Interpretacja ZUS Oddział w Lublinie z 18-04-2016 r. – WPI/200000/43/371/2016

Podleganie ubezpieczeniom społecznym

UZASADNIENIE

W dniu 31 marca 2016 r. do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w (…) Inspektorat (…) wpłynął wniosek przedsiębiorcy (…) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów w trybie art. 10 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej.

Wnioskodawca poinformował, że (…) (obecnie (…), dalej Płatnik) działając jako agencja pośrednictwa pracy w ramach swojej działalności zajmuje się między innymi kierowaniem osób nie będących jej pracownikami do wykonywania określonych czynności świadczenia usług na rzecz podmiotów zamawiających (kontrahentów). Na podstawie umów z kontrahentami Płatnik kierował do wykonywania usług u kontrahentów osoby nie będące pracownikami (zleceniobiorców, z którymi zawierał odrębne umowy zlecenia, które kwalifikować należy jako umowy o świadczenie usług, do których na podstawie art. 750 Kodeksu cywilnego zastosowanie winy znaleźć przepisy Kodeksu cywilnego) począwszy od 2010 r. do końca 2015 r. Część ze zleceniobiorców była jednocześnie zatrudniona na podstawie umowy o pracę zawartej z kontrahentami Płatnika (o czym Wnioskodawca nie zawsze wiedział). W efekcie zdarzało się, że osoby te w ramach powierzonych im do wykonania na mocy umowy zlecenia czynności świadczyły usługi na rzecz Płatnika ale dla swojego własnego pracodawcy będącego jednocześnie kontrahentem Płatnika. Wnioskodawca po zawarciu umowy zlecenia ze zleceniobiorcą czynił zadość powszechnie obowiązującym przepisom i rozstrzygał kwestię objęcia każdego zleceniobiorcy ubezpieczeniem społecznym na podstawie art. 9 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych. W sytuacji gdy pracownik (zleceniobiorca Spółki) u kontrahenta osiągał w przeliczeniu na okres miesiąca kwotę wynagrodzenia niższą od kwoty minimalnego wynagrodzenia za pracę, Wnioskodawca przyjmował, że zleceniobiorca podlega również obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym z innych tytułów – a zatem rówmież z tytułu zawartej zc Spółką umowy zlecenia. W sytuacji gdy wynagrodzenie z tytułu stosunku pracy wynosiło kwotę równą lub wyższą minimalnemu wynagrodzeniu Wnioskodawca zgłaszał zleceniobiorcę tylko do ubezpieczenia zdrowotnego, w sytuacji gdy opisane przesłanki nie były spełnione, Płatnik zgłaszał do ubezpieczenia społecznego również zleceniobiorców. Wnioskodawca wskazał również, że nie zawsze miał świadomość co do istniejącego pomiędzy kontrahentem a zleceniobiorcą stosunku pracy (w tym zakresie Płatnik na bieżąco dokonywał korekt).

Ponadto Wnioskodawca poinformował, że umowy zlecenia nie były zawierane aby ominąć unormowania regulujące miesięczne normy czasu pracy, a z uwagi na inny rodzaj wykonywanych czynności w wyniku ich zawarcia z poszczególnymi zleceniobiorcami nie doszłoby do przekroczenia przez nich jako pracowników kontrahenta miesięcznych norm czasu pracy. Znaczna część zleceniobiorców wykonujących usługi nie pozostawała w stosunku pracy z kontrahentem, co również potwierdza brak celowego działania. Praca wykonywana przez zleceniobiorców w ramach umów zlecenia nie była pracą tego samego rodzaju, którą ci zleceniobiorcy wykonywali jako pracownicy w ramach umów o pracę zawartych z kontrahentem Wnioskodawcy (zakresy obowiązków nie pokrywały się, a praca była innego rodzaju). Rodzaj prac powierzonych zleceniobiorcom w ramach umów zlecenia nie mógłby być wykonywany przez te osoby jako pracowników kontrahenta w ramach dotychczasowych umów o pracę. Płatnik nie zawsze wiedział (lub dowiadywał się cx post), że zleceniobiorca wykonujący usługi na jego rzecz pozostaje w stosunku pracy z kontrahentem (w przypadku powzięcia takiej informacji zbieg tytułu do ubezpieczenia rozstrzygał na podstawie art. 9 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych).

W takim stanie faktycznym Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy:

1. Prawidłowe jest objęcie zleceniobiorców w okresie od 2010 r. do końca 2015 r. wykonujących usługi na jego rzecz, ale jednocześnie pozostających w stosunku pracy z kontrahentem, u którego realizują usługi, obowiązkowym ubezpieczeniem społecznym z tytułu zawartych umów zlecenia, w sytuacji gdy z umowy o pracę (zawartej z kontrahentem) zleceniobiorca nie osiągał w przeliczeniu na okres miesiąca kwoty równej lub wyższej od kwoty minimalnego wynagrodzenia za pracę?
2. Prawidłowe jest nieobjęcie zleceniobiorców w okresie od 2010 r. do końca 2015 r. wykonujących usługi na jego rzecz ale jednocześnie pozostających w stosunku pracy z kontrahentem, u którego realizują usługi, obowiązkowym ubezpieczeniem społecznym z tytułu zawartych umów zlecenia, w sytuacji gdy z umowy o pracę (zawartej z kontrahentem) zleceniobiorca osiągał w przeliczeniu na okres miesiąca kwotę wyższą lub równą kwocie minimalnego wynagrodzenia za pracę?
3. W przedmiotowym stanie faktycznym zleceniobiorcy w ogóle nie powinni zostać zgłoszeni do ubezpieczenia społecznego przez Płatnika na podstawie art. 8 ust. 2a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych? Czy dla zleceniobiorców, włączając w to zakres powierzonych im obowiązków oraz dokonujących, będzie miał zastosowanie przepis art. 8 ust. 2a w związku z art. 4 pkt 2 lit. 2a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, co decydowałoby o tym, że z tytułu umów zlecenia zleceniobiorcy w ogóle nie powinni być zgłoszeniu do ubezpieczenia przez Spółkę, niezależnie od wysokości wynagrodzenia otrzymywanego ze stosunku pracy?
4. Czy prawidłowo Płatnik naliczał na zasadach określonych w ustawie o systemie ubezpieczeń społecznych składki na ubezpieczenia zdrowotne za wszelkich zleceniodawców, niezależnie od rozstrzygania zbiegu tytułów do ubezpieczenia?

Wnioskodawca wskazał, że wszelkie jego rozważania odnoszą się do okresu wskazanego we wniosku, wskazując przy tym, że zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 12 marca 2015 r. (sygn. II UK 136/14) wniosek o wydanie interpretacji może dotyczyć zaistniałego stanu faktycznego lub zdarzeń przyszłych. Jak wskazuje Sąd Najwyższy: „Określenie „zaistniałego stanu faktycznego” zgodnie z jego gramatyczną wykładnią powinno być rozumiane w ten sposób, iż wnioski musza dotyczyć stanu faktycznego, który już się zdarzył, nie jest natomiast istotne kiedy ten stan powstał. Istotne jest aby skutki jego zaistnienia nadal wymagały dokonania interpretacji przepisów, które mają być stosowane w odniesieniu do tego stanu faktycznego.” Interpretacja ta podyktowana jest założeniem, że zjawiskiem tak samo niekorzystnym jak niedopłata składek jest ich nadpłata. Nie ulega zatem wątpliwości, że w ocenie Sądu Najwyższego wydawanie interpretacji dotyczących stanów faktycznych przeszłych jest jak najbardziej możliwe i zasadne oraz wynika wprost z ustawy – o swobodzie działalności gospodarczej. Co więcej, jak wskazuje Sąd Najwyższy w tym samym orzeczeniu, art. 10 ust. 2 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej w odniesieniu do przepisów dotyczących ustalania, obliczania i opłacania składek musi uwzględniać z jednej strony to, aby nie doszło do nieuiszczenia przez płatnika składek należnych, z drugie zaś aby nie wystąpiła ich nadpłata. Celem wniosku jest właśnie uniknięcie takiej sytuacji.

W pierwszej kolejności Wnioskodawca wskazał, że pojęcie pracownika dla celów ubezpieczeń społecznych jest szersze niż w prawie pracy i wykracza poza sferę stosunku pracy. Zgodnie bowiem z art. 8 ust. 2a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, za pracownika uważa się, oprócz osób pracujących na podstawie umowy o pracę, także osobę wykonującą pracę na podstawie umowy agencyjnej, umowy zlecenia lub innej umowy o świadczenie usług, do której zgodnie z Kodeksem cywilnym stosuje się przepisy dotyczące zlecenia, albo umowy o dzieło, jeżeli umowę taką zawarła z pracodawcą, z którym pozostaje w stosunku pracy lub jeżeli w ramach takiej umowy wykonuje prace na rzecz pracodawcy, z którym pozostaje w stosunku pracy. Rozszerzenie pojęcia pracownika dotyczy więc sytuacji, gdy prace na podstawie jednej z wyżej opisanych umów wykonuje osoba, która umowę taką zawarła z osobą trzecią, jednakże w jej ramach wykonuje pracę na rzecz pracodawcy, z którym pozostaje w stosunku pracy.

Przesłanką decydującą o uznaniu takiej osoby za pracownika w rozumieniu ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych jest to, że będąc pracownikiem związanym: stosunkiem pracy z danym pracodawcą, jednocześnie świadczy na jego rzecz pracę w ramach umowy cywilnoprawnej zawartej z nim lub inną osobą. Osoba taka, stosownie do treści art. 6 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 11 ust. 1 i art. 12 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, podlega obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu tak jak pracownik. Z obowiązku tego natomiast wynikają określone przepisami ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych zobowiązania obciążające płatnika składek, takie jak obowiązek zgłoszenia do ubezpieczenia (art. 36 ust. 1 i 2) oraz rozliczenia należnej składki (art. 17 ust. 1 i 2). Przepisy art. 81 ust. 1, 5 i 6 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (t.j. Dz.U. z 2008 r. nr 164 poz. 1027 ze zm.) stanowią natomiast, że do ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie zdrowotne pracowników (zgodnie z art. 66 ust. 1 pkt 1 lit. a ustawy – pracowników w rozumieniu ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, czyli również w rozumieniu art. 8 ust. 2a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych) stosuje się przepisy określające podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe tych osób. A zatem w sytuacji ustalenia, że daną osobę należy kwalifikować jako pracownika na podstawie art. 8 ust. 2a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, do ustalenia podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie zdrowotne zastosowanie znajdą przepisy określające podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe tych osób, z zastrzeżeniem ust. 5, 6 i 10. Stosownie do treści art. 18 ust. 1a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych w przypadku osób wykonujących pracę na podstawie umowy zlecenia, jeżeli umowę taką zawarły z pracodawcą, z którym pozostają w stosunku pracy lub jeżeli w ramach takiej umowy wykonują pracę na rzecz pracodawcy, z którym pozostają w stosunku pracy, w podstawie wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe uwzględnia się również przychód z tytułu umowy lecenia. Nadto, stosownie do treści art. 85 ust. 1 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych za osobę pozostającą w stosunku pracy składkę jako płatnik oblicza, pobiera z dochodu ubezpieczonego i odprowadza pracodawca.

Dalej Wnioskodawca wskazał, że stosownie do art. 4 pkt 2a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, płatnikiem składek na ubezpieczenia społeczne jest pracodawca -w stosunku do pracowników i osób odbywających służbę zastępczą oraz jednostka organizacyjna lub osoba fizyczne pozostająca z inną osobą fizyczną w stosunku prawnym uzasadniającym objecie tej osoby ubezpieczeniami. W świetle powyższego przepisu składki na ubezpieczenia społeczne za pracownika (art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych) odprowadza pracodawca, a za zleceniobiorcę/osobę świadczącą usługi (art. 6 ust. 1 pkt 4 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych) zleceniodawca.

Za pracownika uważa się osobę pozostającą w stosunku pracy (art. 8 ust 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych), a także w rozumieniu art. 8 ust. 2a wskazanej ustawy, za pracownika, uważa się osobę wykonującą pracę na podstawie umowy agencyjnej, umowy-zlecenia lub innej umowy o świadczenie usług, do której zgodnie z Kodeksem cywilnym stosuje się przepisy dotyczące zlecenia, albo umowy o dzieło, jeżeii umowę taką zawarła z pracodawcą, z którym pozostaje w stosunku pracy, lub jeżeli w ramach takiej umowy wykonuje pracę na rzecz pracodawcy, z którym pozostaje w stosunku pracy. Przepis art. 8 ust. 2a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych wprowadził wyjątek od reguły przyjętej w art. 9 ust. 1 tej ustawy, że umową zlecenia zwolniona jest z obowiązku ubezpieczenia społecznego w sytuacji gdy występuje u tej samej osoby obok umowy o pracę. Przepis ten został wprowadzony z dniem 30 grudnia 1999 r. po to aby wyeliminować sytuację, gdy w ramach umowy cywilnoprawnej ubezpieczony wykonywałby te same obowiązki, które świadczył w ramach umowy o pracę, wskutek czego pracodawca nie musiałby zatrudniać pracownika w większym wymiarze czasu pracy lub w godzinach nadliczbowych i odprowadzać składki na ubezpieczenia społeczne od wyższego wynagrodzenia. Celem tego przepisu było usunięcie „możliwości omijania przepisów prawa przez nierzetelnych pracodawców, którzy omijając obowiązek płacenia składki, na przykład z tytułu godzin nadliczbowych, pomniejszają w ten sposób przyszłe świadczenia otrzymywane przez pracownika”. Potwierdził to również Sąd Apelacyjny we Krakowie, który w wyroku z dnia 24 lutego 2015 r. (sygn. III AUa 565/14) stwierdził, że u źródeł regulacji art. 8 ust. 2a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych poległo dążenie do ograniczenia korzystania przez pracodawców z umów cywilnoprawnych w celu zatrudniania własnych pracowników po to, by realizować te same zadania, które wykonują w ramach łączącego strony stosunku pracy. W ten sposób pracodawcy chcą ominąć ograniczenia wynikające z ochronnych przepisów prawa pracy (między innymi w zakresie reglamentacji czasu pracy) oraz uniknąć obciążeń z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne od tychże umów”.

Skoro zatem:

• umowy zlecenia nie były zawierane aby ominąć unormowanie regulujące miesięczne normy czasu pracy tj. czy w wyniku zawarcia z poszczególnymi zleceniobiorcami umów zlecenia nie doszłoby do przekroczenia przez nich jako pracowników kontrahenta miesięcznych norm czasu pracy,
• usługi wykonywane przez zleceniobiorców w ramach umów zlecenia nie były pracą tego samego rodzaju, którą Ci zleceniobiorcy wykonywali jako pracownicy w ramach umów o pracę łączących ich z kontrahentami,
• rodzaj prac powierzonych zleceniobiorcom w ramach umów zlecenia wykonywany przez te osoby jako pracowników kontrahenta w ramach dotychczasowych umów o pracę był różny.

Wnioskodawca uznał, że w oparciu o prawidłową podstawę prawną tj. art. 9 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych rozstrzygnął kwestię zbiegu tytułów do ubezpieczenia decydując o objęciu danego zleceniobiorcy obowiązkowym ubezpieczeniem społecznym.

Mając na uwadze treść wmiosku oraz obowiązujące przepisy, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Lublinie zważył, co następuje:

Przepis art. 10 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej stanowi, że przedsiębiorca może złożyć do właściwego organu administracji publicznej lub państwowej jednostki organizacyjnej wniosek o wydanie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów, z których wynika obowiązek świadczenia przez przedsiębiorcę daniny publicznej oraz składek na ubezpieczenia społeczne lub zdrowotne, w jego indywidualnej sprawie. Stosownie do ust. 5 cytowanego przepisu w związku z art. 83d ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych Zakład wydaje interpretacje indywidualne, o których mowa w art. 10 powołanej powyżej ustawy, wyłącznie w zakresie obowiązku podlegania ubezpieczeniom społecznym, zasad obliczania składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne, Fundusz Pracy, Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych i Fundusz Emerytur Pomostowych oraz podstawy wymiaru tych składek.

Ponadto Zakład podkreśla, iż wydając decyzję w trybie określonym treścią art. 10 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej nie prowadzi postępowania wyjaśniającego, kontrolnego ani dowodowego, w całości opierając się na treści przedstawionego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego. Przedstawiając pisemną interpretację przepisów Organ przyjmuje więc jako prawdziwe wskazane przez wnioskodawcę informacje, dotyczące m.in. charakteru i formy prawnej działań, zwracając jednocześnie uwagę, iż wiążący charakter niniejszej decyzji ograniczony został jedynie do stanu faktycznego opisanego we wniosku. Należy również zaznaczyć, że w powyższym trybie Zakład wypowiada się co do prawidłowości przedstawionego przez wnioskodawcę stanowiska w świetle obowiązujących przepisów prawa i nakreślonego w treści -wniosku stanu faktycznego. W rezultacie, na dokonane przez Organ rozstrzygnięcie bezpośredni wpływ ma treść stanowiska przedstawionego przez wnioskodawcę we wniosku o wydanie pisemnej interpretacji przepisów.

Katalog tytułów, z których wynika obowiązek ubezpieczeń emerytalnych i rentowych został zawarty w art. 6 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, natomiast art. 8 tejże ustawy zawiera przepisy rozszerzające i doprecyzowujące powyższy zbiór.

W myśl art. 6 ust. 1 pkt 1, art. 11 ust. 1 i art. 12 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych pracownicy podlegają obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu. Ponadto stosownie do art. 6 ust. 1 pkt 4, art. 11 ust. 2 i art. 12 ust. 1 tejże ustawy osoby wykonujące pracę na podstawie umowy agencyjnej lub umowy zlecenia albo innej umowy o świadczenie usług, do której zgodnie z Kodeksem cywilnym stosuje się przepisy dotyczące zlecenia.

Ponadto stosownie do art. 8 ust. 2a powyższej ustawy – za pracownika, w rozumieniu ustawy, uważa się także osoby wykonujące pracę na podstawie umowy agencyjnej, umowy zlecenia lub innej umowy o świadczenie usług, do której zgodnie z Kodeksem cywilnym stosuje się przepisy dotyczące zlecenia, albo umowy o dzieło, jeżeli umowę taką zawarły z pracodawcą, z którym pozostają w stosunku pracy, lub jeżeli w ramach takiej umowy wykonują pracę na rzecz pracodawcy, z którym pozostają w stosunku pracy.

Zauważyć należy, że w uchwale z dnia 2 września 2009 r. (II UZP 6/09) Sąd Najwyższy stwierdził, iż „przesłanką decydującą o uznaniu takiej osoby za pracownika w rozumieniu ustaw} o systemie ubezpieczeń społecznych jest to, że będąc pracownikiem związanym stosunkiem pracy z danym pracodawcą jednocześnie świadczy na jego rzecz pracę w ramach umowy cywilnoprawnej, zawartej z nim lub inną osobą. W konsekwencji, nawet, gdy osoba ta (pracownik) zawarła umowy o dzieło z osobą trzecią, to pracę w jej ramach wykonuje faktycznie dla swojego pracodawcy (uzyskuje on rezultaty jej pracy).”

Z treści wniosku z dnia 31 marca 2016 r. wynika, że w ocenie Wnioskodawcy do zatrudnianych przez niego zleceniobiorców nie miał zastosowania art. 8 ust. 2a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, a w konsekwencji w związku z powstaniem zbiegu tytułów do objęcia obowiązkiem ubezpieczeń społecznych dla celów określenia istnienia lub braku tego obowiązku u Wnioskodawcy jako zleceniodawcy zastosowanie znalazł art. 9 wskazanej ustawy. Zdaniem Spółki, fakt, że rzeczone umowy zlecenia nie były zawierane aby ominąć unormowania regulujące miesięczne normy czasu pracy, wykonywane usługi były innego rodzaju niż świadczone w ramach umowy o pracę a rodzaj prac powierzonych zleceniobiorcom był różny od wykonywanych przez pracowników, pozwala na ustalenie obowiązku ubezpieczeń społecznych w oparciu o art. 9 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych.

Odnosząc się do powyższego stanowiska, Zakład wskazuje, że art. 8 ust. 2a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych rozszerza pojęcie pracownika m.in. na osoby, które w ramach umowy cywilnoprawnej zawartej z podmiotem innym niż pracodawca wykonują pracę na rzecz własnego pracodawcy. W konsekwencji, dla celów ubezpieczeń społecznych za pracownika uznaje się osobę, która wprawdzie wykonuje pracę na podstawie, zawartej z innym niż pracodawca podmiotem, umowy agencyjnej, umowy zlecenia lub innej umowy o świadczenie usług, do której zgodnie z Kodeksem cywilnym stosuje się przepisy dotyczące umowy zlecenia, albo umowy o dzieło, jednakże faktycznym beneficjentem przejmującym w ostatecznym rachunku rezultat pracy wykonywanej na podstawie umowy jest jej pracodawca.

W świetle powyższego, w sytuacji realizacji umowy cywilnoprawnej zawartej z innym niż pracodawca płatnikiem składek, dla celów ustalania obowiązku ubezpieczeń społecznych istotna staje się kwestia podmiotu, który faktycznie uzyskuje rezultaty wykonywanej pracy. W konsekwencji, dla celów ustalania obowiązku ubezpieczeń społecznych osób zatrudnionych na podstawie umów cywilnoprawnych (umów o dzieło lub umów zlecenia), a świadczących w ramach tych umów pracę na rzecz własnego pracodawcy, ma zastosowanie art. 8 ust. 2a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych. W sytuacji świadczenia pracy na rzecz własnego pracodawcy powyższy przepis, jak podniósł Sąd Najwyższy w cytowanej powyżej uchwale z dnia 2 września 2009 r. „rozszerza pojęcie pracownika na jego dalszą aktywność w ramach umowy cywilnoprawnej, (…) także w zakresie tej aktywności należy go uznać na potrzeby ubezpieczeń społecznych za pracownika tego właśnie pracodawcy”. W następstwie zastosowania powyższego przepisu nie dochodzi do zbiegu tytułów do objęcia obowiązkiem ubezpieczeń społecznych, co skutkuje brakiem potrzeby rozstrzygania tego zbiegu zgodnie z treścią przepisów zawartych w art. 9 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych.

Wskazać należy, że z treści wniosku nie wynika jednoznacznie, że opisane umowy zlecenia były wykonywane wyłącznie na rzecz Wnioskodawcy a nie na rzecz pracodawców -kontrahentów Spółki. Jednocześnie zauważyć należy, że Wnioskodawca na wstępie wniosku opisując charakter prowadzonej działalności wskazał, że jako agencja pośrednictwa pracy kieruje osoby nie będące jej pracownikami do wykonywania określonych czynności świadczenia usług na rzecz podmiotów zamawiających (kontrahentów).

Ponadto podnieść należy, że przedstawiona przez Spółkę argumentacja co do odmienności prac/czynności wykonywanych przez zleceniobiorców od czynności wykonywanych w ramach stosunku pracy oraz zaznaczenie, że umowy zlecenia nie były zawierane aby ominąć unormowania regulujące miesięczne normy czasu pracy, nie jest wystarczającą przesłanką umożliwiającą wykluczenie stosowania do opisanych we wniosku osób treści art. 8 ust. 2a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, gdyż powołany przepis wymaga, jak zostało wskazane powyżej, by kumulatywnie były spełnione następujące przesłanki tj.: praca wykonywana jest na podstawie, zawartej z innym niż pracodawca podmiotem, umowy agencyjnej, umowy zlecenia lub innej umowy o świadczenie usług, do której zgodnie z Kodeksem cywilnym stosuje się przepisy dotyczące zlecenia, albo umowy o dzieło, natomiast faktycznym beneficjentem pracy wykonywanej na podstawie umowy jest pracodawca wykonawcy umowy cywilnoprawnej. Potwierdzenie powyższego zostało zawarte m.m. w wyroku Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 25 lutego 2015 r. (sygn. III AUa 1568/14), zgodnie z którym „nie jest wymagane, aby pracownik wykonywał w ramach umowy zlecenia takie same czy nawet podobne czynności, jak w ramach stosunku pracy. Mogą to być nawet czynności o zupełnie odmiennym charakterze. Istotne jest (…), że korzyści z tejże pracy uzyskuje pracodawca.”

Mając powyższe na uwadze, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Lublinie uznał za nieprawidłowe stanowisko Spółki w przedstawionej we wniosku z dnia 31 marca 2016 r. sprawie.

Wydana decyzja wiąże Zakład Ubezpieczeń Społecznych wyłącznie w sprawie przedsiębiorcy, na którego wniosek została wydana. Stosownie do art. 10a ust. 2 i ust. 3 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej niniejsza decyzja nie jest wiążąca dla przedsiębiorcy, natomiast jest wiążąca dla Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, do czasu jej zmiany lub uchylenia.

źródło: https://bip.zus.pl