Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 28-12-2016 r. – 1061-IPTPB1.4511.821.2016.2.DJD

Obowiązki płatnika w związku z używaniem przez pracownika samochodu służbowego w celu przejazdu z miejsca garażowania lub parkowania do miejsca wykonywania pracy i z powrotem

UZASADNIENIE

W dniu 26 września 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 1 i § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 21 listopada 2016 r., Nr 1061-IPTPB1.4511.821.2016.1.KLK, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 22 listopada 2016 r. (data doręczenia 3 grudnia 2016 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem, które wpłynęło w dniu 19 grudnia 2016 r.), nadanym za pośrednictwem …. w dniu 10 grudnia 2016 r.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

…. Sp. z o.o. – Wnioskodawca – zamierza w najbliższym czasie wprowadzić nowy regulamin użytkowania samochodów służbowych.

Regulamin będzie przewidywał, że pracownik:

1. ma prawo do używania samochodu do celów prywatnych na podstawie podpisanej umowy z pracodawcą – Wnioskodawcą. Na podstawie przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032), rozpoznany wówczas zostaje pracownikowi przychód w podatku dochodowym w wysokości 250 zł lub 400 zł w zależności od pojemności silnika;
2. nie ma prawa do używania samochodu służbowego do celów prywatnych. Może jednak zdarzyć się sytuacja parkowania samochodu służbowego w miejscu zamieszkania pracownika w wyjątkowych okolicznościach. Związane to będzie z godzinami wykonywanych obowiązków służbowych. W takich przypadkach pracownik po wykonaniu pracy zobowiązany jest, co do zasady, do odstawienia samochodu służbowego na parking pracodawcy. Jeżeli jednak wyjazd w delegację lub powrót z delegacji wypada bardzo późno w nocy (np. godz. 2 w nocy) lub bardzo wcześnie rano (np. godz. 4 rano) pracodawca dopuszcza (przed delegacją lub po niej) zaparkowanie auta służbowego w miejscu zamieszkania pracownika. Pracownik jest wówczas bezpośrednio odpowiedzialny za powierzone auto, mając obowiązek pozostawić samochód na swoim terenie prywatnym albo w jego sąsiedztwie. Fakt parkowania samochodu służbowego w miejscu zamieszkania nie oznacza zgody pracodawcy na użytkowanie pojazdu do celów prywatnych – pracownik wykorzystuje samochód wyłącznie do celów służbowych. Pracownik jest uprawniony jedynie do dojazdu z miejsca pracy do miejsca zamieszkania oraz z miejsca zamieszkania do miejsca pracy w związku z późnymi lub wczesnymi godzinami pracy.

Zgodnie z projektowanym regulaminem, po wykonaniu zadań związanych z działalnością służbową, parkowanie samochodów służbowych może mieć miejsce jedynie:

1. na terenie Spółki w miejscu przeznaczonym do parkowania samochodów służbowych,
2. na parkingu strzeżonym, jeżeli samochód służbowy pozostaje w dyspozycji pracownika poza godzinami pracy,
3. na ogrodzonym terenie prywatnym w miejscu zamieszkania pracownika lub w najbliższym sąsiedztwie miejsca zamieszkania pracownika, jeżeli samochód służbowy pozostaje w dyspozycji pracownika poza godzinami pracy i nie ma możliwości pozostawienia samochodu służbowego na parkingu strzeżonym. W takim przypadku pracownik odpowiada za ewentualne uszkodzenia lub kradzież samochodu służbowego.

W uzupełnieniu wniosku, które wpłynęło w dniu 19 grudnia 2016 r., Wnioskodawca wskazał, że jest producentem motoreduktorów, silników elektrycznych, serwonapędów i przemienników częstotliwości (falowników). Oferuje pełną gamę motoreduktorów: walcowych, płaskich, ślimakowych i stożkowych. Rozwiązania napędowe Wnioskodawcy mają zastosowanie we wszystkich branżach i gałęziach przemysłu, takich jak: przemysł chemiczny, samochodowy, spożywczy, budowlany itd. W ofercie Wnioskodawcy znajdują się również przekładnie przemysłowe i planetarne z momentem aż do 4 000 kNm.

Wnioskodawca wskazał dodatkowo, że wszyscy pracownicy, którzy nie zawarli indywidualnej umowy z Wnioskodawcą, nie mają prawa używać samochodów służbowych do celów prywatnych. Co za tym idzie, samochodu do celów prywatnych mogą używać wyłącznie pracownicy mający podpisaną umowę.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

Czy Wnioskodawca, jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych, jest obowiązany, na podstawie przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r., do obliczenia, pobrania i wpłacania podatku dochodowego z tytułu zgody pracodawcy na okazjonalne parkowanie samochodu służbowego w miejscu zamieszkania, w sytuacji gdy pracownik nie ma prawa do używania samochodu służbowego do celów prywatnych (bowiem nie zawarł indywidualnej umowy z pracodawcą)?

Zdaniem Wnioskodawcy, przedstawionym w uzupełnieniu wniosku, nie jest On obowiązany, na podstawie przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: ustawa), jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych, do obliczenia, pobrania i wpłacania podatku dochodowego z tytułu zgody pracodawcy na okazjonalne parkowanie samochodu służbowego w miejscu zamieszkania, w sytuacji gdy pracownik nie ma prawa do używania samochodu służbowego do celów prywatnych, bowiem nie zawarł indywidualnej umowy z pracodawcą.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ww. ustawy, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 11 ust. 1 cytowanej ustawy, przychodami, co do zasady, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Jednym z rodzajów źródeł przychodów są m.in. stosunek służbowy i stosunek pracy. Stosownie do art. 12 ust. 1 tej ustawy, za przychody ze stosunku służbowego i stosunku pracy, uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 31 powołanej ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy.

Zgodnie natomiast z art. 41 ust. 1 ww. ustawy, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1 ustawy.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń, należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników, określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie.

Zgodnie z art. 124 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r., poz. 1502, z późn. zm.), pracownik, któremu powierzono z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się:

1. pieniądze, papiery wartościowe lub kosztowności,
2. narzędzia i instrumenty lub podobne przedmioty, a także środki ochrony indywidualnej oraz odzież i obuwie robocze,

– odpowiada w pełnej wysokości za szkodę powstałą w tym mieniu.

Natomiast na podstawie art. 124 § 2 ww. ustawy, pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

W świetle wskazanych wyżej przepisów, pracownicy dojeżdżający samochodami służbowymi z miejsca zamieszkania, będącego wyznaczonym miejscem parkowania, do siedziby firmy oraz z siedziby firmy do miejsca zamieszkania, nie uzyskują przychodów ze stosunku pracy w postaci nieodpłatnego świadczenia w sytuacji, gdy miejsce parkowania samochodu służbowego zostało im wyznaczone przez pracodawcę, zgodnie z uregulowanymi zasadami. Sytuacja taka występuje wówczas, gdy pracodawca nie dysponuje zabezpieczonym placem bądź garażem, do bezpiecznego parkowania samochodów użytkowanych przez pracowników, bądź gdy wynika to z charakteru zadań służbowych realizowanych przez pracowników – jak to ma miejsce w przypadku niniejszego wniosku (godziny wykonywania obowiązków służbowych powodują, że racjonalne jest, aby pracownik zaparkował auto służbowe w miejscu zamieszkania).

Jak wynika z przedstawionego zdarzenia przyszłego, parkowanie samochodów służbowych w miejscu zamieszkania pracownika związane będzie z wykonywaniem czynności służbowych do późnych godzin wieczornych lub od wczesnych godzin rannych. Co więcej, taka sytuacja będzie miała miejsce wyjątkowo i nie będzie związana ze zgodą pracodawcy na użytkowanie samochodów służbowych do celów prywatnych. W związku z delegacją służbową pracownik nie uzyskuje zgody pracodawcy na wykorzystanie samochodu do celów prywatnych, a jedynie zgodę, związaną z delegacją służbową na jej rozpoczęcie (we wczesnych godzinnych rannych) lub zakończenie (w późnych godzinach wieczornych lub nocnych) w miejscu zamieszkania. Po zakończeniu delegacji służbowej pracownik obowiązany jest zaparkować auto na parkingu pracodawcy. Powyższe powoduje, że okazjonalne parkowanie samochodu w miejscu zamieszkania związane jest z realizacją celów służbowych pracownika, a co za tym idzie nie uzyskuje on z tego tytułu przychodu w podatku dochodowym od osób fizycznych. W rezultacie Wnioskodawca nie jest obowiązany, jako płatnik podatku dochodowego, do obliczenia, pobrania i wpłacenia podatku dochodowego z tego tytułu.

Stanowisko takie jest również prezentowane przez Organy podatkowe. Przykładowo można wskazać na interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 7 czerwca 2016 r., Nr IBPB-2-2/4511-334/16/HS, i interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 28 czerwca 2016 r., Nr 1061-IPTPB1.4511.550.2016.1.RK.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy stanowi, że źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Na podstawie art. 11 ust. 1 cyt. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń, w myśl art. 11 ust. 2a ww. ustawy, ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Dla celów podatkowych przyjmuje się, że nieodpłatne świadczenie obejmuje każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności podmiotów, których skutkiem jest przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń, należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników, określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2016 r., poz. 1666) – pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się. Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

W świetle wskazanego wyżej przepisu pracownicy dojeżdżający samochodami służbowymi z miejsca zamieszkania, będącego wyznaczonym miejscem parkowania, do siedziby firmy oraz z siedziby firmy do miejsca zamieszkania – co do zasady – nie uzyskują przychodów ze stosunku pracy w postaci nieodpłatnego świadczenia w sytuacji, gdy miejsce parkowania samochodu służbowego zostało im wyznaczone przez pracodawcę, zgodnie z uregulowanymi zasadami. Sytuacja taka występuje wówczas, gdy pracodawca nie dysponuje zabezpieczonym placem bądź garażem, do bezpiecznego parkowania samochodów użytkowanych przez pracowników, bądź gdy wynika to z charakteru zadań służbowych realizowanych przez pracowników.

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka – Wnioskodawca – zamierza wprowadzić nowy regulamin użytkowania samochodów służbowych przez pracowników. Zgodnie z projektem regulaminu, po wykonaniu zadań związanych z działalnością służbową, parkowanie samochodów służbowych może mieć miejsce na terenie Spółki – w miejscu przeznaczonym do parkowania samochodów służbowych, na parkingu strzeżonym – jeżeli samochód służbowy pozostaje w dyspozycji pracownika poza godzinami pracy, na ogrodzonym terenie prywatnym w miejscu zamieszkania pracownika lub w najbliższym sąsiedztwie miejsca zamieszkania pracownika – jeżeli samochód służbowy pozostaje w dyspozycji pracownika poza godzinami pracy i nie ma możliwości pozostawienia samochodu służbowego na parkingu strzeżonym. Regulamin będzie przewidywał, że pracownik ma prawo do używania samochodu do celów prywatnych na podstawie podpisanej umowy z pracodawcą. Jeżeli pracownik nie ma podpisanej umowy z pracodawcą nie ma On możliwości korzystania z samochodu służbowego w celach prywatnych. Jednak mogą zdarzyć się sytuacje, w których będzie parkował wykorzystywany w celach służbowych samochód w miejscu zamieszkania pracownika, co będzie związane z godzinami wykonywanych obowiązków służbowych. Jeżeli wyjazd w delegację lub powrót z delegacji wypada bardzo wcześnie rano lub bardzo późno w nocy, pracodawca dopuszcza (przed delegacją lub po niej) zaparkowanie auta służbowego w miejscu zamieszkania pracownika. Pracownik jest wówczas bezpośrednio odpowiedzialny za powierzone auto, mając obowiązek zaparkować samochód na swoim terenie prywatnym albo w jego sąsiedztwie. Fakt parkowania samochodu służbowego w miejscu zamieszkania nie oznacza zgody pracodawcy na użytkowanie pojazdu do celów prywatnych – pracownik wykorzystuje samochód wyłącznie do celów służbowych i uprawniony jest jedynie do dojazdu z miejsca pracy do miejsca zamieszkania oraz z miejsca zamieszkania do miejsca pracy w związku z późnymi lub wczesnymi godzinami pracy.

Biorąc pod uwagę powyższe stwierdzić należy, że parkowanie samochodu służbowego w miejscu wskazanym przez pracodawcę w regulaminie będzie stanowiło realizację obowiązków służbowych wynikających ze stosunku pracy, tj. obowiązku zapewnienia odpowiedniej ochrony i dbałości o mienie powierzone pracownikowi przez pracodawcę. Pracownik przejmie bowiem od Wnioskodawcy (jako pracodawcy) opiekę nad powierzonym samochodem i będzie odpowiedzialny za powierzone auto, mając obowiązek pozostawić samochód na swoim terenie prywatnym albo w jego sąsiedztwie. Ponadto, gdy samochód nie będzie wykorzystywany przez pracownika w celach prywatnych, a konieczność okazjonalnego parkowania samochodu w miejscu jego zamieszkania związana będzie z realizacją zadań służbowych – wpływając na lepszą organizację pracy, nie będzie stanowić korzyści dla pracownika tylko dla pracodawcy poprzez zwiększenie mobilności i dyspozycyjności pracownika.

W związku z tym, okazjonalne parkowanie samochodu służbowego w miejscu zamieszkania pracownika przy wykonywaniu obowiązków służbowych nie będzie powodować powstania przychodu po stronie pracownika ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w postaci nieodpłatnego świadczenia z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego.

Reasumując, jeżeli okazjonalne parkowanie samochodu służbowego w miejscu zamieszkania pracownika nie będzie służyć Jego osobistym celom, lecz odbywać się będzie w ramach realizacji zadań służbowych, wtedy nie będzie stanowić nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem wartości tego świadczenia nie będzie można zaliczyć do przychodu pracownika ze stosunku pracy. Tym samym, z tego tytułu, na Wnioskodawcy nie będą ciążyć obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Należy podkreślić, że jeżeli przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe różnić się będzie od zdarzenia występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie rzeczywiście zaistniałego zdarzenia.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego …., po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2016 r., poz. 718, ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/