Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 18-01-2017 r. – 1462-IPPB4.4511.1149.2016.2.JK2

Dotyczy: powstania przychodu z tytułu finansowania posiłków pracownikom i zleceniobiorcom oraz wynikających z tego tytułu obowiązków płatnika

UZASADNIENIE

W dniu 7 października 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczący podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie powstania przychodu z tytułu finansowania posiłków pracownikom i zleceniobiorcom oraz wynikających z tego tytułu obowiązków płatnika.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 18 listopada 2016 r. Nr 1462-IPPB6.4510.530.2016.SO, 1462-IPPB4.4511.1149.2016.1.JK2 oraz 1462-IPPP2.771.2016.1. RR (data nadania 18 listopada 2016 r., data doręczenia 26 listopada 2016 r.), tut. organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku poprzez wskazanie, którego podatku dotyczy uiszczona opłata oraz wniesienie dodatkowej opłaty w wysokości 160 zł i doręczenie kserokopii uiszczenia opłaty do tut. Organu oraz przedstawienie własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego Nr 2, w taki sposób, aby było ono powiązane z przedstawionym zdarzeniem przyszłym Nr 2 i zadanym pytaniem.

Pismem z dnia 28 listopada 2016 r. (data nadania 3 grudnia 2016 r., data wpływu 8 grudnia 2016 r.) Wnioskodawca uzupełnił powyższe w terminie.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenia przyszłe.

1. Zdarzenie przyszłe.

Spółka prowadzi działalność polegającą na świadczeniu usług prawnych. W tym celu zatrudnia kilkanaście osób. Zgodnie z § 112 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy na pracodawcy nie ciąży ustawowy obowiązek zapewniania pracownikom posiłków profilaktycznych. Niemniej jednak Spółka zamierza – w ramach realizacji propracowniczej polityki – udostępniać swoim pracownikom produkty spożywcze niezbędne do przygotowania posiłków oraz napoje bezalkoholowe, argumentując to tym, że wydatki te będą miały pośredni wpływ na uzyskiwanie przez Spółkę przychodów z prowadzonej działalności gospodarczej.

Finansowanie artykułów żywnościowych i napojów będzie dotyczyć zespołu pracowników zatrudnionych we wrocławskim oddziale kancelarii – zarówno na umowę o pracę, jak i w oparciu o umowę zlecenia.

Posiłki, o których mowa będą przygotowywane i spożywane w siedzibie kancelarii przez jej pracowników, co pozwala definitywnie wykluczyć, że będzie to usługa gastronomiczna. W założeniu spółki przygotowywanie posiłków będzie polegało każdorazowo na zakupie odpowiednich produktów żywnościowych na fakturę VAT, a następnie na przygotowaniu posiłku samodzielnie przez pracowników w aneksie kuchennym znajdującym się w dyspozycji kancelarii. Oczywiście w założeniu Spółki posiłki te nie będą cechowały się przepychem, co pozwoliłoby zaliczyć je do kosztów reprezentacji,

Biorąc pod uwagę fakt, że pracownicy będą sami przygotowywać posiłki (a nie będą one dostarczane w wydzielonych porcjach przez firmę cateringową) ustalenie w jakim stopniu dany pracownik skorzystał z postawionych do jego dyspozycji świadczeń związanych z zapewnianiem mu posiłków nie będzie możliwe.

Ponadto, pracownicy pracują w różnym wymiarze czasu i nie zawsze są obecni w biurze w porze obiadowej.

Co więcej dynamiczny czas pracy (spowodowany koniecznością udziału w rozprawach, spotkaniach z klientami, czy też innych służbowych czynnościach etc., które odbywa się w różnych porach, a długość ich trwania jest niemożliwa do przewidzenia) nie pozwala na zdeklarowanie się przez pracownika z wyprzedzeniem, czy będzie obecny podczas posiłku.

Ponadto, zdarza się, że pracownicy pracują zdalnie i w ogóle nie są obecni danego dnia w biurze.

W efekcie pracownicy uczestniczą w obiadach oferowanych przez pracodawcę nieregularnie. Wszystko to sprawia, że świadczenia nie można zindywidualizować, ani skonkretyzować.

Co więcej, nie można określić wartości pieniężnej świadczenia, gdyż trudno oszacować ilość skonsumowanego przez pracownika pożywienia, a tym samym wartość konkretnej porcji.

Wobec powyższego, brak będzie podstaw do ustalenia kwoty przychodu dla konkretnego pracownika, gdyż – jak wynika z uzasadnienia wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13 – nie ma podstaw, by świadczenie adresowane do wszystkich przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymierną korzyść.

2. Zdarzenie przyszłe.

Spółka zamierza finansować uczestnictwo pracowników we współzawodnictwie w różnych dyscyplinach sportu oraz zakupić odpowiednie stroje sportowe, w których będą występować pracownicy. Ponadto, spółka zamierza finansować wycieczki górskie i inne metody rekreacji.

Działania te będą miały charakter wyjazdów integracyjnych, a ich celem będzie zwiększenie atrakcyjności zatrudnienia, przyciągniecie i rekrutacja najlepszych kandydatów, a także stworzenie dobrej atmosfery w zespole, co przełoży się na podniesienie jakości pracy i jej wydajności, a w ostatecznym rachunku tworzenie zysku pracodawcy.

Wspomniane wydatki na działalność sportową będą obejmowały koszty:

• odzieży sportowej,
• paliwa,
• sprzętu sportowego,
• opłat wpisowych,
• zakwaterowania.

Odzież sportowa będzie utrzymana w kolorystyce zgodnej z barwami korporacyjnymi oraz będzie na niej umieszczone logo Kancelarii, co przyczyni się do budowania pozytywnego wizerunku firmy. Stroje będą wykorzystywane przez pracowników wyłącznie podczas zawodów sportowych i treningów, a nie do ich prywatnego użytku, co pozwoli wykluczyć powstanie po ich stronie korzyści. Wydatki, które pracodawca będzie ponosił na utrzymanie firmowej drużyny sportowej nie będą miały charakteru okazałości lub ekskluzywności, będą ograniczały się jedynie do podstawowych standardów.

Pracownicy będą mogli brać udział w sportowych przedsięwzięciach na zasadzie dobrowolności, a rozgrywki indywidualne lub zespołowe będą realizowane w czasie prywatnym pracowników. Wyjazdy integracyjne i możliwość udziału we współzawodnictwie sportowym są adresowane do wszystkich pracowników, dlatego też świadczeń tych nie będzie można przypisać indywidualnym uczestnikom.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Pytania odnoszące się do zdarzenia przyszłego Nr 1:

1. Czy istnieje możliwość rozliczenia kosztów posiłków otrzymanych przez pracowników w ramach propracownicznej polityki pracodawcy poprzez zaliczenie ich do kosztów uzyskania przychodów – w rozumieniu art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – przy jednoczesnym zwolnieniu pracowników z obowiązku odprowadzania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych?
2. Czy Wnioskodawca będzie miał prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego w związku z nabyciem produktów żywnościowych?

Pytania odnoszące się do zdarzenia przyszłego Nr 2:

1. Czy istnieje możliwość rozliczenia kosztów ponoszonych na działalność sportową poprzez zaliczenie ich do kosztów uzyskania przychodów – w rozumieniu art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych- przy jednoczesnym zwolnieniu pracowników z obowiązku odprowadzania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych poprzez uznanie, że ustalenie wartości faktycznie otrzymanego przychodu przez konkretnego pracownika jest niemożliwe?
2. Czy Wnioskodawca będzie miał prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego w związku z nabyciem przez Wnioskodawcę ww. towarów i usług?

Niniejsza interpretacja dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych (zdarzenie Nr 1). Natomiast w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych (zdarzenie Nr 2), podatku dochodowego od osób prawnych oraz podatku od towarów i usług zostały wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Jeżeli chodzi o przychód po stronie pracownika, to zdaniem Spółki korzystnie z takich świadczeń nie powoduje powstania przychodu po stronie pracownika, ponieważ stosownie do wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. sygn. akt: K 7/13 nie zostały spełnione wszystkie przesłanki, które w ocenie Trybunału przesądzają o tym, czy dane świadczenie stanowi przychód. Co więcej, Trybunał Konstytucyjny w przywołanym wyżej wyroku orzekł, że „trudno poważnie utrzymywać, że przychodem pracownika z umowy o pracę czy stosunku służbowego jest możliwość uczestnictwa w obiedzie (…)”.

W omawianym zdarzeniu przyszłym finansujący posiłki nie będzie mógł potrącić pracownikom zaliczki na podatek dochodowy, ponieważ wspomniana korzyść nie jest wymierna i trudno przypisać ją indywidualnemu pracownikowi. Ponadto, sporne jest, czy świadczenie zostało spełnione w interesie pracownika.

Teza ta znajduje także potwierdzenie w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 17 grudnia 2014 r. sygn. akt: I SA/Wr 2268/14, w którym sąd stwierdził, że gdy świadczeń nie można przyporządkować do konkretnie oznaczonego pracownika, gdzie koszt ponoszony jest przez pracodawcę ryczałtowo za wszystkich pracowników bez względu na to, czy pracownik ze świadczeń skorzysta, czy też nie, brak jest podstaw do ustalenia dla konkretnego pracownika kwoty przychodu uzyskanego z tytułu finansowania przez pracodawcę kosztów.

Podsumowując, zdaniem Spółki koszt zakupu żywności nie stanowi przychodu po stronie pracownika, ponieważ brak jest podstaw do ustalenia wysokości tego świadczenia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032) – opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z treści przywołanego przepisu wynika zatem, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę w katalogu zwolnień przedmiotowych ustawy bądź, od których Minister Finansów zaniechał poboru podatku, w drodze rozporządzenia.

Na podstawie art. 11 ust. 1 cytowanej ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenie, przy czym – co istotne – musi być ono przez podatnika otrzymane lub postawione do jego dyspozycji.

Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b (art. 12 ust. 3 ww. ustawy).

Stosownie natomiast do art. 11 ust. 2 ww. ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Na podstawie ust. 2a tego artykułu wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców,
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu,
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku,
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika (art. 11 ust. 2b ww. ustawy).

W treści art. 10 ust. 1 ww. ustawy zostały określone źródła przychodów, gdzie m.in. w pkt 1 wymienia się stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Ponadto treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy praktycznie wszystkie otrzymane przez niego świadczenia, które mógł on otrzymać od pracodawcy. Są nimi bowiem nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy. Oznacza to, że do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko pieniądze, ale także wartość świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych otrzymanych od pracodawcy.

Zgodnie z art. 13 pkt 8 lit. a) ww. ustawy, za przychody z działalności wykonywanej osobiście uważa się przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9.

W myśl przepisów art. 31 ww. ustawy, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ww. ustawy, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają definicji nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 12 ust. 1 oraz art. 13 ust. 8 w związku z art. 11 ust. 1 ww. ustawy. Rozumienie tego pojęcia zostało jednak wypracowane w judykaturze.

W uchwałach z dnia 18 listopada 2002 r. sygn. akt FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r. sygn. akt FPS 1/06 Naczelny Sąd Administracyjny ustalił znaczenie tego terminu w oparciu o przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Naczelny Sąd Administracyjny uznał, iż na gruncie tej ustawy, termin „nieodpłatne świadczenie” ma „szerszy zakres niż w prawie cywilnym, obejmuje bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy”. W uchwale z dnia 24 maja 2010 r. sygn. akt II FPS 1/10, NSA potwierdził powyższe stanowisko uznając, że ma ono również zastosowanie do podatku dochodowego od osób fizycznych, w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 i 3 ustawy PIT.

Kwestia rozumienia pojęcia „innych nieodpłatnych świadczeń” – w kontekście świadczeń pracowniczych – była również przedmiotem analizy Trybunału Konstytucyjnego, który w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13, stwierdził, że „zdaniem Trybunału, przeprowadzona powyżej analiza pozwala na określenie cech istotnych kategorii „innych nieodpłatnych świadczeń” jako przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f.

Należy przyjąć, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

• po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

• po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

• po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).”

W świetle powyższego wyroku Trybunału Konstytucyjnego, stwierdzić należy, że po stronie pracownika nie powstanie przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń między innymi w sytuacji gdy nie uzyska on realnego przysporzenia, np. w postaci uniknięcia wydatku lub też gdy brak jest podstaw, aby świadczenie skierowane do wszystkich lub grupy pracowników Wnioskodawcy zostało przypisane indywidualnym pracownikom.

Zatem bez elementu realnego w postaci otrzymania korzyści przez pracownika nie uzyskuje on przychodu; nie występuje zdarzenie, z którym ustawa wiąże powstanie obowiązku podatkowego. Tym bardziej, bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia, brak podstaw do określenia jego wysokości.

W świetle powyższego – mimo bardzo szerokiego ujęcia w art. 12 ust. 1 ustawy PIT przychodów ze stosunku pracy – nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika, bez ustalonej za nie zapłaty, jest świadczeniem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Odnosząc powyższe do informacji przedstawionych we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, należy zauważyć, że Spółka zamierza – w ramach realizacji propracowniczej polityki – udostępniać swoim pracownikom produkty spożywcze niezbędne do przygotowania posiłków oraz napoje bezalkoholowe. Finansowanie artykułów żywnościowych i napojów będzie dotyczyć zespołu pracowników zatrudnionych zarówno na umowę o pracę, jak i w oparciu o umowę zlecenia. Posiłki, o których mowa będą przygotowywane i spożywane w siedzibie kancelarii. W założeniu spółki przygotowywanie posiłków będzie polegało każdorazowo na zakupie odpowiednich produktów żywnościowych na fakturę VAT, a następnie na przygotowaniu posiłku samodzielnie przez pracowników w aneksie kuchennym znajdującym się w dyspozycji kancelarii. Pracownicy będą sami przygotowywać posiłki i w związku z tym ustalenie w jakim stopniu dany pracownik skorzystał z postawionych do jego dyspozycji świadczeń związanych z zapewnianiem mu posiłków nie będzie możliwe. Ponadto, pracownicy pracują w różnym wymiarze czasu i nie zawsze są obecni w biurze w porze obiadowej. Dynamiczny czas pracy pozwala na zdeklarowanie się przez pracownika z wyprzedzeniem, czy będzie obecny podczas posiłku. Ponadto, zdarza się, że pracownicy pracują zdalnie i w ogóle nie są obecni danego dnia w biurze. W efekcie pracownicy uczestniczą w obiadach oferowanych przez pracodawcę nieregularnie. Według Spółki świadczenia tego nie można zindywidualizować, ani skonkretyzować oraz nie można określić wartości pieniężnej świadczenia, gdyż trudno oszacować ilość skonsumowanego przez pracownika pożywienia, a tym samym wartość konkretnej porcji.

W tym stanie rzeczy oraz w świetle wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. uznać należy, że sfinansowanie kosztów posiłków przez Wnioskodawcę, nie stanowi dla pracownika oraz zleceniobiorcy nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 1 i art. 13 pkt 8 lit. a) w związku z art. 11 ust. 1 ww. ustawy, gdyż nie ma możliwości ustalenia wartości świadczenia przypadającego na konkretnego pracownika/zleceniobiorcę. W konsekwencji, w związku z finansowaniem przez Wnioskodawcę swoim pracownikom/zleceniobiorcom posiłków, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany z tego tytułu do obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Administracji Skarbowej w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/