Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 31-03-2017 r. – 1462-IPPB4.4511.180.2017.1.JM

Dotyczy: obowiązków płatnika

UZASADNIENIE

W dniu 24 lutego 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca chcąc docenić i uhonorować swoich pracowników, w geście podziękowania za często wieloletnią współpracę wręcza im drobne upominki. Dotyczy to przede wszystkim sytuacji mających miejsce podczas spotkań pożegnalnych organizowanych w związku z przejściem pracownika na emeryturę, czy też wobec osób wybranych w ramach organizowanego plebiscytu „Zasłużony pracownik”, bądź osób obchodzących jubileusz pracy. Wręczane upominki mają przede wszystkim charakter symboliczny. Są nimi np. kwiaty, pamiątkowe pióro/długopis, wpinki …, zegarek z okolicznościowym grawerem, czy też voucher do zrealizowania na konkretną usługę/upominek. Obdarowanie upominkiem jest czynnością jednostronną, wyrażającą gest podziękowania przez pracodawcę. Co do zasady, obdarowany nie jest świadomy, czy opisywana darowizna będzie miała miejsce, ani co będzie jej przedmiotem.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy prawidłowym jest potraktowanie upominków wręczanych w opisanych okolicznościach jako mających wymiar symbolicznego podziękowania, nie generujących po stronie pracownika przysporzenia majątkowego, a co za tym nie wiąże się to z koniecznością rozpoznania przychodu po stronie osoby obdarowanej oraz pobrania zaliczki przez Wnioskodawcę?

Zdaniem Wnioskodawcy, wspartego przywołanymi interpretacjami podatkowymi Ministra Finansów, wręczenie drobnych okolicznościowych upominków w sytuacjach opisanych w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym – nie skutkuje obowiązkiem doliczenia ich wartości do przychodu ze stosunku pracy osoby obdarowanej oraz pobrania i odprowadzenia stosownych zaliczek przez pracodawcę.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest zasada powszechności opodatkowania. W myśl tej zasady, wyrażonej w art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032 z późn. zm. – zwanej dalej: „PDOF”), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z treści tego przepisu wynika, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę w katalogu zwolnień przedmiotowych ustawy bądź, od których Minister Finansów zaniechał poboru podatku, w drodze rozporządzenia.

Na podstawie art. 11 ust. 1 PDOF, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W treści art. 10 ust. 1 PDOF, zostały określone źródła przychodów, gdzie m.in. w pkt 1 wymienia się stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 PDOF, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają definicji pojęcia „nieodpłatnego świadczenia”. Dokonując zatem wykładni gramatycznej, za „nieodpłatne świadczenie” uznać należy świadczenia „niewymagające opłaty, takie za które się nie płaci, bezpłatne’’ (Nowy Słownik Języka Polskiego, PWN, Warszawa 2003 r.). Zatem należy przyjąć, że nieodpłatnym świadczeniem jest takie zdarzenie, którego skutkiem (następstwem) jest nieodpłatne przysporzenie majątku jednej osobie, kosztem majątku innej osoby, innego podmiotu.

Dla celów podatkowych przyjmuje się – co znajduje potwierdzenie w orzecznictwie – że pojęcie nieodpłatnego świadczenia ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Kwestia opodatkowania nieodpłatnych świadczeń otrzymywanych przez pracowników od pracodawców budziła wątpliwości po stronie pracowników oraz pracodawców i prowadziła do sporów interpretacyjnych. Zagadnienie to zostało ostatecznie rozstrzygnięte przez Trybunał Konstytucyjny, w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13. W wyroku tym Trybunał Konstytucyjny wskazał, że nie wszystkie świadczenia otrzymywane przez pracowników od pracodawców można uznać za przychód w rozumieniu ustawy. „W ocenie Trybunału jest oczywiste, że pracodawcy (poza wyjątkowymi sytuacjami) nie dokonują darowizn na rzecz swoich pracowników. Jednocześnie jest oczywiste, że wynagrodzenie za pracę może przybierać nie tylko pieniężną postać, lecz także postać różnego rodzaju świadczeń, które – nawet nieujęte w umowie o pracę – w praktyce są postrzegane jako jego element. Gdyby się zdarzyło, że pracodawca rzeczywiście chce obdarować konkretnego pracownika, np. z okazji jubileuszu zatrudnienia wręcza mu zegarek, wówczas korzyść tę należałoby potraktować jako podlegającą ustawie z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz. U. z 2009 r., Nr 93, poz. 768, z późn. zm.). A zatem to nie zamiar obdarowania stanowi kryterium odróżnienia świadczeń pracodawcy, o których wartość należy podnieść podlegający opodatkowaniu dochód pracownika, od tych, które jego dochodu nie zwiększają. Kryterium tym musi być obiektywna ocena, czy świadczenie leżało w interesie pracownika, a jest tak wtedy, gdy stanowi ono realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w jego majątku”.

Mając na uwadze opis stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, powołane przepisy prawa podatkowego oraz jednoznaczne stanowisko Trybunału Konstytucyjnego stwierdzić należy, że obiektywne kryterium – wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) – nie jest spełnione, gdy pracodawca wręcza pracownikom prezenty okolicznościowe w postaci drobnych upominków, np. pióra, wpinki z logo, zegarka, kwiatów czy upominkowego vouchera w związku z opisanymi okolicznościami. W tym przypadku, nawet jeśli ww. upominki będą przekazywane w ramach firmowych uroczystości za zgodą obdarowanego, po jego stronie nie pojawia się korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku. Nie sposób bowiem zakładać, że gdyby nie spotkania mające na celu uhonorowanie obdarowanych i przekazanie upominków, pracownik wydałby pieniądze na ich zakup.

Podsumowując, wręczenie pracownikom przez Wnioskodawcę drobnych, okolicznościowych upominków w przywołanych sytuacjach, nie stanowi dla nich przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji, wartość tych świadczeń nie skutkuje powstaniem przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń, o którym mowa w art. 12 ust. 1 w zw. z art. 11 ust. 1 PDOF.

Takie stanowisko prezentowane jest zgodnie przez organy podatkowe m.in.:

• Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji z dnia 2 grudnia 2016 r. Nr 0461-ITPB2.451.787.2016.1.ENB – „(…) darowizna zegarków, która nie będzie dodatkową, niepieniężną formą gratyfikacji za wykonaną pracę, co do zasady będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn. W konsekwencji, z uwagi na wyłączenie z opodatkowania na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, obdarowani pracownicy Wnioskodawcy nie uzyskają w związku z tą darowizną przychodu podlegającego podatkiem dochodowym od osób fizycznych.”

• Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z dnia 21 marca 2016 r. Nr IBPB-2-2/4511-195/16/JG – „(…) wręczenie pracownikom przez Wnioskodawcę prezentów okolicznościowych w postaci drobnych upominków, np. pióra, zegarka lub kwiatów w związku z przejściem na emeryturę lub osiągnięciem określonego stażu pracy, nie stanowi dla nich przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.”

• Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji z dnia 4 marca 2016 r. Nr IPTPB1/4511-848/15-2/AP czy też IPTPB1/4511-844/15-2/AP – „(…) wręczenie pracownikom przez Wnioskodawcę prezentów okolicznościowych w postaci drobnych upominków, np. pióra, zegarka lub kwiatów w związku z przejściem na emeryturę lub osiągnięciem określonego stażu pracy, nie stanowi dla nich przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.”

• Interpretacja (zmieniająca wcześniejszą interpretację) wydana przez MF w dniu 29 października 2015 r. sygn. DD3.8222.2.376.2015.KDJ – „(…) otrzymanie od Wnioskodawcy przez pracowników upominków rzeczowych, np. w postaci pióra, długopisu z okazji jubileuszu pracy zawodowej bądź przejścia pracownika na emeryturę lub rentę, nie stanowi dla nich przychodu w rozumieniu ustawy. W konsekwencji wartość tych świadczeń nie może stanowić ich przychodu ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy.”

• Interpretacja (zmieniająca wcześniejszą interpretację) wydana przez MF w dniu 4 sierpnia 2015 r. sygn. DD3.8222.2.303.2015.CRS – (…) otrzymanie przez członków Wnioskodawcy oraz osoby zaprzyjaźnione z Wnioskodawcą, w związku z obchodami jubileuszu, okolicznościowych statuetek, plakietek czy książek nie kreuje przychodu w rozumieniu ustawy PIT.”

Mając powyższe na uwadze Spółka wnosi o potwierdzenie stanowiska przedstawionego w niniejszym wniosku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych stwierdzić należy, że rozstrzygnięcia te zapadły w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego.

Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/