Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 20-06-2017 r. – 0112-KDIL3-2.4011.124.2017.1.NK

Obowiązek płatnika

UZASADNIENIE

W dniu 31 maja 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawcą jest spółką świadczącą usługi w zakresie testowania m.in. stron internetowych oraz aplikacji mobilnych.

Wnioskodawca będzie wykonywał zlecone prace przy użyciu specjalistycznego narzędzia jakim jest wydzielona platforma na stronie internetowej, udostępniona przez Zleceniodawcę Wnioskodawcy. Za pośrednictwem wymienionej platformy Wnioskodawca będzie wykonywał zlecone usługi, ale również będzie rekrutował testerów, przedstawiał im warunki pracy, podpisywał umowy, rozliczał czas pracy. W ten również sposób dokona rozliczenia należnego wynagrodzenia, poprzez naliczenie, wygenerowanie i podpisanie rachunku do umowy.

Testerzy będą zatrudniani na podstawie umowy zlecenia, będzie to działalność wykonywana osobiście. Przed podpisaniem umowy testerzy będą zobligowani do zapoznania się i wyrażenia zgody na stosowanie się do regulaminu, w którym między innymi zostanie wskazane, iż są odpowiedzialni za samodzielne, właściwe opodatkowanie uzyskanych przychodów na terenie krajów własnej rezydencji podatkowej. Ponadto, stosownym oświadczeniem, testerzy poinformują Wnioskodawcę o miejscu wykonywania pracy, miejscu pobytu oraz wyrażą zgodę na identyfikację i weryfikację numeru IP. Dzięki identyfikacji i weryfikacji numeru IP Wnioskodawca pozyska informacje o faktycznym usytuowaniu miejsca pracy testera, gdyż dzięki temu będzie w stanie wskazać geograficznie określone współrzędne miejsca zalogowania się do sieci Internet.

Testerzy będą rezydentami różnych krajów, zarówno unijnych jak i krajów trzecich, innych niż Polska. Prace będą realizowane zdalnie, stąd miejscem wykonywania pracy będzie miejsce realnego pobytu testerów położone poza granicami Polski.

Efekty pracy testerów będą wykorzystywane przez Wnioskodawcę do realizacji kontraktu zawartego pomiędzy polskimi podmiotami. Wnioskodawca nie wyklucza też rozwinięcia działalności w kierunku pozyskania zleceń bezpośrednio przez firmy mające siedzibę poza granicami Polski.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy testerzy będący nierezydentami, faktycznie wykonujący pracę poza terytorium kraju nie podlegają ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu na terytorium Polski, a podmiot polski zatrudniający ich w ramach umowy zlecenia nie jest zobligowany do pobrania i odprowadzenia zryczałtowanego podatku dochodowego z tytułu wypłaconych należności?

Zdaniem Wnioskodawcy, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się m.in. dochody (przychody) z działalności wykonywanej osobiście na terytorium Polski, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia. Działalność wykonywana osobiście jest źródłem przychodów wymienionych w art. 10 ust. 2 uopdof, a przychód z wykonywania czynności w ramach umowy zlecenia został sprecyzowany jako osiągany z tego źródła w art. 13 ust. 8 lit. a uopdof.

Z art. 3 ust. 2a uopdof wynika, że dochody uznaje się za uzyskane na terytorium RP, jeśli działalność jest faktycznie wykonywana na terytorium RP, niezależnie od tego, z którego kraju pochodzi wypłata wynagrodzenia. Zgodnie z obecnie obowiązującym orzecznictwem za „terytorium” należy uznać miejsce, gdzie faktycznie dokonuje się czynności lub położone są nieruchomości (źródło), które generują przychód i są jego przyczyną sprawczą. Należy podkreślić, iż czynnością taką nie jest również wypłata wynagrodzenia, ani wykorzystanie efektów pracy. Z tego punktu widzenia nieistotna jest również siedziba polskiego płatnika (wyrok NSA z dnia 23 kwietnia 2010 roku II FSK 2144/08, również wyrok NSA z dnia 2 czerwca 2011 roku II FSK 138/10 i wyrok WSA w Krakowie z dnia 28 czerwca 2016 roku I SA/Kr 532/16). Oznacza to, że przychody osiągane przez testerów wykonujących działalność osobiście na podstawie umowy zlecenia zawartej z Wnioskodawcą mającym siedzibę w Polsce, ale fizycznie wykonujących tę działalność za granicą, nie będą uznane za dochód osiągnięty na terytorium Polski.

W związku z powyższym na Wnioskodawcy nie będzie ciążyć obowiązek płatnika z art. 41 ust. 4 updof, czyli nie będzie zobowiązany do pobrania i odprowadzenia zryczałtowanego podatku dochodowego. Ponadto Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do wymagania od testerów żadnych dokumentów potwierdzających rezydencję podatkową.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Na podstawie art. 3 ust. 1a ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Natomiast stosownie do ustępu 2a ww. artykułu, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Warto zauważyć, że zmianą ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z dnia 5 września 2016 r. (Dz. U. z 2016 r., poz. 1550), której znowelizowane brzmienie obowiązuje od 1 stycznia 2017 r., ustawodawca doprecyzował przepis art. 3 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazując, że za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2a, uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1. pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
2. działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
3. działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład;
4. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości lub praw do takiej nieruchomości, w tym ze zbycia jej w całości albo w części lub zbycia jakichkolwiek praw do takiej nieruchomości;
5. papierów wartościowych oraz pochodnych instrumentów finansowych niebędących papierami wartościowymi, dopuszczonych do publicznego obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w ramach regulowanego rynku giełdowego, w tym uzyskane ze zbycia tych papierów albo instrumentów oraz z realizacji praw z nich wynikających;
6. tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji) w spółce, ogółu praw i obowiązków w spółce niebędącej osobą prawną lub tytułów uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym albo instytucji wspólnego inwestowania, w których co najmniej 50% wartości aktywów, bezpośrednio lub pośrednio, stanowią nieruchomości położone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa do takich nieruchomości;
7. tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia.

Należy również zaakcentować, że zgodnie z art. 4a ustawy podatkowej, przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Wskazana powyżej zasada ograniczonego obowiązku podatkowego stanowi, że Rzeczpospolita Polska ma prawo do opodatkowania osób fizycznych niebędących jej rezydentami podatkowymi, ale tylko w zakresie dochodów uzyskiwanych ze źródła przychodów położonych na jej terytorium. Nie są natomiast w Polsce opodatkowane osoby fizyczne z tytułu dochodów, których źródło jest położone za granicą.

Na podkreślenie zasługuje również fakt, że katalog dochodów (przychodów) wymienionych w art. 3 ust. 2b ustawy podatkowej, nie jest katalogiem zamkniętym. Tak więc, ustawodawca dopuszcza istnienie także innych dochodów, które należy uznać za osiągnięte na terytorium Polski. W przepisie tym przewidziano opodatkowanie oparte na zasadzie „źródła”. Jeżeli źródło przychodów nierezydenta znajduje się na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej, to Rzeczypospolita Polska ma prawo opodatkować dochody uzyskane z tego źródła na zasadach obowiązujących w tym państwie (ograniczony obowiązek podatkowy).

Za dochody uzyskane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uznaje się również dochody pochodzące od polskiego płatnika, wypłacone osobie, która usługi określone w umowie zawartej pomiędzy stronami wykonuje za granicą.

Należy zauważyć, iż w dniu 15 maja 2017 r. Naczelny Sąd Administracyjny w składzie 7 sędziów wydał wyrok o sygn. II FSK 3587/14, w którym rozstrzygnął, co należy rozumieć pod pojęciem „dochody osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej”. Wyrok ten zapadł co prawda na kanwie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jednakże ma on zastosowanie również w odniesieniu do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z uwagi na fakt, że przepisy obowiązujące do 31grudnia 2016 r. nie precyzowały dostatecznie tej kwestii, do tej pory jedna linia orzecznicza stała na stanowisku, że dla opodatkowania przychodu podatkiem u źródła w Polsce nie wystarczy, że wypłat dokonuje polski rezydent – warunkiem koniecznym jest, aby rezultat świadczonej usługi następował na terytorium Polski, np. wyrok NSA sygn. akt II FSK 333/13, czy też przywołany przez Wnioskodawcę wyrok NSA sygn. akt II FSK 2144/08. Natomiast druga linia orzecznicza twierdziła, że o istnieniu źródła przychodu w Polsce nie decyduje miejsce wykonywania czynności, lecz wyłącznie miejsce siedziby podmiotu wypłacającego należności, np. wyrok NSA sygn. akt II FSK 2120/12, czy wyrok NSA sygn. akt II FSK 3179/13). Zgodnie z interpretacją wyrażoną w tych wyrokach, w przypadku zapłaty przez polskiego rezydenta należności na rzecz nierezydenta za korzystanie z usług niematerialnych, co do zasady powstaje obowiązek poboru podatku u źródła w Polsce.

Wydany w maju bieżącego roku wyrok siedmiu sędziów NSA o sygn. II FSK 3587/14 rozstrzygnął powyższą wątpliwość uznając, że nawet jeśli usługa jest świadczona za granicą, to podatek musi być pobierany u źródła (czyli w Polsce). W przeciwnym razie usługi niematerialne, świadczone często na terytorium różnych krajów, w ogóle nie byłyby opodatkowane.

W konsekwencji jasny staje się fakt, że za przychody uzyskiwane na terytorium Polski należy rozumieć należności regulowane przez podmioty mające siedzibę lub zarząd w Polsce, bez względu na miejsce faktycznej realizacji świadczenia. Dlatego organ nie może się w tej kwestii zgodzić z Wnioskodawcą, że przychody osiągane przez testerów wykonujących działalność osobiście na podstawie umowy zlecenia zawartej z Wnioskodawcą mającym siedzibę w Polsce, ale fizycznie wykonujących tę działalność za granicą, nie będą uznane za dochód osiągnięty na terytorium Polski.

Zgodnie bowiem z zapisem art. 3 ust. 2b pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2017 r., za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a – a więc nierezydentów – uważa się w szczególności dochody (przychody) z tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia.

Wnioskodawca w przedstawionym we wniosku opisie zdarzenia przyszłego wskazał, iż jest spółką świadczącą usługi w zakresie testowania m.in. stron internetowych oraz aplikacji mobilnych. Za pomocą wydzielonej platformy na stronie internetowej wnioskodawca będzie wykonywał usługi zlecone oraz rekrutował testerów, przedstawiał im warunki pracy, podpisywał umowy, rozliczał czas pracy oraz dokonywał rozliczenia należnego im wynagrodzenia poprzez naliczanie, wygenerowanie i podpisanie rachunku do umowy.

Testerzy będą zatrudniani na podstawie umowy zlecenia i będzie to działalność wykonywana osobiście. Testerzy zostaną przez Wnioskodawcę zobligowani do zapoznania się i wyrażenia zgody na stosowanie się do regulaminu, w którym zostanie m.in. wskazane, iż są oni odpowiedzialni za samodzielne właściwe opodatkowanie uzyskanych przychodów na terenie krajów własnej rezydencji podatkowej. Testerzy stosownym oświadczeniem poinformują Wnioskodawcę o miejscu wykonywania pracy, miejscu pobytu oraz wyrażą zgodę na identyfikację i weryfikację numeru IP. Dzięki identyfikacji i weryfikacji numeru IP Wnioskodawca pozyska wiedzę o faktycznym miejscu pracy testera, gdyż w ten sposób będzie w stanie wskazać geograficznie określone współrzędne miejsca zalogowania się testera do sieci Internet.

Zatrudnieni przez Wnioskodawcę testerzy będą rezydentami różnych krajów, zarówno unijnych, jak i krajów trzecich, innych niż Polska. Prace realizowane będą zdalnie, stąd miejscem wykonywania pracy będzie miejsce realnego pobytu testera położone poza granicami Polski.

Wnioskodawca wskazał również, że efekty pracy testerów będą przez niego wykorzystywane do realizacji kontraktu zawartego pomiędzy polskimi podmiotami.

Wnioskodawca nie wyklucza także rozwinięcia działalności w kierunku pozyskania poleceń bezpośrednio przez firmy mające siedzibę poza granicami Polski.

Należy zatem w tym miejscu wskazać, że zasady opodatkowania w Polsce przychodów uzyskanych przez nierezydentów z tytułu umów o charakterze umowy zlecenia reguluje m.in. art. 29 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do treści art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy, podatek dochodowy od uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez osoby, o których mowa w art. 3 ust. 2a, przychodów z działalności określonej w art. 13 pkt 2 i 6-9 oraz z odsetek innych niż wymienione w art. 30a ust. 1, z praw autorskich lub z praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego, w tym także środka transportu, oraz za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) – pobiera się w formie ryczałtu w wysokości 20% przychodu.

Natomiast zgodnie z art. 29 ust. 1 pkt 5 ustawy, podatek dochodowy od uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez osoby, o których mowa w art. 3 ust. 2a, przychodów z tytułu świadczeń doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze – pobiera się w formie ryczałtu w wysokości 20% przychodu.

Dodatkowo nadmienić należy, że stosownie do art. 29 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub niepobranie (niezapłacenie) podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania dla celów podatkowych miejsca zamieszkania podatnika uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie nakłada na płatnika obowiązku posiadania certyfikatu rezydencji potwierdzającego miejsce zamieszkania podatnika. W przypadku braku certyfikatu rezydencji płatnik dokonując wypłaty należności za wykonane na jego rzecz usługi przez osoby podlegające ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu na terytorium Polski, w związku z usługami wykonanymi na podstawie umowy zlecenia, jest obowiązany do potrącenia 20% zryczałtowanego podatku dochodowego stosownie do art. 29 ust. 1 ustawy. Natomiast w razie otrzymania od tych osób certyfikatu rezydencji podatkowej płatnik obowiązany jest do pobrania podatku w wysokości wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Podsumowując analizę możliwości zastosowania w sprawie uregulowań zawartych w art. 29 ust. 1 ustawy, należy również wskazać, że ustawodawca nie uzależnił opodatkowania należności wymienionych w tym przepisie od faktu, czy są one „fizycznie” wykonywane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, ale wskazał, że opodatkowaniu podlegają przychody uzyskane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Jak już wyjaśniono powyżej, pod pojęciem „dochody (przychody) osiągnięte na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej” należy rozumieć również dochody (przychody) uzyskiwane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez osobę mającą ograniczony obowiązek podatkowy np. dochód z tytułu wykonywania usługi za granicą przez tę osobę na rzecz podmiotu polskiego. Terytorium Rzeczypospolitej Polskiej jest miejscem wypłaty wynagrodzenia, które stanowi dochód podatnika. W dobie rozwijających się form współpracy między przedsiębiorstwami usługi niematerialne mogą być coraz częściej świadczone bez fizycznej obecności podatnika na terytorium państwa źródła. W tej sytuacji miejsce wypłaty stanowi jedno z kryteriów oceny miejsca położenia źródła przychodów.

Ponadto zaznaczyć należy, że w omawianej sprawie istotny jest również fakt, iż efekty świadczonych na podstawie umowy zlecenia usług wykorzystywane będą w Polsce. Bowiem jak sam wskazał Wnioskodawca w opisie zdarzenia przyszłego, efekty pracy testerów zostaną przez niego wykorzystane do realizacji kontraktu zawartego pomiędzy polskimi podmiotami. Zatem efekt świadczonych usług wykorzystany zostanie przez polski podmiot (Wnioskodawcę) na terenie Rzeczypospolitej Polskiej.

Nie sposób zatem podzielić stanowiska Wnioskodawcy, iż przychody osiągane przez nierezydentów na podstawie zawartej z nim umowy zlecenia nie będą uznane za dochód osiągnięty na terytorium Polski.

Wobec powyższego uznać należy, że na Wnioskodawcy ciążyć będą obowiązki płatnika i będzie on zobowiązany do potrącenia podatku u źródła, o którym mowa w art. 29 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Należy zatem wskazać, że w myśl art. 41 ust. 4 ustawy, płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani pobierać zryczałtowany podatek dochodowy od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z tytułów określonych w art. 29, art. 30 ust. 1 pkt 2, 4-5a, 13-16 oraz art. 30a ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 4d, 5 oraz 10.

Zgodnie z treścią art. 42 ust. 1 ustawy, płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) – na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jednakże w przypadku gdy podatek został pobrany zgodnie z art. 30a ust. 2a, płatnicy, o których mowa w art. 41 ust. 10, przekazują kwotę tego podatku na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

Stosownie do art. 42 ust. 2 pkt 2 ustawy, w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani przesłać podatnikom, o których mowa w art. 3 ust. 2a, oraz urzędom skarbowym, przy pomocy których naczelnicy urzędów skarbowych właściwi w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonują swoje zadania – imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru, również gdy płatnik w roku podatkowym sporządzał i przekazywał informacje w trybie przewidzianym w ust. 4. Zgodnie z ustępem 4 powyższego artykułu, na pisemny wniosek podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, płatnik, w terminie 14 dni od dnia złożenia tego wniosku, jest obowiązany do sporządzenia i przesłania podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania, imiennej informacji, o której mowa w ust. 2 pkt 2.

W myśl natomiast art. 42 ust. 6 ustawy, informacje, o których mowa w ust. 2 pkt 2, sporządzają i przekazują również podmioty, o których mowa w art. 41, gdy na podstawie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub ustawy nie są obowiązane do poboru podatku, o którym mowa w art. 29-30a. Przepisy ust. 3 i 4 stosuje się odpowiednio.

Podsumowując powyższe rozważania – uznać należy, że na Wnioskodawcy z tytułu wypłaty wynagrodzenia na rzecz zatrudnianych przez niego na podstawie umowy zlecenia osób niemających miejsca zamieszkania na terytorium Polski, ciążyć będą obowiązki płatnika, a zatem będzie on zobowiązany do potrącenia podatku u źródła, o którym mowa w art. 29 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/