Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 21-03-2017 r. – 2461-IBPB-2-2.4511.1133.2016.1.AR

Obowiązki Wnioskodawcy jako płatnika w związku z udostępnieniem pracownikom pokoju relaksacyjnego

UZASADNIENIE

W dniu 22 grudnia 2016 r. wpłynął do tutejszego organu wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków Wnioskodawcy jako płatnika w związku z udostępnieniem pracownikom pokoju relaksacyjnego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca – spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa (dalej: „Spółka”, „Wnioskodawca”) prowadzi działalność gospodarczą w branży informatycznej, zajmując się przede wszystkim rozwojem produktów dotyczących działalności marketingowej i reklamowej w Internecie (np. tworzy narzędzia do śledzenia ruchu internetowego oraz doboru odpowiedniej reklamy kontekstowej).

Spółka jest – jako tzw. „zakład pracy” – płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych w rozumieniu art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, obowiązanym do obliczania i pobierania w ciągu roku zaliczek na podatek dochodowy od osób przez nią zatrudnionych.

Pracownicy branży informatycznej, w tym również pracownicy Wnioskodawcy, są narażeni na szereg niekorzystnych dla zdrowia czynników związanych z wielogodzinną pracą biurową przed monitorami. Branża ta jest szczególnie narażona na schorzenia związane z układem krążenia, wadami postawy, znaczącym pogorszeniem się wzroku, jak również na wysoki poziom stresu związany z pracą pod presją czasu (w związku z terminami narzuconymi przez klientów odnośnie realizacji zamówionych projektów), mocną konkurencją w branży etc. Powyższe czynniki mają bezpośredni wpływ na zdrowie fizyczne jak i psychiczne pracowników, co z kolei przekłada się na spadek ich produktywności.

Dlatego też Spółka, w ramach propagowania zdrowego stylu życia i dbałości o kulturę fizyczną osób w niej zatrudnionych, wdrożyła dla swoich pracowników szereg programów, mających na celu ich aktywizację fizyczną, obniżenie poziomu stresu, zachowanie dobrego stanu zdrowia – zarówno fizycznego jak i psychicznego.

Działania te – będące w istocie świadczeniami ze stosunku pracy lub pokrewnego – z perspektywy Spółki służą także utrzymaniu pracowników w odpowiedniej kondycji psychofizycznej, co przekłada się na ich lepszą wydajność w pracy, zmniejszoną podatność na wszelkiego rodzaju choroby oraz stres. Innymi słowy programy wdrożone przez Spółkę służą zarówno samym pracownikom, jak również w sposób pośredni pracodawcy.

Jedną z inicjatyw wdrożonych przez Wnioskodawcę w tym zakresie jest udostępnienie pracownikom w siedzibie Spółki pokoju relaksacyjnego pod postacią pokoju muzycznego. Prawo do korzystania z tego typu świadczenia jest uregulowane w „Regulaminie Benefitów” Wnioskodawcy, stanowiącym wewnętrzną regulację dotyczącą korzyści pracowniczych.

Pracownicy mogą korzystać z tego pomieszczenia w każdej chwili, zwłaszcza w przypadkach spadku wydajności w pracy, wywołanego opisanymi powyżej niekorzystnymi czynnikami. Korzystanie z tego pomieszczenia jest całkowicie dobrowolne i odbywa się w miarę potrzeb indywidualnych pracowników. Spółka nie monitoruje w żaden sposób, którzy pracownicy skorzystali z pokoju relaksacyjnego (muzycznego), czy w ogóle z niego skorzystali, jak często to robią, względnie jak długo tam przebywają. Trudno zresztą wyobrazić sobie pracodawcę, który by w ten sposób monitorował (kontrolował, czy wręcz nadzorował) swoich podwładnych. Ostatecznie pracownicy i tak są rozliczani z efektów swojej pracy (np. na podstawie zakończonych z sukcesem projektów), a nie z liczby godzin w niej spędzonych.

Z perspektywy Spółki korzystanie z takiego pomieszczenia ma na celu przede wszystkim dbałość o kondycję psychofizyczną pracowników, w tym przypadku z naciskiem na stronę psychiczną, zmniejszenie czy wręcz zniwelowanie stresu wywołanego opisanymi powyżej niekorzystnymi czynnikami oraz wielogodzinną pracą. Z perspektywy Spółki pracownik odpowiednio zrelaksowany jest bardziej wydajny, pracuje szybciej, popełnia mniej błędów (albo w ogóle ich nie popełnia), jest potencjalnie mniej konfliktowy, ma lepszy kontakt z zespołem. Zatem kadra zarządzająca Spółki uznała taki wydatek za w pełni uzasadniony, wpisujący się ponadto w filozofię propagowania zdrowego stylu życia (zarówno w kontekście zdrowia fizycznego jak i psychicznego).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy korzystanie przez pracowników z pokoju relaksacyjnego (muzycznego) skutkuje powstaniem po ich stronie przychodu ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 i 3 w zw. z art. 11 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 2032 ze zm.) i czy powoduje to, że na Spółce ciąży obowiązek obliczenia i poboru zaliczek na podatek dochodowy w tym zakresie?

Zdaniem Wnioskodawcy, korzystanie przez pracowników z pokoju relaksacyjnego (muzycznego) nie skutkuje powstaniem po stronie pracowników przychodu ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 i 3 w zw. z art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a w konsekwencji na Spółce nie ciąży obowiązek obliczenia i poboru zaliczek na podatek dochodowy w tym zakresie.

W ocenie Wnioskodawcy, pracownicy korzystają z ww. pokoju relaksacyjnego (muzycznego) co prawda w pełni dobrowolnie, natomiast świadczenie to jest spełnianie zarówno w interesie samych pracowników, jak również i pracodawcy. Po drugie nie sposób jest mówić w tym przypadku o jakiejkolwiek korzyści majątkowej pracowników w postaci czy to bezpośredniego przysporzenia majątkowego (powiększenia aktywów), czy też zaoszczędzenia wydatków (świadczenia rzeczowego albo w formie usługi). Nie można bowiem zakładać, że pracownicy korzystający z opisanego powyżej pomieszczenia unikają w ten sposób wydatku, który i tak musieliby ponieść z własnych środków.

Po trzecie, co najważniejsze, nie ma możliwości przypisania konkretnym pracownikom przysporzenia majątkowego o indywidualnie określonej wartości, co jest warunkiem koniecznym rozpoznania po stronie pracowników przychodu z „innych nieodpłatnych świadczeń” w rozumieniu art. 12 ust. 1 i 3 w związku z art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Spółka nie monitoruje korzystania przez pracowników z tego pomieszczenia, a ponadto wręcz niemożliwe byłoby przeliczenie potencjalnej korzyści na ściśle określony przychód wyrażony w pieniądzu).

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami (…) są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Ustawodawca sprecyzował w dalszych ustępach art. 11 cyt. ustawy, jak należy obliczać wartość pieniężną świadczeń w naturze oraz wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 11 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Zgodnie natomiast z art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Zgodnie z brzmieniem art. 11 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.

Natomiast na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Stosownie do art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Z powyższych przepisów wynika, że przychodami ze stosunku pracy mogą być wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz świadczenia nieodpłatne, czy też częściowo odpłatne lub świadczenia w naturze, skutkujące powstaniem po stronie pracownika przysporzenia majątkowego, mającego swoje źródło w stosunku pracy. Z uwagi na fakt, że katalog świadczeń stanowiących przychód ze stosunku pracy jest otwarty, niektóre świadczenia pozostające w związku ze stosunkiem pracy mogą być traktowane jako element wynagrodzenia za pracę i w ten sam sposób opodatkowywane, tj. wraz z wynagrodzeniem za miesiąc, w którym zostały pracownikowi przekazane, chyba że korzystają ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec bardzo dużych rozbieżności w praktyce stosowania cytowanych powyżej przepisów, zarówno jeśli chodzi o ich stosowanie przez organy podatkowe, jak również o ich interpretację i wykładnię przez sądy administracyjne, cytowane powyżej przepisy zostały zaskarżone do Trybunału Konstytucyjnego przez Prezydenta Konfederacji Lewiatan.

W wyroku z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz.U. poz. 947) Trybunał Konstytucyjny orzekł, że art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 3 w związku z art. 11 ust. 2-2b ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych rozumiane w ten sposób, że „inne nieodpłatne świadczenie” oznacza wyłącznie przysporzenie majątkowe o indywidualnie określonej wartości, otrzymane przez pracownika, są zgodne z art. 2 w związku z art. 217 Konstytucji. Kwestionowane przepisy były podstawą wydania wielu, czasem odmiennych, rozstrzygnięć przez sądy administracyjne, co mogłoby prowadzić do wniosku, że nie spełniają one podstawowego warunku stawianego przez konstytucję przepisom podatkowym, a mianowicie należytej precyzji i określoności. Jednak uchylenie przepisów powinno być rozwiązaniem stosowanym tylko w sytuacji, gdy brak możliwości dokonania ich prokonstytucyjnej wykładni. W niniejszej sprawie – zdaniem Trybunału – taka możliwość istnieje.

Zdaniem Trybunału przede wszystkim należy ustalić, czy świadczenie leżało w interesie pracownika, a jest tak wtedy, gdy stanowi ono realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w jego majątku. Świadczenia uzyskiwane od pracodawcy, aby podlegały opodatkowaniu, muszą zatem prowadzić do pojawienia się po stronie pracownika dochodu, czyli korzyści majątkowej, która może wystąpić w dwóch postaciach:

• prowadzi do powiększenia aktywów, co jest zwykłym skutkiem wypłaty pieniędzy,
• albo do zaoszczędzenia wydatków, co może być następstwem świadczenia rzeczowego lub w formie usługi.

W wyniku takiego świadczenia w majątku pracownika nie pojawia się wprawdzie realny dochód (w znaczeniu ekonomicznym), ale ponieważ znaczenie dochodu na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest szersze, zaoszczędzenie wydatków musi być traktowane na równi z przyrostem majątku.

Trybunał podkreślił, że „inne nieodpłatne świadczenia” na rzecz pracownika mogą być uznane za jego dochód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych tylko pod warunkiem, że rzeczywiście spowodowały zaoszczędzenie przez niego wydatków. Ustalenie tej okoliczności zależy od tego, czy pracownik skorzystał ze świadczenia oferowanego przez pracodawcę w pełni dobrowolnie. Zgoda na skorzystanie ze świadczenia wyraża bowiem ocenę pracownika, że świadczenie – z punktu widzenia jego sytuacji zawodowej, życiowej, rodzinnej – jest celowe i przydatne, leży w jego interesie. Oznacza to, że w przypadku braku świadczenia ze strony pracodawcy pracownik musiałby ponieść wydatek.

Jednak, gdy nieodpłatne świadczenie zostało przyjęte jako warunek niezbędny do zgodnego z prawem wykonania pracy – po stronie pracownika nie pojawia się korzyść, która mogłaby być objęta podatkiem dochodowym.

Kolejnym elementem kontroli konstytucyjności było ustalenie zasad objęcia innego nieodpłatnego świadczenia podatkiem dochodowym. Trybunał zwrócił uwagę, że świadczenia w naturze i inne nieodpłatne świadczenia – w przeciwieństwie do pieniędzy i wartości pieniężnych – są traktowane jako przychód wyłącznie pod warunkiem, że są „otrzymane”, co ma wskazywać na bezwzględnie – w odniesieniu do tego przychodu – wymagany realny charakter świadczenia. W odniesieniu do pieniędzy (wartości pieniężnych) owo skonkretyzowanie i przypisanie ich jako przychodu będącego podstawą opodatkowania jest możliwe bez elementu realnego, tj. wydania sumy podatnikowi: wystarczy, że określona kwota pojawi się na liście płac i będzie do dyspozycji pracownika. Jest oczywiste, że kwota ta stanowi korzyść pracownika. Natomiast – w odniesieniu do innych nieodpłatnych świadczeń – bez elementu realnego w postaci otrzymania korzyści przez pracownika nie uzyskuje on przychodu. Tym bardziej, bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia, brak podstaw do określenia jego wysokości.

W konsekwencji, zdaniem Trybunału przeprowadzona powyżej analiza pozwala na określenie cech istotnych kategorii „innych nieodpłatnych świadczeń” jako przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Za przychód pracownika mogą być uznane tylko takie świadczenia, które:

1. zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
2. zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
3. korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

W ocenie Wnioskodawcy, w związku z korzystaniem przez pracowników z opisanego na wstępie pokoju relaksacyjnego (muzycznego), przychód po stronie pracowników nie powstanie, gdyż nie zostały spełnione wszystkie warunki pozwalające na uznanie takiego „przysporzenia” za przychód ze stosunku pracy w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Cytowany powyżej wyrok Trybunału Konstytucyjnego, który ma charakter interpretacyjny (zaskarżone przepisy są tylko wówczas zgodne z Konstytucją, jeżeli będą interpretowane we wskazany przez Trybunał sposób) zawiera jasne wytyczne odnośnie tego, co może być uznane za przychód pracownika, pod jakimi warunkami, a co przychodem być nie powinno (Trybunał w uzasadnieniu cytowanego wyroku wprowadził swoisty „test” na to, czy dane świadczenie będzie stanowiło przychód ze stosunku pracy, czy też nie).

Ad. 1)

Korzystanie przez pracowników z opisanego na wstępie pokoju relaksacyjnego (muzycznego) jest w pełni dobrowolne (ma miejsce za zgodą pracowników), natomiast – tak w ocenie Wnioskodawcy – nie zachodzą pozostałe przesłanki warunkujące kwalifikację nieodpłatnego świadczenia ze stosunku pracy jako przychodu podlegającego opodatkowaniu, o czym szczegółowo będzie mowa poniżej.

Ad. 2)

W dalszej kolejności należy stwierdzić, że świadczenie to jest spełnianie zarówno w interesie samych pracowników, jak również i pracodawcy.

Z perspektyw Wnioskodawcy urządzenia takiego pomieszczenia ma na celu przede wszystkim dbałość o kondycję psychofizyczną pracowników, w tym przypadku z naciskiem na stronę psychiczną, zmniejszenie czy wręcz zniwelowanie stresu wywołanego opisanymi na wstępie niekorzystnymi czynnikami oraz wielogodzinną pracą pod presją czasu. W ocenie Spółki pracownik odpowiednio zrelaksowany jest bardziej wydajny, pracuje szybciej, popełnia mniej błędów (albo w ogóle ich nie popełnia), jest potencjalnie mniej konfliktowy, ma lepszy kontakt z zespołem.

Reasumując, pierwsza z dwóch przesłanek wskazanych w pkt 2 uzasadnienia cytowanego wyroku Trybunału Konstytucyjnego nie jest spełniona, ponieważ urządzenie przez Wnioskodawcę pokoju relaksacyjnego w formie pokoju muzycznego służy nie tylko samym pracownikom (ich lepszemu samopoczuciu), lecz przede wszystkim pracodawcy (Spółce), w ocenie którego korzystanie z opisanego pomieszczenia ma bezpośredni wpływ na wydajność pracowników (przykładowo: zmniejsza ryzyko popełnienia błędów, poprawia atmosferę w zespole, przyśpiesza terminy realizacji pilnych projektów, pośrednio wpływa również na ogólny stan zdrowia i kondycję psychofizyczną pracowników). Natomiast odnośnie drugiej przesłanki wskazanej w pkt 2 uzasadnienia cyt. wyroku TK w sprawie o sygn. akt K 7/13 to nie sposób jest mówić w tym przypadku o jakiejkolwiek korzyści majątkowej pracowników w postaci czy to bezpośredniego przysporzenia majątkowego (powiększenia aktywów), czy też zaoszczędzenia wydatków (świadczenia rzeczowego albo w formie usługi). Nie można mianowicie zakładać, że pracownicy korzystający z opisanego powyżej pomieszczenia unikają w ten sposób wydatku, który i tak musieliby ponieść z własnych środków. Trudno byłoby bowiem zakładać, że ci pracownicy, którzy chcieliby się zrelaksować, urządziliby sobie takie pomieszczenie z własnych środków lub korzystali odpłatnie z takiego pomieszczenia (zresztą tego rodzaju usługi nie są, wedle wiedzy Wnioskodawcy, powszechnie dostępne na rynku). Ponadto kategorycznie nie można przyjąć, iż tego rodzaju wydatek pracownicy musieliby (w kategorii obowiązku, wydatku koniecznego z punktu widzenia potrzeb życiowych) ponieść.

Ad. 3)

Przede wszystkim jednak, nawiązując do pkt 3 „testu” skonstruowanego przez Trybunał w cytowanym wyroku, korzyść pracowników nie jest wymierna i nie może zostać przypisana indywidualnemu pracownikowi (jest ponadto dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów). Nie ma zatem możliwości przypisania konkretnym pracownikom przysporzenia majątkowego o indywidualnie określonej wartości, co jest – tak zdaniem Trybunału Konstytucyjnego – warunkiem koniecznym rozpoznania po stronie pracowników przychodu z „innych nieodpłatnych świadczeń” w rozumieniu art. 12 ust. 1 i 3 w zw. z art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (przepisy te muszą być interpretowane w sposób wskazany przez Trybunał, aby zachować ich zgodność z Konstytucją).

Podkreślić należy, że Spółka nie monitoruje w żaden sposób, którzy pracownicy skorzystali z pokoju relaksacyjnego (muzycznego), czy w ogóle z niego skorzystali, jak często to robią, względnie jak długo tam przebywają. Trudno zresztą wyobrazić sobie takiego pracodawcę, który by w ten sposób monitorował (kontrolował, czy wręcz nadzorował) swoich podwładnych. Ostatecznie pracownicy i tak są rozliczani z efektów swojej pracy (np. na podstawie zakończonych z sukcesem projektów), a nie z liczby godzin w niej spędzonych.

Ponadto, gdyby nawet istniały takie możliwości techniczne, żeby kontrolować czas spędzony przez poszczególnych pracowników w pomieszczeniu relaksacyjnym (muzycznym), to Wnioskodawca i tak nie miałby jak wycenić potencjalnej korzyści danego pracownika z tego tytułu (czy to na podstawie art. 11 ust. 2a pkt 2, czy art. 11 ust. 2a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Zdaniem Spółki taka wycena rzekomej korzyści pracownika jest wręcz niemożliwa, tj. z całą pewnością nie można mówić o wymiernej korzyści, którą by można przypisać indywidualnemu pracownikowi w ściśle określonej wartości.

Podsumowując, zgodnie z cytowanym wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego art. 12 ust. 1 i 3 w zw. z art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie mogą być interpretowane w sposób, który pozwalałby na uznanie, że po stronie pracowników powstaje przychód ze stosunku pracy z uwagi korzystanie przez nich z opisanego na wstępie pokoju relaksacyjnego (muzycznego). Zatem Wnioskodawca nie jest zobowiązany do obliczania, pobierania i odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu tego rodzaju „świadczenia”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 718 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/