Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 20-04-2017 r. – 0114-KDIP3-1.4011.11.2017.1.IF

Dotyczy: zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z wdrożeniem programu zajęć antystresowych i relaksacyjnych dla pracowników

UZASADNIENIE

W dniu 1 marca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z wdrożeniem programu zajęć antystresowych i relaksacyjnych dla pracowników.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (dalej: „Podatnik”, „Wnioskodawca”) jest komandytariuszem X spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa (dalej: „Spółka”). Zgodnie z przepisem art. 8 ust. 1 i ust. 2 ustawy o PDOF przychody i koszty spółki niebędącej osobą prawną stanowią przychody i koszty odpowiednio każdego z jej wspólników, które określa się proporcjonalnie do ich prawa do udziału w zysku takiej spółki. Z tego tytułu Wnioskodawca jest podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych.

Spółka prowadzi działalność gospodarczą w branży informatycznej, zajmując się przede wszystkim rozwojem produktów dotyczących działalności marketingowej i reklamowej w Internecie (np. tworzy narzędzia do śledzenia ruchu internetowego oraz doboru odpowiedniej reklamy kontekstowej).

Pracownicy branży informatycznej, w tym również pracownicy X, są narażeni na szereg niekorzystnych dla zdrowia czynników związanych z wielogodzinną pracą biurową przed monitorami. Branża ta jest szczególnie narażona na schorzenia związane z układem krążenia, wadami postawy, znaczącym pogorszeniem się wzroku, jak również na wysoki poziom stresu związany z pracą pod presją czasu (w związku z terminami narzucanymi przez klientów odnośnie realizacji zamówionych projektów), mocną konkurencją w branży etc. Powyższe czynniki mają bezpośredni wpływ na zdrowie fizyczne jak i psychiczne pracowników, co z kolei przekłada się na spadek ich produktywności.

Reasumując, nieomal na wszystkich stanowiskach pracy w niniejszym lub większym stopniu dochodzi do obciążenia nerwowo – psychicznego związanego z dużą odpowiedzialnością, koniecznością podejmowania szybkich i trudnych decyzji, stresem, a co za tym idzie obciążeniem wzroku, układu nerwowego, układu szkieletowego – kostnego.

W związku z powyższym Spółka jako pracodawca (przy pełnej akceptacji i poparciu Wnioskodawcy) podjęła szereg działań mających na celu profilaktyczną ochronę zdrowia swoich pracowników, o której mowa w przepisach działu X (Bezpieczeństwo i higiena pracy), rozdziału VI (Profilaktyczna ochrona zdrowia) ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (tekst jednolity, Dz. U. z 2016 r., poz. 1666 – dalej jako: „Kodeks pracy”).

Zatem na podstawie art. 226 Kodeksu pracy, Spółka jako pracodawca:

1. ocenia i dokumentuje ryzyko zawodowe związane z wykonywaną pracą oraz stosuje niezbędne środki zmniejszające ryzyko,
2. informuje pracowników o ryzyku zawodowym, które wiąże się z wykonywaną pracą oraz zasadach ochrony przed zagrożeniami.

Wykonując obowiązki określone przepisami Kodeksu pracy, Spółka stosuje się między innymi do przepisów rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy (dalej: „rozporządzenie w sprawie BHP”).

W szczególności istotny jest w tym względzie § 39 rozporządzenia w sprawie BHP stanowiący, iż:

1. Pracodawca realizuje obowiązek zapewnienia pracownikom bezpieczeństwa i higieny pracy, w szczególności przez zapobieganie zagrożeniom związanym z wykonywaną pracą, właściwą organizację pracy, stosowanie koniecznych środków profilaktycznych oraz informowanie i szkolenie pracowników.
2. Obowiązek, o którym mowa w ust. 1, powinien być realizowany na podstawie ogólnych zasad dotyczących zapobiegania wypadkom i chorobom związanym z pracą w szczególności przez:

1. zapobieganie zagrożeniom;
2. przeprowadzanie oceny ryzyka związanego z zagrożeniami, które nie mogą być wykluczone;
3. likwidowanie zagrożeń u źródeł ich powstawania;
4. dostosowanie warunków i procesów pracy do możliwości pracownika, w szczególności przez odpowiednie projektowanie i organizowanie stanowisk pracy, dobór maszyn i innych urządzeń technicznych oraz narzędzi pracy, a także metod produkcji i pracy – z uwzględnieniem zmniejszenia uciążliwości pracy, zwłaszcza pracy monotonnej i pracy w ustalonym z góry tempie, oraz ograniczenia negatywnego wpływu takiej pracy na zdrowie pracowników;
5. stosowanie nowych rozwiązań technicznych;
6. zastępowanie niebezpiecznych procesów technologicznych, urządzeń, substancji i innych materiałów – bezpiecznymi lub mniej niebezpiecznymi;
7. nadawanie priorytetu środkom ochrony zbiorowej przed środkami ochrony indywidualnej;
8. instruowanie pracowników w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy.

W konsekwencji nałożonych na Spółkę obowiązków dotyczących oceny i dokumentowania ryzyka zawodowego została przeprowadzona przez uprawnionego specjalistę ds. bezpieczeństwa i higieny pracy analiza ryzyka zawodowego stanowisk pracy występujących w firmie Wnioskodawcy. Przedmiotową analizą objęto zasadniczo wszystkich pracowników, w tym przede wszystkim programistów, kadrę zarządzającą, pracowników księgowości, pracowników administracyjnych.

Wynikiem analizy przeprowadzonej przez specjalistę ds. bezpieczeństwa i higieny pracy jest dokument pt. „Analiza ryzyka zawodowego”, składający się z następujących rozdziałów: I. Wprowadzenie, II. Metody oceny ryzyka zawodowego, III. Charakterystyka stanowiska pracy oraz karta ryzyka zawodowego.

Jednym z najistotniejszych wyników przeprowadzonej analizy jest tzw. „Karta analizy ryzyka zawodowego”, która składa się z następujących elementów:

1. określenia stanowiska, którego dotyczy oraz wykonywanych czynności na danym stanowisku;
2. opisu zagrożeń (czynników niebezpiecznych i szkodliwych);
3. przyczyn zagrożenia (źródeł zagrożenia);
4. skutków zagrożenia (ciężkości następstw);
5. gradacji poziomu skutków, prawdopodobieństwa oraz ryzyka;
6. wskazania sposobów redukcji ryzyka;
7. gradacji ryzyka po zastosowaniu sposobów jego redukcji.

W przypadku zarówno kadry zarządzającej, programistów jak również pracowników biurowych podstawowymi zidentyfikowanymi zagrożeniami (czynnikami niebezpiecznymi i szkodliwymi) są: choroby układu krążenia, obciążenie nerwowo – psychiczne, wady postawy oraz wady wzroku. W tym zakresie, jako sposoby redukcji ryzyka (środki zmniejszające ryzyko/profilaktykę), uprawniony specjalista ds. bezpieczeństwa i higieny pracy wskazał przede wszystkim na:

1. przerwy w pracy przed komputerami stosownie do przepisów rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 1 grudnia 1998 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy na stanowiskach wyposażonych w monitory ekranowe (z uwagi na bardzo wysokie ryzyko występowania, względnie pogłębiania się wad wzroku);
2. profilaktyczne ćwiczenia gimnastyczne o charakterze relaksacyjnym, w tym m.in. gimnastyka klasyczna, ćwiczenia rozciągające, gimnastyka oddechowa oraz masaże kręgosłupa (z uwagi na wysokie ryzyko wad postawy oraz chorób układu krążenia);
3. znajomość i stosowanie technik relaksacyjnych i antystresowych (z uwagi na wysoki stopień obciążenia nerwowo-psychicznego).

Z uwagi na powyższe ryzyka, stosując się do przepisów Kodeksu pracy, cyt. rozporządzenia w sprawie BHP oraz „Analizy ryzyka zawodowego”, Spółka wdrożyła dla swoich pracowników szereg programów, mających na celu ich aktywizację fizyczną, obniżenie poziomu stresu, zachowanie dobrego stanu zdrowia – zarówno fizycznego jak i psychicznego. Działania te – będące w istocie świadczeniami ze stosunku pracy lub pokrewnego – z perspektywy Spółki służą także utrzymaniu pracowników w odpowiedniej kondycji psychofizycznej, co przekłada się na ich lepszą wydajność w pracy, zmniejszoną podatność na wszelkiego rodzaju choroby oraz stres.

Innymi słowy programy wdrożone przez Spółkę służą zarówno samym pracownikom, jak również w sposób pośredni pracodawcy. Jedną z inicjatyw wdrożonych przez X w tym zakresie, w związku z powyższą „Analizą ryzyka zawodowego” są (zbiorczo) „profilaktyczne zajęcia antystresowe i relaksacyjne”. Prawo do korzystania z tego typu świadczeń zostało uregulowane w „Regulaminie Benefitów X”, stanowiącym wewnętrzną regulację dotyczącą korzyści pracowniczych. W ramach tego programu pracowniczego wprowadzono, kierując się ww. „Analizą ryzyka zawodowego”, przede wszystkim zajęcia tai-chi, zajęcia jogi oraz masaże kręgosłupa.

Stosowanie na podstawie art. 226 Kodeksu pracy oraz § 39 rozporządzenia w sprawie BHP środków profilaktycznych zmniejszających ryzyko zawodowe, tj. ww. zajęć antystresowych i relaksacyjnych, doprowadzi zgodnie ze stanowiskiem specjalisty ds. bezpieczeństwa i higieny pracy sformułowanym w „Analizie ryzyka zawodowego” do wymiernej redukcji tegoż ryzyka.

Tym samym pracodawca dąży do tego, aby stosownie do § 39 ust. 2 cyt. rozporządzenia, ocenić ryzyko związane z zagrożeniami (chorobami związanymi z pracą), zapobiegać tym zagrożeniom, a w miarę możliwości likwidować zagrożenia u źródeł ich powstawania.

Reasumując, z perspektywy Spółki korzystanie z ww. zajęć ma poprawić ogólną kondycję psycho-fizyczną pracowników oraz zapobiegać powstawaniu i rozwijaniu się wskazanych powyżej schorzeń i chorób zawodowych. Tym samym Spółka – jako pracodawca – liczy przede wszystkim na poprawę wydajności pracy, mniejszą liczbę popełnianych błędów, lepszą atmosferę w zespołach, co powinno w sposób pośredni przełożyć się na uzyskane przez niego przychody. Pozytywnym skutkiem może być również mniejsza ilość zwolnień chorobowych, których koszty ponosi (do pewnego limitu) pracodawca. Zatem kadra zarządzająca Spółki uznała taki wydatek za w pełni uzasadniony, wpisujący się ponadto w mocno akcentowaną w firmie filozofię propagowania zdrowego stylu życia (zarówno w kontekście zdrowia fizycznego jak i psychicznego).

W związku z wdrożeniem ww. programu zajęć antystresowych i relaksacyjnych Spółka (oraz w odpowiedniej proporcji Wnioskodawca) poniosła i nadal ponosi szereg wydatków, do których przykładowo można zaliczyć: wyposażenie sali do ćwiczeń (joga, tai-chi), wyposażenie gabinetu do masażu oraz bieżące koszty zakupu usług zewnętrznych (instruktorzy, masażyści).

Wydatki te zostały poniesione, względnie są i będą ponoszone, ze środków obrotowych Spółki.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy ww. wydatki związane z wdrożeniem programu zajęć antystresowych i relaksacyjnych dla pracowników (tj. wyposażenie sal i gabinetu, zakup usług instruktorów i masażystów) mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy (w odpowiedniej proporcji do jego udziału w zysku Spółki) na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o PDOF?

Zdaniem Wnioskodawcy, ww. wydatki związane z wdrożeniem programu zajęć antystresowych i relaksacyjnych dla pracowników (tj. wyposażenie sal oraz gabinetu, zakup usług instruktorów i masażystów) można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy (w odpowiedniej proporcji do jego udziału w zysku Spółki) jako tzw. koszty pośrednie, tj. poniesione w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o PDOF.

Zgodnie z brzmieniem art. 22 ust. 1 ustawy o PDOF, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o PDOF.

W związku z powyższym do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszelkie wydatki, zarówno te bezpośrednio (koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów), jak i pośrednio (koszty poniesione w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów) związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów (katalog z art. 23 ust. 1 ustawy o PDOF).

W doktrynie oraz praktyce prawa podatkowego wskazuje się, iż aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione (kumulatywnie, łącznie) następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik);
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona;
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą;
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania bądź zabezpieczenia źródła przychodów, lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów;
• został właściwie udokumentowany;
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ustawy o PDOF nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Z brzmienia przepisu art. 22 ust. 1 ustawy o PDOF wynika zatem, że kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

Do ww. kategorii tzw. kosztów pośrednich, czyli ponoszonych w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów należą m.in. wydatki związane z różnego rodzaju świadczeniami pracowniczymi, w tym również – zdaniem Wnioskodawcy -wydatki objęte niniejszym wnioskiem.

Przepisy prawa pracy dotyczące profilaktyki ryzyka zawodowego Na podstawie art. 226 Kodeksu pracy, pracodawca:

1. ocenia i dokumentuje ryzyko zawodowe związane z wykonywaną pracą oraz stosuje niezbędne środki zmniejszające ryzyko,
2. informuje pracowników o ryzyku zawodowym, które wiąże się z wykonywaną pracą, oraz zasadach ochrony przed zagrożeniami.

Uzupełnieniem oraz uszczegółowieniem ww. regulacji (oraz całego działu X Kodeksu pracy) są przepisy cyt. rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy (dalej: „rozporządzenie w sprawie BHP”).

W szczególności najbardziej istotny, z punktu widzenia oceny przedmiotowego wniosku, jest § 39 rozporządzenia w sprawie BHP stanowiący, iż:

1. Pracodawca realizuje obowiązek zapewnienia pracownikom bezpieczeństwa i higieny pracy, w szczególności przez zapobieganie zagrożeniom związanym z wykonywaną pracą właściwą organizację pracy, stosowanie koniecznych środków profilaktycznych oraz informowanie i szkolenie pracowników.
2. Obowiązek, o którym mowa w ust. 1, powinien być realizowany na podstawie ogólnych zasad dotyczących zapobiegania wypadkom i chorobom związanym z pracą, w szczególności przez:

1. zapobieganie zagrożeniom:
2. przeprowadzanie oceny ryzyka związanego z zagrożeniami, które nie mogą być wykluczone;
3. likwidowanie zagrożeń u źródeł ich powstawania;
4. dostosowanie warunków i procesów pracy do możliwości pracownika, w szczególności przez odpowiednie projektowanie i organizowanie stanowisk pracy, dobór maszyn i innych urządzeń technicznych oraz narzędzi pracy, a także metod produkcji i pracy – z uwzględnieniem zmniejszenia uciążliwości pracy, zwłaszcza pracy monotonnej i pracy w ustalonym z góry tempie, oraz ograniczenia negatywnego wpływu takiej pracy na zdrowie pracowników;
5. stosowanie nowych rozwiązań technicznych;
6. zastępowanie niebezpiecznych procesów technologicznych, urządzeń, substancji i innych materiałów – bezpiecznymi lub mniej niebezpiecznymi;
7. nadawanie priorytetu środkom ochrony zbiorowej przed środkami ochrony indywidualnej;
8. instruowanie pracowników w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy.

Nadmienić należy, iż polskie regulacje w zakresie BHP stanowią (w znacznej części) implementację przepisów prawa wspólnotowego (unijnego) w przedmiocie oceny ryzyka zawodowego przez pracodawcę oraz sposobu minimalizowania tego ryzyka, jak również należytego informowania pracowników o istniejących zagrożeniach.

Bezspornym jest, iż kosztami podatkowymi są m.in. tzw. koszty pracownicze. Koszty pracownicze związane są ze stosunkiem pracy łączącym pracownika z pracodawcą (gdyby nie stosunek pracy, pracodawca nie ponosiłby wskazanych wydatków).

Jak już była o tym mowa na wstępie, pracownicy branży informatycznej, w tym również pracownicy X, są narażeni na szereg niekorzystnych dla zdrowia czynników związanych z wielogodzinną pracą biurową przed monitorami. Branża ta jest szczególnie narażona na schorzenia związane z układem krążenia, wadami postawy, znaczącym pogorszeniem się wzroku, jak również na wysoki poziom stresu związany z pracą pod presją czasu (w związku z terminami narzuconymi przez klientów odnośnie realizacji zamówionych projektów), mocną konkurencją w branży etc. Powyższe czynniki mają bezpośredni wpływ na zdrowie fizyczne jak i psychiczne pracowników, co z kolei przekłada się na spadek ich produktywności.

W związku z powyższym Spółka jako pracodawca (przy pełnej akceptacji i poparciu Wnioskodawcy) podjęła szereg działań mających na celu profilaktyczną ochronę zdrowia swoich pracowników, o której mowa w przepisach działu X (Bezpieczeństwo i higiena pracy), rozdziału VI (Profilaktyczna ochrona zdrowia) Kodeksu pracy.

W konsekwencji nałożonych na Spółkę obowiązków dotyczących oceny i dokumentowania ryzyka zawodowego została przeprowadzona przez uprawnionego specjalistę ds. bezpieczeństwa i higieny pracy analiza ryzyka zawodowego stanowisk pracy występujących w firmie Wnioskodawcy. Przedmiotową analizą objęto zasadniczo wszystkich pracowników, w tym przede wszystkim informatyków, kadrę zarządzającą, pracowników księgowości, pracowników administracyjnych.

Wynikiem tej analizy był opisany szczegółowo w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego dokument pt. „Analiza ryzyka zawodowego” oraz „Karta analizy ryzyka zawodowego”. Jako sposoby redukcji tegoż ryzyka (środki zmniejszające ryzyko/profilaktykę), uprawniony specjalista ds. bezpieczeństwa i higieny pracy wskazał przede wszystkim na:

1. przerwy w pracy przed komputerami stosownie do przepisów rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 1 grudnia 1998 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy na stanowiskach wyposażonych w monitory ekranowe (z uwagi na bardzo wysokie ryzyko występowania, względnie pogłębiania się wad wzroku);
2. profilaktyczne ćwiczenia gimnastyczne o charakterze relaksacyjnym, w tym m.in. gimnastyka klasyczna, ćwiczenia rozciągające, gimnastyka oddechowa oraz masaże kręgosłupa (z uwagi na wysokie ryzyko wad postawy oraz chorób układu krążenia);
3. znajomość i stosowanie technik relaksacyjnych i antystresowych (z uwagi na wysoki stopień obciążenia nerwowo-psychicznego).

W związku z powyższą „Analizą ryzyka zawodowego” Spółka wdrożyła szereg programów mających na celu aktywizację fizyczną swoich pracowników oraz zmniejszenie obciążenia stresem. Jednym z nich są „profilaktyczne zajęcia antystresowe i relaksacyjne”. Prawo do korzystania z tego typu świadczeń zostało uregulowane w „Regulaminie Benefitów X”, stanowiącym wewnętrzną regulację dotyczącą korzyści pracowniczych. W ramach tego programu pracowniczego wprowadzono, kierując się ww. „Analizą ryzyka zawodowego”, przede wszystkim zajęcia tai-chi, zajęcia jogi (jako połączenie gimnastyki klasycznej, oddechowej, ćwiczeń rozciągających) oraz masaże kręgosłupa.

Stosowanie na podstawie art. 226 Kodeksu pracy oraz § 39 rozporządzenia w sprawie BHP środków profilaktycznych zmniejszających ryzyko zawodowe, tj. ww. zajęć antystresowych i relaksacyjnych, doprowadzi zgodnie ze stanowiskiem specjalisty ds. bezpieczeństwa i higieny pracy sformułowanym w „Analizie ryzyka zawodowego” do wymiernej redukcji tegoż ryzyka.

Tym samym pracodawca dąży do tego, aby stosownie do § 39 ust. 2 cyt. rozporządzenia, ocenić ryzyko związane z zagrożeniami (chorobami związanymi z pracą), zapobiegać tym zagrożeniom, a w miarę możliwości likwidować zagrożenia u źródeł ich powstawania.

Reasumując, z perspektywy Spółki korzystanie z ww. zajęć ma poprawić ogólną kondycję psycho-fizyczną pracowników oraz zapobiegać powstawaniu i rozwijaniu się wskazanych powyżej schorzeń i chorób zawodowych.

Tym samym Spółka – jako pracodawca – liczy przede wszystkim na poprawę wydajności pracy, mniejszą liczbę popełnianych błędów, lepszą atmosferę w zespołach, co powinno w sposób pośredni przełożyć się na uzyskane przez niego przychody. Pozytywnym skutkiem może być również mniejsza ilość zwolnień chorobowych, których koszty ponosi (do pewnego limitu) pracodawca. Zatem kadra zarządzająca Spółki (w tym Wnioskodawca) uznała taki wydatek za w pełni uzasadniony, wpisujący się ponadto w mocno akcentowaną w firmie filozofię propagowania zdrowego stylu życia (zarówno w kontekście zdrowia fizycznego jak i psychicznego).

W związku z wdrożeniem ww. programu zajęć antystresowych i relaksacyjnych Spółka (oraz w odpowiedniej proporcji Wnioskodawca) poniosła i nadal ponosi szereg wydatków, do których przykładowo można zaliczyć: wyposażenie sali do ćwiczeń (joga, tai-chi), wyposażenie gabinetu do masażu oraz bieżące koszty zakupu usług zewnętrznych (instruktorzy, masażyści).

Wydatki te zostały poniesione, względnie są i będą ponoszone, ze środków obrotowych Spółki.

Należy w tym miejscu wspomnieć, że tego rodzaju świadczenia nie mogą być traktowane jako „świadczenie socjalne” (wyłączone z kosztów uzyskania przychodów na mocy art. 23 ust. 1 pkt 42 ustawy o PDOF). Opisane świadczenia są bowiem całkowicie niezależne od sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej poszczególnych pracowników, a więc nie spełniają definicji wydatków na działalność socjalną, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych.

Powyższe wydatki poniesione zostały przez Spółkę (w tym również Wnioskodawcę) ze środków obrotowych, są one definitywne oraz zostały właściwie udokumentowane.

Mają zatem w ocenie Wnioskodawcy pośredni związek z prowadzoną działalnością gospodarczą: przyczyniają się do poprawy kondycji fizycznej oraz psychicznej pracowników, a tym samym poprawiają jakość pracy oraz wydajność osób zatrudnionych; zmniejszają ponadto liczbę zwolnień chorobowych.

Reasumując należy wskazać, iż opisane w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym wydatki związane z wdrożeniem programu zajęć antystresowych i relaksacyjnych dla pracowników (tj. wyposażenie sal oraz gabinetu, zakup usług instruktorów i masażystów) mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy (w odpowiedniej proporcji do jego udziału w zysku Spółki) jako tzw. koszty pośrednie, tj. poniesione w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o PDOF.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/