Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 10-04-2017 r. – 1462-IPPB2.4511.61.2017.2.AF

W stosunku do cen obowiązujących w placówkach handlowych prowadzonych przez Spółkę

UZASADNIENIE

W dniu 10 lutego 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika z tytułu przyznania pracownikom oraz pracownikom kontrahentów prawa do zakupu sprzętu po cenach obniżonych/rabatowych w stosunku do cen obowiązujących w placówkach handlowych prowadzonych przez Spółkę.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

X Sp. z o. o. (dalej: „Spółka”) prowadzi przedsiębiorstwo, którego przedmiotem jest m. in. sprzedaż sprzętu RTV, AGD, FOTO, IT (dalej: Sprzęt). W toku swojej działalności podejmuje różnego rodzaju działania promocyjne, zmierzające do zwiększenia sprzedaży Sprzętu, a w konsekwencji również przychodów. Jedną z form wspomnianych działań promocyjnych stanowią rabaty cenowe udzielane różnym grupom klientów w ramach tychże promocji. Spółka zamierza także zorganizować promocję, która polegać będzie na przyznaniu pracownikom Spółki i pracownikom kontrahentów Spółki prawa do zakupu Sprzętu po cenach obniżonych/rabatowych w stosunku do cen obowiązujących w placówkach handlowych prowadzonych przez Spółkę (dalej: „Cena preferencyjna”), na warunkach określonych przez Spółkę (dalej: „Promocja”). Uczestnikami Promocji byliby pracownicy Spółki i pracownicy firm – kontrahentów Spółki (dalej: „Uczestnik promocji”). Każdy Uczestnik promocji uzyskiwałby prawo zakupu Sprzętu na tych samych promocyjnych zasadach (wysokość rabatu zależna od długości okresu zatrudnienia w Spółce i odpowiednio u kontrahenta Spółki oraz dodatkowych czynników leżących po stronie Spółki).

Celem Promocji jest zwiększenie sprzedaży towarów Spółki, rozszerzenie kręgu jej potencjalnych nabywców, przyzwyczajenie tychże nabywców do towarów oferowanych przez Spółkę, ale także poprawa relacji Spółki z jej kontrahentami i pracownikami Spółki – w konsekwencji zwiększenie efektywności ich pracy, co w ocenie Spółki będzie skutkowało zwiększeniem sprzedaży i zysku Spółki w przyszłości.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

1. Czy w opisanym powyżej stanie faktycznym będziemy mieli do czynienia z powstaniem po stronie pracowników przychodu z tytułu otrzymania świadczenia częściowo odpłatnego, w wysokości różnicy pomiędzy Ceną promocyjną, do której zapłaty pracownik zobowiązany byłby w przypadku zakupu Sprzętu w ramach Promocji, a ceną ustalaną w oparciu o przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku od osób fizycznych (dalej: pdof) dotyczące przychodów z tytułu świadczeń częściowo odpłatnych?
2. Czy w przypadku uznania, iż w opisanym stanie faktycznym mamy do czynienia z powstaniem przychodu po stronie pracowników z uwagi na otrzymanie częściowo odpłatnych świadczeń w naturze, to dla ustalenia ich wartości będzie miał zastosowanie art. 11 ust. 2 czy art. 11 ust. 2a pkt 1 pdof ?
3. Jeśli sprzedaż Sprzętu pracownikom Spółki po Cenie preferencyjnej, należałoby uznać za świadczenie częściowo odpłatne, do którego stosuje się art. 11 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i w konsekwencji do ustalania wartości tego świadczenia stosować ceny rynkowe, to czy za cenę rynkową można uznać najniższą cena brutto, za którą na rynku konsumenci mogą dokonać zakupu danego rodzaju Sprzętu?

Zdaniem Wnioskodawcy,

I. Stan prawny:

Zgodnie z art. 12 1. pdof „Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

2. Wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców – jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy.

2. a. Wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości: …

2. c. Jeżeli świadczenie przysługujące pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych jest częściowo odpłatne, to przychodem pracownika jest różnica pomiędzy wartością określoną w ust. 2a albo ust. 2b i odpłatnością ponoszoną przez pracownika.

3. Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.”

Zgodnie z art. 11 ust 2. pdof „Wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.”

Jak wynika z ust 2a. art. 11 „Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.”

Ust. 2b. art. 11 stanowi z kolei iż „Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.”

Ad. odpowiedź na pytanie 1.

Zdaniem Spółki przyznanie pracownikom, jako jednej z kategorii Uczestników promocji, możliwości zakupu Sprzętu w ramach Promocji po Cenie Promocyjnej nie będzie skutkowało powstaniem po ich stronie przychodu w rozumieniu pdof. W wyniku udzielenia rabatu pracownikom, podobnie jak ma to miejsce w przypadku rabatów udzielanych innym Uczestnikom Promocji, obniżeniu ulega cena nabywanych towarów, a zapłacona kwota stanowi dla nabywcy rzeczywistą cenę zakupu.

Spółka wskazuje, że udzielanie rabatów jest powszechną formą stymulowania sprzedaży, stosowaną coraz częściej przez podmioty gospodarcze na rynku. Skierowane są one do określonych grup społecznych, aby w sposób szczególny zachęcić te osoby do dokonywania zakupów (np. rabaty z okazji urodzin po okazaniu dowodu osobistego, rabaty na Dzień Kobiet, itp.). Nie ulega wątpliwości, iż przyznanie takiego rabatu nie wiąże się z koniecznością odprowadzenia podatku dochodowego z tego tytułu przez osobę dokonującą zakupu. Objęcie Promocji także pracowników, ma na celu uzyskanie przez Spółkę (a nie pracownika) konkretnej korzyści. Pracownik dokona nabycia określonych towarów właśnie od Spółki, a nie innego, konkurencyjnego sprzedawcy. Ponadto, program ten, może wpłynąć korzystnie na relacje danego pracownika z pracodawcą, co może przełożyć się na jakość wykonywanej przez niego pracy. Powyższe pozwala, zdaniem Spółki, przyjąć, że pracownicy, którzy dokonają zakupu Sprzętu w ramach Promocji, nie osiągną przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 pdof, nie ma bowiem w tym przypadku mowy o świadczeniu w naturze, świadczeniu pieniężnym ponoszonym za pracownika ani żadnym innym świadczeniu nieodpłatnym lub częściowo odpłatnym – jest to standardowa sprzedaż z rabatem realizowana przez Spółkę, jako podmiot gospodarczy nastawiony na zysk. Pracownicy korzystający z takiej akcji promocyjnej nie różnią się od innych Uczestników tej akcji – pracowników kontrahentów i nie mogą ponosić z tego tytułu dodatkowych obciążeń podatkowych. Różnego rodzaju akcje promocyjne kierowane są bowiem przez Spółkę do różnych odbiorców, a skierowanie tej Promocji także do pracowników Spółki ma wydźwięk jedynie marketingowy, promocyjny mający na celu zwiększenie sprzedaży oraz dodatkowo poprawę wizerunku Spółki jako pracodawcy. W praktyce „korzyści” otrzymywane przez poszczególnych Uczestników Promocji i zasady ich uzyskiwania są analogiczne – mniejsza cena do zapłaty. W konsekwencji nie można zatem mówić o jakimkolwiek faktycznym uprzywilejowaniu którejkolwiek z tych grup. Nie można także twierdzić, że udzielając rabatu Spółka de facto częściowo finansuje zakup towarów kupującemu. Przeciwnie, Promocja ma pozytywny skutek ekonomiczny dla Spółki poprzez zwiększenie sprzedaży i osiągnięcie z tego tytułu przychodu. Każdy Uczestnik Promocji a w tym i pracownik płaci całość ceny za nabyty Sprzęt, widniejącej na fakturze VAT dokumentującej transakcję i taka kwota stanowi przychód ze sprzedaży Sprzętu, uwidoczniany w księgach rachunkowych Spółki.

Powyższa argumentacja wskazuje, że w przedmiotowej sprawie nie może być mowy o występowaniu jakiegokolwiek „częściowo nieodpłatnego świadczenia” ze strony Spółki na rzecz pracowników w rozumieniu art. 12 ust. 1 PDoFizU podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Stosowanie różnych konsekwencji podatkowych do różnych kategorii nabywców korzystających z rabatów w ramach działań promocyjnych bez istnienia ku temu podstawy prawnej stanowiłoby naruszenie art. 2 oraz 32 w zw. z art. 8 Konstytucji RP poprzez brak ich zastosowania, skutkujący uznaniem, że rabaty udzielone przez Skarżącą na analogicznych warunkach pracownikom oraz pozostałym uczestnikom Promocji podlegają różnemu ciężarowi podatkowemu w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych. Taka sytuacja naruszałaby więc nie tylko przepisy prawa materialnego podatkowego, ale także podstawowe zasady praworządności i sprawiedliwości społecznej wskazane w ustawie zasadniczej.

Ad. odpowiedź na pytanie 2.

W ocenie Spółki do ustalania wartości częściowo odpłatnych świadczeń w naturze na rzecz pracowników (o ile oczywiście takowe by występowały) zastosowanie winien mieć art. 11 ust. 2b w zw. z art. 11 ust. 2 pdof, czyli wartość ta powinna być ustalana „na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.”

Teza ta znajduje uzasadnienie w literalnym brzmieniu zacytowanych powyżej przepisów. Art. 12 ust. 3 w odniesieniu do częściowo odpłatnych świadczeń w naturze na potrzeby ustalania ich wartości odwołuje się do art. 11 ust. 2-2b bez wskazania, iż każdorazowo ma to mieć miejsce z uwzględnieniem zasady określonej w ust. 2 art. 12. Z kolei art. 11 ust. 2b stanowi iż „Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.” – przepis ten odsyła więc w przypadku świadczeń częściowo odpłatnych do ust. 2 i ust 2a. Z porównania treści tych z kolei przepisów wynika natomiast jednoznacznie, iż ust. 2 ma zastosowanie do świadczeń w naturze, a ust. 2a do innych niż świadczenia w naturze nieodpłatnych świadczeń.

Zatem w przypadku ustalania wartości częściowo odpłatnych świadczeń w naturze na rzecz wszystkich osób fizycznych w tym także pracowników zastosowanie ma wyłącznie ust. 2 art. 11 czyli wartość ta powinna być ustalana na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania. Literalne brzmienie wskazanych powyżej przepisów oraz zasad nadrzędności wykładni literalnej nad innymi rodzajami wykładni nie pozwala na przyjęcie odmiennej interpretacji.

Ad. odpowiedź na pytanie 3.

Definicja pojęcia „cena rynkowa” jest zawarta w przepisie art. 11 ust. 2 pdof – jest to cena „ustalana na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.” Zatem w ocenie Spółki, za cenę rynkową można uznać najniższą cenę za dany rodzaj Sprzętu w okresie nabycia Sprzętu przez Pracownika, za którą taki Sprzęt, jak oferowany pracownikom w ramach Promocji, można kupić na rynku. Spółka może czynić ustalenia dotyczące tej ceny m.in. na podstawie przeglądarki Ceneo.pl. Ceneo.pl jest drugim co do wielkości serwisem e-commerce w Polsce. Dostarcza swoim użytkownikom narzędzia, które umożliwiają łatwe i szybkie wyszukiwanie produktów oraz korzystnych ofert – optymalnych zarówno pod kątem ceny, jak i szybkości dostawy, kosztów przesyłki oraz bezpieczeństwa transakcji. W sytuacji bowiem gdy Sprzęt może być zakupiony przez konsumentów także drogą sprzedaży internetowej odnoszenie się tylko do miejscowości otrzymania świadczenia i cen tam oferowanych nie znajduje uzasadnienia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Jak stanowi art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 cyt. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Treść powyższego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy praktycznie wszystkie otrzymane przez niego świadczenia, które mógł on otrzymać jako pracownik. Są nimi bowiem nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy.

Zgodnie z art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z kolei w myśl art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Zgodnie z art. 42a Ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, przesłać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania. A w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia „rabat”. „Rabat”, zgodnie ze słownikowym znaczeniem tego pojęcia, oznacza „zniżkę, ustępstwo procentowe od ustalonych cen towaru, głównie na rzecz nabywców płacących gotówką, kupujących dużą ilość towarów jednorazowo lub w określonym czasie, upust” (Słownik Języka Polskiego PWN R-Z, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1996).

Skoro cena towarów ulega zmniejszeniu, nabywca za tę samą kwotę nabywa większą ilość towaru. W rezultacie zapłacona kwota, dla nabywcy stanowi rzeczywistą cenę zakupu wszystkich towarów (w tym także tych wydanych jako rabat), a udzielony rabat nie stanowi dla konsumenta przychodu.

Należy zauważyć, że opisane we wniosku zdarzenie przyszłe nie ogranicza kręgu uprawnionych do zakupu Sprzętu po cenach obniżonych/rabatowych w stosunku do cen obowiązujących w placówkach handlowych prowadzonych przez Spółkę wyłącznie do pracowników Wnioskodawcy, ale obejmuje także pracowników kontrahentów Spółki.

Podkreślenia wymaga fakt, że o tym, czy świadczenie jest przychodem ze stosunku pracy (i innych stosunków wymienionych w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) decyduje okoliczność, czy może je otrzymać wyłącznie pracownik w rozumieniu ust. 4 tegoż artykułu, czy także inna osoba, niezwiązana z pracodawcą.

W myśl art. 12 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.

W konsekwencji, stwierdzić należy, że w przedmiotowej sprawie po stronie pracowników oraz pracowników kontrahentów Spółki nie powstanie przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Korzystanie z rabatu przez pracowników Spółki i pracowników kontrahentów będzie neutralne podatkowo dla wszystkich uczestników.

Podsumowując, w oparciu o przywołane przepisy prawa należy stwierdzić, że w przypadku udzielenia rabatu szerokiemu gronie beneficjentów, gdzie skorzystanie z rabatów, nie będzie ograniczone wyłącznie do pracowników, to przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie powstanie.

W związku z powyższym bezprzedmiotowe jest rozpatrywanie wniosku w zakresie pytań Nr 2 i 3 i dokonywanie oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4 , 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/