Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 29-06-2017 r. – 0114-KDIP3-2.4011.115.2017.1

UZASADNIENIE

W dniu 29 maja 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z udostępnieniem pracownikowi samochodu służbowego do celów prywatnych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

F. plc z siedzibą w Wielkiej Brytanii, działający w Polsce przez F. Spółka Akcyjna Oddział w Polsce (dalej jako „Oddział”), na podstawie pisemnej umowy udostępnia pracownikowi samochód służbowy o pojemności silnika powyżej 1600 cm3 do używania w celach służbowych oraz w celach prywatnych. Pracownik nie ponosi kosztów z tytułu jego używania do celów prywatnych, z wyłączeniem kosztów paliwa zużytego w czasie podróży osobistych, które to koszty obecnie nie są zwracane pracownikowi przez Oddział.

Zgodnie z art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (tj. Dz. U. z 2016r., poz. 2032 z późn. zm., dalej jako „Ustawa PIT”), Oddział do wynagrodzenia pracownika dolicza kwotę 400 zł miesięcznie z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych z uwagi na fakt, że powyższe kwalifikowane jest w świetle przepisów Ustawy PIT jako świadczenie nieodpłatne podlegające opodatkowaniu ze względu na to, że stanowi przychód ze stosunku pracy.

Oddział zamierza zmienić zasady udostępniania samochodu służbowego pracownikowi w zakresie ponoszenia przez niego kosztów paliwa zużytego przy korzystaniu z samochodu służbowego w celach prywatnych w ten sposób, że Oddział będzie zwracał pracownikowi te koszty w całości. W związku z tym Oddział planuje rozliczać koszty paliwa w ten sposób, że na podstawie paragonów fiskalnych potwierdzających zakup przez pracownika paliwa do samochodu służbowego, wykorzystanego w celach prywatnych, kwoty wynikające z przedstawionych paragonów Oddział doliczać będzie do wynagrodzenia netto pracownika. Oddział zamierza traktować koszty paliwa jako odrębne od ryczałtu w wysokości 400 zł, świadczenie nieodpłatne stanowiące przychód pracownika ze stosunku pracy i osobno poddawać je opodatkowaniu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy planowany przez Oddział sposób rozliczania kosztów paliwa zużytego przez pracownika przy korzystaniu z samochodu służbowego do celów prywatnych jest prawidłowy, tzn. czy koszt zużytego paliwa należy traktować jako odrębne od ryczałtu w wysokości 400 zł świadczenie nieodpłatne podlegające osobnemu opodatkowaniu na zasadach określonych w Ustawie PIT, czy też koszt paliwa zużytego przez pracownika do celów prywatnych zawiera się w ryczałcie, o którym mowa w art. 12 ust. 2a Ustawy PIT?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 12 ust. 2a pkt 2 Ustawy PIT: wartość pieniężna nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości 400 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1600 cm3.

W powyższym zakresie Minister Finansów, w wydawanych dotychczas interpretacjach indywidualnych, stoi na stanowisku, że: kwota ryczałtu określona w ustawie nie obejmuje zatem kosztów paliwa, w sytuacji gdy samochód służbowy wykorzystywany jest do celów prywatnych pracownika (interpretacja indywidualna MF z dnia 21 maja 2015r., nr IPPB1/4511-483/15-2/DK; interpretacja z dnia 21 lipca 2015r. nr IPPB4/4511-766/15-2/AK).

Natomiast orzecznictwo sądowoadministracyjne dotyczące kwestii ponoszenia kosztów paliwa w związku z prywatnym wykorzystywaniem samochodu służbowego przez pracownika jest odmienne od stanowiska prezentowanego przez Ministra Finansów, ponieważ Wojewódzkie Sądy Administracyjne uważają, że: brzmienie art. 12 ust. 2a u.p.d.o.f. w pełni uzasadnia wykładnię, iż wartość przychodu z tytułu użytkowania samochodu służbowego do celów prywatnych obejmuje również udostępnienie danemu pracownikowi paliwa, które nie stanowi odrębnego świadczenia (wyrok WSA w Opolu z 5 kwietnia 2017r., I SA/Op 2/17; por.: wyrok WSA w Krakowie z 8 grudnia 2016 r., I SA/Kr 1247/16; wyrok WSA w Warszawie z dnia 25 października 2016 r., III SA/Wa 2491/15).

Z uwagi na powyższe rozbieżności stanowisko Oddziału jest takie, że Oddział będzie ponosić koszty paliwa zużytego przez pracownika przy korzystaniu z samochodu służbowego dla celów prywatnych i będzie traktować je jako odrębne od ryczałtu w wysokości 400 zł świadczenie nieodpłatne pracownika stanowiące jego przychód ze stosunku pracy i poddawać je osobnemu opodatkowaniu dochodu pracownika korzystającego z tego benefitu.

W związku z istniejącymi rozbieżnościami interpretacyjnymi w zastosowaniu art. 12 ust. 2a Ustawy PIT w zakresie rozliczania kosztów zużycia przez pracownika paliwa przy korzystaniu z samochodu służbowego do celów prywatnych, Oddział powziął wątpliwość, czy planowany przez niego sposób rozliczania kosztu paliwa zużytego przez pracownika do celów prywatnych będzie prawidłowy, stąd kieruje niniejsze zapytanie do organu podatkowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z pózn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 11 ust. 1 cytowanej ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, rożnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są wiec wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawca stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Ponadto treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy praktycznie wszystkie otrzymane przez niego świadczenia, które mógł on otrzymać od pracodawcy. Są nimi bowiem nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy. Oznacza to, że do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko pieniądze, ale także wartość świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych otrzymanych od pracodawcy.

Zgodnie z art. 12 ust. 2 ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców – jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy.

W myśl art. 12 ust. 2a ustawy, wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości:

1. 250 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika do 1600 cm3;
2. 400 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1600 cm3.

Stosownie do art. 12 ust. 2b ustawy, w przypadku wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych przez część miesiąca wartość świadczenia ustala się za każdy dzień wykorzystywania samochodu do celów prywatnych w wysokości 1/30 kwot określonych w ust. 2a. Jeżeli świadczenie przysługujące pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych jest częściowo odpłatne, to przychodem pracownika jest różnica pomiędzy wartością określoną w ust. 2a albo ust. 2b i odpłatnością ponoszoną przez pracownika (art. 12 ust. 2c ustawy).

Z powyższych uregulowań wynika, że wartość pieniężna nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustalana jest ryczałtowo, przy czym, określona w ten sposób wartość nieodpłatnego świadczenia obejmuje wyłącznie koszty pracodawcy wynikające z udostępnienia pracownikowi samochodu służbowego do celów prywatnych oraz koszty eksploatacji pojazdu, do których poniesienia pracodawca jest zobowiązany niezależnie od tego, czy pracownik będzie korzystał z tego samochodu w celach prywatnych.

Powyższy ryczałt nie obejmuje kosztów generowanych przez pracownika eksploatującego samochód służbowy w celach prywatnych takich jak zużyte paliwo, które w sytuacji gdy będą pokrywane przez pracodawcę stanowić będą dla pracownika inne nieodpłatne świadczenia wynikające ze stosunku pracy.

Jak stanowi art. 12 ust. 3 ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b tej ustawy. Stosownie do art. 11 ust. 2 ww. ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Zgodnie z ust. 2a tego artykułu, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustalona według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszona przez podatnika (art. 11 ust. 2b ww. ustawy). Wskazać należny, ze zgodnie z art. 31 cyt. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Na podstawie art. 32 ust. 1 ww. ustawy zaliczki, o których mowa w art. 31, za miesiące od stycznia do grudnia, z zastrzeżeniem ust. 1a, wynoszą:

1. za miesiące od początku roku do miesiąca włącznie, w którym dochód podatnika uzyskany od początku roku w tym zakładzie pracy przekroczył kwotę stanowiąca górną granicę pierwszego przedziału skali – 18% dochodu uzyskanego w danym miesiącu;
2. za miesiące następujące po miesiącu, w którym dochód uzyskany od początku roku przekroczył kwotę, o której mowa w pkt 1 – 32% dochodu uzyskanego w danym miesiącu.

Płatnicy, o których mowa w art. 31 i art. 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby.

Jeżeli miedzy kwotą potraconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a (art. 38 ust. 1 cyt. Ustawy).

Zgodnie z art. 39 ust. 1 ww. ustawy, w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, płatnicy, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35, w przypadku gdy nie dokonują rocznego obliczenia podatku, są obowiązani przesłać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania, imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru, z zastrzeżeniem ust. 5. Informację, o której mowa w zdaniu pierwszym, sporządza się również w przypadku dokonywania wypłaty świadczeń określonych w art. 21 ust 1 pkt 46 i 74. W informacji tej wykazuje się również dochody zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych.

W myśl art. 42a ww. ustawy, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, przesłać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, ze Wnioskodawca zamierza wprowadzić zmiany w sprawie zasad korzystania z samochodu służbowego, w tym korzystania przez pracownika Wnioskodawcy z samochodu służbowego w czasie wolnym od pracy, które stanowić będzie nieodpłatne świadczenie dla pracownika. Wnioskodawca będzie pokrywał wszystkie niezbędne wydatki umożliwiające używanie przez pracownika samochodu służbowego w czasie wolnym od pracy w tym koszty paliwa.

Wnioskodawca zamierza rozliczać koszt paliwa zużytego przez pracownika przy korzystaniu z samochodu służbowego do celów prywatnych w ten sposób, że będzie on obejmował kwotę ryczałtu określonego w art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz wartość nieodpłatnego świadczenia obejmującego koszt paliwa, który zostanie ustalony na podstawie paragonów fiskalnych potwierdzających zakup paliwa do celów prywatnych.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego oraz powyższe uregulowania prawne stwierdzić należy, że wartość pieniężna świadczenia z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych będzie stanowiła dla pracownika przychód, który ustala się według zasad określonych w art. 12 ust. 2a-2c ustawy. Należy jednak wskazać, ze ryczałtowo określona wartość ww. świadczenia obejmuje wyłącznie koszty pracodawcy wynikające z udostępnienia pracownikowi samochodu służbowego do celów prywatnych.

W sytuacji, gdy pracodawca zdecyduje się dodatkowo pokrywać wydatki pracownika na paliwo wykorzystywane w innych celach niż służbowych, wówczas wartość tego paliwa będzie stanowić opodatkowany przychód pracownika ze stosunku pracy, którego wysokość należy ustalić na podstawie art. 12 ust. 2 i 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Określona natomiast w art. 12 ust. 2a ww. ustawy norma obejmuje wyłącznie udostępnienie samochodu do celów prywatnych. Zatem, nieodpłatne świadczenie, polegające na pokryciu przez Wnioskodawcę kosztów zakupu paliwa do celów prywatnych pracownika, będzie odrębnym świadczeniem, które nie zawiera się w kwocie ryczałtu, określonego w ww. przepisie.

Jednocześnie zaznaczyć należy, ze przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wskazują praktycznego sposobu wyliczania (dokumentowania) wartości nieodpłatnego świadczenia. W związku z tym, w tym celu może być stosowana każda metoda, która pozwoli na jednoznaczne określenie wartości tego świadczenia, tj. wartości paliwa zużytego do celów prywatnych pracownika, w związku z wykorzystywaniem przez niego samochodu służbowego. Podkreślić jednak należy, ze sposób ten musi odpowiadać cenie rynkowej stosowanej w obrocie rzeczami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem czasu i miejsca ich uzyskania, co wynika z art. 11 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wskazać jednak należy, ze rola postępowania w sprawie wydania interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego nie może być ustalenie, czy sposób kalkulacji ekonomicznej przychodu dla pracownika z tytułu pokrycia wydatków na paliwo dla potrzeb prywatnych pracownika przy ustalaniu zaliczki na podatek dochodowy jest prawidłowy. Dlatego tez tutejszy Organ w ramach postępowania w sprawie wydania interpretacji indywidualnej nie może potwierdzić ewentualnej prawidłowości sposobu wyliczenia przychodu.

Resumując, sposób rozliczania kosztów paliwa zużytego przez pracownika przy korzystaniu z samochodu służbowego do celów prywatnych jest prawidłowy, tzn. koszt zużytego paliwa należy traktować jako odrębne od ryczałtu w wysokości 400 zł świadczenie nieodpłatne podlegające osobnemu opodatkowaniu na zasadach określonych w Ustawie PIT. Ponadto Wnioskodawca jako płatnik obowiązany do obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy, zgodnie z przepisami art. 31, 32 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przy ustalaniu wartości nieodpłatnego świadczenia z tytułu pokrycia kosztów zakupu paliwa do samochodu służbowego wykorzystywanego w celach prywatnych pracownika może stosować każdą metodę określenia wartości tego świadczenia, która zgodnie z dyspozycją art. 11 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpowiada cenie rynkowej stosowanej w obrocie rzeczami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem czasu i miejsca ich uzyskania.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy opis zdarzenia przyszłego będącego przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnośnie powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji organów podatkowych oraz przywołanych wyroków Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego – wskazać należy, iż orzeczenia te dotyczą tylko konkretnej, indywidualnej sprawy, jak również powołane wyroki dotyczą konkretnych spraw podatników osądzonych w określonym stanie faktycznym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Natomiast organy podatkowe mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/