Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 12-04-2017 r. – 0461-ITPB2.4511.102.2017.1.AG

Czy kwota dofinansowania z ZFŚS do wycieczki, dla osób uprawnionych będzie stanowiła przychód pracownika w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

UZASADNIENIE

W dniu 14 lutego 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca, z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, planuje zorganizować dla wszystkich swoich, uprawnionych pracowników pobyt rekreacyjny w formie wyjazdu integracyjnego. Pracownicy dobrowolnie zgłaszają chęć uczestnictwa w imprezie, dokonując zapisu na listę. Uczestnictwo w wyjeździe wiąże się z częściową dopłatą po stronie pracowników, zgodnie z regulaminem ZFŚS. Koszt tego wyjazdu sfinansowany będzie częściowo z ZFŚS, a częściowo przez pracowników z zastosowaniem kryterium socjalnego. Zasady i warunki korzystania z usług i świadczeń finansowanych z ZFŚS, z zastosowaniem kryterium socjalnego oraz zasady przyznawania środków z ZFŚS na poszczególne cele i rodzaje działalności socjalnej określone są w regulaminie Funduszu.

Organizowany wyjazd traktowany będzie jako spotkanie, wyjazd integracyjny o charakterze rekreacyjno–sportowym. Zorganizowanie wyjazdu leży w interesie pracodawcy, ponieważ integracja zespołu wpływa na poprawę efektywności pracy oraz wzajemnych relacji służbowych. Wycieczka jest organizowana dla wszystkich uprawnionych na zasadzie powszechnej dostępności, zgodnie z art. 8 ust. 2 ustawy o Zakładowym Funduszu Świadczeń Socjalnych. Nieodpłatne świadczenie nie będzie stanowiło przychodu pracownika, gdyż korzyść będzie niewymierna, dostępna w sposób ogólny, dla wszystkich pracowników.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy dofinansowanie z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych do wyjazdu rekreacyjnego, dla osób uprawnionych zwolnione będzie z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych jako wartość nieodpłatnych świadczeń?
2. Czy pracownicy powinni zostać obciążeni podatkiem dochodowym od osób fizycznych od części zapłaconej przez pracodawcę?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie ze stanowiskiem przedstawionym w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 oraz licznymi interpretacjami podatkowymi, tj. IBPBII/1/415-1029/14/BP, IBPBII/4511-311/15/MD, IPPB2/415-801/14-2/MK, a także ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych z dnia 7 grudnia 2016 r., art. 12 ust. 1 – udział pracowników w wyjeździe integracyjnym nie rodzi, po stronie pracownika, konieczności opodatkowania przychodu z części zapłaconej przez pracodawcę, gdyż nie ma podstaw, aby świadczenie adresowane do wszystkich pracowników przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymierną korzyść. Wnioskodawca uważa, że z tytułu wyjazdu nie powinien potrącać zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie natomiast do art. 11 ust. 2 ww. ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Z kolei, zgodnie z treścią art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców,
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu,
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku,
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika (art. 11 ust. 2b ww. ustawy).

Przepisy ustawy nie definiują pojęcia nieodpłatne świadczenie. W uchwałach z dnia 18 listopada 2002 r., sygn. akt FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r., sygn. akt FPS 1/06 NSA ustalił znaczenie terminu nieodpłatne świadczenie na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Stwierdził bowiem, że ma ono szerszy zakres niż w prawie cywilnym, ponieważ obejmuje wszelkie zjawiska o charakterze gospodarczym i zdarzenia prawne, których konsekwencją jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne oraz gospodarcze w działalności osób prawnych, których następstwem jest nieodpłatne, czyli niezwiązane z kosztami lub inną formą świadczenia przysporzenie majątku tej osobie, mające wyraźny finansowy wymiar. W uchwale z dnia 24 maja 2010 r., sygn. akt II FPS 1/10 NSA potwierdził, że powyższe stanowisko ma zastosowanie także odnośnie podatku dochodowego od osób fizycznych w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 i 3 tej ustawy.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Ponadto, treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy. Oznacza to, że do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko pieniądze, ale także wartość świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych otrzymanych od pracodawcy.

W myśl art. 12 ust. 2 ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców – jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy.

Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b (art. 12 ust. 3 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca, z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, planuje zorganizować dla wszystkich swoich, uprawnionych pracowników pobyt rekreacyjny w formie wyjazdu integracyjnego. Pracownicy dobrowolnie zgłaszają chęć uczestnictwa w imprezie, dokonując zapisu na listę. Uczestnictwo w wyjeździe wiąże się z częściową dopłatą po stronie pracowników, zgodnie z regulaminem ZFŚS. Koszt tego wyjazdu sfinansowany będzie częściowo z ZFŚS, a częściowo przez pracowników z zastosowaniem kryterium socjalnego. Zasady i warunki korzystania z usług i świadczeń finansowanych z ZFŚS, z zastosowaniem kryterium socjalnego oraz zasady przyznawania środków z ZFŚS na poszczególne cele i rodzaje działalności socjalnej określone są w regulaminie Funduszu.

Organizowany wyjazd traktowany będzie jako spotkanie, wyjazd integracyjny o charakterze rekreacyjno–sportowym. Zorganizowanie wyjazdu leży w interesie pracodawcy, ponieważ integracja zespołu wpływa na poprawę efektywności pracy oraz wzajemnych relacji służbowych. Wycieczka jest organizowana dla wszystkich uprawnionych na zasadzie powszechnej dostępności, zgodnie z art. 8 ust. 2 ustawy o Zakładowym Funduszu Świadczeń Socjalnych. Nieodpłatne świadczenie nie będzie stanowiło przychodu pracownika, gdyż korzyść będzie niewymierna, dostępna w sposób ogólny, dla wszystkich pracowników.

Mając na uwadze powyższe wyjaśnić należy, że dokonując oceny czy pobyt rekreacyjny w formie wyjazdu integracyjnego prowadzi do powstania przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy kierować się wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r., poz. 947), w którym stwierdzono, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

• po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
• po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
• po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, obiektywne kryterium – wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) – nie jest natomiast spełnione, gdy pracodawca proponuje swoim pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych, choćby organizowanych poza miejscem pracy (imprezy wyjazdowe). W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniu dobrowolnie to po jego stronie nie pojawia się żadna korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku.

Natomiast, bez elementu realnego w postaci otrzymania korzyści przez pracownika nie uzyskuje on przychodu. Nie występuje zdarzenie, z którym ustawa wiąże powstanie obowiązku podatkowego. Tym bardziej, bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia, brak jest podstaw do określenia jego wysokości. Tak więc, udział w spotkaniu integracyjnym zaoferowanym przez pracodawcę pracownikom, nie oznacza uzyskania przychodu przez pracownika, gdyż brak jest podstaw, by świadczenie adresowane do wszystkich przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymierną korzyść.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, wskazać należy, iż udział pracowników w wyjeździe integracyjnym sfinansowanym w części z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, który będzie miał na celu integrację, co jednocześnie wpłynie na poprawę efektywności pracy oraz wzajemnych relacji służbowych, nie będzie stanowić dla nich przysporzenia majątkowego, a tym samym nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji po stronie pracowników nie powstanie przychód ze stosunku pracy na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dlatego też nie zostaną obciążeni podatkiem dochodowym od części w jakiej Wnioskodawca pokryje koszty wyjazdu, a tym samym, przy obliczaniu zaliczki na podatek dochodowy, Wnioskodawca zgodnie z art. 31 ww. ustawy nie będzie miał obowiązku, wartości świadczenia związanego z udziałem w wyjeździe integracyjnym doliczać do pozostałych przychodów pracowników.

Natomiast konsekwencją uznania, że dane świadczenie nie stanowi przychodu w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest niemożność jego objęcia którymkolwiek ze zwolnień przedmiotowych, o których mowa w art. 21 ust. 1 ww. ustawy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/