Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 23-02-2017 r. – 0461-ITPB2.4511.932.2016.2.ŁS

Odszkodowanie za naruszenie gwarancji zatrudnienia, którego wysokość i zasady ustalania wynikały wprost z Umowy Społecznej będącej porozumieniem zbiorowym stanowiącym źródło prawa pracy, to spełniona została w tym zakresie przesłanka do zastosowania zwolnienia z opodatkowania, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych

UZASADNIENIE

W dniu 18 listopada 2016 r., wpłynął do tutejszego organu wniosek uzupełniony w dniu 16 lutego 2017 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania ze zwolnienia przedmiotowego.

We wniosku tym oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Przedstawione przez Wnioskodawcę zdarzenie dotyczy wypłaty odszkodowania wynikającego z obowiązującej u Wnioskodawcy Umowy Społecznej nr XXXXX dotyczącej zabezpieczenia praw i interesów pracowniczych w procesie konsolidacji i restrukturyzacji G. K. X. z dnia 19 lipca 2007 r. Umowa społeczna jest porozumieniem zbiorowym zawartym na podstawie art. 26¹ ust. 3 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych (t. jedn.: Dz. U. z 2001 r. Nr 79, poz. 854 ze zm.) oraz art. 9 Kodeksu Pracy. Stanowi załącznik do Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy zawartego w dniu 2 sierpnia 2006 r. obowiązującego u Wnioskodawcy. Wysokość oraz zasady ustalania wskazanego odszkodowania wynikają wprost z Umowy Społecznej nr XXXXX. Zgodnie z zapisami Umowy Społecznej pracownicy mają zapewnioną szczególną ochronę stosunku pracy w ciągu 120 miesięcy od wejścia w życie Umowy (tj. od dnia 1 sierpnia 2007 r. do dnia 31 lipca 2017 r.). W przypadku naruszenia Gwarancji Zatrudnienia pracodawca jest zobowiązany do wypłaty odszkodowania w wysokości iloczynu miesięcy kalendarzowych pozostałych do końca okresu gwarancyjnego, liczonych od dnia rozwiązania umowy o pracę oraz wynagrodzenia miesięcznego pracownika ustalonego na dzień rozwiązania stosunku pracy wg. zasad obowiązujących przy ustalaniu ekwiwalentu jak za urlop wypoczynkowy. Wypłata odszkodowania powinna nastąpić w terminie 30 dni od daty ustania stosunku pracy. Wnioskodawca wskazuje, że pracownik uprawniony do wypłaty odszkodowania z cytowanej Umowy Społecznej był zatrudniony na podstawie umowy o pracę do dnia 30 września 2016 r. Do rozwiązania stosunku pracy z pracownikiem doszło w wyniku wypowiedzenia umowy o pracę przez pracodawcę. W związku z tym, że rozwiązanie stosunku pracy naruszyło Gwarancje Zatrudnienia wynikające z art. 12 Umowy Społecznej w miesiącu październiku 2016 r. pracownikowi zostało wypłacone odszkodowanie w wysokości 10-miesięcznego wynagrodzenia, od którego została naliczona i pobrana zaliczka na podatek dochodowy od osób fizycznych. Zaliczka zostanie odprowadzona do Urzędu Skarbowego w dniu 21 listopada 2016 r.

Wnioskodawca zaznacza też, że odszkodowanie z Umowy Społecznej nie jest odprawą, o której mowa w ustawie o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wypłacone odszkodowanie z Umowy Społecznej korzysta ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy do odszkodowania z tytułu Umowy Społecznej nie ma zastosowania zwolnienie przedmiotowe z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, dlatego też od odszkodowania tego została naliczona i potrącona zaliczka na podatek dochodowy od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Natomiast, w świetle art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że dotyczy wypłaty odszkodowania wynikającego z obowiązującej u Wnioskodawcy Umowy Społecznej nr XXXXX dotyczącej zabezpieczenia praw i interesów pracowniczych w procesie konsolidacji i restrukturyzacji G. K. X. z dnia 19 lipca 2007 r. Umowa społeczna jest porozumieniem zbiorowym zawartym na podstawie art. 26¹ ust. 3 ustawy z 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych (t. jedn.: Dz. U. z 2001 r. Nr 79, poz. 854 ze zm.) oraz art. 9 Kodeksu Pracy. Stanowi załącznik do Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy zawartego w dniu 2 sierpnia 2006 r. obowiązującego u Wnioskodawcy. Wysokość oraz zasady ustalania wskazanego odszkodowania wynikają wprost z Umowy Społecznej nr XXXXX. Zgodnie z zapisami Umowy Społecznej pracownicy mają zapewnioną szczególną ochronę stosunku pracy w ciągu 120 miesięcy od wejścia w życie Umowy (tj. od dnia 1 sierpnia 2007 r. do dnia 31 lipca 2017 r.). W przypadku naruszenia Gwarancji Zatrudnienia pracodawca jest zobowiązany do wypłaty odszkodowania w wysokości iloczynu miesięcy kalendarzowych pozostałych do końca okresu gwarancyjnego, liczonych od dnia rozwiązania umowy o pracę oraz wynagrodzenia miesięcznego pracownika ustalonego na dzień rozwiązania stosunku pracy wg. zasad obowiązujących przy ustalaniu ekwiwalentu jak za urlop wypoczynkowy. Wypłata odszkodowania powinna nastąpić w terminie 30 dni od daty ustania stosunku pracy. Wnioskodawca wskazuje, że pracownik uprawniony do wypłaty odszkodowania z cytowanej Umowy Społecznej był zatrudniony na podstawie umowy o pracę do dnia 30 września 2016 r. Do rozwiązania stosunku pracy z pracownikiem doszło w wyniku wypowiedzenia umowy o pracę przez pracodawcę. W związku z tym, że rozwiązanie stosunku pracy naruszyło Gwarancje Zatrudnienia wynikające z art. 12 Umowy Społecznej w miesiącu październiku 2016 r. pracownikowi zostało wypłacone odszkodowanie w wysokości 10-miesięcznego wynagrodzenia, od którego została naliczona i pobrana zaliczka na podatek dochodowy od osób fizycznych. Zaliczka zostanie odprowadzona do Urzędu Skarbowego w dniu 21 listopada 2016 r. Wnioskodawca zaznacza też, że odszkodowanie z Umowy Społecznej nie jest odprawą, o której mowa w ustawie o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, z późn. zm.), z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.

Należy zaznaczyć, że zwolnieniem określonym w przytoczonym wyżej przepisie objęte są tylko odszkodowania i zadośćuczynienia, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, bądź postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 Kodeksu pracy, z wyjątkiem odszkodowań wymienionych w lit. a)-g) tego artykułu.

Art. 9 § 1 Kodeksu pracy stanowi, że ilekroć w Kodeksie pracy jest mowa o prawie pracy, rozumie się przez to przepisy Kodeksu pracy oraz przepisy innych ustaw i aktów wykonawczych, określające prawa i obowiązki pracowników i pracodawców, a także postanowienia układów zbiorowych pracy i innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów i statutów określających prawa i obowiązki stron stosunku pracy.

Uwzględniając powyższe stwierdzić należy, że w niniejszej sprawie zastosowanie znajdzie przepis art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Skoro bowiem, jak wskazuje Wnioskodawca, w roku 2016 wypłacono pracownikowi odszkodowanie za naruszenie gwarancji zatrudnienia, którego wysokość i zasady ustalania wynikały wprost z Umowy Społecznej będącej porozumieniem zbiorowym stanowiącym źródło prawa pracy, to spełniona została w tym zakresie przesłanka do zastosowania zwolnienia z opodatkowania, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten wyraźnie wskazuje, że wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy – Kodeks pracy.

Wobec tego wypłacone pracownikowi odszkodowanie, na podstawie Umowy Społecznej zawierającej gwarancję zatrudnienia korzysta z ww. zwolnienia przedmiotowego. Tym samym nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/