Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 28-04-2017 r. – 0461-ITPB1.4511.96.2017.2.WM

Czy w związku z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego sygnatura K 11/15 z dnia 24 listopada 2016 r. uznającym, że art. 21a ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców w związku z art. 77(5) § 2, 3 i 5 Kodeksu pracy, w związku z § 16 ust. 1, 2 i 4 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowych (Dz.U. 2013.167) jest niezgodny z Konstytucją w części dotyczącej wypłaty ryczałtu za nocleg kierowcom w zagranicznych podróżach służbowych wypłacane przez Wnioskodawczynię ryczałty za noclegi podczas zagranicznej podróży służbowej, których wypłaty pracownicy mają zagwarantowane w regulaminie wynagradzania oraz umowie o pracę będą dla Wnioskodawczyni dalej kosztem uzyskania przychodu?

UZASADNIENIE

W dniu 9 lutego 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wypłacanych pracownikom ryczałtów za noclegi podczas zagranicznych podróży służbowych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni jest wspólnikiem spółki jawnej prowadzącej działalność gospodarczą – transport drogowy rzeczy, świadczy usługi transportowe na terenie kraju i poza jego granicami, zatrudnia zawodowych kierowców na podstawie umów o pracę. Zasady wynagradzania kierowców zawarte są w regulaminie płacy oraz w treści umów o pracę. Jest tam zapisane, iż z tytułu podróży służbowej – kierowcy należy się ryczałt za nocleg, który naliczany jest według waluty i stawki określonej dla kraju, w którym pracownik nocuje zgodnie z zasadami określonymi w Rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r.

Tworząc regulamin wynagradzania Wnioskodawczyni oparła się na uchwale 7 sędziów SN z 12 czerwca 2014 r., sygnatura akt II PZP 1/14, OSNP 2014, Nr 12, poz. 164, w której uznano, że zapewnienie kierowcy transportu międzynarodowego możliwości spania w kabinie samochodu podczas podróży służbowej nie stanowi zapewnienia przez pracodawcę bezpłatnego noclegu w rozumieniu par. 9 ust. 4 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalenia należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1991 ze zm.) co powoduje, że pracownikowi przysługuje zwrot kosztów noclegu na warunkach i w wysokości określonych w § 9 ust. 1-3 tego rozporządzenia albo na korzystniejszych warunkach i wysokości określonych w umowie o pracę, układzie zbiorowym pracy lub innych przepisach prawa pracy.

Koszt wypłaconych ryczałtów Wnioskodawczyni zalicza do kosztów uzyskania przychodów, gdyż zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), jest poniesiony w celu osiągnięcia przychodu, właściwie udokumentowany oraz nie jest wymieniony w art. 23, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów.

Od wypłaconych kwot ryczałtów Wnioskodawczyni nie pobiera podatku zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w związku z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego sygnatura K 11/15 z dnia 24 listopada 2016 r. uznającym, że art. 21a ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców w związku z art. 77(5) § 2, 3 i 5 Kodeksu pracy, w związku z § 16 ust. 1, 2 i 4 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowych (Dz.U. 2013.167) jest niezgodny z Konstytucją w części dotyczącej wypłaty ryczałtu za nocleg kierowcom w zagranicznych podróżach służbowych wypłacane przez Wnioskodawczynię ryczałty za noclegi podczas zagranicznej podróży służbowej, których wypłaty pracownicy mają zagwarantowane w regulaminie wynagradzania oraz umowie o pracę będą dla Wnioskodawczyni dalej kosztem uzyskania przychodu?

Zdaniem Wnioskodawcy, wyrok Trybunału Konstytucyjnego uznający niezgodność z Konstytucją art. 21a ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców w związku z art. 77(5) § 2, 3 i 5 Kodeksu pracy, w związku z § 16 ust. 1, 2 i 4 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowych (Dz.U. 2013.167) nie wpływa na fakt możliwości zaliczania wypłaconych ryczałtów do kosztów uzyskania przychodów. Wyrok nie zmienia w żadnym razie przepisów zawartych w ustawie z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.).

Koszt wypłacanych ryczałtów można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, gdyż zgodnie z zapisem art. 22 ust. 1 ww. ustawy, jest poniesiony w celu osiągnięcia przychodu i nie jest wymieniony w art. 23, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz.U. z 2016 r., poz. 2032 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne, uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie zachowanie źródła przychodów. W takim ujęciu, kosztami tymi będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów, nawet wówczas, gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, winien w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• musi pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów;
• może nie znajdować się na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy,
• musi być właściwie udokumentowany.

W katalogu ujętym w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie zawarto ani zakazu, ani jakiegokolwiek ograniczenia co do możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości diet i ryczałtów za noclegi wypłacanych pracownikom.

Obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie związku pomiędzy poniesieniem kosztu, a uzyskaniem przychodu, zgodnie z dyspozycją powołanego art. 22 ust. 1 ww. ustawy. Powinien to być taki wydatek, którego związek z prowadzoną działalnością nie budzi wątpliwości, a obowiązek wykazania tego związku należy do podatnika.

W konsekwencji, niezależnie od tego czy wypłacane pracownikom środki pieniężne będą elementem wynagrodzenia (stanowiącym koszt uzyskania przychodu), czy też na podstawie odrębnych przepisów, tj. przepisów prawa pracy (niebędących przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej) – ryczałtem za noclegi lub inną należnością, wypłacane w związku z podróżami służbowymi pracowników, mogą stanowić u pracodawcy koszt uzyskania przychodów, jeżeli oczywiście spełniają przesłanki ujęte w cyt. art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów bądź też zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą polegającą na wykonywaniu usług transportu drogowego towarów na terenie kraju i poza jego granicami. Zatrudnia pracowników – kierowców na podstawie umowy o pracę. Zasady wynagradzania kierowców zawarte są w regulaminie pracy oraz w treści umów o pracę. Jest tam zapisane, iż z tytułu podróży służbowej – kierowcy należy się ryczałt za nocleg.

Mając na względzie powyższe przepisy, stwierdzić należy, że skoro wydatki z tytułu ryczałtów za noclegi, które będą wypłacane kierowcom zatrudnionym w firmie transportowej Wnioskodawczyni, spełniają przesłanki zawarte w art. 22 ust. 1 ustawy, tj. zostały poniesione w celu osiągnięcia, bądź zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów oraz zostały prawidłowo udokumentowane, to mogą zostać uznane za koszty uzyskania przychodów w prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, w tym zakresie należy uznać za prawidłowe.

Należy jednocześnie podkreślić, że pojęcie „podróży służbowej” unormowane jest w przepisach prawa pracy, zatem rozstrzygnięcie kwestii, czy podróże, jakie odbywa pracownik są podróżami służbowymi oraz prawidłowość wypłacania należności z tego tytułu, nie leży w kompetencji organów podatkowych. Przepisy prawa pracy nie stanowią bowiem przepisów prawa podatkowego, zdefiniowanych w art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201, ze zm.). W związku z tym, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej nie ma uprawnienia do ich interpretowania w trybie wydawania indywidualnych interpretacji prawa podatkowego, określonych w art. 14b Ordynacji podatkowej.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/