Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 08-06-2017 r. – 0111-KDIB2-3.4011.27.2017.1.MK

Zwolnienie z opodatkowania odszkodowania wypłaconego w związku z rozwiązaniem umowy o pracę w trybie art. 55 § 1 Kodeksu cywilnego

UZASADNIENIE

W dniu 12 kwietnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania odszkodowania wypłaconego w związku z rozwiązaniem umowy o pracę w trybie art. 55 § 1¹ Kodeksu cywilnego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni rozwiązała umowę o pracę z byłym pracodawcą X prowadzącym działalność gospodarczą zgodnie z art. 55 1¹ Kodeksu pracy z powodu ciężkiego naruszenia praw pracowniczych, tj. niewypłacenia w terminie wynagrodzenia za pracę. Wnioskodawczyni wymienioną umowę zawarła 2 grudnia 2013 r. i wskazała, że w związku z rozwiązaniem umowy o pracę zgodnie z art. 55¹ należne jest odszkodowanie za okres wypowiedzenia, co w przypadku Wnioskodawczyni wynosił 3 miesiące. Z przyczyn nieznanych Wnioskodawczyni były pracodawca nie chciał wypłacić Wnioskodawczyni należnych pieniędzy, więc sprawa została skierowana do Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych. Pomimo wydanego nakazu zapłaty Wnioskodawczyni nie otrzymała należnych pieniędzy, więc sprawa trafiła do Komornika sądowego. Po wyegzekwowaniu należnej kwoty od pracodawcy X, kancelaria komornicza potrąciła podatek dochodowy od kwoty należnej Wnioskodawczyni i wystawiła PIT-11. Wnioskodawczyni po konsultacji telefonicznej z pracownikiem Państwowej Inspekcji Pracy doszła do wniosku, że potrącenie podatku od kwoty uzyskanego odszkodowania przez kancelarię komorniczą było bezpodstawne, a na pewno zbyt pośpieszne, ponieważ odszkodowanie z tytułu rozwiązania umowy o pracę z art. 55 § 1¹ Kodeksu pracy, tj. z powodu ciężkiego naruszenia praw pracowniczych, którego wysokość i zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnej ustawy, tj. Kodeksu pracy – nie wymienione w art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. a)-g) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jako wyjątek podlegający opodatkowaniu – jest zwolnione z podatku od osób fizycznych na podstawie tego przepisu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy podatek został słusznie pobrany?

Zdaniem Wnioskodawczyni, podatek od kwoty odszkodowania został niesłusznie naliczony i pobrany. Rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia zgodnie z art. 55 § 1¹ nie oznacza rozwiązania umowy o pracę ze skróconym okresem wypowiedzenia, więc uzyskane przez Wnioskodawczynię odszkodowanie nie powinno być opodatkowane. Wnioskodawczyni wskazuje, że osoby, które zwolniły się przed Wnioskodawczynią od tego samego pracodawcy oraz osoby, które zwolniły się po Wnioskodawczyni, dokładnie na podstawie tego samego artykułu, tj. art. 55 § 1¹ otrzymały kwotę odszkodowania w całości bez potrącenia podatku. Wnioskodawczyni dodaje, że osoby te otrzymały pieniądze od byłego pracodawcy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 2032 ze zm.) – opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

W myśl art. 11 ust. 1 przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 1666), z wyjątkiem: odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.

Ustawodawca wyłączył z opodatkowania te odszkodowania i zadośćuczynienia, których wysokość lub zasady wynikają wprost z przepisów m.in. odrębnych ustaw, z wyjątkiem wymienionych w lit. a)-g) tego przepisu.

W myśl art. 55 § 1¹ ww. ustawy Kodeks pracy, pracownik może rozwiązać umowę o pracę w trybie określonym w § 1 także wtedy, gdy pracodawca dopuścił się ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków wobec pracownika; w takim przypadku pracownikowi przysługuje odszkodowanie w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. W przypadku rozwiązania umowy o pracę zawartej na czas określony odszkodowanie przysługuje w wysokości wynagrodzenia za czas, do którego umowa miała trwać, nie więcej jednak niż za okres wypowiedzenia.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni była zatrudniona na podstawie umowy o pracę, którą rozwiązała zgodnie z art. 55 § 1¹ Kodeksu pracy z powodu ciężkiego naruszenia praw pracowniczych, tj. niewypłacenia w terminie wynagrodzenia za pracę. Z tytułu rozwiązania umowy o pracę w trybie art. 55 § 1¹ Kodeksu pracy Wnioskodawczyni przysługiwało odszkodowanie za okres wypowiedzenia, tj. za okres 3 miesięcy. Pracodawca nie wypłacił Wnioskodawczyni należnej kwoty, więc sprawa została skierowana do Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych. Pomimo wydanego nakazu zapłaty Wnioskodawczyni nie otrzymała od byłego pracodawcy należnych pieniędzy, więc wyegzekwowaniem zasądzonych należności zajęła się kancelaria komornicza. W wyniku działań podjętych przez komornika Wnioskodawczyni otrzymała należną kwotę od byłego pracodawcy za pośrednictwem komornika. Kancelaria komornicza od kwoty uzyskanego przez Wnioskodawczynię odszkodowania potrąciła podatek dochodowy i wystawiła Wnioskodawczyni PIT-11.

Przyjmując zatem za Wnioskodawczynią, że odszkodowanie przyznane zostało na podstawie art. 55 § 1¹ ustawy Kodeks pracy, należy stwierdzić, że korzysta ono ze zwolnienia od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem jego wysokość i zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw oraz jednocześnie nie zostało wymienione w wyjątkach określonych w art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. a)-g) ustawy. Oznacza to równocześnie, że komornik wypłacając Wnioskodawczyni należne odszkodowanie nie był zobowiązany do potrącenia podatku dochodowego od kwoty odszkodowania należnego Wnioskodawczyni.

Należy dodać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy – Ordynacja podatkowa jest sam przepis prawa.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Stanowisko Wnioskodawczyni należało zatem uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 718 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/