Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 23-03-2017 r. – 1462-IPPB1.4511.21.2017.1.MM

Wydatki związane z opisanymi powyżej działaniami mają związek z przychodami Wnioskodawcy, spełniają bowiem przesłankę celowości ich poniesienia wynikająca z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami (służą zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów) oraz nie zostały wymienione w negatywnym katalogu kosztów zawartym w art. 23 ust. 1 ww. ustawy

UZASADNIENIE

W dniu 2 stycznia 2017 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na korzystanie przez pracowników z obiektów sportowych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest komandytariuszem spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa (dalej: „Spółka”).

Zgodnie z przepisem art. 8 ust. 1 i ust. 2 ustawy o PDOF przychody i koszty spółki niebędącej osobą prawną stanowią przychody i koszty odpowiednio każdego z jej wspólników w proporcji do ich udziału w zysku spółki. Z tego tytułu Wnioskodawca jest podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych.

Spółka prowadzi działalność gospodarczą w branży informatycznej, zajmując się przede wszystkim rozwojem produktów dotyczących działalności marketingowej i reklamowej w Internecie.

Pracownicy branży informatycznej, w tym również pracownicy C., są narażeni na szereg niekorzystnych dla zdrowia czynników związanych z wielogodzinną pracą biurową przed monitorami. Branża ta jest szczególnie narażona na schorzenia związane z układem krążenia, wadami postawy, znaczącym pogorszeniem się wzroku etc.

Dlatego też Spółka, w ramach propagowania zdrowego stylu życia i dbałości o kulturę fizyczną osób w niej zatrudnionych, wdrożyła dla swoich pracowników szereg programów, mających na celu ich aktywizację fizyczną, zachowanie dobrego stanu zdrowia – zarówno fizycznego jak i psychicznego. Działania te z perspektywy Spółki służą także utrzymaniu pracowników w odpowiednim stanie zdrowia, co powinno przełożyć się na ich lepszą wydajność w pracy, zmniejszoną podatność na wszelkiego rodzaju choroby oraz stres. Innymi słowy programy wdrożone przez Spółkę służą zarówno samym pracownikom, jak również w sposób pośredni pracodawcy.

Pozapłacowe świadczenia na rzecz pracowników wynikają z obowiązującego w Spółce „Regulaminu Benefitów C.’’ i dostępne są dla wszystkich zainteresowanych pracowników, a korzystanie ze świadczeń jest dobrowolne.

Jednym z tych programów jest udostępnianie pracownikom boisk sportowych, w tym przede wszystkim boiska do piłki nożnej, boiska do squasha oraz kortów tenisowych (dalej zbiorczo jako „boiska”, „obiekty”). Wnioskodawca nie prowadzi i nie będzie prowadzić ewidencji pracowników, którzy korzystają z tych obiektów sportowych. Generalnie liczni pracownicy wyrazili chęć korzystania z tych obiektów (boisk), a kadra zarządzająca Spółki uznała taki wydatek za uzasadniony, wpisujący się na dodatek w jej filozofię propagowania zdrowego stylu życia. Kwota czynszu najmu uiszczana przez Spółkę nie zmienia się w zależności od liczby pracowników korzystających z boisk sportowych (opłaty ponoszone są ryczałtem, co miesiąc, za wynajem poszczególnych obiektów). Z wydatkiem na boisko (lub inny obiekt sportowy) może być (ale nie musi) powiązana opłata za trenera, która jest również stała i wliczona w miesięczny ryczałt za wynajem obiektu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wydatki na korzystanie przez pracowników z boisk (obiektów) sportowych można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy (w odpowiedniej proporcji do jego udziału w zysku Spółki)?

Zdaniem Wnioskodawcy, ponoszone przez niego wydatki na korzystanie przez pracowników z boisk (obiektów) sportowych udostępnianych pracownikom – jako dodatkowe Świadczenia związane z pracą – stanowią w odpowiedniej proporcji koszty uzyskania przychodów Wnioskodawcy.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy o PDOF, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o PDOF.

Zasadniczo oznacza to, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu tych wskazanych wprost w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku z osiąganymi przychodami. Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

W związku z powyższym do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszelkie wydatki, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów (przepis art. 23 ust.1 ustawy o PDOF).

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik);

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona;

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą;

• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania bądź zabezpieczenia źródła przychodów, lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów;

• został właściwie udokumentowany;

• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ustawy o PDOF nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Z brzmienia przepisu art. 22 ust. 1 ustaw o PDOF wynika, że kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

Bezspornym jest, iż kosztami podatkowymi są m.in. tzw. koszty pracownicze. Koszty pracownicze związane są ze stosunkiem pracy łączącym pracownika z pracodawcą (gdyby nie stosunek pracy, pracodawca nie ponosiłby wskazanych wydatków).

Koszty te mogą obejmować (przykładowo):

• wynagrodzenia zasadnicze;

• nagrody, premie, diety i inne należności za czas podróży służbowych;

• wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracowników;

• wydatki ponoszone na rzecz pracowników w postaci zakupu wstępów na siłownie, pływalnie, korty tenisowe, fitness, opłaty za korzystanie z sauny, sal gimnastycznych i innych obiektów sportowych.

• z wydatkiem na boisko (lub inny obiekt sportowy) może być (ale nie musi) powiązana opłata za trenera, która jest również stała i wliczona w miesięczny ryczałt za wynajem obiektu.

Udostępnienie boisk (obiektów) sportowych odbywa się w sposób nieodpłatny.

Pozapłacowe świadczenia na rzecz pracowników wynikają z obowiązującego w Spółce „Regulaminu Benefitów C.” i dostępne są dla wszystkich zainteresowanych pracowników, a korzystanie ze świadczeń jest dobrowolne.

Wydatki te mają na celu zmotywowanie pracowników, zwiększenie ich zaangażowania w wykonywaną pracę oraz integrację, dbałość o odpowiednią atmosferę pracy oraz ciągłe ulepszanie relacji pomiędzy pracodawcą a pracownikiem, co w konsekwencji przekłada się na większą efektywność świadczonej pracy oraz (potencjalnie) również na wysokość osiąganych przez Wnioskodawcę przychodów.

Należy w tym miejscu wspomnieć, że opisane na wstępie świadczenia (udostępnianie boisk/obiektów sportowych) nie mogą być traktowane jako „świadczenie socjalne” (wyłączone z kosztów uzyskania przychodów na mocy art. 23 ust. 1 pkt 42 ustawy o PDOF). Opisane świadczenia nie są bowiem uzależnione od sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej poszczególnych pracowników, a więc nie spełniają definicji wydatków na działalność socjalną, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych. Są to elementy wynagradzania o charakterze pozapieniężnym, a nie element realizacji działalności socjalnej przez Spółkę.

Wydatki na rzecz pracowników w postaci zakupu dodatkowych świadczeń pozapłacowych ponoszone są przez Spółkę ze środków obrotowych, mają więc w jego ocenie pośredni związek z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Reasumując należy wskazać, że koszty poniesione przez Spółkę w związku z zakupem wstępów do obiektów sportowych (oraz ewentualnymi opłatami za trenerów na tych obiektach), sfinansowane ze środków obrotowych, należy uznawać za koszty uzyskania przychodów Wnioskodawcy w świetle art. 22 ust. 1 ustawy o PDOF (oczywiście w odpowiedniej proporcji do jego udziału w zysku).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2016 r., poz. 2032 ze zm.), przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat (art. 8 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy).

Stosownie do art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Wyrażenie „w celu osiągnięcia przychodu” zawarte we wskazanym art. 22 ust. 1 ww. ustawy, oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością, podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów.

Zauważyć należy, że przez sformułowanie „w celu” należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (przychodu), a dążenie podatnika ma przymiot „celowości”.

Zatem, możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu, uzależniona jest od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, że wydatek ten przyczyni się do powstania, zachowania lub zabezpieczenia przychodu.

Warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

• został właściwie udokumentowany,

• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 updof, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W ramach tych wydatków mieszczą się także tzw. koszty pracownicze. Koszty te obejmują przede wszystkim wynagrodzenia zasadnicze, wszelkiego rodzaju nagrody, premie, diety, wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracowników itp. Mogą również obejmować inne wydatki, o ile związane są one z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą oraz mają na celu poprawę atmosfery i warunków pracy, a także zintegrowanie pracowników z pracodawcą. To w konsekwencji powinno przełożyć się na lepszą pracę oraz zwiększenie efektywności pracy, a tym samym ma to wpływ na wyniki pracy, tj. osiągane przychody. Z tego względu są to wydatki związane z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą.

Z treści złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawca jest wspólnikiem spółki osobowej działalność gospodarczą w branży informatycznej, zajmującej się przede wszystkim rozwojem produktów dotyczących działalności marketingowej i reklamowej w Internecie. Pracownicy spółki są narażeni na szereg niekorzystnych dla zdrowia czynników związanych z wielogodzinną pracą biurową przed monitorami. Branża informatyczna jest szczególnie narażona na schorzenia związane z układem krążenia, wadami postawy, znaczącym pogorszeniem się wzroku, jak również na wysoki poziom stresu związany z pracą pod presją czasu. W związku z powyższym, aby zadbać o utrzymanie pracowników w odpowiedniej kondycji psychofizycznej, co przekłada się na ich lepszą wydajność w pracy, zmniejszoną podatność na wszelkiego rodzaju choroby oraz stres, udostępniono pracownikom do korzystania boiska sportowe, w tym przede wszystkim boiska do piłki nożnej, boiska do squasha oraz kortów tenisowych.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że wydatki związane z opisanymi powyżej działaniami mają związek z przychodami Wnioskodawcy, spełniają bowiem przesłankę celowości ich poniesienia wynikająca z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami (służą zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów) oraz nie zostały wymienione w negatywnym katalogu kosztów zawartym w art. 23 ust. 1 ww. ustawy.

Reasumując, wydatki poniesione na korzystanie pracowników z obiektów sportowych stanowią koszty uzyskania przychodów w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z tym Wnioskodawca pomniejszy uzyskany przychód o te wydatki proporcjonalnie do udziału w Spółce (art. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy w zakresie kosztów uzyskania przychodu uznać należy za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/