Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 08-05-2017 r. – 1061-IPTPB3.4511.37.2017.2.KJ

Obowiązki płatnika

UZASADNIENIE

W dniu 26 stycznia 2017 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 13 kwietnia 2017 r., nr 1061-IPTPB3.4511.37.2017.1.KJ, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ww. ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia wniosku wysłano w dniu 13 kwietnia 2017 r. (data doręczenia 19 kwietnia 2017 r.). Wnioskodawca uzupełnił wniosek pismem, które wpłynęło w dniu 27 kwietnia 2017 r., nadanym za pośrednictwem …. S.A. w dniu 26 kwietnia 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka udostępnia niektórym swoim pracownikom samochody służbowe, będące Jej własnością. Spółka podejmuje każdorazowo indywidualną decyzję o przyznaniu samochodu służbowego danemu pracownikowi. Są to członkowie kadry zarządzającej, których praca charakteryzuje się podwyższoną dyspozycyjnością. Z perspektywy Spółki istotne jest, aby wskazani pracownicy mieli możliwość dostępu do samochodów umożliwiających im wykonanie ich obowiązków w sposób stały, tj. również poza stałymi godzinami pracy.

W celu zapewnienia, że przyznany pracownikowi samochód służbowy spełnia swoje cele, tj. m.in. pozwala na zapewnienie wymaganej dyspozycyjności pracownika i realizacji przez niego zadań służbowych, Spółka nałożyła na wskazaną powyżej grupę pracowników obowiązek parkowania samochodu w miejscu umożliwiającym szybki do niego dostęp, również poza stałymi godzinami pracy.

Zgodnie z wewnętrznym regulaminem korzystania z samochodów służbowych Spółki (dalej: „Regulamin”), pracownicy zobowiązani do wykonywania obowiązków służbowych poza ustalonymi godzinami pracy, powinni przydzielone indywidualnie samochody służbowe parkować w pobliżu miejsca zamieszkania, tak aby każdorazowo mieć do nich szybki dostęp.

Jednocześnie pracownicy, którym zostały powierzone samochody służbowe mają prawo do korzystania z nich w celach prywatnych. Zakres korzystania z samochodu do celów prywatnych przez pracownika został z nim uzgodniony i będzie ściśle ograniczony postanowieniami Regulaminu. Ustalony na podstawie Regulaminu zakres wykorzystania samochodu do celów prywatnych ma na celu m.in. określenie wysokości przychodu podatkowego ze stosunku pracy osiąganego przez pracowników z tytułu nieodpłatnego świadczenia w postaci udostępnienia im samochodów do celów prywatnych, dla potrzeb poboru zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych przez Spółkę (jako płatnika podatku).

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że pracownicy, którzy wykorzystują samochody w celach prywatnych i służbowych zatrudnieni są na podstawie umowy o pracę w rozumieniu Kodeksu pracy.

Podstawą otrzymania przez pracowników samochodów służbowych jest regulamin korzystania z samochodów służbowych („Regulamin”) oraz inne dokumenty (m.in. aneksy do komunikatów organizacyjnych przedsiębiorstwa). Pobieranie oraz zwrot samochodu dokonywane jest na podstawie „Protokołu zdawczo-odbiorczego”. Regulamin określa zasady korzystania z samochodów służbowych dla danych grup pracowników, w tym kadry zarządzającej. Zgodnie z jego postanowieniami, członkowie kadry zarządzającej, użytkujący samochody służbowe przydzielone indywidualnie, zobowiązani są do podjęcia działań mających na celu wykonywanie obowiązków służbowych poza ustalonymi godzinami pracy. Regulamin określa również ograniczenia dla pracowników w związku z korzystaniem z samochodów służbowych, warunki wydania samochodu służbowego, odpowiedzialność pracownika za szkody oraz zasady korzystania z karty paliwowej. Z Regulaminu wynika konieczność dbania o stan pojazdu, zapewnienia mu odpowiedniego miejsca do parkowania oraz zabezpieczenia przed uszkodzeniem lub kradzieżą. Spółka zastrzega sobie również prawo do obciążenia pracownika ewentualnymi kosztami związanymi z uszkodzeniem samochodu służbowego z powodu nieprawidłowego użytkowania, odbiegającego od zasad Regulaminu. Podpisanie Regulaminu oraz innych dokumentów dotyczących korzystania z samochodu służbowego jest warunkiem koniecznym do otrzymania pojazdu.

Zgodnie z Regulaminem, członkowie kadry zarządzającej są zobowiązani do parkowania samochodów służbowych w pobliżu miejsca zamieszkania, tak aby każdorazowo mieć do nich szybki dostęp, również poza standardowymi godzinami pracy.

Spółka udostępnia samochody służbowe nie tylko członkom kadry zarządzającej (których dotyczy wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej), ale również pracownikom na standardowych stanowiskach (nieobjętych wnioskiem), których praca wiąże się z wysoką mobilnością. Spółka podkreśla, że ze względu na brak konieczności bycia dyspozycyjnym dla Spółki poza godzinami pracy, pracownicy na standardowych stanowiskach nie są zobowiązani do pozostania w gotowości do szybkiego podjęcia pracy i parkowania samochodu służbowego w pobliżu miejsca zamieszkania. Dojazdy pomiędzy miejscem wykonywania zadań służbowych a miejscem zamieszkania takich pracowników Spółka traktuje jako jazdy prywatne, których koszty ponosi dany pracownik. Natomiast członkowie kadry zarządzającej pełnią najwyższe, kluczowe stanowiska w Spółce. Biorą udział w zarządzaniu Spółką oraz sprawują nadzór nad Jej działalnością. W przypadku kryzysowych sytuacji, członkowie kadry zarządzającej są zobowiązani do szybkiej reakcji oraz podjęcia działań ograniczających ryzyko wystąpienia negatywnych konsekwencji dla Spółki. Jednocześnie, w ramach swoich obowiązków służbowych, członkowie kadry zarządzającej przemieszczają się pomiędzy siedzibą Spółki a Jej oddziałami w innych miejscowościach. Wykonywanie zadań służbowych przez kadrę zarządzającą wiąże się zarówno z wysoką mobilnością pracy, jak i koniecznością bycia w gotowości do jej szybkiego podjęcia, również poza godzinami pracy (np. wieczorami lub w weekendy).

Część pracowników wykorzystujących samochody służbowe zamieszkuje poza miejscowością, w której znajduje się siedziba Spółki. Spółka jednak podkreśla, że członkowie kadry zarządzającej realizują swoje obowiązki służbowe nie tylko w siedzibie Spółki, ale również w oddziałach w innych miejscowościach.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

Czy przejazdy pracowników kadry zarządzającej powierzonym samochodem służbowym z miejsca parkowania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych i z powrotem nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym na Spółce, jako na płatniku podatku dochodowego od osób fizycznych, nie będzie ciążyć obowiązek obliczenia i pobrania podatku z tego tytułu?

Zdaniem Wnioskodawcy, przejazdy pracowników kadry zarządzającej powierzonym samochodem służbowym z miejsca parkowania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych i z powrotem nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym na Spółce, jako na płatniku podatku dochodowego od osób fizycznych, nie będzie ciążyć obowiązek obliczenia i pobrania podatku z tego tytułu.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ww. ustawy, opodatkowaniem podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami są otrzymane lub pozostawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężna świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy” są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy.

Zdaniem Spółki, w przedstawionym zdarzeniu przyszłym, w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pracownicy dojeżdżający powierzonymi samochodami służbowymi z miejsca parkowania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych oraz z miejsca wykonywania obowiązków służbowych do miejsca parkowania, nie uzyskują przychodów ze stosunku pracy w postaci nieodpłatnego świadczenia, z tytułu którego Spółka jest zobowiązana do obliczania i pobierania podatku.

W ocenie Wnioskodawcy, przepisy dotyczące określenia przychodu ze stosunku pracy, a w szczególności dotyczące nieodpłatnych świadczeń, należy rozpatrywać w kontekście uregulowań obowiązujących pracowników Spółki, zawartych w Regulaminie. Regulamin ten zobowiązuje pracownika do dbania o powierzone mienie oraz do zapewnienia bezpiecznego miejsca parkowania samochodu poza ustalonymi godzinami pracy. Nałożony na pracownika obowiązek nie jest w opinii Wnioskodawcy przywilejem, lecz zobowiązaniem nałożonym na pracownika.

Ponadto, Wnioskodawca podkreśla, że umożliwienie pracownikowi kadry zarządzającej parkowania samochodu w pobliżu jego miejsca zamieszkania jest dla niego zarówno zobowiązaniem, jak i pozwala mu na wykonywanie zadań służbowych poza ustalonymi godzinami pracy, co wiąże się z charakterem wykonywanej pracy.

Użytkowanie samochodów służbowych w opisany sposób, w wyniku realizacji obowiązków pracowniczych, nie powoduje przysporzenia majątkowego po stronie pracownika, a umożliwia jedynie prawidłowe i terminowe wykonywanie obowiązków pracowniczych oraz zapewnienie możliwości realizacji nałożonego na pracownika obowiązku dbania o powierzone mu mienie.

Powyższe uzasadnienie znajduje również potwierdzenie w licznych interpretacjach indywidualnych organów podatkowych, przykładowo w interpretacji indywidualnej:

• Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 14 marca 2017 r., sygn. 1061-IPTPB1.4511.95.2017.2.MMA;

• Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 28 grudnia 2016 r., sygn. 1061-IPTPB1.4511.821.2016.2.DJD;

• Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 7 sierpnia 2015 r., sygn. ILPB1/4511-1-684/15-3/TW;

• Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 14 maja 2015 r., sygn. ITPB2/4511-298/15-3/MU;

• Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 22 grudnia 2014 r., sygn. IBPBII/1/415-774/14/BD;

• Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 7 listopada 2013 r., sygn. ILPB2/415-1072/13-2/WM;

• Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 25 czerwca 2012 r., sygn. IPTPB1/415-263/12-2/KO.

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Wnioskodawcy, skoro przejazdy pracowników kadry zarządzającej powierzonym samochodem służbowym z miejsca parkowania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych i z powrotem nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to tym samym na Spółce, jako na płatniku podatku dochodowego od osób fizycznych, nie będzie ciążyć obowiązek obliczenia i pobrania podatku z tego tytułu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy stanowi, że źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Na podstawie art. 11 ust. 1 cyt. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń, w myśl art. 11 ust. 2a ww. ustawy, ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Dla celów podatkowych przyjmuje się, że nieodpłatne świadczenie obejmuje każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności podmiotów, których skutkiem jest przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń, należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników, określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2016 r., poz. 1666, z późn. zm.) – pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się. Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca, będący Spółką Akcyjną, udostępnia niektórym swoim pracownikom samochody służbowe, będące Jego własnością. Wnioskodawca podejmuje każdorazowo indywidualną decyzję o przyznaniu samochodu służbowego danemu pracownikowi. Są to członkowie kadry zarządzającej, których praca charakteryzuje się podwyższoną dyspozycyjnością. Członkowie kadry zarządzającej biorą udział w zarządzaniu Spółką oraz sprawują nadzór nad jej działalnością. W przypadku kryzysowych sytuacji, członkowie kadry zarządzającej są zobowiązani do szybkiej reakcji oraz podjęcia działań ograniczających ryzyko wystąpienia negatywnych konsekwencji dla Spółki. Jednocześnie, w ramach swoich obowiązków służbowych, członkowie kadry zarządzającej przemieszczają się pomiędzy siedzibą Spółki a Jej oddziałami w innych miejscowościach. Wykonywanie zadań służbowych przez kadrę zarządzającą wiąże się zarówno z wysoką mobilnością pracy, jak i koniecznością bycia w gotowości do jej szybkiego podjęcia, również poza godzinami pracy (np. wieczorami lub w weekendy).

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że w opisanym we wniosku zdarzeniu przyszłym, przejazdy pracowników kadry zarządzającej powierzonym samochodem służbowym z miejsca parkowania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych i z powrotem nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym na Spółce, jako na płatniku podatku dochodowego od osób fizycznych, nie będzie ciążyć obowiązek obliczenia i pobrania podatku z tego tytułu.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego …., po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/