Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 05-04-2017 r. – 1061-IPTPB3.4511.550.2016.7.RR

Obowiązki płatnika w związku z wypłatą środków na realizację projektu członkom Zespołu Wolontariackiego będących pracownikami

UZASADNIENIE

W dniu 27 czerwca 2016 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

Z uwagi na braki wniosku, Organ podatkowy, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w związku z art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), pismem z dnia 9 września 2016 r., znak 1061-IPTPB3.4511.550.2016.1.RR (doręczonym w dniu 13 września 2016 r.) oraz pismem z dnia 29 września 2016 r., znak 1061-IPTPB3.4511.550.2016.2.RR (doręczonym w dniu 5 października 2016 r.) wezwał Wnioskodawcę do jego uzupełnienia, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

W odpowiedzi na ww. wezwania w dniu 23 września 2016 r. oraz w dniu 17 października 2016 r. wpłynęły uzupełnienia wniosku nadane odpowiednio w dniu 20 września 2016 r. oraz w dniu 12 października 2016 r.

Po przeanalizowaniu treści wniosku oraz jego uzupełnień, Organ pierwszej instancji postanowieniem z dnia 26 października 2016 r., znak 1061-IPTPB3.4511.550.2016.3.RR, (doręczonym w dniu 14 listopada 2016 r.), wniosek z dnia 20 czerwca 2016 r., uzupełniony pismem z dnia 19 września 2016 r. oraz pismem z dnia 11 października 2016 r., o wydanie interpretacji indywidualnej pozostawił bez rozpatrzenia, z uwagi na fakt, że Wnioskodawca w ustawowo określonym terminie nie uzupełnił przedmiotowego wniosku, a tym samym nie usunął jego braków.

W ww. postanowieniu zawarto pouczenie o prawie złożenia zażalenia w terminie 7 dni od daty doręczenia postanowienia.

Nie zgadzając się z rozstrzygnięciem zawartym w ww. postanowieniu pismem z dnia 17 listopada 2016 r. (data nadania 21 listopada 2016 r.), Pełnomocnik Strony złożył, w wymaganym przepisami prawa terminie zażalenie na ww. postanowienie Organu pierwszej instancji z dnia 26 października 2016 r., znak 1061-IPTPB3.4511.550.2016.3.RR, w którym wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

W uzasadnieniu zażalenia Pełnomocnik wskazał, że wezwanie z dnia 29 września 2016 r., znak 1061-IPTPB3.4511.550.2016.2.RR odebrał w dniu 5 października 2016 r., co oznacza, że siedmiodniowy termin na udzielenie odpowiedzi został zachowany (upłynął w dniu 12 października 2016 r.), gdyż pismo stanowiące uzupełnienie wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej zostało nadane w dniu 12 października 2016 r.

Zdaniem Pełnomocnika Strony, zważywszy na datę odbioru ww. wezwania i datę nadania w polskiej placówce pocztowej odpowiedzi na wezwanie uznać należy, że w przedmiotowej sprawie nie doszło do przekroczenia siedmiodniowego terminu na wykonanie wezwania i w konsekwencji nie było podstaw do wydania zaskarżonego postanowienia.

Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów jako Organ drugiej instancji, po rozpatrzeniu zażalenia postanowieniem z dnia 12 stycznia 2017 r., znak 1061-IPTPB3.4511.550.2016.6.AC, uchylił w całości zaskarżone postanowienie z dnia 26 października 2016 r., znak 1061-IPTPB3.4511.550.2016.3.RR oraz przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia Organowi pierwszej instancji.

W związku z powyższym Organ upoważniony ponownie podjął postępowanie wszczęte wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej z dnia 20 czerwca 2016 r.

Zgodnie z art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.), postępowania dotyczące wydawania interpretacji indywidualnych przepisów prawa podatkowego wszczęte i niezakończone przed dniem wejścia w życie ustawy, o której mowa w art. 1, przejmuje dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe (po uzupełnieniu wniosku):

Wnioskodawca należy do grupy kapitałowej Grupa …. Wnioskodawca uruchomił program „Wolontariat Pracowniczy”, który ma za zadanie zbudować zaangażowanie społeczne pracowników spółek wchodzących w skład Grupy …. Celem Programu, zwanego również Konkursem, jest m.in. integracja pracowników i współpracowników Wnioskodawcy wokół wspólnej działalności społecznej, budowanie dobrych relacji w zespole, budowanie lokalnego partnerstwa pomiędzy Wnioskodawcą a Jego otoczeniem, w tym organizacjami pozarządowymi oraz innymi instytucjami i reklama Wnioskodawcy. Realizując konkurs Wnioskodawca działa na podstawie Regulaminu programu Wolontariat Pracowniczy. Zgodnie z przywołanym Regulaminem, pracownicy rozumiani jako pracownicy Wnioskodawcy i spółek wchodzących w skład Grupy Kapitałowej Wnioskodawcy oraz Współpracownicy tworzą tzw. Zespół Wolontariacki. Współpracownicy to osoby zatrudnione u Wnioskodawcy na podstawie innej umowy niż umowa o pracę. Zespół Wolontariacki może zaprosić do współpracy osoby wspierające, czyli osoby niebędące pracownikami Wnioskodawcy. Mogą to być m.in. członkowie rodzin wolontariuszy. Zespół Wolontariacki może liczyć od 3 do 15 osób. Każdy zespół opracowuje projekt, który jest następnie oceniany przez Kapitułę Programu, która ogłasza Projekty Zwycięskie. Projekty Zwycięskie otrzymują wsparcie finansowe na ich realizację. Realizacja Projektu Zwycięskiego odbywa się w czasie wolnym od pracy. Zgodnie z Regulaminem, kwota dofinansowania przeznaczona na realizację jednego projektu nie może przekroczyć 5 000 zł (pięć tysięcy zł.). Wskazana kwota 5 000 zł, jest to kwota brutto, w której mieszczą się również wydatki związane z projektem, w tym koszty dojazdu i transportu. Koszty te nie mogą przekraczać 5% kwoty przyznanego na realizację projektu dofinansowania. Zespół Wolontariacki jako autor Zwycięskiego Projektu otrzymuje kwotę dofinansowania za pośrednictwem karty przedpłaconej. Skład Zespołów Wolontariackich jest ruchomy, tzn. każdy z członków zespołu może zrezygnować z udziału w realizacji zwycięskiego projektu. Każdy Zespół Wolontariacki wybiera ze swego grona tzw. lidera zespołu, na którym ciąży odpowiedzialność za prawidłowe i bieżące rozliczanie się z projektu. Ma on obowiązek przekazywać do Wnioskodawcy jako do organizatora projektu wszelkie rachunki i faktury najpóźniej do 1 dnia miesiąca następującego po miesiącu, którego te dane dotyczą. Osoby wchodzące w skład Zespołów Wolontariackich i osoby współpracujące są ubezpieczone w ramach ogólnej polisy OC posiadanej przez Wnioskodawcę i polisy NW, od której Wnioskodawca opłaca składkę NW. Ubezpieczenie w ramach posiadanej polisy OC jest bezkosztowe, tzn. nie wpływa na wzrost składki wcześniej płaconej przez Wnioskodawcę. W razie wyrządzenia szkody przez członków Zespołu Wolontariackiego, odszkodowanie poszkodowanemu wypłaci ubezpieczyciel. W przypadku ubezpieczenia NW członków Zespołu Wolontariackiego, w razie zajścia wypadku określonego w umowie ubezpieczenia, ubezpieczyciel wypłaci odszkodowanie poszkodowanemu członkowi Zespołu Wolontariackiego. Obowiązek ubezpieczenia osób wchodzących w skład Zespołu Wolontariackiego i osób współpracujących przez Wnioskodawcę wynika z Regulaminu. Wolontariusze wchodzący w skład Zespołów Wolontariackich nie mają obowiązku podawania swoich danych osobowych. Oznacza to, że Wnioskodawca nie zna pełnego składu Zespołu Wolontariackiego oraz nie zna danych osób wspierających.

Zdarzenie przyszłe – Wnioskodawca zamierza na takich samych zasadach prowadzić w przyszłości konkursy w ramach programu Wolontariat Pracowniczy. Zadane pytania dotyczą również zdarzeń przyszłych.

W piśmie z dnia 11 października 2016 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku Wnioskodawca wskazał, że jest organizatorem programu Wolontariat Pracowniczy i wypłaca środki na jego realizację. Jest to sfinansowanie zwycięskiego projektu w ramach programu Wolontariat Pracowniczy. Przyznane środki są wypłacane na sfinansowanie zwycięskiego projektu niezależnie od tego, kto wchodzi w skład Zespołu Wolontariackiego. Osobom wchodzącym w skład Zespołu Wolontariackiego Wnioskodawca nie wypłaca jakiegokolwiek wynagrodzenia. Dofinansowanie zwycięskiego projektu nie jest wynagrodzeniem dla członków Zespołu Wolontariackiego. Z kwoty przyznanej na dofinansowanie programu mogą być pokrywane też koszty dojazdu członków Zespołu i transportu materiałów niezbędnych dla realizacji projektu. Żadnych należności Wnioskodawca nie wypłacił członkom Zespołu Wolontariackiego. Sfinansowanie zwycięskiego projektu nie zawiera w sobie wynagrodzenia dla członków Zespołu Wolontariackiego. Członkowie Zespołu nie otrzymują od Wnioskodawcy jakiegokolwiek wynagrodzenia ani też Wnioskodawca nie wypłaca żadnych innych należności członkom Zespołu Wolontariackiego. Wnioskodawca w ramach własnego ubezpieczenia OC zgłosił do ubezpieczenia również uczestników programu Wolontariat Pracowniczy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania (ostatecznie sformułowane po uzupełnieniu wniosku):

1. Czy Wnioskodawca jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych powinien traktować kwoty wypłacone Zespołowi Wolontariackiemu, w części dotyczącej członków Zespołu Wolontariackiego będących pracownikami, jak ich przychód ze stosunku pracy, a co za tym idzie, że ma obowiązek przypisania przychodu każdemu z pracowników będących Członkiem Zespołu oraz obliczenia i potrącenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od tego przychodu?
2. Czy Wnioskodawca jako osoba prawna dokonująca wypłaty kwot Zespołowi Wolontariackiemu powinien traktować te kwoty w części dotyczącej pozostałych członków Zespołu Wolonariackiego, tzn. niebędących pracownikami Wnioskodawcy jako ich przychody z innych źródeł, a co za tym idzie, że ma obowiązek przypisania przychodu każdej z tych osób, oraz że jest obowiązany każdej z tych osób wystawić informację o przychodach PIT-8C i przesłać ją podatnikowi i właściwemu urzędowi skarbowemu?
3. Czy Wnioskodawca jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych ma obowiązek obliczenia i potrącenia z wynagrodzenia członkom Zespołu Wolontariackiego będących pracownikami zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od ubezpieczenia osób wchodzących w skład Zespołu Wolontariackiego w zakresie ubezpieczenia OC i NW?
4. Czy Wnioskodawca ma obowiązek wystawienia pozostałym członkom Zespołu Wolontariackiego, tzn. niebędących pracownikami informacji o dochodach PIT-8C w zakresie określonym w pkt 3?

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie nr 1, w odniesieniu do zaistniałego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego, w pozostałym zakresie zostaną wydane odrębne interpretacje indywidualne.

Zdaniem Wnioskodawcy (ostatecznie przedstawionym po uzupełnieniu wniosku), kwoty przyznane Zespołom Wolontariackim na realizację zwycięskich projektów w odniesieniu do pracowników Wnioskodawcy nie stanowią ich dochodu opodatkowanego podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z zapisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszystkie dochody za wyjątkiem wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52 c oraz dochodów od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Ustęp 2 art. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych definiuje dochód jako nadwyżkę sumy przychodów ze źródła przychodów nad kosztami ich uzyskania osiągniętą w roku podatkowym. Jednym ze źródeł przychodów jest wymieniony w art. 10 ust 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stosunek pracy.

Stosownie do art. 12 ust. 1 przywołanej ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone przez pracowników, jak również wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń.

Zdaniem Wnioskodawcy, przekazanie środków finansowych Zespołowi Wolontariackiemu na realizację projektu w ramach konkursu „Wolontariat Pracowniczy” nie spełnia definicji przychodu, zawartej w przywołanej ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, co oznacza, że po stronie pracownika, będącego Członkiem Zespołu nie powstał jakikolwiek przychód służący do ustalenia dochodu. Środki te (służące realizacji Zwycięskiego Projektu) służą jedynie realizacji projektu wg zasad określonych w Regulaminie.

Wnioskodawca będąc zakładem pracy jest obowiązany w myśl art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jako płatnik obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej. W sytuacji braku przychodów/dochodów, brak jest podstaw do obliczenia, potrącenia i przekazania zaliczki na podatek dochodowy od członków Zespołu Wolontariackiego, będących pracownikami.

Stanowisko Wnioskodawcy dodatkowo uzasadnione jest w kontekście orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13, który w odniesieniu do pracowników stwierdził że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

• po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika, czyli skorzystał z nich dobrowolnie;

• po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku;

• po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi.

Zdaniem Wnioskodawcy, w niniejszej sprawie zarówno do przychodów pracowników, jak też i osób niebędących pracownikami mamy do czynienia z sytuacją, gdy po stronie zarówno pracownika, ale też i po stronie innych osób wchodzących w skład Zespołów Wolontariackich nie ma możliwości skonkretyzowania i zindywidualizowania otrzymanego świadczenia, ani też nie można określić jego wysokości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z treści powyższego przepisu wynika, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartym w cytowanej ustawie, bądź od których zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z brzmienia przepisu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że opodatkowaniu może podlegać tylko przychód ze świadczeń nieodpłatnych faktycznie otrzymanych. Ustalenie przychodu z tytułu otrzymania nieodpłatnego świadczenia wymaga wskazania osoby będącej beneficjentem świadczenia.

Jednocześnie, stosownie do art. 11 ust. 2 ww. ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Na podstawie art. 11 ust. 2a ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Jak wynika z treści art. 11 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustalona według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają definicji nieodpłatnych świadczeń. Rozumienie tego pojęcia zostało jednak wypracowane w orzecznictwie.

W uchwale z dnia 18 listopada 2002 r., sygn. akt FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r., sygn. akt FPS 1/06 Naczelny Sąd Administracyjny ustalił znaczenie tego terminu w oparciu o przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że na gruncie tej ustawy, termin „nieodpłatne świadczenie” ma „szerszy zakres niż w prawie cywilnym, obejmuje bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy”.

W uchwale z dnia 24 maja 2010 r., sygn. akt II FPS 1/10, NSA potwierdził powyższe stanowisko uznając, że ma ono również zastosowanie do podatku dochodowego od osób fizycznych, w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 i 3 ustawy o podatku dochodowego od osób fizycznych.

Kwestia rozumienia pojęcia „innych nieodpłatnych świadczeń” – w aspekcie świadczeń pracowniczych – była również przedmiotem analizy Trybunału Konstytucyjnego, który w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 stwierdził, że za przychód pracownika z tytułu „innych nieodpłatnych świadczeń”, o których mowa w art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, mogą być uznane takie świadczenia, które:

• po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

• po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

• po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Zatem, o powstaniu przychodu z tytułu otrzymania od pracodawcy nieodpłatnych świadczeń decyduje łączne spełnienie określonych wyżej przesłanek.

W kontekście pierwszego warunku, Trybunał Konstytucyjny pokreślił, że „inne nieodpłatne świadczenia” na rzecz pracownika mogą być uznane za jego dochód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych tylko pod warunkiem, że rzeczywiście spowodowały zaoszczędzenie przez niego wydatków. Ustalenie tej okoliczności zależy od tego, czy pracownik skorzystał ze świadczenia oferowanego przez pracodawcę w pełni dobrowolnie. Zgoda na skorzystanie ze świadczenia wyraża bowiem ocenę pracownika, że świadczenie – z punktu widzenia jego sytuacji zawodowej, życiowej, rodzinnej – jest celowe i przydatne, leży w jego interesie. Oznacza to, że w braku świadczenia ze strony pracodawcy pracownik musiałby ponieść wydatek. W konsekwencji: przyjęcie świadczenia oferowanego przez pracodawcę oznacza uniknięcie tego wydatku.

Formułując drugi warunek Trybunał Konstytucyjny wyjaśnił, że dla oceny czy świadczenie leżało w interesie pracownika, istotne jest czy stanowi ono realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w jego majątku. Trybunał Konstytucyjny – w ślad za uchwałami NSA – uznał, że zakres nieodpłatnego świadczenia, jako przychodu wchodzą wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, „których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy”. W konsekwencji, aby wartość świadczenia uzyskanego od pracodawcy podlegała, opodatkowaniu, po stronie pracownika musi pojawić się dochód, czyli korzyść majątkowa. Korzyść ta może wystąpić w dwóch postaciach: prowadzi do powiększenia aktywów, co jest zwykłym skutkiem wypłaty pieniędzy, albo do zaoszczędzenia wydatków, co może być następstwem świadczenia rzeczowego lub w formie usługi. W wyniku takiego świadczenia w majątku pracownika nie pojawia się wprawdzie realny dochód (w znaczeniu ekonomicznym), ale ponieważ znaczenie dochodu na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest szersze, zaoszczędzenie wydatków musi być traktowane na równi z przyrostem majątku.

Jednocześnie Trybunał Konstytucyjny zauważył, że w sytuacji, gdy nieodpłatne świadczenie zostało przyjęte jako warunek niezbędny do zgodnego z prawem wykonania pracy – po stronie pracownika nie pojawia się korzyść, która mogłaby być objęta podatkiem dochodowym.

Odnosząc się natomiast do trzeciego warunku, Trybunał Konstytucyjny wskazał, że przychód powstaje, gdy można zindywidualizować świadczenie, określić jego wartość pieniężną oraz skonkretyzować odbiorcę. Mając powyższe na uwadze Trybunał Konstytucyjny zauważył, że w sytuacji, gdy otrzymane przez pracownika nieodpłatne świadczenie stanowi świadczenie pracodawcy, na które pracownik wyraził zgodę, które zostało spełnione w jego interesie i oznacza realne przysporzenie mu korzyści, problem ustalenia podstawy opodatkowania w zasadzie ulega rozwiązaniu.

Jako przykład świadczenia, które nie rodzi po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) Trybunał Konstytucyjny wskazał sytuację, w której pracodawca proponuje pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych czy szkoleniowych, choćby organizowanych poza miejscem pracy (imprezy wyjazdowe). W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniu (konferencji, szkoleniu) dobrowolnie, po jego stronie nie pojawia się korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku. Nie sposób bowiem zakładać, że gdyby nie „kursokonferencja” organizowana przez pracodawcę, pracownik wydałby pieniądze na uczestnictwo w takim przedsięwzięciu.

W świetle powyższego zauważyć należy, że nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika bez ustalonej za nie zapłaty jest świadczeniem podlegającym podatkowi dochodowemu, podobnie jak nie każde tego rodzaju świadczenie jest wyłączone spod regulacji ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2 – 2b (art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Jednocześnie należy wyjaśnić, że powyższy przepis dotyczy ustalania wartości nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi.

Stosownie do art. 12 ust. 4 ww. ustawy, za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.

Art. 31 ww. ustawy stanowi, że osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Wskazać należy, że zgodnie z art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa, (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Z uwagi na powyższe na płatniku ciążą trzy podstawowe obowiązki podatkowe, tj.:

1. obliczenie,
2. pobranie,
3. wpłacenie

–podatku, zaliczki lub raty.

Z kolei płatnik, który nie wykonał obowiązków określonych w art. 8 ustawy Ordynacja podatkowa, odpowiada za podatek niepobrany lub podatek pobrany a niewpłacony, o czym stanowi art. 30 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca należy do grupy kapitałowej Grupa …. Wnioskodawca uruchomił program „Wolontariat Pracowniczy”, który ma za zadanie zbudować zaangażowanie społeczne pracowników spółek wchodzących w skład Grupy …. Celem Programu, zwanego również Konkursem, jest m.in. integracja pracowników i współpracowników Wnioskodawcy wokół wspólnej działalności społecznej, budowanie dobrych relacji w zespole, budowanie lokalnego partnerstwa pomiędzy Wnioskodawcą a Jego otoczeniem, w tym organizacjami pozarządowymi oraz innymi instytucjami i reklama Wnioskodawcy. Realizując konkurs Wnioskodawca działa na podstawie Regulaminu programu Wolontariat Pracowniczy. Zgodnie z przywołanym Regulaminem, pracownicy rozumiani jako pracownicy Wnioskodawcy i spółek wchodzących w skład Grupy Kapitałowej Wnioskodawcy oraz Współpracownicy tworzą tzw. Zespół Wolontariacki. Współpracownicy to osoby zatrudnione u Wnioskodawcy na podstawie innej umowy niż umowa o pracę. Zespół Wolontariacki może zaprosić do współpracy osoby wspierające, czyli osoby niebędące pracownikami Wnioskodawcy. Mogą to być m.in. członkowie rodzin wolontariuszy. Zespół Wolontariacki może liczyć od 3 do 15 osób. Każdy zespół opracowuje projekt, który jest następnie oceniany przez Kapitułę Programu, która ogłasza Projekty Zwycięskie. Projekty Zwycięskie otrzymują wsparcie finansowe na ich realizację. Realizacja Projektu Zwycięskiego odbywa się w czasie wolnym od pracy. Zgodnie z Regulaminem, kwota dofinansowania przeznaczona na realizację jednego projektu nie może przekroczyć 5 000 zł (pięć tysięcy zł.). Wskazana kwota 5 000 zł, jest to kwota brutto, w której mieszczą się również wydatki związane z projektem, w tym koszty dojazdu i transportu. Koszty te nie mogą przekraczać 5% kwoty przyznanego na realizację projektu dofinansowania. Skład Zespołów Wolontariackich jest ruchomy, tzn. każdy z członków zespołu może zrezygnować z udziału w realizacji zwycięskiego projektu. Osobom wchodzącym w skład Zespołu Wolontariackiego Wnioskodawca nie wypłaca jakiegokolwiek wynagrodzenia. Dofinansowanie zwycięskiego projektu nie jest wynagrodzeniem dla członków Zespołu Wolontariackiego.

Z powyższego wynika, że beneficjentem środków finansowych przekazywanych na realizację zwycięskiego projektu w ramach programu „Wolontariat Pracowniczy”, jest/będzie nieokreślony krąg osób. Tym samym, nie jest/nie będzie możliwe zidentyfikowanie osób otrzymujących ww. środki. Brak możliwości zidentyfikowania grupy osób, stanowi natomiast okoliczność uniemożliwiającą przypisanie przychodu z tego tytułu konkretnej osobie.

Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku stan faktyczny/zdarzenie przyszłe, powołane przepisy prawa podatkowego oraz orzecznictwo sądowe, uznać należy, że przekazanie pracownikom środków finansowych na realizację zwycięskiego projektu w ramach ww. programu, w sytuacji gdy osoby te nie są/nie będą określone w jakikolwiek sposób pozwalający na ich jednoznaczną identyfikację, nie powoduje/nie będzie powodować powstania u tych osób przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń, w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji, Wnioskodawca działając jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych, nie jest/nie będzie obowiązany do obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych, zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż po stronie Jego pracowników nie wystąpił/nie wystąpi przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń podlegający opodatkowaniu na podstawie przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/