Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 08-06-2017 r. – 0115-KDIT2-2.4011.27.2017.1.IL

W przypadku sfinansowania wycieczki dla pracowników, emerytów i rencistów oraz członków ich rodzin , która miała na celu integrację uczestników na zasadzie powszechnej dostępności, nie można mówić o przychodzie uzyskanym z tytułu nieodpłatnego świadczenia. Zatem po stronie pracowników nie powstał przychód ze stosunku pracy na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a po stronie emerytów i rencistów nie powstał przychód z innych źródeł na podstawie art. 20 ust. 1 ww. ustawy, dlatego też nie zostaną obciążeni podatkiem dochodowym z tytułu sfinansowania wycieczki z ZFŚS, a tym samym, Wnioskodawca zgodnie z art. 31 i art. 30 ust. 1 pkt. 4 ww. ustawy nie ma obowiązku, wartości świadczenia związanego z udziałem w wyjeździe integracyjnym doliczać do przychodów pracowników, emerytów i rencistów

UZASADNIENIE

W dniu 14 marca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony pismem z dnia 24 maja 2017 r. (data wpływu 29 maja 2017 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca zarejestrowany jest jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych. Jednocześnie jest jednostką budżetową (nieposiadającą osobowości prawnej). Urząd (Wnioskodawca) jako pracodawca zobowiązany jest do tworzenia Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych.

Urząd zorganizował wycieczkę dla pracowników, ich rodzin oraz dla emerytów i rencistów będących byłymi pracownikami urzędu i ich rodzin. Wycieczka o charakterze turystyczno-krajoznawczym organizowana była zarówno w kraju jak i za granicą. Wspólne wyjazdy polegają na przebywaniu w innym miejscu w celach integracyjnych i wypoczynkowych. Pracownicy oraz emeryci często uczestniczą w wycieczce wraz ze swoimi rodzinami tj. małżonkami, czy dziećmi, a co za tym idzie wspólnie z rodzinami spędzają czas podczas wycieczki. Wyjazd służy również relacjom integracyjnym pomiędzy pracownikami i ich rodzinami.

Na podstawie listy uczestników wycieczki znana jest liczba osób biorących udział w wycieczce. W wyciecze nie uczestniczą wszyscy pracownicy Urzędu Gminy (udział jest dobrowolny). Po zgłoszeniu się chętnych osób do wzięcia udziału w wycieczce, organizator przeprowadził kalkulację na podstawie której znany jest jednostkowy koszt wycieczki obejmującej transport, nocleg wyżywienie, ubezpieczenie, wejścia do muzeów, korzystanie z basenu, wyjścia w góry itp. Każdy z uczestników mógł korzystać bez ograniczeń z dodatkowych atrakcji wycieczki a udział w nich był dobrowolny.

Zapłata za fakturę nastąpiła z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych Urzędu Gminy. Uczestnicy wycieczki nie wnosili żadnych dopłat do wycieczki, co zostało ustalone w regulaminie Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych Urzędu Gminy.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy koszt wycieczki jest dla pracowników przychodem podlegającym opodatkowaniu a co za tym idzie czy Urząd Gminy jako płatnik jest zobowiązany na podstawie art. 31 w związku z art. 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obliczyć i pobrać zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych?
2. Czy koszt wycieczki jest dla każdego z emerytów i rencistów (byłych pracowników) przychodem podlegającym opodatkowaniu a co za tym idzie czy Urząd Gminy jako płatnik jest zobowiązany na podstawie art. 30 ust. 1 pkt 4 w związku z art. 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obliczyć i pobrać zaliczkę na zryczałtowany podatek dochodowy od osób fizycznych?
3. Czy koszt wycieczki dla członków rodzin emerytów i rencistów jest przychodem podlegającym opodatkowaniu a co z tym idzie czy Urząd Gminy jako płatnik jest zobowiązany na podstawie art. 30 ust. 1 pkt 4 w związku z art. 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obliczyć i pobrać zaliczkę na zryczałtowany podatek dochodowy od osób fizycznych?
4. Czy koszt wycieczki dla członków rodzin pracowników jest przychodem podlegającym opodatkowaniu a co za tym idzie czy Urząd Gminy jako płatnik jest zobowiązany na podstawie art. 31 w związku z art. 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obliczyć i pobrać zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym stanie taktycznym Urząd Gminy we wszystkich czterech przypadkach zobowiązany jest do zaliczenia wartości świadczenia do przychodów podlegających opodatkowaniu i zobowiązany jest do obliczenia i pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych (dotyczy pytania nr 1 i 4) lub zryczałtowanego podatku dochodowego od osób fizycznych (dotyczy pytania nr 2 i 3).

Wnioskodawca uważa, iż zgodnie z art. 11 ust. 1 i 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodem są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Zgodnie z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. sygn. akt. K 7/13 za przychód pracownika z tytułu nieodpłatnych świadczeń mogą być uznane świadczenia, które:

• po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika,
• po drugie, zostały spełnione w jego interesie i przyniosły pracownikowi korzyści w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby sam ponieść,
• po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi.

Kryteria określone w wyroku Trybunału Konstytucyjnego zostały w całości spełnione w przedmiotowej sprawie. Pracownicy Urzędu Gminy dobrowolnie korzystali z uczestnictwa w wycieczce (spełniono kryterium pierwsze) oraz korzyść dla pracownika jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów). Spełniono również kryterium drugie.

W ocenie Trybunału Konstytucyjnego „aby warunek był spełniony dla pracownika jako osoby fizycznej poza relacją pracowniczą, nie może powstać przysporzenie. Korzyść ze świadczeń spełnianych na rzecz pracownika nie jest przez niego wynoszona na zewnątrz stosunku pracy i nie stanowi dochodu, będącego przedmiotem opodatkowania”. Udział pracownika Urzędu Gminy w wycieczce nie pozostaje w ścisłym związku z wykonywaną pracą, nie leży przede wszystkim w interesie pracodawcy jakim jest Urząd Gminy za czym przemawia chociażby fakt uczestniczenia w wycieczce rodzin pracowników oraz brak jakiejkolwiek dopłaty do wycieczki przez uczestników (świadczenie celowe i przydatne dla relacji życiowej i rodzinnej). Jak zauważył Trybunał Konstytucyjny „zgoda na korzystanie ze świadczenia wyraża bowiem ocenę pracownika, że świadczenie – z punktu widzenia jego sytuacji zawodowej, życiowej i rodzinnej – jest celowe i przydatne, leży w jego interesie. Oznacza to, że w braku świadczenia ze strony pracodawcy pracownik musiałby ponieść wydatek. W konsekwencji: przyjęcie świadczenia oferowanego przez pracodawcę oznacza uniknięcie tego wydatku”. Wyjazd organizowany przez Urząd Gminy nie ma również charakteru podnoszenia kwalifikacji zawodowych osób zatrudnionych. Wyjazd na wycieczkę nie jest niezbędnym warunkiem do zgodnego z prawem wykonywania pracy przez pracowników Urzędu Gminy.

W związku powyższym, koszt wycieczki sfinansowanej przez Urząd Gminy dla pracowników stanowi podlegający opodatkowaniu przychód pracownika, bowiem w przypadku tego świadczenia spełniona jest każda z trzech przesłanek wskazanych w wyroku Trybunału Konstytucyjnego tj. świadczenie udzielone za zgodną pracownika, w jego interesie oraz przynosi pracownikowi wymierną (zindywidualizowaną) korzyść finansową. Tym samym jest nieodpłatnym świadczeniem, o którym mowa w art. 11 ust. 1 i art. 12 ust. 1 i 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stanowisko takie zajęło również Ministerstwo Finansów w interpretacji indywidualnej z dnia 17 lipca 2015 r. nr DD3.8222.2.307.2015.MCA. Urząd Gminy jako płatnik zobowiązany jest pobrać i odprowadzić podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu nieodpłatnego świadczenia o wartości przekraczającej w’ roku podatkowym kwotę 380 zł. Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolna od podatku dochodowego jest wartość otrzymanych przez pracownika w związku z finansowaniem działalności socjalnej, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, rzeczowych świadczeń oraz otrzymanych przez niego w tym zakresie świadczeń pieniężnych, sfinansowanych w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych, łącznie do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 380 zł; rzeczowymi świadczeniami nie są bony, talony i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usług.

W ocenie Wnioskodawcy koszt wycieczki dla emerytów i rencistów (byłych pracowników) Urzędu Gminy stanowi przychód z nieodpłatnych świadczeń podlegający opodatkowaniu, bowiem w przypadku tego świadczenia spełniona jest każda z trzech przesłanek wskazanych w wyroku Trybunału Konstytucyjnego. Emeryci i renciści jako byli pracownicy dobrowolnie korzystali z uczestnictwa w wycieczce. Poza tym, korzyść dla tych osób jest wymierna i przypisana indywidualnemu byłemu pracownikowi. Koszt wycieczki wynika z przeprowadzonej kalkulacji organizatora na podstawie której można ustalić koszt jednostkowy dla uczestnika wycieczki na podstawie listy chętnych uczestników.

Udział emeryta lub rencisty w wycieczce nie leży w interesie pracodawcy (świadczenie celowe i przydatne dla relacji życiowej i rodzinnej). Wyjazd organizowany przez Urząd Gminy dla emerytów i rencistów ma charakter turystyczno-krajoznawczy.

Świadczenia uzyskane z udziału w wycieczce stanowią dla emerytów i rencistów przychody z innych źródeł na podstawie art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając na uwadze powyższe, Urząd Gminy jako płatnik podatku dochodowego będzie zobowiązany do obliczenia i pobrania zaliczki na zryczałtowany podatek dochodowy od osób fizycznych w świetle art. 30 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Z tytułu świadczeń otrzymanych przez emerytów lub rencistów, w związku z łączącym ich uprzednio z zakładem pracy stosunkiem służbowym, stosunkiem pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunkiem pracy, w tym od związków zawodowych, z zastrzeżeniem art. 21 ust. 1 pkt 26 i 38 – należy pobrać zryczałtowany podatek w wysokości 10% należności.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego – jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 i pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta oraz inne źródła.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie natomiast do art. 11 ust. 2 ww. ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Z kolei, zgodnie z treścią art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

• jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców,
• jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu,
• jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku,
• w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika (art. 11 ust. 2b ww. ustawy).

Przepisy ustawy nie definiują pojęcia nieodpłatne świadczenie. W uchwałach z dnia 18 listopada 2002 r., sygn. akt FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r., sygn. akt II FPS 1/06 NSA ustalił znaczenie terminu nieodpłatne świadczenie na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Stwierdził bowiem, że ma ono szerszy zakres niż w prawie cywilnym, ponieważ obejmuje wszelkie zjawiska o charakterze gospodarczym i zdarzenia prawne, których konsekwencją jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne oraz gospodarcze w działalności osób prawnych, których następstwem jest nieodpłatne, czyli niezwiązane z kosztami lub inną formą świadczenia przysporzenie majątku tej osobie, mające wyraźny finansowy wymiar. W uchwale z dnia 24 maja 2010 r., sygn. akt II FPS 1/10 NSA potwierdził, że powyższe stanowisko ma zastosowanie także odnośnie podatku dochodowego od osób fizycznych w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 i 3 tej ustawy.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Ponadto, treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy. Oznacza to, że do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko pieniądze, ale także wartość świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych otrzymanych od pracodawcy.

W myśl art. 12 ust. 2 ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców – jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy.

Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b (art. 12 ust. 3 ww. ustawy).

Zgodnie z treścią art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

W myśl uregulowań zawartych w art. 30 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy od dochodów (przychodów) pobiera się zryczałtowany podatek dochodowy z tytułu świadczeń otrzymanych przez emerytów lub rencistów, w związku z łączącym ich uprzednio z zakładem pracy stosunkiem służbowym, stosunkiem pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunkiem pracy, w tym od związków zawodowych, z zastrzeżeniem art. 21 ust. 1 pkt 26 i 38 – w wysokości 10% należności.

Zgodnie z art. 41 ust. 4 ww. ustawy, płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani pobierać zryczałtowany podatek dochodowy od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z tytułów określonych w art. 29, art. 30 ust. 1 pkt 2, 4-5a, 13-16 oraz art. 30a ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 4d, 5 oraz 10.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca zarejestrowany jest jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych. Jednocześnie jest jednostką budżetową (nieposiadającą osobowości prawnej). Urząd (Wnioskodawca) jako pracodawca zobowiązany jest do tworzenia Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych.

Urząd zorganizował wycieczkę dla pracowników, ich rodzin oraz dla emerytów i rencistów będących byłymi pracownikami urzędu i ich rodzin. Wycieczka o charakterze turystyczno-krajoznawczym organizowana była zarówno w kraju jak i za granicą. Wspólne wyjazdy polegają na przebywaniu w innym miejscu w celach integracyjnych i wypoczynkowych. Pracownicy oraz emeryci często uczestniczą w wycieczce wraz ze swoimi rodzinami tj. małżonkami, czy dziećmi, a co za tym idzie wspólnie z rodzinami spędzają czas podczas wycieczki. Wyjazd służy również relacjom integracyjnym pomiędzy pracownikami i ich rodzinami.

Na podstawie listy uczestników wycieczki znana jest liczba osób biorących udział w wycieczce. W wyciecze nie uczestniczą wszyscy pracownicy Urzędu Gminy (udział jest dobrowolny). Po zgłoszeniu się chętnych osób do wzięcia udziału w wycieczce, organizator przeprowadził kalkulację na podstawie której znany jest jednostkowy koszt wycieczki obejmującej transport, nocleg wyżywienie, ubezpieczenie, wejścia do muzeów, korzystanie z basenu, wyjścia w góry itp. Każdy z uczestników mógł korzystać bez ograniczeń z dodatkowych atrakcji wycieczki a udział w nich był dobrowolny.

Zapłata za fakturę nastąpiła z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych Urzędu Gminy.

Uczestnicy wycieczki nie wnosili żadnych dopłat do wycieczki, co zostało ustalone w regulaminie Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych Urzędu Gminy.

Mając na uwadze powyższe wyjaśnić należy, że dokonując oceny czy udział w wycieczce turystyczno-krajoznawczej prowadzi do powstania przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy kierować się wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r., poz. 947), w którym stwierdzono, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

• po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
• po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
• po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, obiektywne kryterium – wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) – nie jest natomiast spełnione, gdy pracodawca proponuje swoim pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych, choćby organizowanych poza miejscem pracy (imprezy wyjazdowe). W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniu dobrowolnie to po jego stronie nie pojawia się żadna korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku.

Natomiast, bez elementu realnego w postaci otrzymania korzyści przez pracownika nie uzyskuje on przychodu. Nie występuje zdarzenie, z którym ustawa wiąże powstanie obowiązku podatkowego. Tym bardziej, bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia, brak jest podstaw do określenia jego wysokości. Tak więc, udział w spotkaniu integracyjnym zaoferowanym przez pracodawcę pracownikom, nie oznacza uzyskania przychodu przez pracownika, gdyż brak jest podstaw, by świadczenie adresowane do wszystkich przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymierną korzyść.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, wskazać należy, że w przypadku sfinansowania wycieczki dla pracowników, emerytów i rencistów oraz członków ich rodzin , która miała na celu integrację uczestników na zasadzie powszechnej dostępności, nie można mówić o przychodzie uzyskanym z tytułu nieodpłatnego świadczenia. Mimo faktu, że pracownicy, emeryci, renciści oraz członkowie ich rodzin ze świadczenia korzystali w pełni dobrowolnie, to nie jest spełnione kryterium wystąpienia po stronie pracownika, emeryta, rencisty przysporzenia majątkowego (korzyści). Skoro, w wycieczce mogły brać udział wszystkie chętne osoby tj. pracownicy, byli pracownicy (emeryci i renciści) i członkowie ich rodzin, to mimo, że udział w wycieczce był dobrowolny, po stronie pracowników, emerytów i rencistów nie wystąpiła korzyść w postaci zaoszczędzenia wydatku. Nie sposób bowiem zakładać, że gdyby nie wycieczka organizowana i sfinansowana przez pracodawcę, pracownik/emeryt wydałby pieniądze na uczestnictwo w takim przedsięwzięciu.

W konsekwencji po stronie pracowników nie powstał przychód ze stosunku pracy na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a po stronie emerytów i rencistów nie powstał przychód z innych źródeł na podstawie art. 20 ust. 1 ww. ustawy, dlatego też nie zostaną obciążeni podatkiem dochodowym z tytułu sfinansowania wycieczki z ZFŚS, a tym samym, Wnioskodawca zgodnie z art. 31 i art. 30 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy nie ma obowiązku, wartości świadczenia związanego z udziałem w wyjeździe integracyjnym doliczać do przychodów pracowników, emerytów i rencistów.

W tym stanie rzeczy skoro koszt udziału w wycieczce w całości sfinansowanej przez Wnioskodawcę ze środków ZFŚS, nie generuje u pracowników, emerytów i rencistów przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wyklucza to możliwość zastosowania względem tego świadczenia (niezależnie od jego pieniężnego lub rzeczowego charakteru) zwolnienia przedmiotowego, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 38 i 67 ww. ustawy.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz , w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/