżej zaprezentowane przez Wnioskodawcę stanowisko znajduje potwierdzenie m.in. w indywidualnej interpretacji podatkowej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach w dniu 27 lipca 2015 r. (IBPB-2-2/4511-506/15/MMa). W przytoczonej interpretacji Dyrektor wskazał wprost, że gdy nie ma możliwości ustalenia przez spółkę wartości świadczenia przypadającego na konkretnego pracownika, nie można uznać, że pracownik ten uzyskał przychód podlegający opodatkowaniu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawczyni.

Odnosząc się natomiast do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej stwierdzić należy, że rozstrzygnięcie zapadło w indywidualnej sprawie i nie jest wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/