Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 19-05-2017 r. – 0111-KDIB2-2.4011.22.2017.1.IN

Skutki podatkowe otrzymania odprawy i odszkodowania w związku z rozwiązaniem umowy o pracę

UZASADNIENIE

W dniu 20 marca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania odprawy i odszkodowania w związku z rozwiązaniem umowy o pracę.

Pismem z 19 maja 2017 r. Znak: 0111-KDIB2-2.4011.22.2017.2.IN – stosownie do treści art. 171 § 2a Ordynacji podatkowej – zawiadomiono Wnioskodawczynię, że w poruszonej we wniosku kwestii dotyczącej zwolnienia otrzymanej przez Wnioskodawczynię odprawy i odszkodowania ze składek ZUS, należy wnieść odrębne podanie do właściwego organu.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni 9 grudnia 2016 r. otrzymała wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony z zachowaniem 3-miesięcznego okresu wypowiedzenia, tj. do 31 marca 2017 r.

Pracodawca w dniu złożenia oświadczenia o wypowiedzeniu umowy o pracę zatrudniał około 70 pracowników. Pracodawca jako przyczynę wypowiedzenia wskazał likwidację stanowiska pracy wraz ze zmniejszeniem stanu zatrudnienia w dziale, którego Wnioskodawczyni była kierownikiem. Przyczyna ta, niedotycząca pracownika stanowi wyłączny powód wypowiedzenia umowy o pracę. Wnioskodawczyni była zatrudniona w zakładzie pracy od 1 grudnia 2003 r. Staż pracy wynosił 13 lat. Wnioskodawczyni uznała wypowiedzenie umowy o pracę za nieuzasadnione i 16 grudnia 2016 r. wniosła odwołanie do sądu pracy.

Obowiązująca umowa o pracę zawarta 16 maja 2016 r. w pkt 4 określa składniki wynagrodzenia Wnioskodawczyni, tj. płacę zasadniczą, dodatek funkcyjny-specjalny, premie i dodatki na zasadach i warunkach określonych w przepisach o wynagradzaniu, w tym dodatek za wysługę lat zgodnie ze stażem pracy. Wszystkie wymienione składniki wynagrodzenia są unormowane w regulaminie wynagradzania pracowników.

W związku z powyższym, w świetle obowiązujących przepisów, Wnioskodawczyni przysługuje:

1. odprawa pieniężna zgodnie z art. 8 ust. 1 Kodeksu pracy (winno być: ustawy o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników) w wysokości 3-miesięcznego wynagrodzenia, jeżeli pracownik był zatrudniony u danego pracodawcy ponad 8 lat. Na wynagrodzenie Wnioskodawczyni w okresie od września do listopada 2016 r. składały się:
   1. składniki stałe wynagrodzenia (brutto) miesięczne:
   • wynagrodzenie zasadnicze – 3 000 zł
   • dodatek funkcyjny – 700 zł
   • dodatek stażowy – 390 zł
   • dodatek specjalny – 1 400 zł

   łączna kwota 5 490 złpodstawa składników stałych – 5 490 zł

   2. składniki zmienne wynagrodzenia (brutto):
   • nagroda wypłacona w październiku 2016 r. – 2 500 zł
   • nagroda wypłacona w listopadzie 2016 r. – 2 860 zł

   podstawa ze składników zmiennych – 1 787 złkwota należna pracownikowi – 21 830 złnależny podatek – 3 929 zł (18%)składki ZUS – nie podlegakwota do wypłaty przez pracodawcę – 17 901 złtermin wymagalności roszczenia – 31 marca 2017 r. odsetki – wymagalne od 1 kwietnia 2017 r.

2. odszkodowanie z tytułu niezgodnego z prawem wypowiedzenia umowy o pracę. Świadczenie przysługuje pracownikowi na podstawie wyroku sądu za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę przez pracodawcę zawartej na czas nieokreślony. Zgodnie z art. 47¹ Kodeksu pracy Wnioskodawczyni przysługuje odszkodowanie w wysokości 3-miesiecznego wynagrodzenia. Na wynagrodzenie Wnioskodawczyni w okresie od września do listopada 2016 r. składały się:
   1. składniki stałe wynagrodzenia (brutto) miesięczne:
   • wynagrodzenie zasadnicze – 3 000 zł
   • dodatek funkcyjny – 700 zł
   • dodatek stażowy – 390 zł
   • dodatek specjalny – 1 400 zł

   łączna kwota 5 490 złpodstawa składników stałych – 5 490 zł

   2. składniki zmienne wynagrodzenia (brutto):
   • nagroda wypłacona w październiku 2016 r. – 2 500 zł
   • nagroda wypłacona w listopadzie 2016 r. – 2 860 zł

   podstawa ze składników zmiennych – 1 787 zł kwota należna pracownikowi – 21 830 złnależny podatek – zwolnienieskładki ZUS – nie podlegakwota do wypłaty przez pracodawcę – 21 830 złtermin wymagalności roszczenia – 28 grudnia 2016 r. odsetki – liczone począwszy od 29 grudnia 2016 r.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytania:

1. Czy przysługująca Wnioskodawczyni odprawa pieniężna w kwocie 21 830 zł brutto podlega zwolnieniu od podatku dochodowego od osób fizycznych?
2. Czy przysługujące Wnioskodawczyni (na podstawie wyroku sądu) odszkodowanie w kwocie 21 830 zł brutto podlega zwolnieniu od podatku dochodowego od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawczyni:

Ad. 1.

Odprawa pieniężna w związku z rozwiązaniem z pracownikiem umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony z winy pracodawcy (likwidacja stanowiska pracy) nie podlega zwolnieniu od podatku dochodowego od osób fizycznych. Tak więc odprawa w kwocie 21 830 zł po potrąceniu podatku w kwocie 3 929 zł (18%) wynosi 17 901 zł. Taką kwotę powinien otrzymać pracownik.

Ad. 2.

Odszkodowanie wypłacone Wnioskodawczyni na podstawie wyroku sądu za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę przez pracodawcę zawartej na czas nieokreślony podlega zwolnieniu z podatku. Tak więc odszkodowanie w kwocie 21 830 zł pracownik powinien otrzymać w całości bez żadnych potrąceń.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 2032 ze zm.) – opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 9 ust. 2 ww. ustawy – dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 oraz art. 30f ww. ustawy nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

W art. 10 ust. 1 ww. ustawy, ustawodawca określił katalog źródeł przychodów, wśród których w pkt 1 wymienił: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracę nakładczą, emeryturę lub rentę.

Stosownie do art. 11 ust. 1 przywołanej ustawy – przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przychody pracownicze, mają podstawę prawną w art. 12 ust. 1 przywołanej ustawy, zgodnie z którym – za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Analiza powyższego przepisu prowadzi do wniosku, że podstawą nabycia prawa do odpraw i odszkodowań wypłaconych pracownikowi lub byłemu pracownikowi jest łączący lub uprzednio łączący tę osobę z pracodawcą stosunek pracy, a zatem odprawy i odszkodowania takie stanowią przychód ze stosunku pracy, opodatkowany lub zwolniony z opodatkowania.

Za pracownika, zgodnie z art. 12 ust. 4 ww. ustawy – uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.

Stosownie do treści art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz.U. z 2016 r. poz. 1666), z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.

Należy zaznaczyć, że powyższym zwolnieniem, objęte są tylko odszkodowania i zadośćuczynienia i to tylko te, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, bądź z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy Kodeks pracy, z wyjątkiem odszkodowań wymienionych w lit. a)-g) zacytowanego przepisu.

Zgodnie natomiast z art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 1666 ze zm.) – ilekroć w Kodeksie pracy jest mowa o prawie pracy, rozumie się przez to przepisy Kodeksu pracy oraz przepisy innych ustaw i aktów wykonawczych, określające prawa i obowiązki pracowników i pracodawców, a także postanowienia układów zbiorowych pracy i innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów i statutów określających prawa i obowiązki stron stosunku pracy.

Ponadto należy podkreślić, że ww. zwolnienie jest wyjątkiem od zasady powszechności opodatkowania, co oznacza, że wszelkie odstępstwa od tej zasady, muszą bezwzględnie wynikać z przepisów prawa i być interpretowane ściśle z jego literą. W związku z tym, tylko otrzymanie odszkodowania lub zadośćuczynienia opisanego w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych pozwala na zastosowanie przedmiotowego zwolnienia.

Zatem korzystanie ze zwolnienia od podatku, jest możliwe wyłącznie w sytuacji, gdy spełnione są wszelkie przesłanki określone w przepisie stanowiącym podstawę prawną danej preferencji.

Mając na uwadze przedstawione powyżej okoliczności stwierdzić należy, że zastosowanie zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymaga łącznego spełnienia następujących warunków:

1. otrzymane świadczenie musi być odszkodowaniem lub zadośćuczynieniem,
2. odszkodowanie lub zadośćuczynienie musi być przyznane na podstawie:
   1. ustawy,
   2. przepisów wykonawczych do ustawy,
   3. układów zbiorowych pracy lub innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy Kodeks pracy,
3. wysokość bądź zasady ustalania odszkodowania lub zadośćuczynienia muszą wprost wynikać z ww. aktów,
4. nie mogą zachodzić wyłączenia, o jakich mowa w lit. a-g art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednocześnie należy zauważyć, że w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca nie zdefiniował pojęcia odszkodowania czy zadośćuczynienia. Nie oznacza to jednak dowolności w ich rozumieniu. Jak wynika bowiem z orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego z 12 kwietnia 2011 r. sygn. akt SK 62/08, jeśli określony sposób rozumienia przepisu ustawy utrwalił się już w sposób oczywisty, a zwłaszcza jeśli znalazł jednoznaczny i autorytatywny wyraz w orzecznictwie Sądu Najwyższego bądź Naczelnego Sądu Administracyjnego, to należy uznać, że przepis ten – w praktyce swego stosowania – nabrał takiej właśnie treści. Jednocześnie względy spójności systemu prawa uzasadniają, aby kryteria rozumienia pojęć niezdefiniowanych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, miały w pierwszej kolejności charakter kryteriów ustawowych. Konieczne staje się zatem zastosowanie wykładni systemowej zewnętrznej i odwołanie się do przepisów ustawy z dnia 24 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 459).

Odwołując się zatem do prawa cywilnego stwierdzić należy, że świadczenie odszkodowawcze to najogólniej świadczenie mające na celu naprawienie wyrządzonej szkody. Szkodą jest uszczerbek jakiego doznał poszkodowany wbrew jego woli we wszelkiego rodzaju dobrach przez prawo chronionych. Chodzi więc zarówno o uszczerbek majątkowy, jak i niemajątkowy. Uszczerbek niemajątkowy jest określany terminem „krzywda”. Pod tym pojęciem należy rozumieć wszelkie negatywne przeżycia człowieka wyrażające się zarówno w cierpieniu fizycznym, jak i psychicznym, wywołane czynem niedozwolonym. Do naprawienia krzywdy odnosi się termin „zadośćuczynienie”, natomiast „odszkodowanie” wiąże się z naprawieniem uszczerbku majątkowego.

W Kodeksie cywilnym świadczenie odszkodowawcze wynika głównie z tytułu odpowiedzialności deliktowej (art. 415 i następne) lub odpowiedzialności kontraktowej (art. 47¹ i następne), a co za tym idzie jest następstwem czynu niedozwolonego lub niewykonania bądź nienależytego wykonania zobowiązania.

Powyższe regulacje, mają również zastosowanie do przepisów prawa pracy, choć w ograniczonym zakresie. Jak stanowi bowiem art. 300 Kodeksu pracy, w sprawach nieuregulowanych przepisami prawa pracy, stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu cywilnego, jeżeli nie są one sprzeczne z zasadami prawa pracy. Powyższe oznacza, że przepisy Kodeksu cywilnego wybrane do zastosowania w prawie pracy (stosunku pracy) nie mogą się sprzeciwiać ogólnym normom prawa pracy, mającym podstawowe znaczenie dla regulacji stosunków pracy.

Przepisy Kodeksu pracy, posługują się terminami „odszkodowanie” oraz „zadośćuczynienie” w odniesieniu do konkretnych świadczeń pracowniczych, do których uprawniony jest pracownik lub były pracownik (np. w art. 183d, art. 361 § 2, art. 45, art. 56, art. 943 § 3, art. 99, art. 101² Kodeksu pracy).

W kontekście rozwiązania umowy o pracę ustawodawca przewiduje odszkodowanie, w sytuacji gdy wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę (art. 45 Kodeksu pracy), przepisy o wypowiadaniu warunków pracy i płacy (art. 45 w zw. z art. 42 § 1 Kodeksu pracy) bądź rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie (art. 56 Kodeksu pracy).

Zgodnie z art. 45 § 1 Kodeksu pracy – w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy – stosownie do żądania pracownika – orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu – o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu. Sąd pracy może nie uwzględnić żądania pracownika uznania wypowiedzenia za bezskuteczne lub przywrócenia do pracy – w myśl § 2 ww. przepisu – jeżeli ustali, że uwzględnienie takiego żądania jest niemożliwe lub niecelowe; w takim przypadku sąd pracy orzeka o odszkodowaniu. Zgodnie z art. 47¹ Kodeksu pracy – odszkodowanie, o którym mowa w ww. art. 45, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niższej jednak od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia.

Funkcję odszkodowawczą w Kodeksie pracy oraz Kodeksie cywilnym, pełnią wyłącznie te świadczenia, których celem jest zrekompensowanie pracownikowi skutków zdarzeń, które noszą cechy czynu niedozwolonego lub zawinionego przez pracodawcę. Potwierdza to wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 27 listopada 2007 r., sygn. akt SK 18/05, w którym Trybunał Konstytucyjny uznał, że odszkodowanie z tytułu rozwiązania umowy o pracę nie jest odszkodowaniem sensu stricto, lecz sui generis świadczeniem majątkowym, pełniącym funkcję sankcji (ustawowej kary pieniężnej) wobec pracodawcy za bezprawne działanie. W orzecznictwie Sądu Najwyższego podkreśla się również, że odszkodowanie należne pracownikowi z tytułu bezprawnego rozwiązania stosunku pracy lub bezprawnego wypowiedzenia dotychczasowych warunków pracy i płacy nie pozostaje w żadnej relacji do ewentualnej szkody, co oznacza, że przysługuje za samo bezprawne działanie pracodawcy, niezależnie od tego, czy jakakolwiek szkoda po stronie pracownika powstała. Odszkodowania takie traktowane są bowiem jak szczególny rodzaj odszkodowania ustawowego, należnego bez względu na to, czy pracownik – na skutek niezgodnego z prawem postępowania pracodawcy –poniósł szkodę w ogóle, lub poniósł ją w większym lub mniejszym rozmiarze, niż odszkodowanie przysługujące w kwocie z góry określonej w przepisach Kodeksu pracy. W judykaturze przypisuje się zresztą temu odszkodowaniu charakter kompensacyjno-sankcyjny, wynikający z unormowania zabezpieczającego pracownika przed bezprawnym działaniem pracodawcy.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawczyni otrzymała wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony z zachowaniem 3-miesięcznego okresu wypowiedzenia. Pracodawca w dniu złożenia oświadczenia o wypowiedzeniu umowy o pracę zatrudniał około 70 pracowników. Pracodawca jako przyczynę wypowiedzenia wskazał likwidację stanowiska pracy wraz ze zmniejszeniem stanu zatrudnienia. Przyczyna ta, niedotycząca pracownika stanowi wyłączny powód wypowiedzenia umowy o pracę. Wnioskodawczyni uznała wypowiedzenie umowy o pracę za nieuzasadnione i wniosła odwołanie do sądu pracy. W związku z powyższym, Wnioskodawczyni przysługuje – zgodnie z art. 8 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 1474 ze zm.) – odprawa pieniężna w wysokości 3-miesięcznego wynagrodzenia (Wnioskodawczyni w opisie zdarzenia przyszłego wskazała co prawda, że ww. odprawa przysługuje Jej na podstawie art. 8 ust. 1 Kodeksu pracy jednakże Organ potraktował to jako oczywistą omyłkę) oraz odszkodowanie, zgodnie z art. 47¹ Kodeksu pracy, w wysokości 3-miesięcznego wynagrodzenia z tytułu niezgodnego z prawem wypowiedzenia umowy o pracę zasądzone wyrokiem sądu.

W świetle powyższych wyjaśnień, jak również przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego uznać zatem należy, że zasądzone na rzecz byłego pracownika odszkodowanie z tytułu niezgodnego z prawem rozwiązania umowy o pracę, korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym, bowiem jego wysokość oraz zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw, tj. art. 45 w związku z art. 47& 185; Kodeksu pracy.

Natomiast odprawa pieniężna przyznana w związku z rozwiązaniem stosunku pracy w ramach grupowego zwolnienia na podstawie art. 8 ust. 1 pkt 3 ustawy o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników, w związku z art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest wyłączona z przedmiotowego zwolnienia, o którym mowa art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy w związku z czym podlega opodatkowaniu. Przedmiotowym zwolnieniem nie jest objęta odprawa pieniężna, wskazana we wniosku, pomimo, że jej wysokość, zasady ustalania i wypłaty wynikają z ustawy o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników. Odprawa pieniężna, o której mowa w art. 8 ust. 1 pkt 3 ustawy o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników, wypłacana na podstawie tej ustawy będzie stanowiła dla pracownika przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu, zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy, albowiem podstawą jej wypłaty będzie stosunek pracy.

Podsumowując, odszkodowanie wypłacone Wnioskodawczyni przez byłego pracodawcę z tytułu niezgodnego z prawem wypowiedzenia umowy o pracę będzie korzystać ze zwolnienia przedmiotowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zwolnieniu nie będzie natomiast podlegać odprawa.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawczyni uznaje się za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 718 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie – w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/