Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 11-05-2017 r. – 1462-IPPB4.4511.115.2017.2.MS1

Czy odszkodowanie wypłacone na podstawie prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego zasądzającego odszkodowanie za nierówne traktowanie w zatrudnieniu na podstawie art. 18^3d Kodeksu pracy podlega podatkowi dochodowemu od osób fizycznych?

UZASADNIENIE

W dniu 6 lutego 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zwolnienia z opodatkowania odszkodowania z tytułu nierównego traktowania w zatrudnieniu.

Z uwagi na braki formalne, pismem Nr 1462-IPPB4.4511.115.2017.1.MS1 z dnia 31 marca 2017 r. (data nadania 3 kwietnia 2017 r., data doręczenia 5 kwietnia 2017 r.) tut. Organ wezwał Wnioskodawczynię do uzupełnienia przedmiotowego wniosku.

Pismem z dnia 10 kwietnia 2017 r. (data nadania 10 kwietnia 2017 r., data wpływu 14 kwietnia 2017 r.) Wnioskodawczyni uzupełniła wniosek w terminie.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Prawomocnym wyrokiem z dnia 17 listopada 2016 r. Sąd Rejonowy Wydział Pracy zasądził na rzecz Wnioskodawczyni od X S.A. odszkodowanie za nierówne traktowanie w zatrudnieniu w kwocie 49.418,19 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 1 grudnia 2014 r. do dnia zapłaty oraz koszty procesu 1.800 zł. Dłużnik w styczniu 2016 r. wpłacił na konto Wnioskodawczyni 44.295,03 zł. Przekazał RMUA, z którego wynika, że naliczył przychód 49.418,19 zł należność główna z wyroku, 8.040,95 zł odsetek, 1.800 zł kosztów zastępstwa procesowego oraz że odliczył 4.823,22 zł składki na ubezpieczenie emerytalne, 747,27 zł składki na ubezpieczenie rentowe, 1.210,75 zł składki na ubezpieczenie chorobowe, 3.837,871 składki na ubezpieczenie zdrowotne oraz odprowadził zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych w kwocie 4.351 zł.

Jednocześnie Wnioskodawczyni wskazuje, że:

1. zasady ustalania odszkodowania za nierówne traktowanie w zatrudnieniu wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw – art. 18 3d Kodeksu pracy,
2. zasądzona na rzecz Wnioskodawczyni wyrokiem kwota to różnica w wynagrodzeniu Wnioskodawczyni i innych radców prawnych, którzy otrzymywali wyższe wynagrodzenie za okres od stycznia 2013 r. do września 2013 r., wynosząca 5490,90 zł miesięcznie, zaś łącznie za okres od stycznia do września 2013 r. – 49418,18 zł..
3. z zawodu Wnioskodawczyni jest radcą prawnym. Do grudnia 2012 r. pracowała w X S.A. Oddział, który został zlikwidowany na podstawie uchwały Zarządu X S.A. Od dnia 1 stycznia 2013 r. Wnioskodawczyni stała się pracownikiem X S.A. Centrala. W dniu 25 stycznia 2013 r. X S.A. Centrala zawarła z Wnioskodawczynią porozumienie ustalając wynagrodzenie w wysokości 1,99 krotności kwoty bazowej wynoszącej od stycznia 2012 r. – 3526,35 zł. Kilka miesięcy później Wnioskodawczyni dowiedziała się, że radcowie prawni, którzy pracę w X S.A. Centrala rozpoczęli wcześniej niż ona otrzymują wynagrodzenie w wysokości ok. 3,50 krotności kwoty bazowej. Wnioskodawczyni skierowała pozew do Sądu Rejonowego o zapłatę odszkodowania z powodu nierównego traktowania w zatrudnieniu. Podstawą prawną powództwa był art. 183d Kodeksu pracy. Wyrokiem z dnia 17 listopada 2016 r. w sprawie Sąd Rejonowy zasądził na rzecz Wnioskodawczyni odszkodowanie w kwocie 49.418,18 zł z tytułu odszkodowania za nierówne traktowanie w zatrudnieniu wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 1 grudnia 2014 r. do dnia zapłaty. Wyrok jest prawomocny. W styczniu 2017 r. X S.A wpłaciła na konto Wnioskodawczyni 44.295,03 zł. Przekazała RMUA, z którego wynika, że naliczyła przychód 49.418,19 zł – należność główna z wyroku, 8.040,95 zł odsetek, 1.800 zł kosztów zastępstwa procesowego oraz, że odliczyła 4.823,22 zł składki na ubezpieczenie emerytalne, 747,27 zł składki na ubezpieczenie rentowe, 1.210,75 zł składki na ubezpieczenie chorobowe, 3.837,87 zł składki na ubezpieczenie zdrowotne oraz odprowadziła zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych w kwocie 4.351 zł. Zasądzona na rzecz Wnioskodawczyni wyrokiem kwota to różnica w wynagrodzeniu Wnioskodawczyni i innych radców prawnych, którzy otrzymywali wyższe o wynagrodzenie za okres od stycznia 2013 r. do września 2013 r. wynosząca 5.490,90 zł miesięcznie, zaś łącznie za okres od stycznia do września 2013 r. – 49418,18 zł.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy odszkodowanie wypłacone na podstawie prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego zasądzającego odszkodowanie za nierówne traktowanie w zatrudnieniu na podstawie art. 18^3d Kodeksu pracy podlega podatkowi dochodowemu od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawczyni, stosownie do art. 183d K.p., osoba, wobec której pracodawca naruszył zasadę równego traktowania w zatrudnieniu, ma prawo do odszkodowania w wysokości nie niższej niż minimalne wynagrodzenie za pracę, ustalane na podstawie odrębnych przepisów.

Według art. 21 ust. l pkt 3 ustawy o podatku od osób fizycznych wolne od podatku są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 2016 r., poz. 1666), z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe;

Kodeks pracy w art. 183d przewiduje, że „Osoba, wobec której pracodawca naruszył zasadę równego traktowania w zatrudnieniu, ma prawo do odszkodowania w wysokości nie niższej niż minimalne wynagrodzenie za pracę, ustalane na podstawie odrębnych przepisów. Zasądzone na rzecz Wnioskodawczyni odszkodowanie miało swoje źródło w art. 183d Kodeksu pracy, w zw. z art. 183c K.p. W wyroku Sądu Najwyższego z dnia 3 kwietnia 2008 roku (II PK 286/2007), przyjęto, że: art. 183d K.p. przede wszystkim ma kompensować szkodę na osobie| i w tym zakresie nosi charakter swoistego zadośćuczynienia za krzywdę doznaną z tytułu dyskryminacji; sformułowanie „odszkodowanie w wysokości nie niższej niż” bez określenia górnej granicy zakłada różnicowanie wysokości odszkodowań w zależności od okoliczności konkretnego przypadku. Podobnie w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 7 stycznia 2009 r., uznano zatem, że odszkodowanie, o którym mowa w art. 183d K.p., obejmuje wyrównanie uszczerbku w dobrach majątkowych jak i niemajątkowych pracownika. Z uwagi na fakt, że odszkodowanie to ma dualny charakter (majątkowo – niemajątkowy) nie może być uznane za „korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono”, (art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. b u.p.d.f.). Sądy przy określaniu wysokości odszkodowania przeprowadzają kalkulację matematyczną, szacując wysokość wynagrodzenia „sprawiedliwego” nie przesądza o istocie przepisu, który daje ochronę w zakresie dóbr majątkowych i niemajątkowych (w zakresie doznanej krzywdy). Oczywistym jest bowiem, że asumptem do wytoczenia przez pracownika powództwa o takim charakterze jest przede wszystkim poczucie krzywdy, powodowanej tym, że było się przez pracodawcę traktowanym w sposób noszący znamiona dyskryminacji.

Podkreślić należy, że już samo pojęcie dyskryminacja, czyli nierówne traktowane z uwagi na określone okoliczności czy cechy odnosi się z całą pewnością do sfery niematerialnej.

Zdaniem Wnioskodawczyni odszkodowanie za naruszenie zasady równego traktowania w zasądzonej na rzecz Wnioskodawczyni jest zwolnione z podatku dochodowego od osób fizycznych w myśl art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ jego wysokość, zasady ustalania, wynikają wprost z odrębnych ustaw.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 u.p.d.f., opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 tej ustawy, źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.

Podstawę roszczeń Wnioskodawczyni wobec byłego pracodawcy stanowił art. 183a § 1 K.p., zgodnie z którym pracownicy powinni być równo traktowani w zakresie nawiązania i rozwiązania stosunku pracy, warunków zatrudnienia, awansowania oraz dostępu do szkolenia w celu podnoszenia kwalifikacji zawodowych, w szczególności bez względu na płeć, wiek, niepełnosprawność, rasę, religię, narodowość, przekonania polityczne, przynależność związkową, pochodzenie etniczne, wyznanie, orientację seksualną, a także bez względu na zatrudnienie na czas określony lub nieokreślony albo w pełnym lub w niepełnym wymiarze czasu pracy.

W myśl art. 183b § 1 K.p. za naruszenie zasady równego traktowania w zatrudnieniu, z zastrzeżeniem § 2-4, uważa się różnicowanie przez pracodawcę sytuacji pracownika z jednej lub kilku przyczyn określonych w art. 183a § 1, którego skutkiem jest w szczególności: odmowa nawiązania lub rozwiązanie stosunku pracy, niekorzystne ukształtowanie wynagrodzenia za pracę lub innych warunków zatrudnienia albo pominięcie przy awansowaniu lub przyznawaniu innych świadczeń związanych z pracą, pominięcie przy typowaniu do udziału w szkoleniach podnoszących kwalifikacje zawodowe – chyba że pracodawca udowodni, że kierował się obiektywnymi powodami.

Zgodnie natomiast z art. 183c § 1 tego Kodeksu, pracownicy mają prawo do jednakowego wynagrodzenia za jednakową pracę lub za pracę o jednakowej wartości. Stosownie do art. 183d K.p., osoba, wobec której pracodawca naruszył zasadę równego traktowania w zatrudnieniu, ma prawo do odszkodowania w wysokości nie niższej niż minimalne wynagrodzenie za pracę, ustalane na podstawie odrębnych przepisów.

W ocenie Wnioskodawczyni stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy prawa wskazują, że odszkodowanie za naruszenie zasady równego traktowania w zatrudnieniu wypłacone Wnioskodawczyni na podstawie wyroku sądowego, którego zasady ustalania wynikają z art. 183d K.p., jest zwolnione od podatku dochodowego od osób fizycznych, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 2032, z późn. zm.) – opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione od podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku, w drodze rozporządzenia wydanego przez Ministra Finansów.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłami przychodów są stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z aktualnie obowiązującą treścią art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są: otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, z późn. zm.), z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe;

Kwota odszkodowania, którego wysokość lub zasady ustalania nie wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, nie korzysta ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z przepisu art. 183d ustawy z dnia 26 czerwca 1976 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r., Nr 21, poz. 94, z późn. zm.; dalej: k.p.), będącego podstawą zasądzonego na rzecz Wnioskodawczyni odszkodowania, wprost nie wynikają ani wysokość ani zasady ustalania odszkodowania.

Przepis ten stanowi bowiem, że: „Osoba, wobec której pracodawca naruszył zasadę równego traktowania w zatrudnieniu, ma prawo do odszkodowania w wysokości nie niższej niż minimalne wynagrodzenie za pracę, ustalane na podstawie odrębnych przepisów”.

Powołany przepis jedynie określa minimalną wysokość odszkodowania, która przysługuje każdemu, komu przyznawane jest odszkodowanie w oparciu o art. 183d k.p.

Wnioskodawczyni otrzymała odszkodowanie za nierówne traktowanie w zatrudnieniu w wysokości różnicy w wynagrodzeniu Wnioskodawczyni i innych radców prawnych a wynagrodzeniem rzeczywiście otrzymanym. Odszkodowanie to zostało wypłacone na podstawie prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego zasądzającego odszkodowanie za nierówne traktowanie w zatrudnieniu na podstawie art. 183d Kodeksu pracy.

Jak wynika z wyroku NSA z dnia 1 października 2014 r., sygn. akt I SA/Bk 294/14, Lex nr 1542984: „W ocenie sądu powoływany art. 18^3d KP, będący podstawą do zasądzenia przez sąd powszechny odszkodowania, określa ogólne ramy uprawnienia do dochodzenia odszkodowania, nie precyzując wprost ani wysokości odszkodowania, ani też zasad, które w sposób jednoznaczny określą wysokość odszkodowania”.

Zatem, ani wysokość odszkodowania ani tym bardziej zasady ustalania odszkodowania z tytułu naruszenia zasady równego traktowania w zatrudnieniu nie wynikały wprost z przepisów, a tylko wówczas odszkodowanie mogłoby skorzystać ze zwolnienia od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z tym przepisem, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw.

W przypadku gdy wysokość lub zasady ustalania odszkodowania nie wynikają wprost z odrębnych ustaw lub aktów wykonawczych wydanych na podstawie tych odrębnych ustaw, a podstawą ich otrzymania jest wyrok lub ugoda sądowa, wówczas należy rozważyć czy do odszkodowania z tytułu naruszenia zasady równego traktowania w zatrudnieniu może być zastosowane zwolnienie na mocy art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. b ww. ustawy.

Zgodnie z treścią art. 21 ust. 1 pkt 3b cytowanej ustawy wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Punktem wyjścia wykładni art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy jest podział odszkodowania na odszkodowanie za rzeczywiste straty (damnum emergens) i odszkodowanie za utracone korzyści (lucrum cessans). Za stratę uważa się każde pogorszenie się sytuacji majątkowej (zmniejszenie aktywów lub zwiększenie pasywów) poszkodowanego, w wyniku czego poszkodowany staje się uboższy, niż był przed doznaniem szkody. Chodzi w tym przypadku o rzeczywisty uszczerbek w majątku należącym do poszkodowanego spowodowany zniszczeniem, utratą lub uszkodzeniem określonych składników majątkowych albo obniżeniem ich wartości, a także powstanie nowych zobowiązań albo ich zwiększenie. Z kolei szkoda związana z utraconymi korzyściami (lucrum cessans) polega na tym, że majątek poszkodowanego nie wzrósł tak, jakby się stało, gdyby nie nastąpiło zdarzenie, z którym połączona jest czyjaś odpowiedzialność. Szkodą jest więc to, co nie weszło do majątku poszkodowanego na skutek zdarzenia wyrządzającego szkodę.

Jednocześnie, zakres zwolnienia określony w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obejmuje tylko odszkodowania za tzw. szkodę rzeczywistą, czyli poniesione straty, a nie dotyczy utraconych korzyści. Specyfika prawa podatkowego nakazuje inaczej traktować odszkodowanie (zadośćuczynienie) z tytułu poniesionych przez poszkodowanego strat i odszkodowanie (zadośćuczynienie) z tytułu utraconego zysku. Odszkodowanie (zadośćuczynienie) z tytułu utraconych korzyści, jakich poszkodowany mógł się spodziewać, gdyby mu szkody nie wyrządzono, podlega bowiem opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Wobec okoliczności faktycznych przedstawionych we wniosku nie sposób uznać, że odszkodowanie wypłacone Wnioskodawczyni wiązało się z rzeczywistym uszczerbkiem w majątku należącym do Wnioskodawczyni, natomiast majątek ten niewątpliwie nie wzrósł tak, jakby się stało, gdyby nie nastąpiło nierówne traktowanie w zatrudnieniu. W tym przypadku mamy zatem do czynienia z odszkodowaniem dotyczącym utraconych korzyści, które nie może korzystać ze zwolnienia z opodatkowania również na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy.

Wnioskodawczyni została pozbawiona wyższego wynagrodzenia poprzez ustalenie wielokrotności kwoty bazowej na niższym poziomie niż wielokrotność kwoty innego etatowego radcy prawnego, a zatem utraciła korzyści, których się spodziewała. Nie ulega wątpliwości, że nieprzyznanie Wnioskodawczyni wynagrodzenia na poziomie wynagrodzenia radcy prawnego stanowi utratę spodziewanych korzyści (lucrum cessans), a nie rzeczywistą stratę (damnum emergens).

W orzecznictwie przyjęto, że szkodą w przypadku utraconych korzyści (art. 361 § 2 k.c.) jest szkoda, którą określa to, co nie weszło do majątku poszkodowanego na skutek zdarzenia wyrządzającego tę szkodę, a inaczej mówiąc to, co weszłoby do majątku poszkodowanego, gdyby zdarzenie wyrządzające szkodę nie nastąpiło (m.in. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 stycznia 2002 r., sygn. akt I CKN 132/01, LEX nr 53144). Ponieważ wynagrodzenie wynikające z wyższej wielokrotności kwoty bazowej weszłoby do majątku pozwanego, gdyby wskaźnik został określony na wyższym poziomie, to uznać należy, że zasądzone odszkodowanie stanowi utracone korzyści.

Mając na uwadze powyższe, utracone wynagrodzenie może być rozumiane wyłącznie jako utracona korzyść, skoro wynagrodzenie to nie weszło do majątku Wnioskodawczyni zanim Sąd nie orzekł o nim w wyroku w formie odszkodowania z tytułu dyskryminacji. Tym samym nie można stwierdzić, że doszło do zmniejszenia majątku Wnioskodawczyni.

W ocenie Organu, z przedstawionego stanu faktycznego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wynika, że w sprawie zastosowanie będzie miał właśnie wyjątek z art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż przepis ten odnosi się tak jak ma to miejsce w rozpatrywanej sprawie do odszkodowań przyznanych na podstawie wyroku sądu, które dotyczą korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

W konsekwencji, należy stwierdzić, że otrzymane przez Wnioskodawczynię odszkodowanie z tytułu nierównego traktowania w zatrudnieniu nie może korzystać ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż ani wysokość odszkodowania ani tym bardziej zasady ustalania odszkodowania z tytułu naruszenia zasady równego traktowania w zatrudnieniu nie wynikały wprost z przepisów. Odszkodowanie nie może być także zwolnione z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b, bowiem odszkodowanie dotyczy utraconych korzyści.

Zatem stanowisko Wnioskodawczyni jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/